Κάθε χρόνο, στις πρώτες του ημέρες, ακούμε, ανταπαντούμε και δεχόμαστε τα ίδια τετριμμένα και πολύφερνα σύνολα σκέψεων, ευχών, προσδοκιών και ελπίδας για ό,τι μας χαρακτηρίσει τους επόμενους δώδεκα μήνες. Και μετά πάλι η ίδια άχαρη επανάληψη των όσων ειπώθηκαν την τελευταία φορά (πέρυσι, στην αυγή του νέου έτους)...Φέτος, αν υπάρχει κάτι που ξεχώρισε ήταν (αλοίμονο) η αναφορά στην υγεία και το μέλλον της. Μια ήδη κατεστραμμένη παγκόσμια υγεία που κλονίστηκε σε γήινο συγχρονισμό τα προηγούμενα δύο χρόνια ελέω κορωνοϊού. Δεν αμφιβάλλω στο ελάχιστο πως με προσευχές δεν σώζεται ο κόσμος, ακόμη κι αν προσεύχονται συντονισμένοι καθείς και καθεμιά στον πλανήτη.
Παράλληλα, μια ζωή κατατρέχουμε σε στιγμές αλλοτινές (είτε οικείες μας είτε ως πληροφόρηση σε εμάς) για να ξεπεράσουμε ή να αντιπαρέλθουμε σύγχρονές μας στιγμές που εμφανίζονται ως ξένες και αδικαιολόγητες. Προκειμένου να δικαιολογήσουμε ακόμη και αυτά που δυσκολευόμαστε να φέρουμε σε ένα λογικό πέρας, θα δανειστούμε ή λαθραία θα αποσπάσουμε εξηγήσεις διαφορετικών περιστάσεων για να καταληξουμε κάπου. Γιατί πρέπει πάντοτε να καταλήγουμε κάπου - ακόμη και αν αυτό το κάπου (αόρατο) χειροκροτά ως άτοπο. Να γιατί δεν θα μπορούσε να ζήσει κάπου αλλού εκτός γης ο άνθρωπος: θέλει τη βάση του, μια οποιαδήποτε δική του αναφορά, ώστε να μπορεί διαχειρίζεται την ελλειματική του φαντασία...
Όσο κι αν πνεύματα στο διάβα της ιστορίας προσπαθούν να εξηγήσουν τις πραγματικές διαστάσεις (ήτοι αυτές που εξαίρουν την ανθρώπινη υπόσταση εντός σύμπαντος κόσμου) του φαντασιακού αναφερόμενοι σε μια αλλοιώτικη (φαντασιακή) θέσμιση της κοινωνίας, εντούτοις το απομακρυσμένο φαντασιακό γίνεται αντιληπτό μονάχα στις οθόνες και τις σελίδες των αναγνωσμάτων...Έχουμε δρομολογηθεί, ως αντιδράσεις και συμπεριφορές, να μετεγκατασταθούμε σε μία νέα εποχή, μια κανονικότητα που μέχρι πρότινος αποτελούσε τροφή για σινεφίλ, βιβλιοφάγους και συνωμοσιολάγνους. Όχι πια...Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως πρέπει κανείς να σταματήσει να επιθυμεί τον κινηματογράφο ή να διαβάζει τα βιβλία που του αρέσουν. Ίσα-ίσα, η ζωή που βιώνουμε άλλο δεν κάνει σε περίσσια από το να μας προμηθεύει με τροφή για σκέψη (αρκεί να αναλογιστεί κανείς την ένδεια, την ανεργία, την πείνα, τις ανισότητες, τις παγκόσμιες καταδίκες που αφορούν σε εκατομμύρια συνανθρώπους)
Και ύστερα...
Βροχερό το ξόδι του Φλεβάρη δείχνει ανίκανο να διώξει το νωπό άλικο της βίας αποτύπωμα. Η κρύα μεταστροφή του καιρού δεν είναι παράλογη, παράλογος είναι ο πόλεμος (sic) και διαρκής. Λένε πως απειλείται η ευρωπαϊκή οικογενειακή περίφραξη ξεχνώντας σκοπίμως τη βίαιη βαλκανική δεκαετία του ‘90. Τότε που η ίδια αγία ευρωπαϊκή οικογένεια “επέτρεψε” στους γεωγραφικούς της κόλπους να ξεκινήσει μία σειρά αιματηρών εμφυλίων πολέμων (βλ. πρώην Γιουγκοσλαβία) επεμβαίνοντας μόνον με σκοπό να ενισχύσει τους φίλα προσκείμενους πολιτικούς. Και τώρα, εμείς έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο εξειδίκευσης της αχρειότητάς μας, ώστε να διακρίνουμε από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες αυτούς που μας είναι αρεστοί...
Μέχρι πρότινος, το φαίνεσθαι υποκρινόταν στην πραγματικότητα, κόσμος και κόσμος προσπαθούσε είτε να υποβιβάσει είτε να προσποιηθεί απέναντι στις ζώσες καταστάσεις και τον κοινωνικό/πολιτικό ρεαλισμό της ύπαρξης, κάθε ημέρα. Πλέον, το φαίνεσθαι προδίδει την πραγματικότητα: επιχειρείται η επέκταση και η εγκαθίδρυση του παραλόγου, σε όποια πτυχή της καθημερινότητάς μας. Και η συνεχής αντιπαραβολή με το κυρίαρχο παράλογο κουράζει τα αντανακλαστικά της αντίληψής μας, σε σημείο να γλιστράμε, με τη σειρά μας -ρέποντας νωχελικά και κουρασμένα- στις αγκάλες του παραλόγου. Πόσο εύκολο είναι να παραιτείσαι - πόσο επικύνδυνα υγιές είναι να αντιμετωπίζεις τα εμπόδια...
Από τα ελάχιστα “θετικά” που μας κληροδότησε η εμφάνιση του κορωνοϊού (τέλη 2019 και αρχές 2020) είναι το εξής:συντονίστηκε ο κόσμος και αντιλήφθηκε ό,τι συμβαίνουν πόσα και πόσα -ζοφερά και καταστροφικά- στον πλανήτη. “Πόσο συχνά ακούω τους ανθρώπους να απορούν για το τι γίνεται στον κόσμο!” Ο κόσμος ουδέποτε σταμάτησε να εξελίσσεται μέσω διαδικασιών (συνηθέστερα δυστυχών), η εξουσία και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε πραγματώνεται με αέναο τρόπο. Αυτό που συνέβη και “εξέπληξε” την πλειοψηφία του κόσμου (που μέχρι πρότινος κρύβονταν πίσω από το φαίνεσθαι μιας αλλόκοτης εικονικής πραγματικότητας) ήταν η ξαφνική -και τόσο απροσδόκητα εύκολο να συμβεί- κατάρρευση του υγειονομικού status, στο οποίο είμασταν μαθημένοι, τουλάχιστον οι πολίτες των εύρωστων οικονομικά κοινωνιών αυτού του κόσμου (οι φτωχοδιάβολοι της υφηλίου είναι γνώστες καιρό τώρα).
Δεν υπολόγιζαν (γιατί είναι και αυτό αντίτιμο του φαίνεσθαι) πως δεκαετίες τώρα πολυπληθείς μάζες ανθρώπων επιζούν κάτω από το όριο της φτώχειας παγκοσμίως. Δεν αντιλαμβάνονταν με βάση αυτό, πως λόγω φτώχειας και ένδειας οι αρρώστιες εμφανίζονται συχνότερα και ολοένα πιο απειλητικές. Αν’ αυτού συνεχίζουμε και αποκαλούμε πολίτες ως “πολίτες β’ διαλογής”, κράτη χειμαζόμενα από τις ληστρικές διαθέσεις των πολυεθνικών και ντόπιων εξουσιαστών ως “γ’ κόσμος” και ούτω καθ’ εξής. Το “φαίνεσθαι” διατηρείται, όμως δείχνει να μην κυριαρχεί. Το αποδεικνύει απροσχημάτιστα το ξεδιάντροπο θράσσοςτης ειλικρίνειας της εξουσίας: δεν κρύβεται πλέον στα ψιλά γράμματα, τιτλοφορεί την κάθε ημέρα μας...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου