Οι ασταμάτητες αλλαγές στον κόσμο -στις ανθρώπινες κοινωνίες- προοιωνίζουν το μελλούμενο τέλμα: το παροντικό καπιταλιστικό μοντέλο εμφανίζεται στον καθρέφτη του παρωχημένο και δείχνει να προετοιμάζεται για μεγάλες αλλαγές. Η εμφάνιση μιας "πανδημίας" στις αρχές του 2020 από την Ασία και κατόπιν στο σύνολο σχεδόν της γήινης ύπαρξης ήρθε για να καλύψει την ταυτόχρονη υπερβολή στην προσφορά του κεφαλαίου με αναντίστοιχη την ζήτηση από πλευράς καταναλωτικής κοινωνίας.
Αρκετοί οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές κάνουν λόγο για το ταυτόχρονο οικονομικό κραχ που έχει ξεσπάσει, λίγο πριν την εμφάνιση της νέας/σύγχρονης πανδημίας, μιας και μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, όπως η Γαλλία, η Αγγλία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Γερμανία έχουν γνωρίσει πρωτόγνωρη οικονομική επιβράδυνση και οι υπερδυνάμεις Κίνα και Η.Π.Α. έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Την προηγούμενη διετία (2018-2020) η αυξανόμενη επιδίωξη του πλασματικού κεφαλαίου, το οποίο δεν αφορά την άμεση παραγωγή ύλης αλλά κερδοσκοπεί σε βάρος του ανθρώπου και της φύσης (sic!) έπιασε ταβάνι.
Το σύστημα φαίνεται να ψάχνει αγωνιωδώς διέξοδο αποκλείοντας την επιστροφή σε παρελθούσες κανονικότητες και προηγούμενους καιρούς γνώριμης καθημερινότητας. Ένας άλλος -εντελώς καινούριος μα όχι θαυμαστός- κόσμος είναι στα σκαριά και η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται ελέω covid-19 πιστοποιεί του λόγου το αληθές. Πλέον δυστοπικά σενάρια που διαδραματίζονταν στις οθόνες των κινηματογραφικών αιθουσών και των τηλεοράσεων υλοποιούνται στις καθημερινότητες των σύγχρονων κοινωνιών: μάσκες υποχρεωτικά παντού, επαναλαμβανόμενες καθολικές απαγορεύσεις μετακίνησης (όχι εμπορευμάτων μα ανθρώπων), υλοποίηση μέτρων που καταχρώνται την ελευθερία και τα δικαιώματα των πολιτών, ποινικοποίηση των ανθρώπινων επαφών είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά νέα δεδομένα που επαληθεύουν την διαφοροποίηση στην κίνηση της ιστορικής πραγματικότητας.
Στο παρελθόν ενδεχομένως και να σκανδάλιζε η βίαιη συμπεριφορά των δυνάμεων καταστολής στα τιμημένα γηρατειά (βλ. πορείες συνταξιούχων), πλέον όμως η εργαλειακή διαχείριση της πολιορκούμενης δημόσιας υγείας έχει μετατρέψει το γήρας στην πλέον αναλώσιμη ηλικιακή κατηγορία, καθώς οι ηλικιωμένοι αποτελούν απο τη μία πλευρά την πρώτη κατεξοχήν κοινωνική ομάδα που πλήττει ο ιός και από την άλλη τους εκ των ων ουκ άνευ φορείς του. Αν διατηρείται ο σεβασμός στους γηραιούς - αυτό στις ημέρες μας μεταφράζεται σε έκτακτη συμπεριφορά και εξαίρεση.
Χουντικού τύπου και προέλευσης διατάγματα απαγόρευσης συναθροίσεων (άνω των τριών) εξαιτίας επετειακών ημερομηνιών (βλ. Πολυτεχνείο, δολοφονία Γρηγορόπουλου κοκ) νομιμοποιούν την όποια κρατική βία ασκείται (άλλωστε αυτή κατέχει και την αποκλειστικότητα στη νόμιμη εξαγωγή και διαχείρισή της, ήτοι το κράτος). Όμως, περίπου ένα χρόνο τώρα ζούμε σε μία κατάσταση κατά την οποία οι απαγορεύσεις συνιστούν κανονικότητα. Τη νέα κανονικότητα που εγκαινιάστηκε με την έλευση της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Δεν είναι απορίας άξιο ό,τι η εξουσία (νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική) δεν κινείται με γνώμονα την προστασία της δημόσιας υγείας αλλά την εκδικητικότητα απέναντι στους "ανεύθυνους" εν δυνάμει άρρωστους πολίτες.
Επαληθεύεται μέσα από ευχολόγια αναφορικά στην καλυτέρευση του επιπέδου του εθνικού συστήματος υγείας (μηδαμινές προσλήψεις μόνιμου ιατρικού-νοσοκομειακού προσωπικού, απλήρωτες υπερωρίες και βάρδιες, στοχοποίηση και διεξαγωγή ΕΔΕ για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία και τα δημόσια ιατρικά κέντρα της χώρας) και πράξεις όσον αφορά την επιπλέον στελέχωση και προσφορά υλικοτεχνικών μέσων στις δυνάμεις καταστολής και ασφάλειας (βλ. προσλήψεις μόνιμου προσωπικού ειδικών φρουρών κ.ά., γκλομπς, ασπίδες, δακρυγόνα, οχήματα ρίψης νερού κοκ).
Διαπιστώνεται από την επιδοματική κοινωνική πολιτική που ασκεί (κουτσουρεμένα) το υπουργείο οικονομίας "προς όφελος" των χιλιάδων ανέργων και άλλων τόσων που έχει ανασταλεί -λόγω των περιοριστικών μέτρων στον εργασιακό/επαγγελματικό τομέα- ο εργασιακός τους βίος και την ταυτόχρονη προστασία των εμπλεκόμενων (επιχειρηματιών, τραπεζιτών) σε μεγάλα σκάνδαλα (βλ. θαλασσοδάνεια, στημένα, παραδικαστικό, φαρμακευτικό, ΜΜΕ κοκ).
Αποδεικνύεται απροσχημάτιστα από τη στοχοποίηση του συνόλου των πολιτών-ατόμων (συγγενικές ομάδες, παρέα, συντροφιά) ως φορέων ανευθυνότητας και προκλητικότητας απέναντι στη δημόσια υγεία, ενώ η πρωθυπουργική ελευθερία μετακίνησης και αξιοποίησης του χρόνου μεταφράζεται ως "ανθρώπινη στιγμή". Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ κυβέρνηση μοιράζει κρατικό χρήμα στα ΜΜΕ δημιουργώντας ένα σαθρό και διάτρητο πλέγμα προστασίας της από τις λοιπές (και τείνουν αυξητικά πολλές) φωνές αντίδρασης που βρίσκονται "εκτεθειμένες" στην κοινή πραγματικότητα της καθημερινότητας.
Δεν αποτελεί κουτοπονηριά (ή και συνομωσιολατρεία) το γεγονός ότι το σύγχρονο "πανδημικό" κύμα κρίσης στη δημόσια υγεία λειτουργεί εργαλειακά για συγκεκριμένη μερίδα της κοινωνίας. Ναι, δεν είμαστε όλοι το ίδιο εκτεθειμένοι απέναντι στα κακώς κείμενα και την τρωτότητα του εθνικού συστήματος υγείας, γιατί κάποιοι -αρκετοί- εκμεταλλεύονται είτε τη θέση τους είτε αυτή τη νέα κανονικότητα που επιβάλλεται στις κοινωνικές πραγματικότητες (κάτι που δεν ισχύει προφανώς μόνον για την Ελλάδα).
Προδιαγράφονται ημέρες έντασης και βίαιων χρωμάτων. Η καταστολή καίτι δεν έχει ανάγκη από προσχήματα και δικαιολογίες, υποδύεται τη νομιμότητα που της προσφέρει η κρατική εξουσία. Η βία του κράτους άλλωστε είναι και η μοναδική νόμιμη (όπως μας έχουν μάθει...). Η εργαλειακή διαχείριση της "πανδημίας" παρουσιάζεται ως το κατάλληλο και ακλόνητο άλλοθι προκειμένου η κοινωνία να εισαχθεί ουσιαστικά σε μία νέα εποχή κρατικού συμπεριφορισμού, αποκομμένου από χαρακτηριστικά δικαιωμάτων πρόληψης - χαρακτηριζόμενου από στοιχεία κατάχρησης, αυθαιρεσίας και καταστολής.
Το σύστημα, λέγεται, πως εμφανίζει δείγματα κρασαρίσματος εξαιτίας του συγκεκριμένου μοντέλου κοινωνικής ελευθερίας και κίνησης. Ως εκ τούτου, η διαφαινόμενη τραπεζική και χρηματιστηριακή κρίση που σιγοβράζει ήδη από τα τέλη του 2020, η διόγκωση του μεταναστευτικού προβλήματος συνδιαζόμενα (τα παραπάνω) με την ανάδυση της σύγχρονης στρατιάς ανέργων και της ολοένα πιο απειλητικής κλιματολογικής αλλαγής συντείνουν στην αλλαγή του παγκόσμιου πλάνου διαχείρισης των ανθρώπινων αντιδράσεων: Η εμφάνιση της "πανδημικής" κινητικότητας του κορωνοϊού αποτέλεσε πρόσφορο εργαλείο προς χρήση απέναντι στις αυξανόμενες αντιδράσεις των πολιτών του κόσμου. Δεν αποτελεί παραδοξότητα λοιπόν η παράλογη εξέλιξη...Τουναντίον, το σύστημα εφευρίσκει τρόπους αναδιοργάνωσης και συντήρησης. Το έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές: Καταστρατηγώντας και περιορίζοντας βασικές ελευθερίες και δικαιώματα (κίνησης, επαφής, εργασίας κοκ) σε έναν κόσμο που αναγνωρίζεται από την απάθεια και τη συχνότητα αδιαφορίας απέναντι στην καθημερινότητα της βίας, οι όποιες προσχηματικές πλην βίαιες αλλαγές υποτίθεται πως συνιστούν την ελάχιστη αντίδραση, πολλώ δε μάλλον όταν το διακύβευμα είναι η δημόσια υγεία και η διασφάλισή της.
Το αλλοτινό "Δόξα τω Θεώ, την υγειά μας έχουμε" αποδεικνύεται σταδιακά παρωχημένη παιδική ευχή. Σε έναν κόσμο που τα παιδικά όνειρα φαντάζουν πλέον παραμύθια τόσο για μικρούς όσο και για μεγάλους. Η πραγματικότητα συρρικνώνει τις θρησκευτικές ελπίδες και τις εκπλήξεις της νεότητας. Ο αρρωστημένος κόσμος της αλλόγιστης υπερπροσφοράς/ζήτησης αναδεικνύεται σε έναν ευπαθή και ευάλλωτο άρρωστο επαίτη για αλλαγές απέναντι στο γνώριμο αβέβαιο αύριο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου