«Ο καιρός είναι ανώμαλος», ««Καιρός αρρωστιάρης», «Φονικό το πέρασμα του ιού», «Τρελάθηκε το κλίμα» κοκ...Όμως ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός, πομπός και δέκτης των προσδιορισμών, των επιθέτων και των φράσεων που κοσμούν τις διακυμάνσεις του κλίματος και του καιρού.
Ο κόσμος εξακολουθεί να εμμένει στο γεγονός πως κάποιος άλλος ευθύνεται για τους ταραχώδεις καιρούς και το άστατο πάτημα των μετεωρολογικών διακυμάνσεων. Ο ανθρώπινος εγωισμός έχει καταλήξει να αποτελεί ανάχωμα στην υγιή εξέλιξη των κοινωνιών, δημιουργεί προβληματικές σχέσεις αναμεταξύ των κοινωνιών και σε βάρος των υπόλοιπων έμβιων (και όχι μόνον) οργανισμών. Υπάρχουν δύο λέξεις και οι δύο τους είναι ανθρώπινη εκφορά της σκέψης: θεός-άνθρωπος...
Ενδεχομένως, η εισαγωγή της έννοιας “χρόνος” να αυτοεξυπηρετεί την ανθρώπινη μανία για υπεροχή. Ο άνθρωπος δημιούργησε θεό ως εξελικτικό του “τέλος” και χρησιμοποιεί το χρόνο ως ζώνη ασφαλείας. Αυτό συνέβαινε όσο η εκκλησία (δυτικός κόσμος) ήταν ο αποκλειστικός διαχειριστής του χρόνου. Πλέον, ο χρόνος τείνει να ανεξαρτητοποιείται από τον άνθρωπο δημιουργό/εισηγητή του και να ταυτίζεται με τη φύση, απ’ όπου πηγάζει και όπου ανήκει.
Ο καιρός, για την καθημερινή μας αντίληψη, και το κλίμα δεν χαλιναγωγείται όσο και να προσπαθεί μέσα από τερτίπια ο ανθρώπινος νους. Μοιάζει παράταιρη η καιρική πραγματικότητα, όμως αποτελεί απόρροια των τεταμένων ανθρώπινων επεμβάσεων στον πλανήτη. Δεν είναι φονικές οι πλημμύρες και δεν επελαύνει ο εγκέλαδος, τουναντίον, η επέλαση του ανθρώπινου είδους, υπερτιμημένο όπως λογαριάζεται, είναι που φονεύει τις περιβαλλοντικές προοπτικές γύρω μας. Δεν είναι φονικός ο ιός. Δολοφονική αποδεικνύεται η αποσάθρωση των δημόσιων συστημάτων υγείας ανά τον κόσμο. Κι όμως, στα ρεπορτάζ αναφορικά στη διασπορά του ιού στη Δυτική Αττική, οι ερωτήσεις μέσα στον καταυλισμό για την ελλειπή χρήση μάσκας (και λοιπών) διαφημίζονταν ως λογικές. Η χρόνια “Ατομική Υπευθυνότητα” ήρθε να επιβραβεύσει το “Μαζί τα φάγαμε”...
Πώς μοιάζουν πλέον οι αλλαγές; Οι αλλαγές στους καθημερινούς ρυθμούς, στην ταχύτητα και τη συχνότητα των επαφών, στις ευθύβολες και καθάριες ματιές, στα ειλικρινή αγγίγματα, στην αλληλογραφία και τα μηνύματα, στα βήματα και στον τρόπο που εμφανίζεται στα κοινά και κρύβεται στα ιδιαίτερα το κορμί...
Το βέβαιο είναι πως μέχρι πέρυσι, οι αλλαγές (εν τω χρόνω) δεν φαίνονταν άμεσα - χρειάζονταν να παρέλθει ένα μεγάλο διάστημα χρόνου στο χώρο, μέχρι να κατακτηθούν ως γεγονός και γνώση. Από την προηγούμενη Άνοιξη οι αλλαγές ξεκίνησαν με ρυθμό φρενήρη -αδιάκοπες εναλλαγές και διαφοροποιήσεις- μέχρι να κατανοήσει ο κόσμος πως βρίσκεται εν μέσω μιας νέας κανονικότητας μιας και αντιλαμβάνεται πως κάθε παρελθόν αποτραβιέται...Μονάχα ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να το ξεκρεμάσει από την ντουλάπα τής λήθης και να το φορέσει πάλι, αν προβληματίζεται με την επιλογή της “ενδυματολογικής” του συμπεριφοράς.
Το παράλογο είναι -δίχως να αποτελεί πεσιμισμό- πως υπάρχει ποσοστό ανθρώπων που πιστεύουν πως όλα κάποτε στο κοντινό μέλλον θα ξαναγίνουν όπως πρώτα...Δηλαδή προσδοκούν πισωγύρισμα σε αυτήν την τεχνητή και τόσο θελκτική και επίμονη άγνοια για το γίγνεσθαι! Δηλαδή μια επιστροφή σε όσα μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο της ιστορικότητάς μας, να πραγματοποιούνται δηλαδή, να παίρνουν σάρκα και οστά οι κινηματογραφικές δυστοπίες και τ’ απλησίαστα σενάρια επιστημονικής φαντασίας (τόσο γρήγορα!). Προτιμώ ένα χειρότερο μέλλον από ένα απαράλλαχτα ίδιο παρελθόν μπροστά μου...Οι βίαιες αλλαγές του 21ου αιώνα δεν είναι παραμύθι για νανούρισμα, δεν είναι δροσερή αύρα για χουζούρεμα στην αιώρα. Βέβαια, κάτι τέτοιο θα καθησύχαζε την πλειοψηφία στην άπραγη αδράνειά της. “Δημιουργική απασχόληση” ονοματοδοτείται από το καπιταλιστικό μοντέλο εκπαίδευσης.
Ο άνθρωπος συνιστά μία ανικανοποίητη παρουσία στο πλανητικό status. Εύλογο και υγιές εφόσον μιλάμε για τον εγκέφαλο, τον νου, τη νόηση. Παράλληλα, αυτή η έντονη αίσθηση ελλειπούς ικανοποίησης για τα πάντα (και αφήστε τους πολλούς/ές που αλυχτούν για απλά πράγματα) αποδεικνύεται πως επηρεάζει όλο το σύστημα, πέραν του ανθρώπου: χλωρίδα - πανίδα. Κακά τα ψέμματα, κάθε πρωτοβουλία για παραγωγή έργου έχει αντίκτυπο στον περίγυρο και συνηθέστερα αυτός εμφανίζεται με τη φράση «Ο άνθρωπος επιβαρύνει το περιβάλλον».
Η ανθρωποκεντρική προσέγγιση τής ύπαρξης γενικώς κατέληξε να δημιουργεί τετελεσμένα για όλους τους οργανισμούς της γης και ως εκ τούτου, εκ των προτέρων αμφισβητείται για το αποτέλεσμά της. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να επαναφέρουμε στη βιτρίνα του μνημονικού μας για λίγο τα εξής “κοινά μυστικά” που καταλήγουν καταστροφικά για το περιβάλλον και βραχυπρόθεσμα επιβεβαιώνουν την ανθρώπινη ματιαότητα: Πόσες και πόσες εταιρείες (κολοσσοί, πολυεθνικές κοκ), εξ αντικειμένου πλουτίζουσες ως ρυπογόνες, έχουν δημιουργήσει αντίστοιχες θυγατρικές εταιρείες που μάχονται για την προστασία του περιβάλλοντος. Πόσες άλλες περιπτώσεις επιχειρήσεων που διατείνονται για τα δημοκρατικά τους ένστικτα “κάνουν δουλειές” με αυταρχικά-στρατιωτικά καθεστώτα. Πόσα τα έργα και οι δωρεές συζύγων εφοπλιστών και βιομηχάνων δημιουργούν τείχος αδιαφορίας για τα αποδεδειγμένα σκάνδαλα των έταιρων ημίσεών τους. Τα επιχειρηματικά (και όχι τα υγειονομικά) συμφέροντα που λειτουργούν στο παρασκήνιο οργανισμών όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών κοκ...
Το παράλογο που εκπορεύεται της παρούσης κατάστασης, κατά την οποία ακαριαία, και βίαια ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού υποχρεώθηκε να απομονωθεί, να αποξενωθεί και να αποκλειστεί στο εμβαδό της οικίας του (με ότι αυτό συνεπάγετο για τις “ευπαθείς” σεξουαλικές και κοινωνικές ομάδες), της γειτονιάς του ή της πόλης του, είναι ό,τι παρόλο το “2ο κύμα” της πανδημίας -όπως πληροφορούμαστε από την κυβέρνηση και τους ειδικούς- παρόλη την εξόφθαλμη καταπάτηση δικαιωμάτων (μετα)κίνησης και επαφής, εργασίας και απασχόλησης, εκπαίδευσης και πολιτισμού, ο κόσμος είναι έτοιμος να ανταποκριθεί θετικά στην επόμενη χαλάρωση των μέτρων με το να ξεχυθεί στους εμπορικούς δρόμους προκειμένου να αναπνεύσει καταναλώνοντας και διασκεδάζοντας. Η εξουσία εφηύρε και αξιολόγησε τα αποτελέσματα της πρακτικής άσκησης απαγόρευσης της μετακίνησης/παρουσίας στη δημοσιά και τον υποχρεωτικό εγκλεισμό -μέσω της εργαλειοποίησης του COVID-19. Έλαβε ισχυρά μηνύματα από την πλευρά του πολίτη, μηνύματα εθελόδουλης συμπεριφοράς: Στις απαγορεύσεις προσχηματικού υγειονομικού ενδιαφέροντος υπήρξε (εκών άκων) συμβιβασμός των θυμάτων, στην χαλάρωση των απαγορεύσεων συντονισμένοα αγανακτησμένος καταναλωτισμός.
Το προηγούμενο έτος διαφημίζεται από τους συλλέκτες εντυπώσεων έτους ως το χειρότερο! Σηματοδότησε το αναμενόμενο τέλος της δεκαετούς οικονομικής κρίσης με την ταυτόχρονη αφετηρία μιας επόμενης με αφορμή την κρίση στο δημόσιο σύστημα υγείας. Με μια γρήγορη και επιπόλαιη αποτίμηση της αντίδρασης των μαζών -οργισμένες και πολυπληθείς κινητοποιήσεις απέναντι στα οικονομικά δυσβάστακτα μέτρα των κυβερνήσεων (ιδιαιτέρως σε βάρος του ευρωπαϊκού νότου) αφενός, αφετέρου συντονισμός και ευπείθεια στα μέτρα κοινωνικής και εργασιακής απομόνωσης- θα έλεγε κανείς πως μόλις οι κυβερνήσεις έβαλαν χέρι στην τσέπη των φορολογουμένων με όρους γκανγκστερικούς αυτοί αντέδρασαν εντόνως, ενώ όταν ήρθε η στιγμή και το χέρι των κυβερνήσεων απείλησε την (ήδη αδιάφορη) υγειά τους φιλοτιμήθηκαν και ποιήσαν την πάπια...! Τι διάολο...;!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου