Στιγμιαία Επιχειρήματα

Ο σεβασμός στην απλότητα των ειλικρινειών, σε αυτές δηλαδή που εμπεριέχουν την ουσία των καθημερινότήτων μας, είναι κομματάκι δύσκολο να κατακτάται διαρκώς. Απορροφημένοι όπως κινούμαστε στα σκαμπανεβάσματα των στιγμών που καταλήγουν σε συνηθισμένες διάρκειες πεπερασμένου βίου, το μυαλό δεν συνεπάρεται από τις φυσιολογικές μικρές εκπλήξεις του φυσιολογικού κόσμου του οποίου εκπορευόμαστε. Αντιθέτως, ενθουσιαζόμαστε (κοινώς) οπόταν κρούεται ο κώδωνας της γενικότερης προαποφασισμένης ταραχής (είτε αυτή έχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο). Είναι και αυτό ένα από τα γνωρίσματα του 21ου αιώνα: η δυναμική της εικόνας ως πρόταση ζωής και αντανακλαστικών. Την ίδια στιγμή εικόνες που βιώνονται μα δεν τυγχάνουν διαφήμισης λογαριάζονται ως ξόφαλτσες συνθήκες πραγματικότητας, άσχετα αν στη συνέχεια χρησιμοποιούνται ως τεκμήρια του περιορισμένου τρόπου και χρόνου επιβίωσης. Δεν φτάνει να επιχειρηματολογεί κανείς στις στιγμές, όταν δεν πάει άλλο, γιατί τα επιχειρήματα χάνουν τον αυθορμητισμό τους.

Νοσταλγώντας το παρελθόν έρχονται κάποιες στιγμές και το επιθυμούμε διακαώς ως παροντικά επίκαιρο. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν γίνονται θαύματα. Η μηχανή του χρόνου υπάρχει (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) σε σενάρια, στη φαντασία και στις ευχές κάποιων αρκετών. Όπως και η νεκρανάσταση, δεν συνάδει με την υπαρκτή πραγματικότητα, τη χειροπιαστή. Εν τούτοις, καλλιεργούμενης μιας γενικότερης απαξίωσης της αντίδρασης -όπως έχει καταλήξει να σπονσοράρεται ηλεκτρονικώς από το κατεστημένο των ΜΜΕ και από την οικιακή άνεση τής διαδικτυακής εικόνας- το πράττειν έχει καταντήσει υπνωτισμένο να θέλγεται από αφορμές: είναι η (πιλοτικής μορφής) απαγόρευση κυκλοφορίας και η ποινικοποίηση της επαφής ελέω κορωνοϊού, τα αποτελέσματα της προοδευτικής καταστροφής του περιβάλλοντος, οι δολοφονίες ως επακόλουθο μιας αστυνομευούμενης κοινωνίας κοκ.

Το παράδοξο είναι ότι κατεστημένες αλήθειες που φωλιάζουν σε τόσες και τόσες αιτίες -διαρκέστερες των αφορμών- παραμένουν λησμονημένες και στην καλύτερη περίπτωση τυγχάνουν εκ των ων ουκ άνευ καθολικής παραδοχής, στείρας από διαμαρτυρίες ή έκπληξη: η τραγωδία στο Μάτι, ή προηγουμένως στο νομό Ηλείας το 2007 ήταν τα κομβικά χρονικά σημεία που προκάλεσαν την έξαψη των συναισθημάτων αντίδρασης προς την πραγματικότητα. Η κατεστημένη πραγματικότητα όμως είναι αυτή που αναφέρεται στην αυθαίρετη δόμηση, την εκμετάλλευση και ανεξέλεγκτη ιδιοποίηση του φυσικού πλούτου (νερό, χλωρίδα), την ελλειπή στελέχωση των δυνάμεων πυρόσβεσης (υλικοτεχνικά και ανθρώπινα), τη γραφική παρουσία των δασικών υπηρεσιών, το μολυσματικό και ρυπογόνο στίγμα  του ανθρώπινου στοιχείου στη φύση, εν τέλει. Εκκωφαντικές αλήθειες που όμως η εκβιασμένη εγρήγορση του ατόμου απέναντι στην εκάστοτε αφορμή κατέληξαν να τον έχουν κουφάνει με την ειλικρίνειά τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά: να συμφωνείς εκ προοιμίου με την κατεστημένη αλήθεια γύρω από ένα θέμα που εγείρει κινητικότητα κι όμως να αντιδράς ευκαιριακά άπαξ και παρουσιαστεί κάποια αφορμή (από αυτές που αναμεταδίδουν οι οθόνες), συνήθως επιβαρυντική για την ψυχολογική σου ισορροπία...           

Ο κόσμος άφησε πίσω του τους χρόνους που χαρακτήριζαν με πρώιμη ντροπή και αθωότητα την ύπαρξή του. Ο κόσμος πλέον έχει μεγαλώσει, δείχνει κάπως γερασμένος, μα λυσσαλέα ώριμος να κατακτήσει ότι έχει αφήσει ανέγγιχτο μέχρι στιγμής. Δεν είναι πολλά (είναι περισσότερα) δεν σημαίνει όμως πως και τα κεκτημένα αποτελούν τη γνώση του. Ίσως, αν έβαζε λίγο νερό στο κρασί του να του είχε απομείνει χώρος για δόσεις φαντασίας και ανέμελης παιδικότητας. Τουναντίον, κατέδειξε από πολύ νωρίς πως η παιδικότητα και η αφέλεια είναι καταστάσεις προς όφελος της δύναμης και της ισχύος: εξαιρετικό παράδειγμα αποτελεί η διαδεδομένη χρήση της φράσης “παιδική εργασία” από την ακριβέστερη “παιδική εκμετάλλευση”.

Ο κόσμος δεν μεγαλώνει συν τω χρόνω: μπορεί η ποίηση να τον έχρισε κριτή της ανθρώπινης κίνησης, όμως ο άνθρωπος είναι που τον μετέτρεψε σε ρολόι τσέπης ή χειρός! Είναι ο ίδιος γήινος οργανισμός (ο ανθρώπινος) που εκλογίκευσε την εναλλαγή των ωρών και των εποχών, των χρόνων και των αιώνων. Γι’ αυτό και ο χρόνος ουδέποτε ενδύθηκε θεϊκά χαρακτηριστικά, παρά παραμένει άρχοντας και κριτής στα λόγια και στο κύκνειο άσμα όποιας μεταφρασμένης παρουσίας (και σχετικός στη φυσική επιστήμη)

Όσο γρήγορα κινείται η ανθρώπινη παρουσία, άλλο τόσο ακαριαία συναινεί στο απότομο σταμάτημα: επιβεβαιώθηκε μέσω των περιοριστικών μέτρων κυκλοφορίας που η μεγάλη πλειοψηφία των χωρών έλαβε προκειμένου να αντιμετωπιστεί η πανδημική κίνηση του κορωνοϊού (sic!). Τα προϊόντα δεν σταμάτησαν να διοχετεύονται στην αδρανή παγκόσμια αγορά (βλ. αύξηση των διαδικτυακών αγοραπωλησιών και αποστολή ναρκωτικών, όπλων και καυσίμων!!!). Πέρασε μία άνοιξη ολόκληρη γενικευμένης στασιμότητας, υπό το φόβο μιας σπουδαίας κρίσης στα συστήματα δημόσιας υγείας. Η αναπάντεχη και γρήγορη καθήλωση της ανθρώπινης κίνησης απέδειξε πόσο εύκολα έσβησαν/εξαφανίστηκαν ταυτόχρονης και σαφώς περιορισμένης έκτασης κρίσεις δημόσιας υγείας ανά τον κόσμο (βλ. Έμπολα στην Αφρική, ελονοσία, HIV, έλλειψη νερού, τροφής κοκ).

Ο αποκαλούμενος “δυτικός κόσμος” (όπως και δυτικός πολιτισμός) είναι αυτός που “τα χρειάστηκε”. Κλυδωνίστηκε η επιφανειακή του -όπως απεδείχθη- σιγουριά σε σχέση με τον υπόλοιπο (μη δυτικό) κόσμο. Η υπόθεση του covid-19 κατέστη άλλη μία καταφανής επιχειρηματολογική ψευδαίσθηση σε βάρος της επιδερμικής - υποτιθέμενης αδιάψευστης κυριότητας του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου (βλ. Ευρώπη, Ρωσία, Η.Π.Α., Καναδάς, Αυστραλία κοκ). Να γιατί ακόμη μία φορά πήραν σάρκα και οστά πόσες και πόσες θεωρίες συνωμοσίας (εργαστηριακή δημιουργία του στην Κίνα), προκειμένου να δημιουργηθούν εκ νέου τα απαραίτητα εχέγγυα αυτής της επίπλαστης υπεροχής -κατά τ’ άλλα- του δυτικού κόσμου. Επιβεβαιώνεται ξανά το ανυπόστατο τής ταυτόχρονης ύπαρξης παγκοσμιοποίησης και δυτικού τρόπου ζωής. Δεν γίνεται να δραστηριοποιείσαι υπέρ της πρώτης διατυμπανίζοντας ταυτόχρονα την αξία του δεύτερου. Δεν γίνεται πάλι να αναγνωρίζεις το δεύτερο στοιχείο ενώ την ίδια στιγμή υπερασπίζεσαι το πρώτο. 

Το μοναδικό εργαλείο που επικαλείται κάθε φορά η εξουσία προκειμένου να εντοπίζει επιχειρηματολογώντας τη διαφορετικότητα και τον άλλον είναι τα σύνορα (τα οποία παρεμπιπτόντως υφίστανται για τους ανθρώπους και όχι για όλα τα υπόλοιπα, μιας και το κεφάλαιο δεν χαρακτηρίστηκε ποτέ λαθραίο ενώ ο άνθρωπος κατηγοριοποιείται και σε λαθρομετανάστη...). Συντηρητικές διαχωριστικές γραμμές ακόμη και εντός των σύγχρονων πόλεων/χωριών/οικισμών δημιουργήθηκαν εν τάχει και δια εξαναγκασμού, μιας και η καλλιέργεια τού αισθήματος της ατομικής ευθύνης συνέβαλε στο μέγιστο ώστε να διαχυθεί ή περιοριστεί η εξάπλωση του ιού.

Τέλος, η δημοσιονομική απειλή που χαρακτήρισε την εξάπλωση του covid-19 κατάφερε να ελέγξει τις ελάχιστες έως μερικές αντιδράσεις του κόσμου, οι οποίες, αξίζει να υπογραμμιστεί, πως κοινό τους παρονομαστή είχαν ένα ρατσιστικό («Τους μετανάστες τους αφήνετε να κυκλοφορούν τους Έλληνες όχι!») και σκοταδιστικό («Μέσω της θείας κοινωνίας δεν μεταδίδεται ο ιός») εφαλτήριο. Επιπλέον έδωσε αφορμή στις κεφαλαιοκαθοδηγούμενες κυβερνήσεις για αναβάθμιση (sic!) των συστημάτων δημόσιας υγείας, ήτοι αχαλίνωτη ιδιωτικοποίηση. Είδομεν...!