Φαίνεται πως οι αντιστάσεις και οι ευγενείς αντιδράσεις τής κοινής αντίληψης έχουν καμφθεί, κάποιες δεκαετίες τώρα. Αποδεικνύεται εμπράκτως η σφαιρική αυταπάρνηση τής κοινωνίας να ελέγξει τους μηχανισμούς της, που στο πέρας των χρόνων έχουν αποκρυσταλλωθεί σε πάγιες τακτικές διαρκούς διαχείρισης τής ανθρώπινης θερμοκρασίας σύμφωνα πάντοτε με τις διαθέσεις τής εξουσιαστικής όρεξης (για οτιδήποτε). Στα πλαίσια τής αποκαλούμενης (προεδρευόμενης, βασιλευόμενης κ.ο.κ.) κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, οι κυβερνήσεις πλέον αναδεικνύονται και απορρίπτονται μέσω τής ισχνής προσέλευσης τού κόσμου στις κάλπες. Ενθρονίζονται και εκθρονίζονται πολιτικο/οικονομικά συμφέροντα, υπερψηφίζονται ή καταψηφίζονται πολιτικές με ποσοστά συμμετοχής που βία αγγίζουν το 35-45% των εγγεγραμμένων. Το πρόσφατο παράδειγμα τής διεξαγωγής του δημοψηφίσματος στη γειτονική χώρα (F.Y.R.O.M.) για την αποδοχή ή όχι τής συμφωνίας των Πρεσπών αποτελεί το τελευταίο τεκμήριο σε μία σειρά παρόμοιων ή παραπλήσιων ψηφοφορικών διαδικασιών (βλ. εκλογικά αποτελέσματα σε Σουηδία, Αυστρία, Ιταλία κ.ο.κ.) που αυτοσκοπό δεν έχουν άλλο από τη διεκπεραίωση της ίδιας της διαδικασίας, προκειμένου να διατηρηθεί η “λαϊκή” εντύπωση τής συμμετοχής ενεργή και ζητούμενο.
Προειλλημένες αποφάσεις και προγεγγραμένες πολιτικές καθιστούν διεκπεραιωτική ακόμη και την υποψία συμμετοχής του πολίτη στις διαδικασίες ανάδειξης εξουσιών και υλοποίησης προγραμμάτων. “Για τα μάτια του κόσμου”, θα έλεγε κανείς “σήμερα γίνεται ό,τι κι αν γίνεται μιας και όποιο κι αν είναι αυτό που θα πραγματοποιηθεί δεν θα αποτελεί προϊόν υγιούς αντίστοιξης επιχειρημάτων μα τμήμα μιας προδιαγεγραμμένης πορείας στο τάδε ή στο δείνα θέμα.” Σε μία υπεφίαλη επίδειξη γνωστικής ευχέρειας η παραπάνω πρόταση αποτελεί κοινό κώδικα επιχειρηματολογίας για όσους “υποθετικά” δύνανται να φέρουν λόγο για πολλά (αν όχι όλα τα) πράγματα, ακόμη και για πραγματικότητες που μόνον στις ειδήσεις των 8 τείνουν να ζωντανεύουν στα μάτια και τ’ αυτιά τους. {Πιο εύκολα θα φέρει άποψη ο Αστυπαλίτης ψαράς για το “Μακεδονικό” παρά για τα τεκταινόμενα τής γειτονικής Τουρκίας, μόλις κάποια μίλια απέναντί του.}
Ζούμε στην εποχή τής υπερεξειδικευμένης πληροφόρησης που σαν αποτέλεσμα έχει (συνήθως) τη δημιουργία ανεγκέφαλων αρνητών τής εκάστοτε πραγματικότητας, η οποία δεν πληρεί τα (παραγνωρισμένα) συστατικά στοιχεία τής ατομικευμένης γνώμης τους. Είναι γεγονός πλέον: ο ταπεινός κι ο άπιστος Θωμάς ντράπηκε μπροστά στο πρότυπο του ισχυρού και αντιστόρητου αρνητισμού πεπραγμένων και τετελεσμένων πτυχών τής αντικειμενοποιημένης αλήθειας. Αν υπήρχε μία Αλήθεια η κατάκτηση τής οποίας τίθετο σαν σκοπός τής ύπαρξης, τότε κάμποσα χρόνια τώρα (κοντά κάποιες δεκαετίες) οι δρόμοι που κατευθύνονται προς το “τέλος”(σκοπός στα αρχαία) τέμνονται από τόσους άλλους παράδρομους και παρακαμπτήριους δημιουργώντας ερμηνευτική σύγχιση των σημαινομένων με αποτέλεσμα την αδιάκοπη αύξηση αναγεννητών και υποστηριγκτών των φαινομένων μισαλοδοξίας, φανατισμού και ρατσιστικού μένους και κατ’ επέκταση την έξαρση τής επιθετικής άγνοιας. Όσο το δυνατόν μαζικότερη και πειθήνια αποδοχή τής δυναμικής που κατέχει η γνώμη στη σύγχρονη εποχή άλλο τόσο πιο αποτελεσματική είναι και η διαστρέβλωση/παραχάραξη τής ιστορίας και των συμβεβηκότων.
Πιθανότατα, το ζητούμενο τού καθημερινού άγχους επικεντρώνεται στο περιεχόμενο τής κάθε ημέρας ξεχωριστά και όχι στο (επιμέρους) σύνολο τής ύπαρξης ως πρόκληση βίου (με ότι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή αντίληψη, συνείδηση, ωριμότητα σκέψης και αντιστοιχία πράξης). Οι ταχύτητες που χαρακτηρίζουν το σύγχρονο τρόπο ζωής καταδεικνύουν απροκάλυπτα του λόγου το αληθές: Η επιπολαιότητα τής ανυπομονεσίας πολιορκεί το άτομο, σε ένα περιβάλλον που πλέον έχουν ξεχαστεί η μακαριότητα τής εγκαρτέρησης και ο προγραμματισμός κάθε επόμενου βήματος. Επιχειρήματα εντοπίζονται παντού, όπως φερ’ ειπείν στη μόδα τής βραχυχρόνιας μίσθωσης οικίας (βλ. AIRBNB), στην κατακόρυφη αύξηση των διαδικτυακών αγοραπωλήσεων των πάντων (βλ. έρωτας, συντροφιά, υπηρεσίες κ.ο.κ.), γεγονός που συνδέεται άρρηκτα με την αλόγιστη χρήση των ποικίλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, την εξάπλωση τού γρήγορου φαγητού (σε σημείο να δημιουργηθεί και κίνημα υπέρ του επονομαζόμενου “slow food”), τις εταιρείες παρένθετης μητρότητας (αρκεί μία βόλτα στην όχι μακρινή Ουκρανία) και πόσα ακόμη τα οποία συλλήβδην ομολογούν τον ξεπεσμό τής ποιότητας σε συνδυασμό με την ταχύτητα των καιρών.
Εύλογα γίνεται κατανοητό από τα παραπάνω, πως άπαξ και δημιουργήθηκε, πολιόρκησε και έγινε μονιμότητα η υπεροχή τού ατομισμού, το ενδιαφέρον επί της σπουδαιότητας των κοινών και των συλλογικών έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Μέλλον υπάρχει για όλους και όλες ανεξαιρέτως και φυσιολογικά, όμως το μέλον του ατομισμού είναι βραχύβιο, όπως ακριβώς και οι ταχύτητες που το χαρακτηρίζουν. Η επιπολαιότητα απέναντι στη μεθοδικότητα συχνότερα αποδοκιμάζεται, δεν επιβραβεύεται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου