Ήδη από την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα έχει δημιουργηθεί ένα είδος νέου/επίκαιρου/ευκαιριακού λεξιλογίου που κάποιους συναρπάζει με τις νεωτεριστικές του έννοιες και λήματα (αειφόρος ανάπτυξη, Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας/ΑΠΕ, μεταρυθμίσεις), κάποιους άλλους εξοργίζει με την επιλεκτική υλοποίηση των εννοιών (εξωτερικός δανεισμός, πλειστηριασμοί, ανεργία, φοροδιαφυγή/φοροαποφυγή) και κάποιους τρίτους άλλους, οι οποίοι χορεύουν ανά τρεις και σε ζευγάρια τραγουδούν(2)... τούς έχει διαρκώς σε έναν μόνιμο κερδοφόρο προβληματισμό (μνημόνιο, τρόικα, τοξικά κεφάλαια, WikiLeaks, διακανονισμός, ΔΝΤ, golden boys, swap, πράσινη επιχειρηματικότητα, δημόσιο χρέος, grexit, αριστερή κυβέρνηση, κλπ κλπ.)
Αυτό που πραγματικά μένει στο μυαλό και τις αισθήσεις του Νεοέλληνα δεν είναι οι λέξεις (εκ των προτέρων) μα οι δράσεις (εκ των υστέρων) και το χειροπιαστό αντίκρυσμα των φράσεων...
- “Ναι”, θα τρέξει να αντιτείνει κάποιος, “μα συνεχώς υποστηρίζει τις μεγαλόστομες ρητορείες σε κάθε επετειακή εκλογική περίοδο”. Πράγματι, αν κάτι ζηλεύει ο Νεοέλληνας είναι τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό συμβαίνει γιατί κάθε φορά που τον καλούν να υποκύψει σε προειλλημένες αποφάσεις, κατοπινά έρχεται σε σύγκρουση με τον εαυτό του: κατόπιν μίας εκ των συμμετοχικών πράξεων που απαιτούται από το σύστημα προκειμένου να περάσει επιτυχώς τη διαβατήρια τελετή της ανανέωσης της κοινωνικής του ενσωμμάτωσης. Από ένα σημείο και μετά οι εκλογές λειτουργούν ενστικτωδώς και αυτό επαληθεύεται από το γεγονός ότι σε κάθε εκλογική περίοδο μιλάνε όλοι...Ακόμη και
- η γεροντική άνια (3),
- ο αναλφαβητισμός (4) και η παραδοσιακή πίστη (5),
- η καταναλωτική νωθρότητα και ο υποκριτικός αυτοσαρκασμός της (6) και
- η αδράνεια της εικονικής “αδιαμεσολάβητης” πραγματικότητας (7)
Καταφαίνεται από την εκάστοτε εκλογική πρεμούρα που αγκαλιάζει κάθε φορά τους νεοελλαδίτες πως εκ των προτέρων δυνάμεθα όλοι να ελπίζουμε σε μία ανασύνταξη της χώρας και των χαρακτηριστικών της. Όλοι μας επιθυμούμε κάτι ανάλογο, ιδιαίτερα αυτήν τη στιγμή που “δεν πάει άλλο”. Εκλογές λοιπόν, προκειμένου “να στείλουμε αυτούς που μας καταρράκωσαν στον πάγκο και να δοκιμάσουμε κάποιους άλλους”. Πράγματι, όπου και αν βρίσκονταν κανείς το 2015 (από τον Ιανουάριο μέχρι και το Σεπτέμβριο) γίνονταν μάρτυρας μίας τέτοιας ομόνοιας μεταξύ των ανθρώπων-πολιτών αυτής της χώρας, το συμφωνηθέν της οποίας ήταν η αλλαγή του κατεστημένου. Το παράλογο είναι πως κάθε φορά που ψηφίζεις εξυπηρετείς έναν αυτοσκοπό: απλώς ψηφίζεις!
Είναι τουλάχιστον ευκόλως εννοούμενο παράλογο, γιατί τα πεπραγμένα της πρόσφατης 40ετούς μεταπολιτευτικής εκλογικής περιόδου στη χώρα έχουν πιστώσει το εξής: Η ψήφος της συμμετοχικής διαδικασίας των εθνικών εκλογών μετεκλογικά μεταφράζεται σε αυθαίρετο διορισμό υπαλλήλων σε νευραλγικά υπουργικά και συμβουλευτικά πόστα. Για του λόγου το αληθές, ας ανατρέξει κανείς σε ονόματα υπουργών και υφυπουργών(8) της τελευταίας δεκαετίας εντοπίζοντάς τα ταυτόχρονα στα ψηφοδέλτια των αντίστοιχων εκλογών.
Aποδεικνύεται λοιπόν λιγότερο ανεύθυνος αυτός που συνειδητά δεν συμμετέχει στο εκλογικό νταβαντούρι. Ίσως γιατί δεν κλείνει τα μάτια στις μακρινές και πρόσφατες θύμισες που αναφέρονται στα αποτελέσματα της αποφασιστικότητας των διεκδικητικών κινημάτων(9), αυτά τα κατακτημένα προνόμια που σήμερα, με το πρόσχημα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα διεθνή συμφέροντα και λόμπυ της ελίτ, οι πολυεθνικές μαφίες κατακερματίζουν συνεπικουρόμενοι κυβερνήσεων της δεξιάς και της αριστεράς.
Δεν απαξιώνει τις εννοιολογικές διαφορές που φωλιάζουν στην ταύτιση φράσεων και λέξεων, απότοκος των οποίων είναι το ξεπούλημα (αποκρατικοποίηση) του δημοσίου πλούτου, η εκμετάλλευση των παιδιών (παιδική εργασία), η ρημαγμένη εκπαίδευση και υγεία (εξυγίανση), η απαξίωση του αγροτικού κόσμου (ΚΑΠ - Κοινή Αγροτική Πολιτική), η ιδιωτική/κερδοσκοπική διαχείρηση του νερού και του ρεύματος (management), οι κοινοβουλευτικές πραξικοματικές αποφάσεις (πράξεις νομοθετικού περιεχομένου/κατ’ επείγον), καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων (PSI), και ούτω καθεξής.
Ένα ακόμη παράλογο, άξιο προσοχής και σχολιασμού είναι το εξής: πρόκειται για την ειρωνική αντίφαση συμπεριφορισμού του νεοέλληνα απέναντι στον εαυτό του, μια αντίφαση η οποία αποκρύπτεται επιμελλώς στην όλη προεκλογική και μετεκλογική περίοδο. Η sui generis αυτοαναίρεση του νεοέλληνα ψηφοφόρου.
Και εξηγούμαι:
• Πώς θα μετέφραζε κάποιος ό,τι η πλειοψηφία των πολιτών εγκρίνει τη δημιουργία του φράγματος στον Έβρο(10) και την ίδια στιγμή είναι πέρα από βέβαιη η άγνοια της πλειοψηφίας των νεοελλήνων για τις περιοχές που η ελληνική πολιτεία γκετοποιεί και χρησιμοποιεί ως πολυεπίπεδες χωματερές τις αστικές περιφράξεις και τους ανθρώπους που απομονώνει εντός της και ευκαιριακά εξαφανίζει (επιχειρήσεις σκούπα);
• Πώς θα μετέφραζε κάποιος το γεγονός ότι δημοσιοποιούνται έρευνες που πανηγυρικά εκθειάζουν την καθαρότητα του ελληνικού DNA (κατά 95%), οι νεοέλληνες θέλουν τους εαυτούς τους απόγονους των αρχαίων Ελλήνων (και όχι απλώς πολιτισμικούς επίγονους), ενώ εν τοις πράγμασι τα ονόματα, η επίσημη θρησκεία και το προβαλλόμενο τουριστικά θρησκευτικό στοιχείο ταυτίζονται με τον ορθόδοξο χριστιανισμό; Μέχρι και γιορτή της Ορθοδοξίας έχουμε...εμείς οι άλλοι ΚΑΘΑΡΟΙ του σύμπαντος κόσμου, πραγματικού και εικονικού καθώς παρέχονται και διαδικτυακές ευκαιρίες τάματος!
• Πώς εξηγείται το έντονο ανθρωπιστικό ενδιαφέρον του ψηφοφόρου κάθε φορά που ο εγχώριος έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος αφιερώνει σημαντικό μέρος της ειδησειογραφίας στα εκάστοτε δυστυχήματα επιβατικών αεροπλάνων και πλοίων (ακόμη και πειρατείες) από τη μια πλευρά και από την άλλη σιωπούν επιδεικτικά ή αναφέρονται με ελαφρά τη καρδία στις περιπτώσεις που επιβάτες ανάλογων δυστυχημάτων είναι οι αποκαλούμενοι "λαθρομετανάστες";
• Πώς αναγιγνώσκεται το γεγονός ότι ως πολίτες-φορολογούμενοι προσπερνάμε αδιαφορώντας τα εκάστοτε δημοσιοϋπαλληλικά οικονομικά αιτήματα του κλήρου και ταυτόχρονα αποδεχόμαστε τον δημοσιοϋπαλληλικό τους μισθό για το κοινωνικό τους λειτούργημα; Πώς και καταπίνουμε αμάσητα τις οικονομικές δωρεές που λαμβάνουν από επιθετικές επιχειρήσεις (μεταλλεία χρυσού, ιδιωτικοποίηση νερού/ρεύματος κοκ), την δράστηρια κινητικότητά τους στο χρηματιστήριο και παράλληλα να εκθειάζεται το κατά τα άλλα αυτονόητο ελάχιστο φιλανθρωπικό της έργο;
• Πώς και δεν εξοργίζεται η πλειοψηφία του κόσμου γνωρίζοντας πως η Ελλαδίτσα κατέχει την 4η παγκοσμίως θέση στην εισαγωγή πολεμικού εξοπλισμού και ο προϋπολογισμός των αποκαλούμενων "αμυντικών δαπανών" ισούται με το σύνολο των προϋπολογσμών για την υγεία και την εκπαίδευση, ενώ πνέει τα μένεα οπόταν το δημόσιο εκπαιδευτικό και ιατροφαρμακευτικό προσωπικό κινητοποιείται;
• Γιατί η αντιδραστική ιδιοσυγκρασία του νεοέλληνα δεν δραστηριοποιείται, οπόταν μαθαίνει πως δίδονται χορηγίες στα εκκλησιαστικά ταμεία, τη στιγμή που ασφαλιστικά ταμεία φυτοζωούν και νοσοκομειακές μονάδες φιλοξενούν φαντάσματα;
• Γιατί αναρωτιέται ο Νεοέλληνας ότι λεφτά υπάρχουν μα που βρίσκονται αυτά τα λεφτά και ταυτόχρονα δεν ψέγει την κρατική αρωγή που χαίρουν τα εφοπλιστικά και εργολαβικά συμφέροντα(11);
Να λοιπόν γιατί υπάρχει και ο άσχημα πληροφορημένος απαισιόδοξος, δηλαδή ο αισιόδοξος των ημερών μας: Για να καθησυχάζει το εγώ του και να συμμετέχει κάθε φορά που του ζητάται να ανανεώσει άμεσα (καθολικά, μυστικά) την πολιτική του συμβολή στα δρώμενα της γενιάς του. Τι είναι αυτό όμως που θα μείνει στις επερχόμενες γενιές...; Όπως άλλωστε διακηρύττουν οι μεγαλύτεροι και οι πιο πεπειραμένοι, το πιθανότερο μάλλον είναι όχι άλλες γενιές για να έχουν να λένε...
“Άρα λοιπόν, ας βάλουμε κάτω ένα σενάριο...:
Πες Νεοέλληνα, πως δεν σπείραμε σωστά τις επόμενες γενιές και επόμενο είναι να κάτσουμε και να βλέπουμε την ανύπαρκτη σπορά μας να μην γεννιέται και το ηλιοβασίλεμα να έπεται του δειλινού και τούμπαλιν...το δειλινό να προηγείται του απογεύματος κλπ κλπ κλπ!!!
Τι να κάνεις τώρα, αυτή την ύστατη στιγμή της επαλήθευσης του ανολοκλήρωτου...;
Λες...κάθε φορά:
«για δες που τελικά δεν είναι όπως μας τα έμαθαν...»
Σκαρφίστηκες να αλλάξεις την ιστορία με την ψήφο σου μπας και συνταχτείς με την πραγματικότητα που προτάσσει την ενδελέχεια της ανολοκλήρωτης πράξης...Δουλειά να γίνεται δηλαδή μιας και η έφεση που έχεις στους δικαστικούς αγώνες(12) είναι παρεμφερής με το ενδιαφέρον σου για την εκλογική σου σημαντότητα. ...
«τι λόγια ανεδαφικά», θα στέρξεις να φωνάξεις, μα...
«κάτι είναι και αυτό», θα πεις...
μιας και δεν κατάφερες να ολοκληρώσεις το ανεκπλήρωτο,
εκεί θα στέκεις θαυμάζοντας τη μοναξιά σου μην έχοντας άλλη φράση εικόνας μπροστά σου...”
...Δεν πρέπει να λησμονούμε την παρελθούσα(;) υγεία μας. Το πως θα την ανακτήσουμε αποτελεί ένα σοβαρό ερώτημα. Η απάντηση δεν βρίσκεται σε καμία χειραγωγημένη εκ των προτέρων απόπειρα εντυπωσιασμού και δημοκρατικότητας της ελευθερίας του συστήματος(13), σε κανέναν τυφλοσούρτη μήτε σε κανένα εγχειρίδιο υγειονομικού προγραμματισμού. Εντοπίζεται ολούθε μας, σε κάθε στιγμή της κοινωνικής εξέλιξης. Εκεί άλλωστε εδράζεται διαρκώς μεταμορφούμενη η πολύμορφη αλήθεια του νοήματος της ζωής. Κάθε ημέρα, σε κάθε δράση και κίνησή μας. Ως κοινωνικά προϊόντα την επιβεβαιώνουμε και καθρεφτίζεται πάνω μας.
Αν το νόημα της ύπαρξης χάνεται, αυτό συμβαίνει γιατί το ιστορικό άτομο δεν διεκδικεί την ταυτότητά του. Η κοινωνικοπολιτισμική δραστηριότητα εγκιβωτίζεται σε καλούπια από προσφορές συγκεκριμένων μοντέλων βίου. Με τη σειρά μας, ως κουρασμένοι διαβάτες ακολουθούμε χάρτες κατευθύνσεων, τους οποίους έχουν τυπώσει οι ιχνηλάτες της εξουσιαστικής διαδρομής. Και ράθυμοι να ανακαλύψουμε μονοπάτια αχαρτογράφητα ακολουθούμε το καρότο της υποτέλειας. Οι εκλογές με τη αποδεδειγμένη σημασία που έχουν επιδείξει στο να μεταμορφώνουν τους ψηφοφόρους σε παρα-βλεψίες για τα όσα διακυβεύονται είναι το κυρίαρχο συστατικό του καρότου. Ως πότε και μέχρι πού;
Η ματαιότητα ως έννοια έχει καταδικάσει κόσμο και συνάμα έχει διασώσει αδυναμίες, οίες ψάχνουν να βρουν ένα οποιοδήποτε νόημα στο μίζερο ΕΙΝΑΙ τους. Άπαξ και ο χρόνος είναι κίνηση και στην κίνηση επαληθεύεται ο χρόνος, είναι ανόητο να αναφερόμαστε στη ματαιότητα. Τίποτα δεν επαληθεύει τη ματαιότητα, μιας και αυτή υπάρχει για να δικαιολογεί μιζέριες. Της μιζέριας αντίκρυσμα/αντίκτυπος είναι η ματαιότητα. Όσο ανασαίνει οποιοσδήποτε δεν δικαιούται να μιλά για ματαιότητα. Γι' αυτήν ας μιλούν όσοι ζουν σε τέλμα και ανέγγιχτα διατηρούν σε φορμόλη τα συναισθήματα και τις συναισθήσεις των...
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ...:
(1) σίγουρα θα θυμόμαστε για δεκαετίες τα Χριστούγεννα του 2014 μιας και για τον νεοελλαδίτη πολίτη/καταναλωτή, ταυτόχρονα με τον εορτασμό της γέννησης του διώκτη της ανηθικότητας (sic) του εμπορίου σήμανε και ο εναρκτήριος κρότος για την κρισιμότερη(;) εκλογική περίοδο της μεταπολιτευτικής περιόδου του σύγχρονου νεοελληνικού βίου. Από κείμενο του Ρ. Βάνεγκεμ “Δεν Ψηφίζω” συνυπογράφω τα παρακάτω: «Μέσα στην πελατειακή πολιτική που μας μαστίζει σήμερα, οι ιδέες δεν έχουν περισσότερη αξία από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο».
(2) αναφορικά στη β’ ιστορική συγκυβέρνηση (μετά το ‘89) ΝΔ, ΠΑ.ΣΟ.Κ, ΛΑ.Ο.Σ., ΔΗΜ. ΑΡ.
(3) Δεν αντιλέγω στο γνωμικό “από μωρό και από μωρό μαθαίνεις την αλήθεια”, εννοείται πως συντηρείται σε κάποιο βαθμό και η θυμοσοφία του υπερήλικα, μα ας είμαστε ειλικρινείς πόσοι από τους υπερήλικες διατηρούν σώας τας φρένας τους και έχουν ακόμη συντονισμένη την αντιληπτική τους δεινότητα(!);
(4) αφενός μεν, αφετέρου δε συμφωνώ πως προκαλεί δέος να ακούς κάποιον να μιλά πιστά τη μηντιακή διάλεκτο και κάποιον μέχρι πρότινος μουγκό επί των πολιτικό-κοινωνικών συνθηκών να σε βρέχει με τις μεγαλοστομίες του.
(5) οι ένθερμοι και ανεγκέφαλοι των πολιτικών δογμάτων είναι αυτοί που έδιναν ανέκαθεν την άλλη νότα σε κάθε εκλογική διαδικασία. Η παρουσία και η δράση τους ως διαφημιζόμενο προϊόν κάθε φορά που ανασύρεται από τους εκάστοτε ηθικούς αυτουργούς πουλάει
(6) αξίζει να θυμίσω πως η πρώτη εκπτωτική περίοδος του 2015 ξεκίνησε την Δευτέρα 12/01 και διήρκησε μέχρι την τελευταία ημέρα του Φλεβάρη (28η), ενώ το καρναβάλι ξεκινούσε τυπικά-ημερολογιακά την 17η του Ιανουαρίου και κορυφώθηκε την 22η του μηνός. Οι εκλογές είχαν προκυρηχτεί για την 25η του Γενάρη. Είχε δημιουργηθεί λοιπόν, ένα εκρηκτικό μείγμα από αυτόν το εσμό γελωτοποιών και παλιάτσων της αισθαντικότητας της ηθικής τους που μετείχε στο διαγωνισμό πολιτικής διαχείρησης τής έκπτωτης νεοελληνικής καθημερινότητας.
(7) σκεφτείτε όλον αυτόν τον ενεργό κόσμο της νέας γενιάς: βρίσκεται χαοτικά προσδεμένος απέναντι στους ανηλεείς βομβαρδισμούς της πληροφόρησης και της εύκολης κατανάλωσης διαμέσω του πληκτρολογίου του. Οι εικονικές/διαδικτυακές πολιτικές εφησυχασμού που υλοποιούνται σε βάρος των νέων τούς καθιστούν θυματοποιημένους συμμέτοχους της εκλογικής αναμέτρησης. Στις εκλογές του 2015 οι 18άρηδες δεν ψήφισαν.
(8) ακόμη και πρωθυπουργών, υπηρεσιακών και μη. Η περίπτωση Παπαδήμου είναι κραυγαλέα.
(9) προνόμια όπως μείωση του χρόνου εργασίας, δικαιώματα περίθαλψης πληρωμένες διακοπές, επίδομα ανεργίας κοκ
(10) κάτι το οποίο άλλωστε, για να υπενθυμίσω, δεν ξέφυγε από τους συμβουλευτικούς κύκλους τουτέως πρωθυπουργού (Σαμαράς) και το χρησιμοποίησε επικοινωνιακώς προεκλογικά κάποιες ώρες μετά το εν πλω δυστύχημα του Norman Atlantic στην Αδριατική.
(11) Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει στο διάστημα αυτό φορολογικά έσοδα της τάξεως των 95 δις ευρώ.
{Από το 1997 μέχρι το 2007 τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι η Ελλάδα είχε από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρωζώνη και συνακόλουθα κατακόρυφη αύξηση του ΑΕΠ κατά 44%. Αν και έπρεπε να επέλθει σημαντική μείωση του χρέους του ΑΕΠ (καθώς αυτό ορίζεται πάντα ως ποσοστό επί του ΑΕΠ) μιας και οι υπόλοιποι παράγοντες (κρατικά έσοδα, δαπάνες κλπ.) ήταν σταθεροί κάτι τέτοιο δεν συνέβη λόγω της τεράστιας μείωσης των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη επί του κεφαλαίου και της μεγάλης περιουσίας, με τη φορολογία επί των αδιανέμητων κερδών να μειώνεται από 35% το 2004 (όταν ήταν 40-45% το 1981) σε 24% το 2009 και 20% το 2011, και παράλληλα της εισαγωγής μίας πλειάδας φοροαπαλλαγών. (Οι Έλληνες εφοπλιστές, απολαμβάνουν 63 φοροαπαλλαγές, με τελικό αποτέλεσμα να πληρώνουν στο κράτος ετησίως μόλις 12 εκ. ευρώ, έναντι 50 εκ. που πληρώνουν οι μετανάστες με τα παράβολά τους). Από την άλλη πλευρά, οι φόροι που πλήρωσαν οι μισθωτοί και τα άλλα φυσικά πρόσωπα αυξήθηκαν από 5,6 δις ευρώ το 2004 στα 11 δις ευρώ το 2008. Αντίθετα οι ανώνυμες εταιρείες και τα άλλα νομικά πρόσωπα πλήρωσαν το 2004 4,775 εκ. ευρώ και το 2008 4,705 εκ. ευρώ.}
(12) οι στατιστικές ποσοστώσεις των ερευνών καταδεικνύουν τη δικομανία που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο Έλληνα.
(13) βλ. εκλογές
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου