Ο κλαυσίγελος του θέρους ιδρώνει τον καθρέφτη του
βλέποντας τις ορέξεις του φθινοπώρου να ορθώνονται με σθένος.
Η θάλασσα μαζεύεται σιγά σιγά από τις αγκαλιές των παραλιών
αναδιπλώνεται, αφρίζει και ξεβράζει τις πλαστικές βρωμιές των θύμισων.
Οι λουόμενοι που πριν προσεύχονταν και ορκίζονταν στον ήλιο του καλοκαιριού
τώρα πλένονται στις αστικές μπανιέρες βουλιάζοντας στο άγος του νου,
βυθίζονται στις ειρωνίες του Σεπτέμβρη, που μοιάζουν με άγκυρα
στους ορίζοντες και τα περπατήματα που ελπιδοφόρα υπόσχονταν τα όνειρα...
Μακρινές και απλησίαστες οι απογευματινές ώρες της ραστώνης
φαντάζουν προκλητικά θρασύτατες, τώρα την ώρα που κρυώνεις.
Κλείνεις τα μάτια σου στα εμπόδια που ορθώνονται χειμερινά εμπρός σου
και ελπίζεις να υπερκεράσεις όρθιος τις δυσκολίες όλου του κόσμου.
Και πάλι η πορεία για την πλειοψηφία παραμένει μακρινά ίδια
όπως και τα τόσα ποικιλόχρωμα μα μονότονα ταξίδια.
Απ΄' τον καλοκαιρινό ιδρώτα που μαζί του γλυστρούσαν οι εικόνες
πλέον ο ήλιος στάζει βροχή και υγρασία σε ξεχασμένες αιώρες...
Κουφάρια της ανάμνησης φαντάζουν τα περασμένα κορμιά των λουόμενων
τη στιγμή που οι υποχρεώσεις ξεκινούν να ντύνουν τις αισθήσεις των εργαζόμενων
και αυτοί με τη σειρά τους επιστρέφουν στις αναμνήσεις ενός βαλσαμωμένου θέρους
κάθε τόσο που ο αέρας με μανία και βουλιμικά βουλώνει τ' αυτιά τους.
"Ησύχασε, σκεπάσου και μην μελαγχολείς" προτείνει η ανάσα δίπλα σου
και' σύ μετέωρος αφήνεσαι ν' αναπολείς ό,τι λησμόνησες από τα χτες σου,
τότε που ανέμελος στα σκορπίσματα άφηνες εκπνοές για να δροσίζονται τα βήματα,
ενώ τώρα η κάψα του ρεαλισμού πλένει και καίει όσα ξέχασες σκουπίζοντας τα κύματα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου