Αντεχεται;

Προσπαθώ να θυμηθώ στιγμές ξεχνώντας άλλες...θυμάμαι, όχι όπως πριν, επιλέγοντας τι να θυμηθώ, όμως νοιώθω πως χάνω πράγματα από στιγμές, εικόνες από διάρκειες μένοντας μετέωρος στο απύθμενο σύμπαν της μνήμης μου...δεν θα πρέπει να επιμείνω περισσότερο...αν όχι, θα ξεχάσω ακόμη και αυτά που θεωρώ κτήμα του μνημονικού μου...Ξεκινάω λοιπόν από την αρχή, tabula rasa, κενός...Προσπαθώ να γράψω, όμως ξαναγυρνώ σε δοκιμασμένες προτάσεις σκέψεων που άλλο δεν κάνουν από το να μου υπενθυμίζουν πως θέλει χρόνο να γεμίσω το μυαλό μου με σκέψεις σύγχρονες, φρέσκες, “άξιες”να αποτυπωθούν... Κι αυτός ο χρόνος...πάντοτε σκοντάφτω πάνω του, συνήθως όταν παραπονιέμαι -σχεδόν ασφυκτιώντας- πως δεν τον έχω ή δεν έχω όσο θα ήθελα από την ανέγγιχτη και αχαρτογράφητη παρουσία του...τις περισσότερες φορές χαριεντίζομαι με την γεροντοκόρη του, την αναμονή, όπως την αποκαλεί ο Caryl, έχοντας ντύσει με γάντια υπομονής τα χέρια μου. Δεν κρυώνω, περιμένω...όπως οι ματιές του επιβάτη μέσα από το φινιστρίνι μιας κουκέτας σε έναν συρμό μιας αμαξοστοιχίας, που μόλις αναχώρησε από κάπου για να φτάσει κάπου αλλού, μακρύτερα από κάθε προβλεπόμενο προορισμό...ματιές που δεν γνωρίζουν την αφετηρία, όμως ανυπομονούν να ξεκινήσει το ταξίδι για να καθαρίσουν από πάνω τους τις τσίμπλες της αναμονής...εφόσον ξεκίνησε, δεν γίνεται να μην φτάσει, κάπου...γίνεται αλλιώς; Ταξίδια, αυτά είναι το βάλσαμο της απραξίας και του τέλματος. Πιο πολλές εικόνες, αν είναι δυνατόν όσο πιο περίεργες και ξένες από ότιδήποτε γνωστό και οικείο μέχρι τώρα. Ματιές φευγαλέες ή ρεμβάζουσες μέσα από οχήματα ή μέσα από τα μάτια σου να φτάνουν πεζή ή ποδηλατώντας σε αυτές τις εικόνες... Τα σύννεφα σκόνης εξ Αφρικής μάς υπενθυμίζουν πόσο μικρός είναι ο κόσμος και οι αποστάσεις του αμελητέες...Δεν είναι μόνον η τηλεόραση, το τηλέφωνο και το διαδίκτυο, πριν από αυτά είναι η κινητικότητα των φυσικών φαινομένων, τα ταξίδια των αποδημητικών πουλιών και οι μετακινήσεις κοπαδιών και αγελών, τα αρχαιολογικά τεκμήρια νομαδικών φυλών και πληθυσμιακών μεταναστεύσεων στο διάβα της ιστορίας, η μουσική, τα λεκτικά ιδιώματα (υπολογίζεται πως οι ζωντανές γλώσσες σήμερα είναι 7.164) και ούτω καθεξής. Τεράστια μολονότι χαρτογραφήσιμη η γη, μικρός όμως παντού ο άνθρωπος, το αποδεικνύει άλλωστε περίτρανα η ανθρωποκεντρική θεώρηση των πάντων: ο ανταγωνισμός και η ισχύς μεταφράζουν τα μηνύματα που δεχόμαστε και ως εκ τούτου ανταγωνιστικά και διαμέσω της ισχύος πράττουμε οτιδήποτε, κατά το δοκούν...η συνεργατικότητα και η αλληλεγγύη θεωρούνται ρομαντισμός και ουτοπία, μέσα σε μία κοινωνική πραγματικότητα όπου προτείνεται ο ατομικισμός και η ιδιοτέλεια, επιβραβεύεται ο εγωισμός ενώ παραγκωνίζεται η άδολη αγάπη και το ενδιαφέρον μου για εσε... Τα αποτυπώματά μας παρασύρονται στους ρυθμούς της ιστορίας και θάβονται-προστίθενται στα όσα δεν έχουν αναδειχθεί από την όποια σκαπάνη δουλεύει για το μνημονικό. Να ποια είναι η μαγεία της εφήμερης σημασίας που μετατρέπεται σε περιοδική ασημαντότητα...μικρο-μεγάλες αντιλήψεις τυγχάνουν παροδικού ενδιαφέροντος μέχρι να ξεχαστούν κι αυτές υπό του βάρους του ενθουσιασμού των επόμενων. Όσο ζούμε υπάρχουμε και δεν κάνουμε κάτι για αυτό από το να διατηρούμαστε στη ζωή...όμως το έλλογο ίδιον που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα πλάσματα αυτού του γήινου κόσμου δεν υφίσταται μονάχα για να μας ξεχωρίζει από αυτά...το ανικανοποίητο ίδιον, η περιέργεια που εκπορεύεται της διαρκώς ελλειπούς ικανοποίησης αποτελεί αιώνες και αιώνες το συστατικό της έλλογης εξέλιξης του είδους. Εν τούτοις, η εξέλιξη όπως (υποχρεούται να) διαμορφώνεται σταδιακά αποχρωματίζεται ονείρων, απομακρύνεται από ιδανικά και παστώνεται με λασπώδη στοιχεία αρνητισμού και βιαιότητας. Όσο και αν μας συνοδεύουν (οι) αυταπάτες, η ειλικρινής παραδοχή του καθημερινού ρεαλισμού τις διαψεύδει κάθε στιγμή: βολεύει η ανθρωποκεντρική προσέγγιση και μετάφραση της πραγματικότητας για το μοναδικό (έως απόδειξης του εναντίου) έλλογο ον του πλανήτη. Όσο φιλόξενος είναι ο πλανήτης (και κατ’ επέκταση) “το” σύμπαν, αντιστοίχως αφιλόξενη τείνει και γίνεται η ανθρώπινη κοινωνία. Αφιλόξενη πρωτίστως στα ίδια της τα συστατικά στοιχεία, τα υποκείμενα, δημιουργώντας κατηγορίες για το “άλλο” (βλ. μετανάστης/πρόσφυγας, ευπαθείς ομάδες, γυναίκες, ετερόδοξοι, αυτόχθονες, ομοφυλοφιλία κοκ). Το “άλλο” δεν αποτελεί διαφορετικότητα, τουναντίον εκπροσωπεί το περιθώριο και το ανοίκειο, το μη φυσιολογικό! (θαρρείς πως το φυσιολογικό μεταφράζεται σε συγκεκριμένες διατυπωμένες νόρμες και προκαθορισμένες συμβάσεις). Όχι...φυσιολογικά είναι όσα απέχουν από την εγωκεντρική αντίληψη του κοινωνικού ατόμου, όλα αυτά από τα οποία απομακρύνεται ο άνθρωπος διαχωρίζοντας την υπαρξιακή του κίνηση από την αέναη φυσιολογική εξέλιξη του περιβάλλοντος κόσμου. Ο γήινος οργανισμός γνωρίζει επακριβώς της “Αλήθεια” που επιδιώκει να κατακτήσει ο ανθρώπινος νους. Εξάλλου, τον νοιώθει ωσάν δερματοπάθεια στο κορμί της γης. Αναμφίβολα, ο κόσμος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τις αλλαγές: αυτές που χαρακτηρίζουν τις προσωπικές μας πορείες, τις συμπεριφορές και τις επιλογές μας, τις συλλογικές, ομαδικές και κοινοτικές, τις κοινωνικές, τις οικονομικές και τις πολιτισμικές που αναφέρονται σε πολυπληθέστερα κοινωνικο-πολιτισμικά σύνολα ενεργών υποκειμένων. Βέβαια, άλλο πράγμα η αλλαγή και εντελώς άλλο η αλλοίωση. Αυτό συμβαίνει στο περιβάλλον που διαμορφώνει και κινείται ο άνθρωπος τους τελευταίους δύο αιώνες: αλλοιώνεται και καταστρέφεται σταδιακά από τις “εναλλακτικές” επιλογές μας και αυτό γιατί ταυτιστήκαμε με το δημιούργημά μας, καθώς απομακρυνόμαστε από το μάρσιπο της Γαίας... Πιάνω και γράφω και σταματάω δευτερόλεπτα μετά, δίχως να έχω γράψει ούτε ένα γράμμα...σκέψεις πολλές και ασύνδετες, αδέξια μετακινούμενες εντός μου. Έχω πέσει θύμα τους - δεν θέλω να ξεχωρίσω καμία απ’ αυτές, γι’ αυτό και δεν καταφέρνω να αποτυπώσω καμιά τους. Σκέφτομαι όμως, ενίοτε τίποτα, οξυγονώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εγκέφαλό μου. Δεν είναι κουραστικές οι σκέψεις, δεν έχουν κόπο, αντιθέτως, έμφορτες συναισθημάτων και λογικής τριγυρνούν στο κεφάλι μας. Όμως η σκέψη, η ελεύθερη - μακρυά από στεγανά, προλήψεις και συντηρητισμό - διώκεται, καταστρατηγείται με αποτέλεσμα την πραγμάτωση του θρησκευτικού “μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι”. Η ανταπάντηση δύναται εύγλωττα να αποτυπωθεί στις αρχαιοελληνικές φράσεις “άγομαι και φέρομαι” ως “πλάνητας και ανέστιος”...μέσα σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλόμενο διαμέσω βίαιων και ταχύτατων αλλαγών εν μέσω καταιγιστικής πληροφόρησης επί παντός επιστητού (και όχι μόνον). Η παγκοσμιοποιημένη επικοινωνία ψάχνοντας να βρει την γλώσσα της στην κινούμενη άμμο των απειράριθμων γνωμών παραφράζει σε εφήμερη γνώση την εκάστοτε κυρίαρχη γνώμη, καθώς αποστασιοποιείται από την (επιβεβλημένη) απόρριψη του προβληματικού εγώ/ανθρωποκεντρικού ερμηνευτικού πρίσματος του κόσμου. Είναι αυτό το συγκεκριμένο ερμηνευτικό πρίσμα που υπερθεματίζει (;) τα ανθρώπινα θύματα της καπιταλιστικής βίας απαξιώνοντας παράλληλα την καταστρεπτική του παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον. Για του λόγου το αληθές, η ειδησειογραφία αναφορικά στο περιβάλλον περιορίζεται σε ¨φυσικά φαινόμενα¨ που και αυτά βαπτίζονται με επιθετικούς προσδιορισμούς (επέλαση του χιονιά, καταστροφικές πλημμύρες, πύρινος εφιάλτης κοκ) εν είδει λογοτεχνικού τραγέλαφου. Ο άνθρωπος έχει εγκλωβιστεί μέσα στη δική του εξελικτική παγίδα. Η φύση αναγεννάται, ο άνθρωπος ζει μία σύντομη φορά. Αρκεί μονάχα αυτή η κατανόηση του φυσιολογικού γίγνεσθαι προκειμένου να αλλάξει η ματιά μας απέναντι στον φυσικό φιλόξενο κόσμο, όπου ζούμε διαπράττοντας αίσχη αισθητά στο φυσικό περιβάλλον και ως εκ τούτου στη σύντομη μοναδική ζωή μας. Ρεαλιστικά μιλώντας, η φύση δεν ενδιαφέρεται για το ποιος (οργανισμός) έρχεται και ποιος φεύγει, πολλώ δε μάλλον δεν δείχνει ιδιαίτερες προτιμήσεις σε συγκεκριμένες υπάρξεις. Η ανθρώπινη παρουσία επιβεβαιώνεται ως κομμάτι της γης, μικρό σχετικά χρονικό διάστημα. Αν ακόμη και τώρα κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος (ενώ τα αποτελέσματα κραυγάζουν προτού ολοκληρωθούν) είναι γιατί η ιώβεια υπομονή, με την μακαριότητα που ενδύεται, δελεάζει περισσότερο τον θιασώτη του αδιατάρακτου παρόντος με βλέψεις στη μετά θάνατον ζωή. Η ανθρωποκτόνος συμπεριφορά του καπιταλιστικού μοντέλου που βιώνουμε, εντοπίζεται γεωγραφικά στα μήκη και τα πλάτη της γήινης σφαίρας, στις όψεις και τις πτυχές της καθημερινής κινητικότητας του ιστορικού ατόμου, στις βιωματικές εξάρσεις και αντιδράσεις του φυσικού περιβάλλοντος, στον διαρκή περιορισμό και έλεγχο της ελευθερίας σκέψης και έκφρασης. Ελπίζουμε, προσδοκούμε αλλαγές προς καλυτέρευση των σύγχρονων συνθηκών επιβίωσης με την εργαλειακή υποστήριξη όμως που μας παρέχει το σύστημα, το ίδιο του οποίου το μοντέλο επιθυμούμε να αλλάξουμε/ανατρέψουμε. Το παράλογο της αυτοτύφλωσης ως διαβατήριο της επιτυχίας...απέχει βέβαια (πιθανόν να εκπορεύεται) από τον διαφημιζόμενο σκοπό των αυτομαστιγωμένων του μεσαίωνικού θρησκευτικού σκοταδισμού. Οι επαναλαμβανόμενες λανθασμένες επιλογές συνιστούν αποδοχή των αποδεδειγμένων λαθών ως τεκμήριο της σύγχρονης επιβίωσης - αναγκαιότητα διατήρησης του αυτοκαταστροφικού συμπεριφορισμού της ανθρώπινης κοινωνίας. Υπεκφεύγουμε διαρκώς προσωπικών ευθυνών που φέρουμε ως (συμ)μέτοχοι του ιστορικού γίγνεσθαι αναφερόμενοι σε έννοιες όπως “μεταπολεμική Ευρώπη”, “αναπτυσσόμενος κόσμος”, “πράσινη ανάπτυξη” κοκ...Από τύχη ζούμε και δεν υπάρχει αμφιβολία επ’ αυτού... Ο χρόνος κυλάει και σκορπά ολόγυρα ημιθανή, άψυχα και κατακρεουργημένα κορμιά, δίχως διάκριση ηλικιακή...Η πολεμική μηχανή λειτουργεί “στο φουλ” σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη στην προσπάθειά της να ενδυναμώσει το τρίπτυχο εξουσία-βία-οικονομία. Ο ατέρμονος εμπορικός πόλεμος, ήτοι η καπιταλιστική εξέλιξη του συγκαιρινού μοντέλου συστήματος αντηχεί την εκκωφαντική ιαχή των βιομηχανιών πολέμου για αύξηση των εξοπλιστικών ποσοστών επί των εθνικών προϋπολογισμών, προκειμένου να ενισχυθεί η άμυνα (sic). Οι αποκαλούμενοι “τριγμοί” στο χρηματοπιστωτικό μοντέλο πληθαίνουν, δίχως όμως αυτό να αποτελεί καινούρια είδηση...ανέκαθεν οι “τριγμοί” και οι διακυμάνσεις των χρηματοπιστωτικών δεικτών παγκοσμίως αντανακλούσαν το υπαξιακό γράφημα αυτού του ανθρωποκεντρικού κόσμου (τους τελεταίους τρεις αιώνες, 19ος-21ος). Τα διαπιστευτήρια υγείας και τα χαρακτηριστικά επιβίωσης αποδίδονται πλέον μέσα από τους ημερήσιους/μηνιαίους/ετήσιους κύκλους εργασιών των χρηματιστηρίων, των τραπεζών και όχι από τα επίπεδα υγείας του παγκόσμιου πληθυσμού και την καθημερινή (βιο)κοινωνική πραγματικότητα: τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία αλλοιώνονται και παραποιούνται από τις “οικονομικές αρχές”, τα λόμπι και τα συμφέροντα των οποίων κατευθύνουν τις ατομικές και συλλογικές ανάγκες μακρυά από τους ζωτικούς τους προορισμούς, εγγύτερα σε εικονικές αναπαραστάσεις που καλλιεργούν στοχευμένα αδιαφορία και ποιοτική/αντιληπτική πενία. Καθημερινά γινόμαστε αυτόπτες και αυτήκοες μάρτυρες της υποβάθμισης του “λογικώς αντιληπτού”: Ακούμε τον 47ο πρόεδρο των ΗΠΑ να μιλάει για πεντηκονταετή “λεηλασία και βιασμό” της χώρας του από τον υπόλοιπο κόσμο και τους Ταλιμπάν στο πρόσφατο παρελθόν (κατά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην ανατολική Ουκρανία) να συστήνουν αυτοσυγκράτηση στους αντίπαλους. Πληροφορούμαστε για την πρόσφατη διάσκεψη κατά του σύγχρονου αυξανόμενου αντισημιτισμού στην Ιερουσαλήμ, που διοργάνωσε το Ισραήλ με προσκεκλημένους μεταξύ άλλων και εκπρόσωπους της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς {(Γαλλία)Εθνικός Συναγερμός, (Ισπανία)Vox, (Ουγγαρία)Fidesz, (Σουηδία)Σουηδοί Δημοκράτες}. Βιώνουμε την στρεβλή επανανοηματοδότηση πράξεων και εννοιών, καθώς τα εγκλήματα βαπτίζονται τραγωδίες, τόσο από τα θύματα όσο και από τους θύτες (βλ. Τέμπη, εργατικά δυστυχήματα, πνιγμοί μεταναστών στα νερά της Μεσογείου), η γενοκτονία και η εθνοκάθαρση μετονομάζονται σε “νόμιμο δικαίωμα αυτοάμυνας” (βλ. η συνολική συμπεριφορά του εποίκου-Ισραήλ στην Παλαστίνη) ή ακόμη χειρότερα (;) προς όφελος της ανάπτυξης (βλ. τις απομένουσες φυλές του Αμαζονίου) Αναμφίβολα, ο άνθρωπος έχει παγιδεύεται στην εξέλιξή του. Η εκμετάλλευση του φυσικού χώρου συνδυάζεται με την αντίστοιχη εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον ίδιο τον άνθρωπο. Καταστροφές ως μέσο αυτοεξόντωσης. Τι το λογικό σε αυτό; Κι όμως υπάρχει η λογική εξήγηση του παραλόγου, μιας και «πληθυσμιακά η γη δεν μας αντέχει». Παράλληλα, όλοι/ες μας βιώνουμε στιγμές που δεν αντέχουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας...