Κάποιες από τις πολυάριθμες στιγμές του ύψιστου εγωκεντρισμού μας αρεσκόμαστε να αναζητούμε την απορία της αιτίας και των ποικίλων αφορμών…Mας φαίνεται λογικό να συμβαίνει, όποτε και αν αυτό λαμβάνει χώρα, δίχως όμως να αναρωτιόμαστε γιατί...Τα μυριάδες γιατί, θα στέρξει να απαντήσει όποιος/α. Εν τούτοις, πώς γίνεται να αναζητούμε τις αιτίες και τις αφορμές έξω από το είναι μας; Ποιό είναι αυτό το απρόσωπο περιβάλλον που διαρκώς μας τρέχει σε αναζητήσεις του γίγνεσθαι όταν οι ίδιοι έχουμε απωλέσει την αξιοπρέπεια της προσωπικής μας εμβέλειας ως άνθρωποι και κοινωνικοί υπο-οργανισμοί; Πιθανόν να είναι αυτό που θα μπορούσαν πολλοί να πουν...«Και τι είμαστε μωρέ;!». Προϊόντα της κοινωνίας ή μήπως υποπροϊόντα του ατομικιστικού μας ΕΓΩ, τα οποία αρέσκονται στο να επαληθεύονται διά μέσω των επιρριπτόμενων ευθυνών σε άλλους ανθρώπους;
Σίγουρα στις ερωτήσεις είμαστε πολλοί...στις απαντήσεις όμως γιατί να είμαστε ολοένα και λιγότεροι;
Το κυριώτερο στην απόδοση νοημάτων είναι πρωτίστως η κατανόηση της μεταφραστικής πολλαπλότητας των προς μετάφραση παραστάσεων. Άλλωστε από μόνος του ο ΛΟΓΟΣ μαγεύεται κάθε φορά που βουτάει στα φαιά νερά του εγκεφάλου. Ας υποθέσουμε την ευστάθεια της πρότασης του Άλβιν Τόφλερ ό,τι το καλύτερο μέσο είναι το μήνυμα. Εν συνεχεία ας προτείνουμε μία κοινή παραδοχή/κοινό τόπο πως το μέσο στις ημέρες μας (και με τη συνδρομή της μεγαλοδυναμίας των Μέσων Μαζικής Ε(ξημέρωσης) καταστρατηγείται με γνώμονα ιδιωτικά οφέλη, τα οποία με τη σειρά τους για να υλοποιηθούν χρειάζονται μία επίπλαστη επιφάνεια, οία θα συνοδεύεται από χειροπιαστά παραδείγματα/επιχειρήματα, μία επιφάνεια που αντανακλά και ικανοποιεί το αίσθημα ανάγκης για το κοινό καλό/δημόσιο όφελος. Ακολούθως, μέσω της επαγωγικής μεθόδου και συνταιριάζοντας τις δύο παραπάνω θέσεις καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα πως τα μηνύματα αποδεχόμενα την εξουσιαστική καταστρατήγησή των από τη μηχανιστική δομή/νομή εξουσίας ενέχουν ποικιλία κωδικοποιημένων εργαλείων μετάφρασης των γεγονότων.
Τα γεγονότα έχουν αρχίσει ήδη από τα μέσα του 20ου αιώνα να συμβαίνουν με έναν ρυθμό στον οποίο ο πολίτης ακολούθως αναγνωρίζει το ΕΙΝΑΙ και το ΣΥΜΒΕΒΗΚΟΝ. Οι διαπιστώσεις της σύγχρονης εποχής μάς θέλουν ασυγκράτητους και όχι λελογικευμένα ήρεμους. Φαίνεται πως η παρελθούσα εμπειρία της εκοσμίκευσης των αιτιών και αιτιατών λησμονήθηκε με τον τρόπο και την ένταση που ένα θηλαστικό ξυπνάει άγουρα από τη χειμερία νάρκη. Δεν είναι ότι ξεχάσαμε την ύπαρξη και την αναγκαιότητα των προβλημάτων. Είναι απλώς ότι πλέον αποζητούμε βιαίως λύσεις σε αυτά που κουκουλώνουν κατά κάποιον τρόπο την εννοιολογική τους σημασία.
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, με τον ίδιο ρυθμό όμως ταχύτατη είναι και η παραγωγή σύγχησης στο θυμικό των πολιτών (ανενεργών και ενεργών). Αυτό καταφαίνεται και από το γεγονός ότι το αποκαλούμενο γενικό σύμφέρον ενώ αντικειμενικοποιείται πολύ δύσκολα, εν τούτοις η διασαλευόμενη πολιτική δυναμική του συστήματος είναι ακόμη σε θέση (ή μάλλον φαίνεται να συμπεριφέρεται αντανακλαστικά αγκιστρωμένη) να διαφημίζει την ταύτιση του κοινού συμφέροντος με την κυρίαρχη κοινωνική συνείδηση. Δεν θυμάμαι αποτελέσματα εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα (1981-2012) τα οποία και ελήφθησαν σοβαρά υπόψη από τη μεριά της πολιτικής αντιπροσωπείας του τόπου. Αυτό εξηγείται, καθώς οι μεταφράσεις τους γίνονταν υπό το πρίσμα του καπιταλιστικού ιδεώδους ή το καλειδοσκόπιο της ακραίας υλοποίησης των επιλογών της πραγματικότητας της ελεύθερης αγοράς.
Ευλόγως λοιπόν η κρατική εξουσιαστική πολιτική λειτουργεί με την ικανότητα να μπορεί και σήμερα να ταυτίζει (κατά το δοκούν-κατευθυνόμενα) το γενικό συμφέρον με την κυρίαρχη κοινωνική επιθυμία και απαίτηση. Εξάλλου, η ακολουθούμενη πολιτική έχει και τη διάθεση και την ευχέρεια της δομικής διαχείρισης των επιβεβλημένων συνθηκών και προτύπων/μοντέλων καθημερινότητας.
«Το ξέσπασμα του βλάχου» θα μπορούσε να ονομαστεί η συμπεριφορά του Νεοέλληνος που εξοργίστηκε με τις υπογραφές και ξεφουσκώνει το θυμό του ως αντίδραση στις υλοποιήσεις των υπογραφών αυτών.
"Τζάμπα μάγκας" θα στέρξουν να χαρακτηρίσουν οι όσοι ανακαλύπτουν τώρα τελευταία την απλούστατη στη χρήση και έμπλεη νοημάτων καθημερινώς ομιλουμένη. Μπα…
"Χάσιμο χρόνου" θα αποτελεί για κάθε λογής αδιάφορο των διαδραματιζομένων η εξελισσόμενη κατάσταση που επιβιώνουμε καθημερινώς, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο.
Βέβαια το σύστημα επί της παρούσης δεν βασίζεται σε αυτές τις τρεις προϋποθέσεις. Το σύστημα επί της παρούσης απολαμβάνει τους καρπούς τού ρίσκου που εξέθρεψε και καλλιέργησε σε αυτήν τη χώρα του υπνοβάτη ήλιου. Σε αυτή τη νοοτροπία του νεοελλαδίτη (αΚα νεοευρωπαίου) που αυτομαστιγώνεται με τις καθημερινές παραμυθίες στις οποίες παρασύρεται με τα προσφερόμενα εχέγγυα της ευρωπαϊκής μεριάς. Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η αλλαγή συνθηματικών αξιωμάτων όπως για παράδειγμα με την περίπτωση των "φονιάδων" Αμερικάνων που λιποψύχησαν απέναντι στο αυξανόμενο σθένος των Γερμανών "κατακτητών" (sic).
Παράλληλα, σαν ρωγμή στις αξιώσεις του παρελθόντος αναδύθηκε στην επιφάνεια των ημερών μας το ζητούμενου του σοσιαλιστικού ρεύματος, αναφορικά στο νοείν και πράττειν. Την ίδια στιγμή α) συμπολιτευόμενος εταίρος της Ν.Δ. κείτεται αυτοχείρως το ΠΑ.ΣΟ.Κ., β) προηγούμενα στοιχεία των δύο (πλέον αποκαλούμενα ρεύματα) συνιστούν "φρέσκες προοπτικές"-μεταλλαγμένες, γ) η ακροδεξιά και τα κεντρώα της παραληρήματα (Χ.Α., ΑΝ.ΕΛ. και ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ) δεν μας εκπλήσσουν με το συμπεριφορισμό τους και δ) η απόφαση των κατεστημένων ΜΜΕ(ξημέρωσης) προσφέρονται να διαιτητεύσουν στο χώρο της επαγγελματικής πολιτικής σκηνής.
Θυμάμαι πολλάκις τον πατέρα μου να μου προτείνει να διαβάσω το έργο Ανωνύμου "Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι" σημειώνοντάς μου αντιστοίχως κάθε φορά πως τα πράγματα δεν αλλάζουν παρά μονάχα μεταμφιέζονται.
Η Σαλώμη στην περίπτωση της Ελλάδος ντύνεται παρά απεκδύεται των ενδυμάτων της! Εύλογο, καθώς μέχρι και σήμερα σε μία χώρα χειμαζόμενη κοινωνικά και οικονομικά, όπως είναι η Ελλάδα όπου θα έπρεπε τα κινήματα αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρισης να ανθίζουν, ο χύδην όχλος παραμένει πλάνητας και διαχειρίσιμος.
Η ελλαδική κρίση της παγκόσμιας ύφεσης του 21ου αιώνα αφενός μεν διεύρυνε το πλήθος των επιλογών ζωής και γίγνεσθαι, αφετέρου δε απέδειξε -μέχρις ώρας- τη στασιμότητα της νεοελληνικής αντίληψης απέναντι στις εξελίξεις.
Παράλληλα, σαν ρωγμή στις αξιώσεις του παρελθόντος αναδύθηκε στην επιφάνεια των ημερών μας το ζητούμενου του σοσιαλιστικού ρεύματος, αναφορικά στο νοείν και πράττειν. Την ίδια στιγμή α) συμπολιτευόμενος εταίρος της Ν.Δ. κείτεται αυτοχείρως το ΠΑ.ΣΟ.Κ., β) προηγούμενα στοιχεία των δύο (πλέον αποκαλούμενα ρεύματα) συνιστούν "φρέσκες προοπτικές"-μεταλλαγμένες, γ) η ακροδεξιά και τα κεντρώα της παραληρήματα (Χ.Α., ΑΝ.ΕΛ. και ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ) δεν μας εκπλήσσουν με το συμπεριφορισμό τους και δ) η απόφαση των κατεστημένων ΜΜΕ(ξημέρωσης) προσφέρονται να διαιτητεύσουν στο χώρο της επαγγελματικής πολιτικής σκηνής.
Θυμάμαι πολλάκις τον πατέρα μου να μου προτείνει να διαβάσω το έργο Ανωνύμου "Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι" σημειώνοντάς μου αντιστοίχως κάθε φορά πως τα πράγματα δεν αλλάζουν παρά μονάχα μεταμφιέζονται.
Η Σαλώμη στην περίπτωση της Ελλάδος ντύνεται παρά απεκδύεται των ενδυμάτων της! Εύλογο, καθώς μέχρι και σήμερα σε μία χώρα χειμαζόμενη κοινωνικά και οικονομικά, όπως είναι η Ελλάδα όπου θα έπρεπε τα κινήματα αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρισης να ανθίζουν, ο χύδην όχλος παραμένει πλάνητας και διαχειρίσιμος.
Η ελλαδική κρίση της παγκόσμιας ύφεσης του 21ου αιώνα αφενός μεν διεύρυνε το πλήθος των επιλογών ζωής και γίγνεσθαι, αφετέρου δε απέδειξε -μέχρις ώρας- τη στασιμότητα της νεοελληνικής αντίληψης απέναντι στις εξελίξεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου