...πρώτη φορά, άφησα μία γραπτή προσπάθεια ανέτοιμη να ντυθεί με λέξεις και σημεία στίξης· η ίδια ντράπηκε και με ύφος χαρμολύπης πέταξε στις άκρες μιας σελίδας μου αράδες από αποσιωπητικά, θέλοντας κάπως να με ντροπιάσει, για την ώρα που την άφησα έτσι ντροπαλή και γυμνή στο οξυγόνο που άγγιζε την σελίδα της!
Το πιθανότερο να μην είναι και η τελευταία φορά που κάποια προσπάθεια μού συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο· ενίοτε, με ενδιαφέρει οι πράξεις μου να με ανασηκώνουν από το βάθρο της στασιμότητας των δυο χεριών και ματιών μου…
να σκέφτομαι να πιάσω το σωλήνα με το μελάνι και να αρχίσω να φτύνω σχεδιάζοντας λέξεις πάνω σε σελίδες, είναι βαριά σκεπτικό, ατελέσφορο, πέραν του κεφαλιού μου. Το κεφάλι θέλει γλώσσα, τουλάχιστον και δράση. Αυτό το τέλμα με έλουζε απόψε και αισθάνομαι πρώτη φορά τύψεις για εμένα και για εμένα…και για τους δυο μας και για κανέναν άλλον!
Οι διαρκέστερες των στιγμών επιβεβαιώνουν τις φοβίες μου για το λάθος της εικόνας που έζησα και αναγκάστηκα να ενσκήψω φιλώντας το χέρι μου, στην ανοιχτή παλάμη μουντζώνοντας το πρόσωπό μου…
Είθε να μην ξανασυμβεί όσο ζω και γράφω…
(15 /06/ ‘05)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου