Με την πρώτη βροχή...

Τα πάθη δεν συγχωρούνται, μόνον επαναλαμβάνονται και σώζουν. Όμως για να καταλάβεις από πάθη πρέπει να την πάθεις με αυτά και στο κατόπι να ζητάς συγχώρεση από τον εαυτό σου μέσω αυτών. Τα πάθη σώζουν και μόνον αυτά, κάποτε είχα γράψει και επιμένω να μην σβήνω αυτήν την πρόταση. Προτιμώ να χαθώ έμπλεος παθιασμένων συν-αισθήσεων ακόρεστης δίψας για αυτά παρά να μονολογώ χάνοντάς τα.

Η αλήθεια δεν μπορεί να υπάρξει, υπάρχει αντ' αυτής η ύπαρξη και μέσω του Γίγνεσθαι κατανοούμε τη ζωή που ζούμε, όχι τη φαντασία με την οποία πλέκουμε τα φορέματα στις ζωές που επιθυμούμε να αφήσουμε πίσω μας. Μα τα σημάδια του μονοπατιού είναι σκαμμένα ανεξίτηλα από τις σόλες των θύμισων και των προηγούμενων εμπειριών μας...και εμείς αλήθεια που είμαστε σε όλον αυτόν το διάδρομο της ύπαρξης και των αναπαραστάσεών της; (θα μπορούσε να ήταν μία ιδανική ρητορική ερώτηση στον θαμπό απ' τα χνώτα μας καθρέφτη της κάθε στιγμής που ανασαίνουμε)

Έμαθαν σε όλα τα παιδιά του κόσμου πως είναι αυτά οι πρωταγωνιστές της ζωής μα δεν τους έταξαν γλυκά για να ξεχάσουν τα ψέμματά τους. Αυτή είναι και η γλυκιά απειρία του συμφέροντος κόσμου, να ξεχνάει εσκεμμένα τα λάθη του δείχνοντας έτοιμος να τα αποσπάσει από τη λήθη και συνεχώς μπροστά μας να τα επαναλαμβάνει λες και τα παιδιά έχουν υποχρέωση να γεννιούνται κωφάλλαλα και τυφλά...Μέτρια η απόδοση της όρεξης του κοσμικού συστήματος...

Όλοι συνηγορούμε πως η ποίηση και η εσωτερική σκέψη ελάχιστα μεταφράζονται! Αν ναι, τότε τι δίαλο σημαίνει μαθαίνω την ποίηση της ζωής και ξέρω να αναγιγνώσκω καταστάσεις και τα αποτελέσματά των! Τι περιμένεις να ακούσεις διάολε από τα μπάσταρδά σου την ώρα που και ο ίδιος δείχνεις παρηκμασμένα ανεύθυνος των ευθυνών των αμαρτίών σου! Ποιός γαμήθηκε και του είπε πως δεν του άρεσε; Μονάχα όσοι προσποιήθηκαν έρωτες και αγάπες αλλοτινές και πλέον έχουν ξεχάσει σε χρονοντούλαπα που ούτε οι ίδιοι θυμούνται που ξέχασαν το πασπαρτού για να τα ανοίξουν...αν τα βρουν κάποτε...

Ο διάολος λέει πως έχει πολλά ποδάρια...ε τότε είναι μάλλον ανάπηρος!