…οι υπεκφυγές, συνηθέστερα, αποτελούν
γέφυρες από αέρος,
οι οποίες γλιτώνουν τις αδικαιολόγητες πράξεις…
οι μονόλογοι,
αποφεύγοντας τις παρέες
συναρμολογούν παζλ μοναξιάς,
με κανένα κομμάτι…
και σταγόνες από μποτίλιες με κερωμένο πώμα
φλέγονται
και τα χαμηλά ποτήρια γεμίζουν,
με τις φλογίτσες να γλείφουν τα μεθυσμένα χείλη,
από μοιραίες ομορφιές-
σόλο καθήμενες στα πάσο των μπαρ-
και οι μπάρμεν αποσβολωμένοι,
να κατεβάζουν τα μπουκάλια
εκπνέοντας αλκοολικούς λόξυγκες!
…στο βάθος του σκοτεινού, με κίτρινες αποχρώσεις, διαδρόμου
καταλήγει ένα ξύλινο ζαρωμένο και σκασμένο πάλκο∙
μια ζαλισμένη τετραμελής μπάντα,
από το κονιάκ και το ντουμάνι, που ίπταται,
παίζει με τις παλάμες της ιδρωμένες.
ένα πιάνο με ουρά
μπαλαμουτιάζεται από έναν καθιστό λευκό,
ένα κοντραμπάσο αράζει προς τα πίσω
στα ακροδάχτυλα ενός μιγά σημαδεμένου,
μια τρομπέτα σφαδάζει οργασμούς
από τα σαρκώδη χείλη ενός μαύρου
και ο τραγουδιστής…
ένας αρλεκίνος ημίγυμνος
χαϊδεύει το εφηβαίο του!
…υπνωτισμένες μελωδίες
χαϊδεύουν τα μάγουλα των ηλικιωμένων θαμώνων
και τσιμπάνε τον κώλο του πορτιέρη,
λίγο πιο έξω από την μικροσκοπική αίθουσα.
ο ημίγυμνος αρλεκίνος
κρατάει από τον σβέρκο,
σε πλήρη στύση,
το μικρόφωνο
και μεθώντας το με τις σταγόνες από τα σάλια του,
μουρμουρίζει ,σκοπώντας στο τραγούδι:
"…when you hear music,
after it´s over,
it´s gone
in the air,
you can never
capture it
again..."
και γυάλινα,
γεμάτα οινόπνευμα,
ποτήρια κρούουν
ακολουθώντας το σιγανό μουσικό θέμα
της μελαγχολίας τους∙
η απομόνωση της ηχηρής αστικής πραγματικότητας
ριγεί
και οι τοίχοι της,
με ασπρόμαυρα κρεμασμένα πορτραίτα
μαυρόασπρων μουσικών
νωχελικά, αποκτούν ελασματικότητα
και σπρώχνουν
τις πλάτες να βήξουν,
τα κεφάλια να καταπιούν τις γουλιές τους
και τα χέρια να αγκαλιάσουν τις δαχτυλιδένιες μέσες…
…από το μπαρ καρούζος,
ειλικρινείς χαιρετισμοί…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου