…συνεχίζοντας την
τοξοειδή πορεία του στον ουράνιο θόλο, ο ήλιος αποφάσισε μόλις απόψε να
παρατείνει την παρουσία του πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων του μικρού χωριού.
Ηδονιζόμενος τους παρατηρεί, με τόση ευλάβεια να στάζουν ισρώτα, καθώς κοιτάνε
απορημένοι (για) το ασυνήθιστο καιρικό φαινόμενο, ηγούν την παράταση του φωτός,
αυτήν την άνευ ορίων ατμοσφαιρογραφία τούτης της στιγμής. Εξαπίνης, ακούγεται
μία κραυγή αγωνίας και ταυτόχρονου θαυμασμού κάποια χιλιόμετρα πιο μακρυά, στο
μοναδικό λόφο της περιοχής. Ωχρά πρόσωπα στρέφονται προς την ενδεχόμενη
κατεύθυνση της κραυγής, ένα τσούρμο κεφάλια στραμμένα προς κάθε γεωγραφικό
σημείο. (Μία κραυγή μπορεί να ξεστομίζεται από κάποιον, καταφέρνει πάντα όμως
να ξελογιάζει τα αισθητήρια πολλών από εμάς.) Όμως εδώ τα πράγματακάθε άλλο
παρά ξεκαθάρισμενα δεν είναι. Αυτό που δεν περίμενε κανείς, ποτέ, πουθενά, για
τίποτα να συμβεί: ο ήλιος και το φεγγάρι αντιμέτωποι στον ουρανό ή μάλλον
απέναντι και όχι αντιμέτωποι. Ο ήλιος στάζει στη δική του περιοχή απίστευτη
ζοφερότητα και ένα φεγγάρι να εκπέμπει ακτίνες φωτός καλημερίζοντας, τόσο
ακαριαία, τους πάντες μέσα στον ύπνο τους…
Ο Μακάρ
συνειδητοποιώντας την ανυπαρξία εξήγησης ενώπιον αυτού του παράδοξου γεγονότος,
αποφασίζει να το διασκεδάσει, μαζί και τις αντιδράσεις των συντοπιτών του.
Εισπνέοντας κάθε χνώτο υπόκωφης σιωπής από τον κάθε παρευρισκόμενο αρχίζει να
αναπνέει μέσα ακι έξω από το φλάουτό του. Ένας ήχος άλλοτε τραχύς, καμιά φορά
στεντόρειος, ανά διαστήματα υπερβολικά γλυκύς ή αποκρουστικός έντυνε αργόσυρτα
αυτήν τη στιγμή απόγνωσης όλων. «…Η νεκρανάσταση της ύλης…!» και σαν καρέ
φωτογραφίας πάνω ακριβώς από τη λεζάντα της σκέψης του, ένα φλάουτο, ένα
ολόδικό του φλάουτο να κινεί το στόμιό του μεταμορφώνοντάς το σε σαρκώδη ροδαλά
χείλη, αστραφτερά τόσο όσο χρειάζεται κάποιος για να αποκτήσει δολοφονική
εμμονή με ένα ελκυστικό στόμα! Φεύγοντας από τα χέρια του και γεμάτο ρίγη, αυτά
που το βοηθούσαν στις κινήσεις του, ρίχτηκε με έναν ιδιαίτερο λιμπισμό και
λαιμαργία σε ένα ατελείωτο ερωτικό πανηγύρι με τα χείλη όλων. Κολλώδεις ανάσες,
εκστασιακές ανάσες, ανάσες πλαισιωμένες από παλμούς τυμπανοκρουσιών,
εκπορευόμενο καθεμιάς καρδιάς που ανέπνεε ταχύρυθμα αυτό το διάστημα “ρωμαϊκής
ασυδοσίας…”
Εξωθούμενος από
την έξη του για περισσότερες σαγηνευτικές στιγμές μέσα στον ηχοχωρόχρονο, ο
Μακάρ βρέθηκε να χορεύει μέσα στο συγκεντρωμένο πλήθος, καθόλο το μήκος και
πλάτος της πλατείας μορφοποιώντας κάθε τόσο την έκφραση του σώματός του,
αποκαλύπτοντας πάνω του τα αποτυπώματα κάθε ήχου που έφτανε σε αυτόν. Όλη αυτή
η κατάσταση ελευθερίας, αυθορμητισμού και ειλικρίνειας έφρνε στο νου του
τελετουργικές διονυσιακές αναπαραστάσεις…και πάλι όχι…
Ο Πάνας
καταδικάζονταν στα χάδια της Παρθένου. Η θεά τελικά ενέδιδε στα ερωτικά του
πειράγματα και αφήνονταν στις οργιαστικές του επιθυμίες για παιχνίδια επαφής
ενώπιον των Σάτυρων τραγοπόδαρων ακόλουθών του...Γυμνά κορμιά να αναστενάζουν
βογκητά, να επιδίδονται σε άνευ προηγουμένου φυσιολογικές-ανόθευτες ορέξεις και
ο Μακάρ να χοροπηδάει ανάμεσά τους χουφτώνοντας κώλους, πέη, στήθη, ώμους,
σβέρκους με μία ελευθερία άκρως δικαιωματική. Εντωμεταξύ, τα βλέμματα των δύο
ουράνιων απέναντι εξακολουθούσαν να ανταλλάσονται περισσότερο πύρινα,
δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο-μέσω της αμφίδρομης διάθλασης του φωτός-μία
ποικιλία συναισθηματικών χρωματισμών ικανή να προκαλέσει βλάβη στον αυχένα!
Τότε ακριβώς, τα χείλη του φλάουτου άρχισαν να ανοίγουν
υπερβολικά, να μεγαλώνουν τόσο που
άρχισε να σκίζεται η λιπαρή τους επιφάνεια. Το τεράστιο, υπερμεγέθες στόμα γεμάτο
ένα μίγμα οδοντόκρεμας, υπολειμμάτων φαγητού είχε έλξει την προσοχή του Μακάρ,
ενώ βούρτσιζε το πρωί τα δόντια του.
Το φλάουτο τον παρακολουθούσε πίσω από την πλάτη του μέσα
από τον καθρέφτη αγουροξυπνημένο...Άλλη μία ημέρα είχε περάσει δίχως
δραχμή!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου