...κόζι στην ασελγημένη ροή των πραγμάτων,
σταλαγμίτες αισθαντικής απελπισίας όλων των σωμάτων,
μηρυκάζουσες ανάσες και...
Ένα ζευγάρι μάτια να προσπαθεί να πείσει ηχόχρωμες ματιές
για μία συνάντηση...
Γυάλινα γερασμένα δέντρα στο διάβα τους
θ' αποτελέσουν το προσωρινό τους καταφύγιο!
μέσα στις διαφανείς, μέχρι τότε, κουφάλες.
Η μία ματιά- αυτή η ανοιχτοπράσινη
θα χύσει την ανάγκη του αμφιβληστρωειδούς
χρωματίζοντας την άλλη!
οι ανάσες τους
θα τεθούν αοιδοί ευνουχισμένοι
της διαφάνειάς τους, ...προστάτες
τα χνώτα και οι υγρώδεις ανάσες τους...
«μία ενδελεχής κινητικότητα ζουμ στο κέντρο της ψυχής τους
σ' αυτές τις στιγμές...»
Τα καδραρίσματα των ματιών αντιπαραβάλλονται στην ουσιαστική ανατύπωση της εικόνας. οι ματιές υπερθεαματίζονται μπρος στο θάμπος του απλησίαστου, μία έπαρση διαφορετική, ύστερα από την ήττα του χρόνου και του χώρου για μία κατάλη(ξ)ψη άχρονη και άτοπη μιας εικόνας -συχνά ξεθωριασμένης- πάνω σε ευτελές ματ χαρτί.
{η οριοθέτηση της εμφάνισης -ρουχισμού- μιας στιγμής σε εικόνα προϋποθέτει, στο αποτέλεσμα του φωτογραφικού καρέ, την πολυδιάσπαση της δυναμικότητας του ορισμού του χρόνου. Το συνεχές εκτοπίζεται από το αιώνιο και άναρχο (...χωρίς καμία συγκεκριμένη αρχή ύπαρξης), καθώς η φωτογραφία μπορεί να "περιοριστεί" στο σύμπαν της ιστορικότητας των στιγμών, ούσα διαρκώς σύγχρονη, το ίδιο, μέσα από τις μεταφράσεις που θα δεχτεί από τον οποιονδήποτε. Μπορεί να μην ισοδυναμεί μόνον με χίλιες λέξεις, όπως μας γνωστοποιεί το κινέζικο γνωμικό, αλλά συν τοις άλλοις προκαλεί και την στατικότητα της συνέχειας του χρόνου με το να ενθουσιάζει, να στεναχωρεί, να οδηγεί σε σκέψεις, να θέτει ζητήματα ξαφνικά, από τη μία στιγμή στην άλλη.
Εν τούτοις, ο «εμπορικός χρόνος», ο «χρόνος της αγοραζωής», ο χυδαία ονοματισμένος «ελεύθερος χρόνος» εκφράζει την αποκλειστικότητα του καπιταλιστικού ιδεώδους στη σύνταξη και προσφορά των, αναγνωρισμένων ως πραγματικές, στιγμών. Και φυσικά η κοινωνία του θεάματος ζει και αναπνέει μέσα από τις στιγμιαίες εικόνες, μέσα από τις εικόνες που διαταράσσουν τη φυσική υπεροχή της διαφορετικότητας, προττάσοντας την "ιεράρχηση του κάλλους" με την ταυτόχρονη αισιόδοξη έκρηξη ανταγωνισμού της "ασχήμιας" απέναντί του. Γιατί ναι...
Το καλύτερο (βλ. ομορφότερο) υπερέχει μέχρι τη στιγμή, όμως που θα κάνει την εμφάνισή του και η αυτοκρατορία του ακαλαίσθητου (πώς θα διακιολογείτο άλλωστε κάθε έννοια διαγωνισμού, αγώνων, και γενικότερα θεαματικής και εμπορευματικής πεμπτουσίας της πραγματικότητας;!)}
Οι ειλικρινείς συνειδησιακές ματιές έχουν πεθάνει γίνοντας κορμιά χωρίς ρακοκαλιά, από τους κάθε επαγγελματίες επί χρήμασι ασελγούντες πάνω τους. Το συμπαραδηλώμενο μιας εικόνας και μίας λεζάντας, όνομα και επίθετο, προδίδει την απόσταση του δημιουργού από το δημιούργημά του όσο και την αντίστοιχη απόσταση από τον τρίτο..θεατή!
Το πολυποίκιλο του "φαίνεσθαι", "είναι", "νομίζειν", "θεωρρείν αυτούς" χάνει τη δυναμική του σε οποιοδήποτε αιτιατό, καθώς εμφανίζεται στείρα συμπυκνωμένο στην φράση «αυτό που δείχνει!»
Η αυτοδύναμη έκφραση της εικόνας και της φωτογραφίας παραδίδεται ρακένδυτη στο "πάνθεον των αριθμημένων τεχνών", καταντά α) συγκρίσιμη- μέσα σε όλη της τη διαοφρετικότητα, β) ιδιόκτητη- πέραν από τις επικοινωνιακές της δυνατότητες και γ) εμπορεύσιμη- μολονότι αποτελεί πανανθρώπινη έκφραση.
Πουλιά είναι τα γράμματα πάνω στα καλώδια των σελίδων
και το διορθωτικό, ο απεχθής κυνηγός τους...
Η έμπνευση δεν επιβάλλει αναμονή και υπομονή,
η έμπνευση ακολουθεί την αυθόρμητη επιθυμία για δημιουργία...
Άλλωστε, το να τεθούν σε σειρά προτεραιότητας οι εικόνες που γεμίζουν τον πίνακα του μνημονικού, οποιουδήποτε ατόμου, λίγο πολύ είναι σαν να διαβαθμίζονται οι εμπειρίες του...
[...αυτό ακριβώς εξυπηρετεί και η κατά παραγγελία δημιουργία, η οποία συνιστά μία κάποια -από τις συγκεκριμένες και αριθμημένες- μορφή τέχνης. Η εντύπωση, αρχικά και η αποδοχή στη συνέχεια, της άνισης σημασίας μιας κατάστασης από μία άλλη ή τόσες άλλες θα μπορούσε να δικαιολογηθεί πλήρως μόνο και μόνο αν πραγματώνεται σε περιβάλλον στυγνής και άδειας (κοινωνικού στιγμιαίου περιεχομένου) στιγμής...]
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου