"Λευκό Χαρτί..."

...Το λευκό χαρτί είναι βρώμικο, όπως άσχημο και άστοχο είναι και ένα άδειο ποτήρι ή ένα σύνολο ρουχισμού, χωρίς κάποιο κορμί να το γεμίζει. Ακόμα και ο άδειος κάδος (ανοιχτός) στην άκρη του πεζοδρομίου προκαλεί την απορία.

Εν τούτοις, η δυσκολία είναι μεγαλύτερη στο να γεμίσει κανείς μία λευκή κόλλα, η οποία με αυτήν της την ασπράδα, ειρωνικά και προκλητικά κείτεται ακίνητη στο τραπέζι με την γραφίδα να αράζει πάνω της ή και δίπλα της άπραγη! Η δυσκολία ψαύεται στο γεγονός ότι το υλικό με το οποίο γεμίζει είναι η απτή επιφάνεια, της αντίστοιχης άυλης, των λέξεων και εννοιών που σκιαγραφούν την πραγματικότητα τής έλλογης ύπαρξης. Η πρόκληση του λευκού χαρτιού είναι τόσο μεγάλη και ειρωνική όσο ακριβώς και ένα ποτήρι δροσερό νερό, το οποίο περιμένει τον (αφυδατωμένο) διψασμένο να το πιάσει στα χείλη του και μεμιάς να το εξαφανίσει ρουφώντας το μέσα του. Όμως υπάρχει μία ουσιώδης διαφορά μεταξύ αδειάσματος και γεμίσματος, τουλάχιστον όσον αφορά το μελάνι και το λευκό χαρτί: μία κόλλα γραμμένη στέκει απέναντι περιμένοντας να διαβαστεί, ενώ μία άδεια (λευκή) κόλλα όχι μόνο περιμένει να διαβαστεί αλλά, πρωτίστως, περιμένει να γεμίσει από γραμμές άναρχης γεωμετρίας και σχηματισμών, ήτοι γραμμάτων.

Ο συγγραφέας στέκει πλέον ανήσυχος απ' ότι ένας πότης -απέναντι σε άδειο ποτήρι- στην όψη μιας σελίδας, η οποία περιφρονητικά τον αντικρύζει περιμένοντας το άγγιγμά του. Όλα αυτά βεβαίως που υπαρχουν ως σκέψη, τόση ώρα, θα μπορούσε κάποιος να πει πως θα γέμιζαν καμια δεκαριά γραμμές, δίνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο το έναυσμα για μία πρώτη επαφή ακροδακτύλων, μελανιού και σελίδας. Για τον χαρακτήρα, τον εσωτερικό κόσμο, τις δραστηριότητες ο όρος tabula rasa επιδέχεται καλυτέρευση. Για τον γράφοντα όμως ο όρος αυτός φανερώνει αδυναμία και ακολούθως έλλειψη ικανότητας απέναντι σε άναν άλλον, τον scripta manent...

Σε αντιδιαστολή με την παραπάνω σχιζοφρένεια της ανάγκης για γραφή, κάποιος είχε αδράξει την απορία "πόσες σκέψεις κυλούν μέσα στα κομματάκια από γόμα, κατόπιν του σβησίματος λέξεων, γραμμένων με μολύβι..." και η απορία του αυτή τυγχάνει όχι μόνο αμέριστης και περίσσιας φιλοσοφίας όσο και επάρκειας στιγμών για ακρωτηριασμένες διάρκειες (στιγμών) μελαγχολίας και θύμισης! Κι όμως...

Η γραφή είναι το εξιλαστήριο θύμα των σκέψεων, ο αποδιοπομπαίος τράγος της αδυναμίας να υπερσπιστεί κανείς τα λεγόμενά του, το αντίπαλον δέος του ρήτορα μα ταυτόχρονα η πανάκεια του αφηγητή και του αναγνώστη. Ειδάλλως, δεν θα χαιρόμασταν το εύρος του γνωστικού εμβαδού του George Steiner...τής παράδοσης και του ιστορικού παρελθόντος...

"Στην τελική το ανησυχητικό δεν είναι να μην θες να γράψεις, τουναντίον το άκρως ανησυχητικό είναι να μην έχεις να γράψεις..." Γ.η.Π.