...πρόσωπα και καταστάσεις γίνονται σειρές με λέξεις, πάλι κάποιες ώρες αφού επήλθε η πλημμυρίδα του ξημερώματος...κούτσουρο σωτηρίας γίνεται ένα-ένα με τη σειρά του το καθένα, τα τσιγάρα που χαιρετίζουν με τον καπνό τους τις πληγωμένες αμυγδαλές μου...είναι από αυτές τις στιγμές που ο καθρέφτης έχει ξαγρυπνήσει και κουρασμένος πια αποστρέφει την θολωμένη από την υγρασία φάτσα του στις ματιές μου. Αυτός ο απρόσωπος φιλοξενούμενος του δωματίου που διπλασιάζει ανά στιγμές τα στοιχεία του κορμιού μου. Αυτός ο απρόσωπος, μουγκός και στιλπνός απέναντί μου. Όσες φορές τον κοιτάω, αδιάφορος καταφέρνει να με κάνει να περιοριστώ πάλι σε' μένα. Αυτό είναι το χιούμορ του: με γυρνάει κατάφατσα σε' μένα...αλώβητος παραμένει από τις επαφές μου πάνω του, αφού τις εξασθενεί αμέσως...απλησίαστος, όμως όχι άσχημος, ούτε όμορφος...«πάλι εμένα δείχνει!»
Όχι δεν είμαι ναρκισιστής, απλώς μία φυλακισμένη ματιά στην επιφάνειά του. Ο Ντόριαν τον καταράστηκε σε πορτρέτο...και η κατάληξή του!: σκασμένη χάρτινη επιφάνεια, αμυχές ηλικίας και ουλές φόβου στο σκαμμένο πρόσωπό του. Τα δάχτυλά μου, του προκαλούν πολλές φορές χαρακιές απ' όπου γυάλινο αίμα ρέει και χύνεται σε κομμάτια από τζάμι...Και εγώξυπόλητος από πάνω τους, με πυρακτωμένες πατούσες τραυματίζω τις ισορροπίες μου...
Και με όλα αυτά, αχνιστές προσπάθειες προσέγγισης του ενδόκοσμού μου με σκοπό να οξυγονώσω το μυαλό μου μαστουρώνοντάς το με ώριμες επιθυμίες, άγουρες για τους περισσότερους. Γονατιστός προσδοκώ ακολουθώντας τις οδηγίες τού αυθορμητισμού μου. Χορεύοντας περιπλανήσεις, πάνω στα αναμμένα κάρβουνα προσδοκώ, ξαποστένω για λίγο νερό-δύναμη να απεμπολήσω ενοχές και τύψειςου τυχόν εμφανιστούν, λάγνα ζητώντας "την κεφαλή μου επί πινάκι..."
Τώρα, όμως, βρίσκομαι απέναντι στη μορφή μου, που επιμηκύνει την απόστασή της μέσω της οθόνης του κομπιούτερ! Αδυνατώ να πιστέψω πως οι χαρακτήρες της μαύρης οθόνης γίνονται συρματό΄πλεγμα και πληγώνουν την αφή μου στην προσπάθεια να με χαϊδέψω...Τόσο κοντά σε' μένα και' γώ παραμένω απλησίαστος!
Διαφέρω από εμένα, όπως και η στιγμή με τις ημέρες και η εβδομάδα με τα χρόνια (...σκάω στα γέλια και βγάζω έντερα, που μειδιάζουν ξερνόντας τα...)
και τι έγινε!;
Φτάνει να σκεφτώ (δεν το εννοώ, απλά διασκεδάζω τη γενικότερη σήψη...) πως χιλιάδες κύτταραδολοφονώ σε κάθε δράση μου. Βήμα βήμα, λέξη λέξη, πράξη...
Αδημονώ λοιπόν για μία εσωτερική ανταρσία των οργάνων μου, μέσω ενός εμφυλίου...Συνοπτικά, να αυτοκτονήσω δολοφονώντας το εγώ μου...
Και χορδές μανιασμένες να εξιτάρουν την καταστροφή...και ταυτόχρονα παιάνες προαναγγέλουν τη δημιουργία του εαυτού μου...
χμ!...όπως ερωτεύεσαι, ενώ σφίγγει η καλή σου το λαιμό για να σε πνίξει...!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου