"Σχετικά με τα προεκλογικά τροπάρια της εσχατολογικής αλλαγής..."

21ος αιώνας, σωτήριο(;) έτος 2012 μ.Χ.

Τα ζωτικά στοιχεία της πληθυσμιακής κοινότητας ανά την υφήλιο παραμένουν -τύποις- τα ίδια: φτωχοί, εργάτες, μικροαστοί, πλούσιοι και κατέχοντες. Πλέον η φτώχεια δεν αποτελεί μία έμφυτη κοινωνική-οικονομική κατάσταση. Η ιστορία των ημερών και των δεκαετιών μάς έχει δείξει πως αν θες να γίνεις πλούσιος (κατά το φαίνεσθαι) και φτωχός γίνεται, άρα μιλάμε για επίκτητες καταστάσεις και συνθήκες βίου. Στις εποχές της άκρας φιλελευθεροποίησης των πάντων φτωχός και γεννιέσαι και γίνεσαι. Απλούστατος ο λόγος, καθώς οι οικονομικοί κώδικες συμμορφώνονται κατά το δοκούν των απανταχού ελίτ (sic). Πώς ακόμη και σήμερα όμως αναφερόμαστε στον όρο ελίτ, όταν αυτός αντανακλάται σε πληθωρικές ατζέντες βίου, άμεσα χαρακτηριζόμενες από το αίμα άλλων (εργατική τάξη), τα χρήματα άλλων (πολίτες κρατών), τις πλάτες και τα βάρη άλλων (μισθωτοί, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, υπάλληλοι κτλ), τα ιδανικά και τις ελπίδες άλλων;

Το λεξιλόγιο της νέας εποχής δεν διακρίνεται για την κυνικότητα των λέξεών του και των φράσεών του. Εντοπίζεται στους συνδυασμούς των εξωραϊσμένων λεξιλογικών τερτίπιων και στη συχνότητα των εμπορικών-κεφαλαιικών όρων. Αρκεί να διαβάσει κανείς μία από τις απειράριθμες αναφορές στην "παιδική εργασία"- φράση που αντιστοιχεί και ισοδυναμεί με τη φράση "παιδική εκμετάλλευση". Ή πάλι, στα πλαίσια της χαλεπούς οικονομικής πραγματικότητας, να χτυπήσει κανείς τις ματιές του για πολλοστή φορά στη φράση "αποκρατικοποίηση" και όχι "ιδιωτικοποίηση", "αξιοποίηση" και όχι "ξεπούλημα" κοκ.

Αποτελεί γεγονός πως συναποτελούμε στο σύνολό μας μία μαϊμού σε πειραματικό στάδιο. Θεωρούμε πως η προσφερόμενη δημοκρατία, η ελευθεροτυπία και η ισότητα συναποτελούν κατάκτηση και ως εκ τούτου αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας. Προσφέρονται όμως και αυτό δείχνει το μέγεθος της ανθρωποφάγου διάθεσης του συστήματος και των συμπαρομαρτυρούντων του. Όπως υπογραμμίζει και ο Εδουάρδο Γκαλεάνο, μάς προσφέρονται επιλογές από το α' μέχρι το στ', ενώ από το ζ' μέχρι το ω' οι αντίστοιχες επιλογές δεν υφίστανται, γιατί απλούστατα δεν βολεύουν. Επιλέγουμε λοιπόν από τα προσφερόμενα. Ειρωνία ή καλοπιστία απέναντι στο σύστημα; Και η κατάσταση στη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα το αποδεικνύει εξώφθλμα.        

...πάλι τα ίδια λοιπόν, για ένατη φορά μέσα σε ισόποσες δωδεκάμηνες χρονικές περιόδους. "Με την ψήφο σου μπορείς..." και κάλλιστα θα μπορούσε να συνεχίσει η προτροπή "το εκλογικό σύστημα να νομιμοποιείς". Η πλειοψηφία θα ισχυριστεί πως η συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία αποτελεί την εσχατιά των όσων αντίστοιχων προηγήθηκαν και ακόμη ότι αυτή τη φορά είναι εντελώς διαφορετική μιας και τα πράγματα έχουν πάρει μία δυσχερή τροπή, η οποία θα κρίνει (ή ήδη κρίνει) το μέλλον μας ως χώρα, ως πολίτες και πραγματικότητα. 

Ερωτώ:

«- Σε τι διαφέρει το παρελθοντικό εκλογικό ψεύδος από το παρόν;» 

«- Μονάχα στο μέγεθος του εκβιασμού». 

Θα πει κανείς πως ο εκβιασμός ως επένδυση χαρακτήριζε όποια (προ)εκλογική διαδικασία, ανέκαθεν. Μόνον που στην παρούσα φάση ο εκβιασμός έχει αναλάβει να στοχοποιήσει την "ηθική" συνείδηση των πολιτών-ψηφοφόρων. Πλέον το έρμαιο/ψηφοφόρος δέχεται καταιγισμό ερωτήσεων, τού παρουσιάζεται πλειάδα δημοσκοπίσεων και οι προτάσεις που ακούγονται στ' αυτιά του, συλλήβδην αναφέρονται στο αύριο, έχοντας απαξιώσει το εγγύς και μακρινό παρελθόν που ποιοτικά/διαδικαστικά τον έχει φέρει στην τωρινή κατάσταση εξαθλίωσης, μιζέριας και εκφασισμού.

Σε αυτήν στόχευαν οι πολιτικές δυνάμεις (τα κατεστημένα αστικά κόμματα εξουσίας μαζί με τους θιασώτες των, βλ. ΛΑ.Ο.Σ. και ΔΗ.ΣΥ.) και σε αυτήν εμφανίζονται τώρα προεκλογικά και απροκάλυπτα να επενδύουν. Άλλωστε δεν ντράπηκαν να το κάνουν και πάνω στο κουφάρι του αυτόχειρα στο Σύνταγμα και όσων η αυτοκτονία δεν έχει λάβει τέτοια διάσταση. Βιώνουμε δηλαδή μία σαπουνόπερα, ένα lifestyle πόνου και άλγους εν είδει προεκλογικής δραστηριότητας. Οι φωτεινές εικόνες τής παρελθούσης εξουσιαστικής ανομίας δείχνουν να έχουν κλείσει τα φώτα και πλέον οι θεατές/ακροατές (ψηφοφόροι-θύματα) βαδίζουν στα τυφλά ή για να είμαι πιο ακριβής συνεχίζουν να εθελοτυφλούν, παίζοντας την τυφλόμυγα των ευθυνών.

Ένας μεγάλος αριθμός πολιτών, σκεπτόμενων ευκαιριακά και μη, θα υποστηρίξει πως ο καπιταλισμός έχει πληγωθεί! (χα χα χα χα!!!). Εδώ ας τους διορθώσω λέγοντας πως το συγκεκριμένο μοντέλο δεν πάει άλλο, οπότε...αλλάζει για να μην βουλιάξει. Και ας είμαστε κάπως πιο σοβαροί κοιτώντας στην ουσία των πραγμάτων και όχι επιδερμικά να αντλούμε συμπεράσματα ηττοπάθειας των άλλων πέραν της δικής μας αναισθησίας και ημιμάθειας επί του επιστητού.

Όσοι λοιπόν υπέγραψαν την καταδίκη των Νεοελλήνων και των επόμενων δύο, τουλάχιστον, γενεών (Βενιζέλος και λοιποί, Σαμαράς και λοιποί, Μπακογιάννη και λοιποί, Καρατζαφέρης και λοιποί) παρουσιάζονται πλέον προεκλογικά ωσάν αντιμνημονιακοί. Ή για να είμαι πάλι πιο ακριβής παρουσιάζουν προεκλογικώς σχέδια για να βγει η χώρα από τη λιτότητα και τον κατήφορο, στην οποία (λιτότητα) μας έριξαν προκειμένου να φθάσουμε στην ανάπτυξη (;) και τον οποίο (κατήφορο) μάς κατέδειξαν ως το συντομότερο δρόμο προς την καθαρτήρια καταστροφή.

Από τους υπόλοιπους που δεν υπέγραψαν, έχουμε την Αριστερά ως μία αριστούχο στα καλλιστεία της νωθρής θεαματικότητας, ένα κομμάτι της να τραμπαλίζει μεταξύ κέντρου και αριστεράς και ένα άλλο κομμάτι της να υποδύεται ακόμη τον Πάπα δίχως ένα τικ συμπεριφορισμού. Τέλος έναν πρώην βουλευτή της ΝΔ και υφυπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής (2007-2009), ο οποίος το διάστημα αυτό προτιμούσε τα ελικόπτερα για τις μετακινήσεις του στα νησιά (είτε για πολιτική είτε για αναψυχή) και ενώ ξελαρρυγγιάζονταν στο κοινοβούλιο ως αντιμνημονιακός-στις θέσεις του πολιτικού του σχηματισμού εξαίρει τους εφοπλιστές και υπόσχεται στο ακέραιο να πληρώσει τους τόκους (στους τοκογλύφους που κατηγορεί...), αφού βέβαια ιδιωτικοποιήσει στο έπακρον την εκπαίδευση (βλέπεις έξω σπούδασε ο κύριος) και σπείρει τη χώρα με φυλακές υψίστης ασφαλείας...

Ας διαλέξουμε λοιπόν...


Υ.Γ.:...σχετικά με τους ανιστόρητους πατριδοκάπηλους, δεν σχολιάζω!