Τελικά ο άνθρωπος κατοχυρώνει τη γνώση του στη βεβαιότητα και τη σιγουριά που του εμπνέουν καταστάσεις και άνθρωποι. Όμως κατά πόσο η αλήθεια ή οι επιμέρους της πτυχές αντανακλώνται σε αυτές τις αναπαραστάσεις;
Το μόνον βέβαιο είναι η ουσία της υποχρεωτικής αβεβαιότητας επί πάσης συζήτησης. Οπόταν η αβεβαιότητα ενδύεται τα ιμάτια της βεβαιότητας και της συνακόλουθης σιγουριάς, όλα μοιάζουν δεδομένα. Τί όμως είναι δεδομένο πέραν της αντίστοιχης αρνητικότητας του όποιου δεδομένου; Ο Ηράκλειτος (ίσως ο μόνος αρχαίος Έλληνας φυσικοφιλόσοφος του οποίου ρήση μνημονεύεται περισσότερο από τους υπόλοιπους) υπογράμμισε τη ρήση "τα πάντα ρει", την οποία και χρησιμοποιούν όλοι/ες και συνάμα την ακυρώνουν μέσω της βεβαιότητας και των σίγουρων δεδομένων τους.
Όλοι λοιπόν μένουν με τη σιγουριά ό,τι τα πάντα ρέουν. Κι ερωτώ, τί σιγουριά πηγάζει από την αποδοχή ό,τι όλα είναι ρευστά;
Αφήνω τις υπόλοιπες πτυχές της κοινωνικής πραγματικότητας για να καταπιαστώ με την κίβδηλη και επίπλαστη βεβαιότητα των διαπροσωπικών επικοινωνιακών δεσμών.
Μία είναι λοιπόν η βεβαιότητα στις σχέσεις (ερωτικές/συναισθηματικές) των κοινωνικών ατόμων: Η ύπερξη (τουλάχιστον) των 2 ατόμων, ανεξαρτήτως φύλου και γούστων (Και ένα ακόμη δεδομένο είναι ότι σε αυτήν την πρόταση ένας θα διαφωνούσε, ήτοι ο Φερνάντο).
Η δεδομένη βεβαιότητα της σχέσης ίσως, εκ πρώτης όψεως, αντικατοπτρίζει την "αδάμεια πλευρικότητα", δηλαδή την απαραίτητη ύπαρξη και κάποιου άλλου. Βέβαια ό,τι ανήκει στη βιβλική σφαίρα δεν αποτελεί μέρος της ρεαλιστικής καθημερινότητας, εν τούτοις η λογοτεχνική αδεία πολλάκις έχει εκμεταλλευτεί τις φανταστικές αναπαραστάσεις των Γραφών προκειμένου να εγείρει συζητήσεις και σχολιασμούς πάνω στα αρχετυπικά σημεία.
Πάνω σε αυτό το αρχετυπικό στοιχείο της ύπαρξης του Αδάμ (και εκ των πραγμάτων/αναγκαστικά) και της Εύας, ασυνείδητα υποσυνειδήτως έχει καλλιεργηθεί στον άνθρωπο των πολιτισμών και της καθημερινότητας το αναντίρρητο της ύπαρξης των συναισθηματικών δεσμών μεταξύ ανθρώπου και ανθρώπων. Ως εδώ καλά! Όμως...από το βιβλικό "και έπλασε ο Θεός την Εύα από τον Αδάμ" μέχρι το "είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον" σίγουρα (και εδώ είναι βεβαιότητα) έχουν μεσολαβήσει πολλά.
1ον:...ο άνθρωπος επιλέγει κατά το δοκούν και όχι λόγω αποτροπής να τρώει από το δέντρο της Γνώσης, άρα ξέρει και βούλεται.
2ον:...ο άνδρας γεννάει και η γυναίκα τίκτει, δηλαδή δεν περιμένει η γυναίκα τον άντρα να σπάσει τα πλευρά του ώστε να δημιουργηθεί.
3ον:...οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων δεν βεβαιώνονται από την κοινωνική εξάρτηση, αντιθέτως η κοινωνική ισορροπία εξαρτάται από τις διαπροσωπικές (και όχι μόνον) σχέσεις των κοινωνικών όντων.
4ον:...στον πολιτισμένο κόσμο (του σήμερα) υπάρχει/κυριαρχεί η αντίστοιξη επιθυμίας και ανάγκης. Άρα μακριά από το πρέπει της σύζευξης και προηγηθείσσας επικοινωνίας κυριαρχεί η επιθυμία για επικοινωνία, όποιας μορφής. Ως εκ τούτου, η αγγαρεία και ο καταναγκασμός της συμβίωσης μόνον αρρωστημένες μορφές ζωής προάγουν και τίποτε άλλο, συμβάσεις...
Κόσμος θα στέρξει να υπερασπιστεί ότι ενίοτε μέσα από τις ανθυγιεινές καταστάσεις αναγεννάται μία έστω υγιής ελπίδα ζωής και αλλαγής. Και κάποιοι άλλοι θα πουν πως τα νόθα παιδιά πολύ ευκολότερα καταδικάζουν αλήθειες και αμφισβητούν τα δεδομένα. Το συμπέρασμα λοιπόν, θα μπορούσε να είναι πως όσο νοθεύεται ο κράσος γεννιούνται ιδέες και επακολούθως όσο ευρύτερη νοθεία επιτυγχάνεται τόσο μεγαλύτερη και εγκαθιδρυμένη η παραίσθηση του γεγονότος (και του αποδεκτού ΕΙΝΑΙ)...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου