Βράδυ με συγκεχυμένες σκέψεις να γεμίζουν την ποσότητα εικόνων στο μυαλό και στο κεφάλι. Ένα κεφάλι που γοητεύεται, μόλις αναγνωρίσει ένα άλλο στον ωοειδές καθρέφτη του ιπτάμενου ολόγιομου φεγγαριού. Βράδυ σ’ ένα μικρό και καταφρονεμένο δωμάτιο, με ενοίκιο, στο κέντρο μιας πόλης, η οποία ετοιμάζεται να πλύνει τα δόντια της, μολονότι δεν χαρακτηρίζεται για την καθαριότητά της, και κουκουλωθεί μέσα στο φθινοπωρινό της στρώμα με φωσφοριζέ αστέρια...
Ένα παράθυρο, απέναντι από μια γερασμένη και στρίγκλα πόρτα, ανοίγει και βλέπει μαντρότοιχο. τα μάτια αδυνατούν να τον διαπεράσουν ή ακόμα και να τον υπερβούν. Κρίμα. Τόσο για τον ενοικιαστή όσο και για το ίδιο το δωμάτιο με αυτούς τους κιτρινισμένους τοίχους, που το χαρακτηρίζουν.
Ένα σώμα ακουμπισμένο σ’ ένα μονόχρωμο ξύλινο, γεμάτο μάτια, τραπέζι περιμένει ο,τιδήποτε θα γεμίσει το βλέμμα του και θα γεμίσει τα χέρια το. Τα αυτιά του είναι τα μόνα από τα μέλη του, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως, κάπως, ικανοποιημένα, αφού ο ήχος από το μονό και αρρωστιάρικο κασετόφωνο τούς χαρίζει συντροφιά από κάποιο cd και το δωμάτιο αισθάνεται πως έχει βραδιά με επισκέπτες. μοναδικά, μοναχικά και πάλι μοναδικά...Παρόλ’ αυτά, έχει και άλλους επισκέπτες, οι οποίοι απλώς παραμένουν άφωνοι, ακίνητοι και ως εκθέματα με την μορφή βιβλίων, συγγραμμάτων και φωτογραφικών εικόνων. Να πως μια μοναχική κατάσταση μπορεί ταυτόχρονα να είναι πολυάριθμη. Α! Φυσικά δεν πρέπει να παραλειφθούν και οι διάσπαρτες φωνές από συνομιλίες σε άλλους ορόφους και δωμάτια, που απαρτίζουν το μέγεθος της πολυκατοικίας ή του ξενοδοχείου.
Κάποια μικρά άνθη κυκλάμινων έχουν σκύψει το κεφάλι τους έξω από το χαμηλό ποτήρι με νερό, στην προσπάθειά τους να αυτοκτονήσουν από την ανία στην οποία τους έστειλε, με την μορφή δώρου, μια άλλη μορφή, η οποία τώρα απουσιάζει. Να γιατί μια μοναξιά δύσκολα μπορεί ολοκληρωτικά, να χαρακτηριστεί ως μόνη, ανάμεσα σε τόσες άλλες παρουσίες. έμψυχες ή όχι...Απλά αυτό είναι θέμα του πνεύματος που εν προκειμένω, αγκομαχά μέσα σε ένα μόνο σώμα και καταδικάζεται στο μέσο της επιβολής του τεράστιου μεγέθους μιας πόλης και μιας χώρας, κάποια ώρα περασμένη, όπου ένας οποιοσδήποτε ήχος τηλεφώνου ή πόρτας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σωτήριος...
Τα μουγκρητά από τις εξατμίσεις των τετράτροχων, τρίτροχων ή δίτροχων προσθέτουν ακόμα ήχους σε μια ατμόσφαιρα τόσο μόνη, όπως και αυτό το μοναδικό σύννεφο, που αρκείται να αιωρείται και να αραιώνει από τα ανεπαίσθητα ουράνια ρεύματα της δροσιάς και της υγρής φθινοπωρινής νύχτας. Θα εξαφανιστεί και αυτό αργά και ήσυχα σε απειροελάχιστα άλλα σημεία στην ουράνια αυτή μαύρη μεταμεσονύχτια θάλασσα, χωρίς αλμύρα και κύματα. Τα πουλιά έχουν ξεβραστεί από αυτήν σε κάποια τσιμεντένια δέντρα, δάση ή κατοικίες δίνοντας την ευκαιρία στις νυχτερίδες να βγουν για να πλατσουρίσουν στον σκοτεινό ορίζοντα, πάνω από τα κεφάλια των ήδη αποσυρμένων κατοίκων .
Οι ώρες είναι περασμένες, έχουν φύγει και πλέον μονάχα οι ουρές τους φαίνονται να σέρνονται αργά, λες και έχουν τραυματιστεί ή αγκιστρωθεί σε σιδερένιες μπάλες με αλυσίδα...
Το σώμα, που είναι ακουμπισμένο στο ξύλινο μονόχρωμο τραπέζι, έχει κλείσει τα μάτια και ταξιδεύει με την σκέψη του σε όλα όσα γράφονται μέχρι στιγμής, από κάποιο άλλο σώμα, πάνω στο οποίο αντανακλώνται τα πλήκτρα της γραφομηχανής και οι φωτοσκιάσεις από μια λάμπα που πνέει τα λοίσθια, κάπου καρφωμένη στον τοίχο. Μαρτύριο και γι’ αυτήν, που τόσα χρόνια δεν έχει καταφέρει να γείρει προς μια άλλη κατεύθυνση το φωτεινό της κεφάλι. κρίμα και για αυτήν.
"Οι επαφές δεν σπανίζουν, όμως οι αγκαλιές έχουν αρχίσει και εκλείπουν από τους ανθρώπους", το γερμένο σώμα σκέφτεται, ενώ τα μάτια είναι σφραγισμένα και τα χέρια του λυγίζουν ύστερα από κάμποση ώρα, από το βάρος του. Ένας κούφιος κρότος από την απότομη αλλαγή στάσης πάνω στο τραπέζι, το σώμα σε ορθογώνια κλίση και ο ύπνος ξεκινάει την επήρεια πάνω σ’ αυτό. Το ροχαλητό, που ξετρυπώνει από τα ρουθούνια του σώματος θα επιβεβαιώσει την κούρασή του όλο αυτό το εικοσιτετράωρο, που έχει προηγηθεί έξω από το δωμάτιο και ανάμεσα στις άλλες παρουσίες και ήχους που συντηρούν αυτήν την για την ώρα σκοταδιασμένη πόλη.
Έχει να πιει νερό σχεδόν δύο μέρες. νερό, όχι αλκοόλ ή καφέ...και όμως, το στόμα του σώματος αφοδεύει σάλιο μεταμορφώνοντας το ροχαλητό σε ένα μουσικό θέμα του ύπνου σαν σε πνιγμό ή έστω κάποια προσπάθειά του. Το ενδεχόμενο της αναρρόφησης έχει μαζέψει τις προϋποθέσεις του και έχει αποχωρήσει, ύστερα από την επιτακτική πρόταση της στάσης που έχει αγκαλιάσει το σώμα. Άρα, ο πληκτράς δεν έχει στα δάχτυλά του την απώλεια αισθήσεων με απώτατο επακόλουθο τον θάνατο. Κρίμα και για τα μελανί στίγματα, δεν θα ξεκουραστούν ακόμα...
Όπως ακόμα και για τα κάποια τσιγάρα που θα θυσιαστούν για την τέρψη της απόλαυσης του γράφειν, ακολουθώντας τις ώρες, που τώρα έχουν ξεχειλίσει προς μακρινές πορείες με στόχο άλλα ημισφαίρια και άλλους ορίζοντες.
Το σώμα, πλέον, κείτεται μπρούμυτα πάνω στο τριμμένο χαλί στο κρύο πάτωμα, που είναι γεμάτο τρίχες από το κεφάλι του και από κάτω του κάποια κουφάρια μικρών εντόμων και μυρμηγκιών. Ήταν αποτέλεσμα τόσο του βαριού ύπνου όσο και ανάγκη για την συμπλήρωση μιας ακόμα σελίδας στην γραφομηχανή. Τα όνειρα, που εμφανίζονται στο μνημονικό του είναι ταγμένα στο να απωλεθούν την επαύριον από αυτό.
Κι όμως είναι τόσα πολλά, ισχυρά και το ίδιο συγκεχυμένα με τις πρώτες του σκέψεις στις αρχικές γραμμές. Την επαύριον η λήθη θα έχει χύσει στο πρόσωπο της μνήμης, απαξιωτικά, ενδυναμώνοντας τόσο τον δικό της λόγο ύπαρξης όσο και τον αντίστοιχο της εχθρού της. Προφανώς, αυτό θα λειτουργήσει στα δάχτυλα του γράφοντος ως οικονομία της ιστορίας. "Γαμημένες έννοιες", θα προλάβει να κουδουνίσει μια ομάδα από πλήκτρα αυθαίρετα, ενώ ο συγγραφέας θα στρίβει ένα τσιγάρο. Κρίμα και γι’ αυτήν την φράση, την οποία επί του παρόντος ο γράφων θα προσπεράσει από κούραση, ενώ εύγε στην συνέχεια, επειδή θα τύχει προσοχής από τους αναγνώστες.
Ένας ήχος από ξεκόλλημα σοβάδων θα αιφνιδιάσει τα πλήκτρα, που στην τρομάρα τους θα τελειώσουν την ιστορία αυτή. Ο συγγραφέας κρεμάστηκε από τον πολυέλαιο και ύστερα από το τελευταίο του σπαρτάρισμα έπεσε, λόγω βάρους, στο πάτωμα.
Οι κηλίδες από το σπέρμα του θα προδώσουν τον επιθανάτιο οργασμό του. Την ίδια στιγμή το μεθυσμένο και κοιμισμένο σώμα εξαφανίστηκε. Μόνο το περίγραμμά του και αυτό από σπέρμα, φιγούραρε έπειτα στο φάκελο του αρχείου στο εγκληματολογικό .
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου