Το θέμα ή καλύτερα η ουσία του θέματος της χρεοκοπίας/διάσωσης της Ελλάδας αποτελεί ένα απροκάλυπτο ψεύδος από πλευράς πρωταγωνιστών στα διάφορα πάνελ, συνόδους και συμφωνίες, ένα χριστιανικό ψεύδος προς τους αληθινούς πρωταγωνιστές του, ήτοι το μεσόκοπο λαό (άντρες/γυναίκες) εργαζόμενο, άνεργο, ΑμΕΑ, συνταξιούχο, μετανάστη, νεολαία, αγρότη, που για τους εξουσιαστικούς θιασώτες και αυτόκλητους εθνοσωτήρες αποτελεί τον πληθυσμιακό κομπάρσο-δυναμικό μοχλό της υλοποίησης της ίδιας του της κατάντιας. Αν κάτι τέτοιο δεν αποτελεί την πλέον υπερ-ρεαλιστική αυταπάτη του Νεοέλληνα, τότε δέχομαι να δεσμευθώ πως ο δήμιος θα απ-ελευθερώσει τον απαγχονισθέντα.
Με απλά λόγια, οι δραματικές απεικονίσεις του μέλλοντος της χώρας, που ευαγγελίζονται οι φιλόδοξοι πολιτικάντηδες τής διακυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι αριστερές μαξιλάρες τής εξουσίας και οι ακροδεξιοί ανεγκέφαλοι(1), δεν είναι τίποτε άλλο από την αντίστροφη παραμυθία του Μίδα. Αυτός καταδικάστηκε στην ουσία ό,τι άγγιζε να γίνεται χρυσός (σφαλιάρα στους αλχημιστές του μεσαίωνα), ενώ στην παρούσα φάση έχουμε καταδικαστεί ό,τι αγγίζουν άλλοι για εμάς να γίνονται σκατά και σπέρμα και να μας πνίγουν στην ψευδαίσθηση της σωτηρίας.
Το είπε άλλωστε και ο νέος υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, Βενιζέλος, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής: «Με τις σημερινές αποφάσεις της Ευρωζώνης έχουμε ακόμη μεγαλύτερη θωράκιση των ελληνικών τραπεζών, καθώς διασφαλίζεται πλήρως η ρευστότητα τους και καλύπτονται πλήρως οι χρηματοδοτικές τους ανάγκες», τονίζοντας δε πως «πρόκειται για μια αποστομωτική απάντηση σε όσους είχαν επενδύσει σε αξιολόγηση που θα δημιουργούσε προβλήματα για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα».
Το αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής που διεξήχθη την Ιουλιανή Πέμπτη, 21/07/2011, το παρομοιάζουν αποκαλώντας το ως ένα άλλο-νέο σχέδιο Μάρσαλ. Πράγματι, εξωτερικές επιχειρηματικές δυνάμεις, οργανισμοί, κράτη και πιστωτές θα συνεισφέρουν χρήμα στην Ελλάδα, όχι όμως για να περιορίσουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο/να αμβλύνουν τη στενότητα των συναλλαγματικών πόρων/να ενισχύσουν τις καταναλωτικές δαπάνες, όπως στόχευε εν πολλοίς το μακρόπνοο σχέδιο των Η.Π.Α. στα τέλη της δεκαετίας του '40 και για τις δύο επόμενες.
Εν αντιθέσει και επί του παρόντος, το σχέδιο που αποφασίστηκε για την διάσωση (sic) της Ελλάδας από διεθνή λόμπυ με κρατιστικές ανταλλαγές και ως μεταφορείς-λαγούς τους τραπεζίτες/χρηματοπιστωτές διαφέρει ριζικά. Αυτό που συνέβη αναφέρεται απροκάλυπτα και κυνικά στα λεγόμενα των κοινωνικών θυτών, δηλαδή διαλαλλούν από τη μια μερία μία σχεδόν χρεωκοπία της Ελλάδας και από την άλλη, ταυτόχρονα, τη διάσωση των ξένων τραπεζικών ιδρυμάτων, κατόπιν της φοβέρας που έχουν αναπτύξει οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης (2).
Τι περιλαμβάνουν λοιπόν τα αποφασισθέντα-επιθανάτια κελεύσματα της Συνόδου Κορυφής για την τραπεζική βιωσιμότητα στην Ελλάδα, εφόσον περί τούτου πρόκειται;
Αποφασίστηκε η επιμήκυνση της προθεσμίας λήξεως των μελλοντικών δανείων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) προς την Ελλάδα, κατά το μέγιστο δυνατό διάστημα, από τα ισχύοντα 7,5 έτη σε τουλάχιστον 15 έτη και σε 30 χρόνια κατ' ανώτατο όριο, δίνοντας και περίοδο χάριτος 10 ετών. Στο πλαίσιο αυτό, θα παρασχεθούν δάνεια του EFSF (109 δις συνυπολογίζοντας και την εθελοντική (τι ειρωνεία) συμμετοχή ιδιωτών με 37 δις ευρώ) με επιτόκια δανεισμού ισοδύναμα με τα επιτόκια του Μηχανισμού για τη στήριξη του ισοζυγίου πληρωμών (επί του παρόντος ) 3,5%). Επιπλέον, θα παραταθούν σημαντικά και οι προθεσμίες λήξεως του υπάρχοντος ελληνικού μηχανισμού.
Και όλα αυτά γιατί;
Αρκεί να αναλογιστούμε τα εξής: Παράλληλα με την άνοδο του εξωτερικού χρέους των τραπεζών, οίο το 2010 έφτασε τα 115,2 δισ. ευρώ, εκτινάχθηκαν και οι ανάγκες για ρευστότητα.
Σύμφωνα με στοιχεία αναγνωρισμένων οικονομολόγων, το 2010 οι εγχώριες τράπεζες άντλησαν από το ευρωσύστημα τουλάχιστον 87,1 δισ. ευρώ σε ρευστότητα. Έτσι, το συνολικό χρέος των τραπεζών, για το 2010, έχει εκτιναχθεί πάνω από 202,3 δισ. ευρώ. Παράλληλα, πληροφοριακά να υπογραμμίσω πως το σύνολο των καταθέσεων -ταμιευτηρίου και προθεσμίας νοικοκυριών και επιχειρήσεων - το 2010 ανήλθε σε 185,9 δισ. ευρώ. Αυτά λοιπόν, δεν αναφέρονται στους πολίτες ως αποδέκτες των, μα στις εγχώριες τράπεζες.
*Σε αυτές που μας τις ονομάζουν ως ελληνικές τράπεζες, τη στιγμή που η πλειοψηφία του κόσμου γνωρίζει πως δεν υπάρχει ούτε μία ελληνική τράπεζα (ως ιδιοκτησία του ελληνικού δημοσίου).
*Σε ιδιωτικές τραπεζικές επιχειρήσεις ως εκ τούτου και πλέον ρεαλιστικά.
σημειώσεις
(1) Το υπουργείο Εσωτερικών, με κοινή υπουργική απόφαση που υπογράφουν ο υπουργός Εσωτερικών Χάρης Καστανίδης και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης. προχώρησε στην κρατική οικονομική ενίσχυση στα δικαιούχα (όπως προσδιορίζονται) κόμματα -για το β' τρίμηνο του 2011. η οικονομική χρηματοδότηση συνολικού ύψους 13.504.656 ευρώ κατανεμήθη ως εξής: ΠΑΣΟΚ: 5.436.332,61 - ΝΔ: 4.249.890,51 - ΚΚΕ: 1.306.274,48 - ΛΑΟΣ: 1.089.378,37 - ΣΥΡΙΖΑ: 972.624,83
(2) Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός της επίσημης καταγραφής των κερδών των τριών μεγαλύτερων οίκων αξιολόγησης στο ξέσπασμα της κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το 2008, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε διαδικτυακά το περιοδικό Spiegel. Χαρακτηριστικά για την Standard & Poor's (με 8.500 εργαζόμενους) τα κέρδη της σημείωσαν μία αύξηση της τάξης του 40%, η οποία ποσοστιαία αύξηση μεταφράζεται σε 1.055.000.000 δολάρια, για τον οίκο Moody's (με 3.900 εργαζόμενους) το ποσοστό κέρδους ανήλθε στο 39%, δηλαδή 748.000.000 και τέλος για τον οίκο Fitch Rating (με 3.000 εργαζόμενους) 16%, ήτοι 246.000.000 δολάρια.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου