Έμετος μονολογεί...

Δεν είναι τα πολλά τα λόγια και τα χάδια που κάνουν τις αξίες να φαίνονται τρισθεώρητες απέναντι στις απειροελάχιστες ανθρώπινες αντιδράσεις και στάσεις. Είναι οι ειλικρίνειες των ματιών που διασπείρονται ανάλαφρες μα το ίδιο βαρείς στο περιβάλλον, εγγύς και απόμακρο, δίχως να προκαταβάλλονται για το που θα σταματήσουν για ανεφοδιασμό ή για ολοκληρωτική κατάλυση. Τα πολυάριθμα κοσμητικά επίθετα, οι φιλοφρονήσεις, τα κοπλιμέντα, οι ντροπαλότητες και οι ακαριαίες οικειότητες είναι αυτά τα οποία σιχαίνεται κάθε νοήμων άνθρωπος που θα’ θελε να αναγνωριστεί ως κάποιο σεξουαλικό ορεκτικό...για αρχή τουλάχιστον.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, ήταν αδύνατον για αυτόν τον σπιθαμή άνθρωπο να αποτελέσει ενός τέτοιου είδους κελεπούρι. Η λύση, από τη δική της πλευρά, δεν άργησε να τον συναντήσει ένα κρύο ηλιόλουστο μεσημέρι κάτω από την ομπρέλα του μπιστρότ που συνήθιζε να πίνει ένα γρήγορο εσπρέσσο διαβάζοντας τούς τίτλους της καθημερινής φυλλάδας που αγόραζε: Θα συνέτασσε μία ψυχική κατάθεση ερωτευμένου, με αποστολέα...τον εαυτό του. Αδέξιο; «Αν αυτό είναι αδέξιο, ήτοι ένας άνθρωπος να ασχολείται με τον εαυτό του, τότε όλα τα άλλα που έχουν να κάνουν με ανθρώπους μεταξύ των, δίχως να αφήνουν καθέναν και καθεμιά στην ησυχία τους, τι είναι;» Έτσι επιχειρηματολογούσε σε ένα μέρος της σκέψης του, που τον απέτρεπε να αυνανιστεί συγγράφοντας για τον εαυτό του. «Τουλάχιστον κάν' το να φανεί σαν αυτοβιογραφία!!», ήταν η υποτονθορίζουσα σκέψη που έφτανε μέχρι και στο σημείο να του γαργαλάει τη μύτη, και στις στιγμές που γίνονταν πιο πιεστική, να του ξύνει τον κώλο. 

«Δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ παραπάνω με τη συγγραφή, πέραν δηλαδή των 89 ετών που με χαρακτηρίζουν ως άτομο και ως οργανισμό σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν θα μπορούσα επίσης να ανατρέξω στα κατάστιχα του παρελθόντος του θυμικού μου, γιατί απλούστατα μετά το εγκεφαλικό που υπέστην πριν περίπου 4 εβδομάδες δεν δύναμαι να θυμηθώ τι ακριβώς είμαι και ήμουν...

Σχετικά με το πόσο είμαι το δείχνει το κορμί μου, η αδυναμία μου να αισιοδοξώ και η ταυτότητά μου...άντε και η σιγουριά που μου δανείζει πλέον το φως της ημέρας...

Σίγουρα ένα εγκεφαλικό στην πορεία ζωής ενός ανθρώπου καταδεικνύει περίτρανα πως η πορεία μάλλον δεν φαίνεται και τόσο μακρινή...πλέον. Βλέπετε ο κόσμος αρέσκεται στο να φοβάται! Μάλλον επιδεικνύει σεαυτόν τον φόβο ως το καλύτερο όπλο σε μία κοινωνική πραγματικότητα που βρίθει πλαστικής ευμάρειας, ιλουστρασιόν ευχαρίστησης και φωνασκεί -έμπλεη επίπλαστων συναισθημάτων- για την αλήθεια και την πραγματική κατάσταση του βιός του. Ο κόσμος ναι, εγώ πάλι όχι...

Απ' ότι φαντάζομαι, γιατί ναι... πλέον πρέπει να φαντάζομαι, άλλωστε σας είπα στην αρχή, έπαθα εγκεφαλικό πριν 4 εβδομάδες και ως εκ τούτου επιβάλλεται να ανασυστήσω την περασμένη μου ζωή, επανασυνθέτοντας το παζλ (sic) του πρότερου βίου μου. Εξάλλου, για τον ίδιο λόγο εξακολουθώ να γράφω. Όχι ότι έχω να προσφέρω κάτι καινοτόμο ή ανοίκειο μέχρις στιγμής μα γιατί, μετ' από μία ολόκληρη ζωή συγγραφικής παρουσίας, τώρα μόλις ανακαλύπτω το πραγματικό "τέλος" της συγγραφής. Οι θύμισες και οι γερές βάσεις του μνημονικού εξαιτίας της γραφής...τις οποίες και έχω απωλέσει!!!

Από ότι φαντάζομαι και μέχρις στιγμής, αυτές τις τέσσερις εβδομάδες επανασύστασης των περασμένων στιγμών μου, ήμουν ορφανός, ασχέτως αν η αστυνομική μου ταυτότητα αναφέρει το πατρώνυμο και το μητρώνυμο. Δεν εξηγείται πως σε τόσες φωτογραφίες μέσα σε μία κούτα που βγήκε από ένα ντουλάπι του υπνοδωματίου μου, σε τόσες φωτογραφίες λοιπόν δεν αναγνωρίζω κανέναν ως πατέρα ή μητέρα μου...ο λόγος απλούστατος. Όλες οι φωτογραφίες με αναπαριστούν σε ηλικία πέραν του έτους...εύλογο και το συμπέρασμά μου λοιπόν!!! 

Εξαπίνης, στην πρώτη στιγμή υποψίας του συμπεράσματός μου, αποπειράθηκα να δικαιολογήσω το ανεπιθύμητο μα αληθές, ώστε να αποφύγω επιπλέον ταραχές που θα μπορούσαν να επιβαρύνουν τη μεταβατική περίοδο ανάρρωσης. Συνεπής σε αυτό που χαρακτηρίζει τα αντανακλαστικά του σύγχρονου ανθρώπου, προσπάθησα να αποφύγω την αποτυχία, την άρνηση του ευτυχούς μέσω του ανεπιβεβαίωτου και άκρως αισιόδοξου σεναρίου. Απλώς θα μπορούσα να είχα ανθρωπίνως παρεξηγήσει την αλήθεια και θα μου ήταν εύκολο να επέστρεφα στην πεπατημένη σιγουριά του πήλινου στερεώματος. Να γιατί οι άνθρωποι αναγνωρίζουν πιο εύκολα τα προβλήματά τους απ' ότι την απλότητα των πραγμάτων.   

Αρκετός κόσμος, έχοντας την εμπειρία ή απλώς την επιδειξιομανία τού φαίνεσθαι έμπειρος, ισχυρίζεται πως άπαξ και νοιώσεις την αύρα του εγκεφαλικού ξεχνάς ουσιαστικά τις αντανακλαστικές σου αντιδράσεις απέναντι σε εξωτερικά ερεθίσματα. Δεν γνωρίζω αν τη δική μου άποψη ενστερνίζονται και άλλοι έμπειροι εγκεφαλικού ή ακατάλληλοι γι' αυτό  άνθρωποι, μα πιστέψτε με πως κατά την ταπεινή μου γνώμη αν υφίσταται μία αλφάβητος αιώνια και αέναη και η οποία έχει αποδοθει στον άνθρωπο ωσάν άλλες εντολές σε μία καιόμενη βάτο, δεν είναι άλλη από τις αντανακλαστικές ανάσες του εγκεφάλου και του σύμπαντος οργανισμού της κάθε ανθρώπινης μονάδας.     

Αυτό το επιβεβαιώνει περίτρανα η αυθόρμητη καταιγίδα εικόνων, αμυδρές αρχικώς κατόπιν περίσσια ξεκάθαρες, που με έλουσε από τις απολήξεις των μακρύτερων εκ των τριχών της κεφαλής μου έως το πλέον βρώμικο και πιο απαξιωμένο ακροδάκτυλο των ποδιών μου, μόλις αντίκρυσα φωτογραφίες με τον εαυτό μου από ενός έτους και έπειτα...σας είπα, μέσα στο κουτί δεν υπήρχαν φωτογραφίες του πρότερου βρεφικού μου βίου.  

Κατ' αυτόν τον τρόπο λοιπόν, αντέδρασε ο οργανισμός μου, μετά το πέρας των τριών πρώτων ημερών και κατόπιν επίμονης παρότρυνσης της ιδιαιτέρας νοσοκόμου μου να με ξαπλώσει στο υπνοδωμάτιο μου. Θαρρώ σκέφτηκε πως θα ήταν εποικοδομητικό για το μνημονικό μου να ανοίξει την ντουλάπα ώστε να μου αλλάξει φορεσιά...και το κουτί γλίστρησε ωσάν να περίμενε χρόνια αυτήν τη στιγμή της απέλπιδας απόδρασής του από τη περιορισμένη αλήθεια του ενδυματολογικού κοιμητηρίου.

Επιστημονικά, όταν αντιμετώπισαν την περίπτωσή μου οι θεράποντες ιατροί τού μητροπολιτικού νοσοκομείου της πόλης, που παρεπιτποντως ποτέ δεν θα γίνονταν τέτοιο, ενεοί αναφώνησαν πως:

- «Εφόσον και αν το απαιτείτε κύριέ μου, έχουμε στη διάθεσή σας από εδώ και στο εξής τα χαρτιά της παραιτήσεώς μας. Η αντίδραση του θυμικού σας δεν έχει καταγραφεί μέχρι τώρα στα ιατρικά ιστορικά ασθενούς, που ανακτά τη μνήμη του ή μέρος της εντός τριών ημερών. Γενικότερος κανόνας είναι το χρονικό πλαφόν του 6μήνου ή των 200 ημερών!!!».

Να αισθανθώ τι...; 

πώς...;

στο άκουσμα αυτής της ανεπανάληπτης πληροφορίας, αποκλειστικής και μόνον για την περίπτωσή μου; Ένα πειραματόζωο πιθανότατα να είχε μηδαμινή υποψία, λόγω καθυστέρησης στο χρόνο ολοκλήρωσης του εγκλήματος πάνω του, μα εγώ, 

εγώ, 

προφανώς και δεν είμαι κανένας ποντικός ή καμιά μαϊμού...Η αλήθεια πάντως είναι πως στις τρεις πρώτες ημέρες της εγκεφαλικής μου ανάκαμψης δεν αναγνώρισα κατευθείαν τη σοβαρότητα των λόγων των ιατρών. Τέσσερις εβδομάδες όμως αργότερα, μπορώ με σιγουριά να υπογραμμίσω πως και να μην συγκρατούσα λέξη από την έκπληκτη αντίδρασή τους από δέος και ομολογουμένως φόβο, θα αισθανόμουν άλλος άνθρωπος, όπως και αισθάνομαι. 

Και εξηγούμαι προτού παρεξηγηθώ. 

Δεν νοιώθω περήφανος που θεωρούμαι ιατρικό ανεπανάληπτο. Για ακούστε πάλι λίγο προσεκτικότερα: «ιατρικό ανεπανάληπτο»...χμ! καλύτερα φαντάζομαι να ήμουν νεκρός-παρά ανανήψας στο όνομα της επιστήμης...ίσως ένας άλλος Ζεράρ Ντε Νερβάλ να μην προσβάλλονταν, εγώ όμως θίγομαι και ο λόγος είναι απλούστατος, τόσο απλός σαν την καθημερινή κατάδειξη της απουσίας ειρήνης στον κόσμο.

Είμαι σχεδόν εξήντα χρόνια συγγραφέας και ως εκ τούτου το έργο το έχω ξανασκηνοθετήσει, μυθιστορηματικά και σε νουβέλες...(ο θάνατος, η απώλεια είναι ψωμοτύρι στα ακροδάκτυλα των νεοσύλλεκτων και κουρασμένων συγγραφέων, άλλωστε!!!)»

Αφότου πέρασαν κάμποσες ώρες και ημέρες ώσπου να ξεπεράσει ο ιατρικός κόσμος το "θαύμα" του γερο-Γιώργη, ήρθαν αντιμέτωποι με κάτι αλλόκοτο και πρωτόγνωρο. Το δέρμα μου άρχισε να αντιστρέφει την ηλικιακή του πορεία προς τα νεανικά μου δερμάτινα παρθενικά γλιστρίματα. 

Φανταστείτε τον ΄Οσκαρ Ουάιλντ να ξαναγράφει το Πορτρέτο από την ανάποδη...!

Κυρίες μου, 

σας παρατηρώ με απορία να κοιτάτε εντόνως μία εμένα και ακολούθως να ρίχνετε σαν βέλη τους βλεφαροσπασμούς σας πάνω στα βαριά ρούχα σας. Ή μήπως κοιτάτε διειδυτικότερα από ότι θα μπορούσα να υπαινιχθώ δίχως να τσαλακώνω τη φτιασιδωμένη σας, ευγενή και αξιοπρεπή εμφάνιση;

Αλλά και του λόγου σας κύριοι, 

σας προλαβαίνει η ματιά μου να σφίγγετε διακριτικά τις γραβάτες. Δεν θα είχατε πρόβλημα, πιστέψτε με, αν είχατε συμβουλευτεί προηγουμένως τους συνδαιτημόνες σας με τα παπιγιόν. Αλλά..., όπως του κάθεται του καθενός, έτσι δεν είναι;

   (ΤΡΑΝΤΑΧΤΑ ΓΕΛΙΑ)

Χαμογελάστε και κραυγάστε επιφωνήματα αμφιβολίας και αμφισβήτησης, εγώ δεν έχω ώρα ούτε όρεξη να αποδείξω τίποτα, πλέον. Μέσω διαδικτύου πληκτρολογήστε το όνομά μου και θα διαπιστώσετε του λόγου το αληθές. Το όνομά μου; 

Χα,...ανυπόμονος είναι ο άνθρωπος που κάποιες πολλές φορές θα λειτουργεί επιπόλαια. 

Μέγα ατόπημα για όποιον θέλει να θεωρεί πως συμπεριφέρεται με σεβασμό στο κάθετι νέο και στη ζωή γενικότερα, ενόσω δεν το πράττει. Τις υποδείξεις μου χρεώστε τις στην αναντίρρητη και συνάμα αναπόφευκτη υπεροψία της ηλικίας μου και των εμπειριών μου... 

Επαναλαμβάνω και αν ακούγομαι κουραστικός θα σας επαναλάβω: «ανυπόμονος είναι ο άνθρωπος, που κάποιες πολλές φορές θα λειτουργεί επιπόλαια.»

(απότομη νεκρική σιγή...)

Επειδή όμως σας συμπάθησα, 

και μονάχα γι' αυτό, 

θα κάνω μία παραχώρηση. 

Βλέπετε είστε από τις ελάχιστες των περιπτώσεων που με έπεισαν με τρόπο που οι ίδιοι οι δρώντες δεν το καταλαβαίνετε, να τους μιλήσω λίγο για αυτήν την καταραμένη στους αιώνες ιστορία με την ονομασία των ανθρώπων, των ατόμων, των υποκειμένων, των εργατών, των εξουσιαστών, των αναρχικών και των φασιστών, των προδοτών και των εντίμων, των ρουφιάνων και των αγαθών, των ετερόφυλων και των ομοφυλόφυλων και όχι μόνο αυτών των δύο κατηγοριών σεξουαλικότητας, των πρωτευουσιάνων και των επαρχιωτών, των εφοπλιστών και των μούτσων, των πιλότων και των ανθρακορύχων. 

Γιώργος, Κυριακή,

Χαράλαμπος Αικατερίνη, 

Βρασίδας, Μαρία, 

Πελοπίδας, Ευφροσύνη, 

Αρτέμιος, Βενετία, 

Αμβρόσιος, Ευγενία, 

Κωστής, Αρετή, 

Γιαννιός, Αγάπιος, 

Παναγιώτης, Μανόλης, 

Τάκης, Απόστολος, 

Κωνσταντίνος, Βλάσσιος 

κλπ κλπ κλπ 

σιχαίνομαι...

αηδιάζω...

και δεν με κατονομάζω!

Αγαπητοί μου και αξιαγάπητες κυρίες...τι σημαίνει ένα όνομα μέσα σε όλα τα υπόλοιπα των περίπου 6 και...δισεκατομμυρίων ονομάτων στη υφήλιο (φανταστείτε να προσθέταμε και τα ισπανικά- ξέρετε, αυτά,...του μπαμπά, της μαμάς, της γιαγιάς και του παππού ή του θείου και της θείας αν δεν είχε το παιδί γονείς, και και και); 

Τι άλλο αποδίδει μία ονομασία, την οποία θαρρώ οι περισσότεροι από εσάς δεν είχατε καν την ευκαιρία να επιλέξετε!

Γραφική, 

θα στέρξει η πλειοψηφία σας να χαρακτηρίσει την θέση μου. Ίσως να μην έχετε άδικο μιας και στην σύγχρονη εποχή άρχει η επωνυμία της ευπλάστου ατζέντας που ντυνόμαστε, προκειμένου να απολαύσουμε κάποια από τα πλεονεκτήματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Εξωραϊσμένο το βίαιο περιεχόμενο της πολιτικής κατάστασης, όπως ακριβώς και η βαναυσότητα με την οποία μεταχειρίζεται η κάθε λογής εξουσία τα ανώνυμα βρέφη, ηλικία απ' όπου όλοι μας έχουμε περάσει, εκτός...

Εκτός...και...αν...κάποιος ή κάποια από εσάς παρθενογεννήθηκε έφηβος/έφηβη, έφτασε μετά από κάποια χρόνια λάθους κατεύθυνσης του πελαργού στην οικογένειά του/της...και ο κατάλογος των υποθέσεων μακρύς.

Α! Ισορροπημένα, χαίρομαι για όλους μας, ομονοούμε επί τούτου. Τουλάχιστον, έχω απέναντι στα γραπτά μου ομαλούς ανθρώπους και όχι...πως το λένε οι καθωσπρέπει κοινωνικές μορφές; ανώμαλους, αχα, 

όλοι μας το έχουμε ψελλίσει κάποια στιγμή φαντάζομαι. Ναι, κατανοώ αυτήν την ανθρώπινη αντίδραση. Τι και αν στο κρεβάτι σου μπορεί να φέρεσαι χειρότερα και από ζώο, θα χαλαστεί η αισθητική των ματιών σου και του πνεύματος σου-θα ισχυριστείς, μόλις δεις κάτι αντίστοιχο με τα του οίκου σου, εν δήμω...

Εκτός και αν πάλι, κάποιοι διακατέχονται από δημόσια κομπορημοσύνη και όταν κλείνουν οι συζυγικές θύρες, ο πρίγκηπας κατά τα άλλα, μεταμορφώνεται σε λουσάτο και λούτρινο μαζί κατοικίδιο, προερχόμενο από εξωτική χώρα, άγνωστη ακόμη και στα κορυφαία κεφάλια της γεωπολιτικής επιστήμης!

Γιατί ένα όνομα να καθορίζει περισσότερο ένα ιστορικό άτομο (σύμφωνα με τον όρο που απέδωσε ο Max Weber στο κάθε ιστορικό-κοινωνικό υποκείμενο) τη στιγμή που η μοναδικότητα του καθενός διασταυρώνεται από τη μοναδικότητα του αποτυπώματός του; Και σας προλαβαίνω από το να ξεπεταχτούν από τον οισοφάγο και τα χείλη σας επιπόλαιοι χαρακτηρισμοί και προσδιορισμοί στο πρόσωπό μου. 

Τι διαφορά εξάλλου, πέραν αυτής που κρύβεται στις γλωσσικές διαφορές από χώρα σε χώρα και από γεωγραφικό διαμέρισμα σε άλλο, παρέχει ένα Γιώργος, κάποιο Georges, ένα δείνα Jorg, κάθε Horhe, ή πάλι το George, το Giorgio ή ο Γιούρας;

Με προκαλέσετε και δεν θα αρνηθώ τη σοβαρότητα της κριτικής σας, ώστε να την αποφύγω, ειδικότερα τώρα. Ειδικότερα τώρα, τέσσερις εβδομάδες μετά από την εγκεφαλική σύγχιση. Ειδικά τώρα δεν προτίθεμαι να επιδείξω κανενός είδους υπαναχώρηση και ατολμία. Τώρα είναι που επιβάλλεται να μην κάνω χρήση του ατυχούς συμβάντος. Καθείς αρρωσταίνει, καθώς καθενός δοκιμάζονται οι κράσεις του...

Υπεροπτικό, μαντάμ; 

Σας βλέπω ευτραφή και πολύχρωμη! Δείτε στην έγχρωμη τηλεόρασή σας την ασπρόμαυρη πλευρά της ζωής αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων ανεξαρτήτου ηλικίας και χώρας προέλευσης, που η απώλεια τούς επισκέπτεται υποδυόμενη τη γρίπη...

τόσο φιλικές οι σχέσεις τους, δεν βρίσκετε;  

Λοιπόν, 

Το πότε γεννήθηκα καθώς και το που δεν ενδιαφέρει κανέναν μας, οπότε το προσπερνάω. Άλλωστε το ζητούμενο είναι το πώς και το πού μεγαλώνεις και για να είμαστε και κάπως πιο ισορροπημένα άτομα, στο τι ιστορικές συνθήκες διαμορφώνεσαι, αυτό αποτελεί βαρίδι. 

Αξίζει όμως να αναφερθώ πως γεννήθηκα σε ένα ορφανοτροφείο (διανύω την τέταρτη εβδομάδα ανάρρωσης, οπότε μην εκπλήσεστε με τη μνήμη μου πλέον), μολονότι από τα τρία μου γνώριζα τους γονείς μου, τους ίδιους που κήδεψα πριν τέσσερα δωδεκάμηνα σ’ ένα νεκροταφείο σε μία αλέα στο τέλος της κωμόπολης. 

Σοκαριστικό; Σοκαριστικό δεν είναι μήπως και μία μητέρα ή ένας πατέρας να πεθαίνει για το παιδί του; Ή πάλι ένα παιδί να θάβει τους γονείς του;

Το νεκροταφείο από την άλλη, αξιόλογο μέρος, αν και τα έλατα και τα κυπαρρίσια εκεί δείχνουν καταδικασμένα και καταραμένα. Αντιθέτως, νομίζω πως θα ταίριαζαν στις αυλές όλων μας και όχι στα σαλόνια μας κάθε χριστούγεννα. 

Μεγάλος λοιπόν στην ηλικία δεν είμαι (τι'ναι δα 89 έτη ανεπίστρεπτης χαράς, μπρίου και περιπέτειας, απώλεια μνημονικού και ξανά επιθυμία για ανατροφοδότηση εμπειριών...) και να ήμουν όμως δεν θα το καταλάβαινα και αυτό γιατί...

Απορείται με το θράσσος μου ή σας εκπλήσσω με τις αστειότητές μου; Όσα περιοδικά ή εκπομπές ακόμη και έρευνες να παρακολουθήσετε θα διαπιστώσετε προς μεγάλης σας (sic) έκπληξη το ένα και το αυτό συμπέρασμα: «είσαι όσο αισθάνεσαι». 

Ω, τη συμπάθειά σας, μα κάνετε λες και δεν αναγνωρίζετε πως αυτό το ασχημοκαμωμένο κορμί διπόδου που φαίνεται μπροστά σας είναι ό,τι έχει απομείνει από την αξιοπρέπεια μιας στρουθοκαμήλου! Γι’ αυτό σας λέω, αφήστε τις κομπορρημοσύνες και αντικρύστε ευθύβολα τη στρουθοκάμηλο ή τουλάχιστον αυτό που πιστεύει  η ίδια πως αποκρύπτει επιμελώς!

Έχετε αναλογιστεί ποτέ καλέ μου κύριε, μα και εσείς, ω ναι και εσείς εκθαμβωτικά πληθωρική μου δεσποσύνη,

έχετε συνειδητοποιήσει πως πλέον η ατζέντα σας συντάσσεται και ανασυντάσσεται και ξανά από την αρχή από την παράμετρο της κοινωνίας, οία είναι τόσο εκλεπτυσμένη όσο θέλετε να νομίζετε και σοβαροφανής  όσο επιδιώκετε να δείχνετε; 

Αφήστε σε' μένα να απαντήσω, γιατί... η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να μου ξεγυμνωθείτε εκτός και αν...

εκτός και αν το επιθυμείτε οι ίδιοι. 

Σκεφτήκατε μήπως ποτέ σας

δύο ερωτήματα 

που θα μπορούσαν να ακούγονται για παράδειγμα ως: 

α) πώς κρέμονται οι αποστάσεις εμπρός μας και συγκεντρώνονται σε διάρκειες χρόνου; και ένα β) 

πώς καταντάει η "δόξα" να συγκεκριμενοποιείται σε ματαιοδοξία; 

Χμ...καλά κατάλαβα, εσείς ψόφιοι κοριοί. 

Ναι αγαπητοί μου και αγαπητές μου- καταναλωτικά-κοινωνικώς ανθρώπινα προϊόντα, 

τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα όσο διαρκεί η απορία μακρυά από τις λύσεις και τις προσπάθειες διαφυγής από την άγνοια. 

Όμως τι βλέπω! 

Τις ταπεινές μου υποκλίσεις στην ευαισθησία σας...τα μεθυστικά σας χρώματα της αμφιβολίας χλωμιάζουν απέναντι στα σίγουρα βήματα της επιβεβλημένης λογικής τού τώρα χρόνου. Σας φοβίζει η επικαιρότητα και ο θάνατος που την αγκαλιάζει μέσα από τα χείλη των δημοσιογράφων και των απειλητικών πολιτικών τακτικών που εσείς έχετε επιλέξει να μας τιμωρεί!! Παίζετε το ρόλο της εκκλησίας σε μια σύγχρονη μεταφορά της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης του 15ου αιώνα. 

Τι γίνονταν τότε με ρώτησε ένας κύριος θαρρώ, αλλά...αλλά ξέφυγα από την αρχική μου πρόθεση να καταθέσω τη ψυχή μου ερωτικά στον εαυτό μου χτίζοντας πάλι τον παρελθόντα χρόνο μου.

Τη συμπάθειά σας...!

Λοιπόν, οι συνήθειές μου συμπεριλαμβάνουν ένα δεκαπεντάλεπτο τέντωμα στις 7:30 το πρωί -λειτουργώ κατ' αυτόν τον τρόπο τρεις εβδομάδες τώρα και μάλλον αυτή η πρακτική αποτελούσε ίδιόν μου. 

Από τα αντικείμενα που εχω εντοπίσει μέσα στο χώρο που κινούμαι εδώ και 4 εβδομάδες καταλήγω στο συμπέρασμα πως έχω κατασκευάσει μία ράμπα στην οποία έχω ενσωματώσει ένα μετρητή ιδρώτα και έναν άλλο μετρητή ανάπτυξης των δερματικών ινών και έτσι καταφέρνω κάθε πρωί, στις 8:00, να κάθομαι ήδη στο σαλόνι μου, να πίνω τον αχνιστό καφέ μου και δίπλα στο τραπεζάκι να έχω το κεσεδάκι με το γιαούρτι με το οποίο συνήθιζε να με ανταμείβει η μητέρα μου ύστερα από κάθε επιτυχημένα -στην πνευμονία- Φώτα. Βλέπετε ούτε η θρησκεία από μόνη της ούτε ο κόσμος θα σε εκλάβει υπεύθυνα απέναντί του. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ασχέτως αν οι -ισμοί έχουν πεθάνει, ως διατείνονται τα μεγάλα πνεύματα της διανόησης. 

Όπως θα έχετε ήδη παρατηρήσει ολοένα και περισσότερο, καθώς θα σκιαγραφείτε το ιδανικό του προσώπου μου, πράγματι το δέρμα μου εδώ και δύο εβδομάδες κατακτά μία ανάπτυξη ενός άρτι-ηλικιωμένου νεαρού. Βέβαια, τα χαρακτηριστικά του γήρατος πάνω μου είναι εμφανή, αλλά 89 ετών δεν με κάνετε!
Το είπατε!!!, είμαι σίγουρος, το είπατε, εκεί στις πρώτες γραμμές-με το που φτιάξατε ένα πρώτο μου είδωλο.  

Εσείς αλήθεια πως συνηθίζετε να λαμβάνετε το πρωινό σας; Ρωτώ για πρωινό και δε λέω καφεδάκι, φαντάζομαι καταλαβαινόμαστε όλοι, έτσι δεν είναι; 

Ελάτε εγώ ντρέπομαι δύο φορές να το πω, εσείς μου λέτε όχι; 

Καλά, καλά, θα πω μία φράση «δεν πα να μην έχει να φάει ο κόσμος...». Την ίδια στιγμή όμως εγκλέφωνοί μου, πείτε μου, οι ελπίδες δεν είναι οι απολήξεις της ρεαλιστικής πραγματικότητας; Όλοι δε συμφωνούμε πως τα ψεύδη διαδέχονται τις ημιμάθειες σαν τα δεκανίκια της καλλιεργημένης ψευδαίσθησης, ΟΠΟΙΑΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΜΕΝΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ...!

Ω εσύ αγγρία και η αγγρίς που σε λιμπίζεται, 

τι μίγμα θανατερό

να πλανάται αφήνουμε πάνω από τα κεφάλια μας,

αφού ακόμη και τα αηδόνια μαθαίνουμε πως να τα σκοτώνουμε, 

ω, εμείς σύμπαντες οι νύχιοι  του θεαθήναι και της απατηλής λάμψης,

που ξεριζώνουμε τους ερωδιούς και τους ακουμπάμε στα τσίρκο και τα πάρκα...

Ας με συγκρατήσει κάποιος! 

κάποια; 

Ωπ, αν δεν απατώμαι μάλλον μας εξιτάρουν αυτά που ακούμε και δεν έχουμε μέχρις στιγμής σκίσει τη σελίδα, δεν άναψε κάποιος ένα σπίρτο για να την κάψουμε και ούτε κατά διάνοια έχουμε σκεφτεί να την τσακίσουμε!!! 

καλά πάμε...

Διαβάζοντας όμως και νεύοντας θετικά με το πηγούνι να παλατζάρει προς τα κάτω λες και υποκλίνεται, ενώ το μόνο που υλοποιεί είναι η επαλήθευση της ενδόμυχης απαξίωσής μας στην ειλικρίνεια...

τι νομίζετε ότι κάνετε; 

Να σας πω, 

είναι ακριβώς όπως το πρωί στην τουαλέτα κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας μας να βγούμε έξω στο καθημερινό σουλάτσο. 

Βαφόμαστε, πλενόμαστε, σκουπιζόμαστε, αρωματιζόμαστε, ξυριζόμαστε, φτυνόμαστε και μετά  

ως δια μαγείας 

κλείνουμε την πόρτα πίσω μας και πιστεύουμε, 

ναι πιστεύουμε πως αυτά που καλύψαμε περνώντας κάμποση ώρα στο μπάνιο προηγουμένως, ξε-καθάρισαν τη θέση τους από τη φάτσα μας, το κορμί μας, τα μάτια μας, τους πόρους μας...

Για φανταστείτε, 

σε μία περίοδο ιδιαίτερης έλλειψης αγαθών και ευχερειών να υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες, έχει κάποιος κάτι παραπάνω και θέλει να το απωλέσει...! 

Τη στιγμή που εκατομμύρια άλλοι- όπως διατείνεται και ο θυμόσοφος λαός- «δεν έχουν στον ήλιο μοίρα» και όμως 

ακόμη να μιλάμε για κάποια δισεκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας και πόσα ακόμη 

λες και διαβάζουμε κάνοντας ηλιοθεραπεία κάποια κίτρινη φυλλάδα ή στην ωριμότερη των περιπτώσεων 

λύνοντας σταυρόλεξα...χμ,

αστειεύομαι άραγε; 

Με παρεξηγήσατε καλοί μου και καλές μου, δεν αποσκοπώ στο να σας λυγίσω, απλώς εμβόλιμες σκέψεις κάνω μπας και σπάσει λίγο το χαμογελάκι μας, γιατί ομολογώ πως... 

σας βλέπω κάπως συνοφρυομένη μαντάμ! 

Εγώ έπαθα το εγκεφαλικό, 

εσείς να μην ξεχνάτε όμως πως μόλις εισήλθα στην τέταρτη εβδομάδα ανάρρωσής μου!

Κύριε, κύριε, ναι εσείς, θα ‘θελα να γνώριζα τι σημαίνει η γροθιά που σφίγγετε στο χέρι της πολυθρόνας, αν σας είναι εύκολο βέβαια! Είμαι και εγώ ένας απλός σαν τους περισσότερους (ή όχι) του κόσμου. Και επιτέλους, ποιός κόσμος είναι το σημείο αναφοράς μας, γιατί μέχρι στιγμής μου φαίνεται πως αφηνόμαστε σε μία επιβεβλημένη λήθη που μετατρέπεται σε εκούσια και νομίζουμε πάλι, όπως οι αρχαίοι, πως ο κόσμος είναι επίπεδος. 

Ε, λοιπόν δεν είναι, γιατί αν παραμένει στο μυαλό μας ένας επίπεδος κόσμος, τότε να χαίρεστε τον Χριστόφορο σας τον Κολόμβο σας, ο οποίος παρεπιπτόντως ήταν Εβραίος και όμως τη  γενοκτονία που προκάλεσε στους αυτόχθονες της Αμερικής την απαξιούμε, ενώ το ολοκαύτωμα υποχρεούμαστε να το θυμόμαστε. 

Και να, κατά διαολεμένη σύμπτωση μία χαρακτηριστική περίπτωση όπου ο κάθε Γιώργος, κάποιος Georges, ένας δείνας Jorg, κάθε Horhe, ή πάλι ο George, ο Giorgio επενέβησαν πάνω στον κάθε Γιώργο, κάποιο Georges, έναν δείνα Jorg, κάθε Horhe, ή πάλι τον George, τον Giorgio της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικανικής ηπείρου και της αβοριγγίνιας γης, των εγκλείστων και των εντός των τειχών στις πόλεις του κόσμου (όχι του Βερολίνου!!!) επιβάλλοντας γλώσσα και εθνικές αρχές. Να η μοναδική συνεισφορά της ονομασίας των ανθρώπων στους ανθρώπους: πως το λένε; Αχα, εκπολιτισμός. Μία ωραία λέξη, στην πραγματικότητα όμως κατά πολύ λιγότερο κυνική ως λέξη απ' ότι η υλοποίησή της.   

Να σοβαρευτούμε παρακαλώ, τουλάχιστον για αρχή! 

Αλλά και πάλι θα υποστηρίξετε πως ποια θα είναι η αρχή, από που θα ξεκινήσουμε με τόσα που έχουμε αραδιάσει γύρω μας ακόμη και στο σύμπαν εκτός της βαρύτητας! 

Δεν σας αδικώ προσγειωμένοι κατά τ' άλλα συμπολίτες μου του κόσμου. 

Και εγώ, δεν κρύβω να σας ομολογήσω πως έχω πελαγώσει! Δεν είναι διόλου ψυχαγωγικό να συμμαζεύεις το παρελθοντικό σου σκόρπισμα. Πιο διασκεδαστικό είναι να σκορπιέσαι καθημερινώς, δίχως απορίες και προγραμματισμένους υπολογισμούς για τις επιπτώσεις. Όσο καταφέρνω και με αντικρύζω μέσα από τα μάτια σας, αισθάνομαι πως το να φτιάχνεις ένα πρόγραμμα που στην τελική θα το αναιρέσεις αρκετές φορές έως ότου (φανταστείς πως θα) κατακτήσεις τον αρχικό σκοπό αποτελεί μία αμφιβόλου ποιότητας σπαζοκεφαλιά. 

Έχω πελαγώσει... 

Έχω πελαγώσει, καθώς επανήλθα, σε διάστημα δευτερολέπτων, από την εύστοχη ενέδρα του θυμικού σώος, αλλά...χωρίς παρελθόν. Ιατρικό ανεπανάληπτο γι' αυτούς. Ο Κριστιάν Μπομπέν έλεγε πως υπάρχουν θαυμαστά πράγματα που είναι εκεί και μας περιμένουν, αλλά δεν αδημονούν να μας συναντήσουν κιόλας. Αυτό μάλλον ισχύει για όλους εσάς που με διαβάζετε, κάποια χρόνια εφόσον θα έχω επισέλθει στην επαλήθευση της  λογικής της φυσικής κατάληξης. Πάνω ή κάτω, δεξιά ή αριστερά του σταυρού δεν με απασχολεί διόλου, καθώς συγκρατώ μονάχα ένα κοινό σημείο με όποιον αποθανών και αποθανούσα: την αν-υπαρξία.

Η πιο όμορφη θλίψη θα μπορούσε να είναι μία απλή παιδική χαρά, κάθε τόσο που θα ανακαλύπτω κάτι "καινούριο" για την α-παρελθοντική μου ζωή. 

Σκεφτείτε κάτι, τι είναι βαρύτερο να φέρει κάποιος;:

1ον) ότι είναι σε προχωρημένη ηλικία και απλώς αναμένει το τέλος;

ή

2ον) ότι είναι σε προχωρημένη ηλικία, αναμένει το τέλος, χωρίς να θυμάται το παρελθόν του;

  (ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ-ΜΟΥΡΜΟΥΡΗΤΟ)

Προσδοκώ αντ‘ απάντησης, να τα θυμόσαστε ώστε κάθε φορά που τα πραγματεύεστε κατά το δοκούν, κάτι να σας ενοχλεί...ίσως! 

Φεύ! 

Ίσως βραχυπρόθεσμα να συγκατανεύετε στο ενδεχόμενο της πείνας και η απόφαση να φάτε θα συνοδεύεται από μία μάσα λουκούλειων διαστάσεων και εσείς εκεί, ανήμποροι να ελαττώσετε τη λυσσασμένη λαιμαργία σας! 

(πονηρά χαχανητά)
Φανταστείτε τις πολυχρωμίες που θα εκπνέετε όπισθέν σας κάμποση ώρα αργότερα, χι χι...! 

Παρεμφερείς πολυχρωμίες κατά το χειρότερο, 

ελάχιστα προσωπικές,

τουναντίον δολοφονικές προς το περιβάλλον και όλους μας

εκπνέουν και οι φάμπρικες και οι βιομηχανίες. 

Παρεπιπτόντως για σκεφτείτε να μπορούσαμε και εμείς ως άνθρωποι να λέγαμε «ρε φιλαράκο είμαι που είμαι δυσκοίλιος και κάθε φορά που πάω τουαλέτα περιμένω τα πολλά και παράγω τα ελάχιστα, γίνεται να σου αγοράσω ένα δέκα τις εκατό σκατά να χέσω;»

Σας ακούγομαι αηδιαστικός και κοπρολάγνος; 

Απαντήστε μόνοι σας σκεφτόμενοι το εμπόριο ρύπων μεταξύ των χωρών και των επιχειρήσεων και κατόπιν σας εύχομαι... καλό βόλι...