Σε πολύ κόσμο δημιουργούνται απορίες αναφορικά στο τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, πως θα ξεπεράσουμε ενδεχόμενους σκόπελους, τι θα αλλάξουμε και πολλά ακόμη. Μία από τις πλευρές της αλήθειας είναι ότι αυτά που έρχονται ακόμη και τώρα, μήνες τώρα μάλλον, η πλειοψηφία του κόσμου τα αντιμετωπίζει σαν ένα καλοστημένο παιχνίδι απάτης που ως θύματα έχει τους ίδιους τους πολίτες. Ορθόν, μα εφόσον το αναγνωρίζει η πλειοψηφία των καισαρο-μελλοθάνατων, γιατί δεν κινείται πιο μαζικά, ώστε να αποτρέψει την εν γνώση της αυτοκαταδίκη; Εμφαντικά ρητορική η ερώτηση, μιας και η κοντόφθαλμη ιστορική μνήμη του Νεοέλληνα έχει αποδείξει πως μόλις ο κίνδυνος είναι αρκετά μακριά λέει «εντάξει», μόλις ο κίνδυνος πλησιάσει κάπως λέει «έλα μωρέ», μόλις ο κίνδυνος φαίνεται σε κάποια χιλιόμετρα, αγανακτισμένος λέει «αφού σου'πα» και μόλις ο κίνδυνος φτάσει σε απόσταση αναπνοής θα του αναφωνίσει δραματικά, «μα αφού σε ξέρω από τόσο δα!»!.
Δεν είναι μία εισαγωγή σχετικά με τη βαρυθυμία του Νεοέλληνα να πιάσει τον παλμό της επικαιρότητας, γιατί στην προκείμενη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μία χώρα (Ελλάδα), η τραγική κατάσταση της οποίας και τα δεινά της είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Ήρθε φαίνεται πιο κοντά μας η "υποανάπτικτη" Αφρική και η "προβληματική" Λατινική Αμερική.
«Πώς και ο Έλληνας έφθασε εδώ που έφθασε;» είναι η ερώτηση με τις πλεόν χιλιάδες των απαντήσεων. Όμως η ερώτηση θα πρέπει να αλλάξει μιας και δεν είναι ο Έλληνας που έφθασε όπως-όπως σε αυτό το σημείο κατρακύλας και παρακμής. Τουναντίον, οι πανεθνικοί στόχοι και οι πολυεθνικοί επιχειρηματικοί λόγοι σε συνδυασμό με τις υπεραξίες της δουλικής χρήσης των μισθομένων αφεντικών και κατ'επέκταση των εργατών, όλα αυτά προικοδότησαν με τακτικισμό ένα σύστημα με αφελείς και επιπόλαιους θύτες-θύματα. Η συμπεριφορά των οικονομικών προταγμάτων απέναντι σε ανθρώπους που νοιώθουν ελπίδα προς τον πολυεπίπεδο ορίζοντα του μέλλοντος, δηλαδή κάθε εργαζόμενος/η, άνεργος/η, μισθωτός/ή, νεολαία, αγρότης/ισσα, πρόσφυγας/μετανάστης/στρια, φοιτητής/τρια κοκ -μακριά από τα καριερίστικα πρότυπα της ανάδειξης και της υστεροφημίας- αυτή η συμπεριφορά τυποποίησης και ιεράρχησης των υποκειμενικοτήτων μας είναι υπαίτιος της μετάλλαξης του αστικού ατόμου, εν γένει.
Εκεί που θέλω να εστιάσω είναι η δολοφονική αδιαφορία απέναντι στη μόρφωση, κάτι που επιτυγχάνεται μέσα από το εκπαιδευτικό πρότυπο του νεοελληνικού συστήματος. Μήπως η τωρινή εξέλιξη της νεοελληνικής κατάντιας αποτελεί σημείο των καιρών ή μήπως, από την άλλη πλευρά, είναι αυτό που αρμόζει σε έναν λαό που έμαθε σε μία ζωή, κατά την οποία (από την ίδρυση του νεότευκτου ελληνικού κράτους το 1830 και δώθε) κομπορεύονταν για την αρχαιοελληνική πραγματικότητα, ενώ αυτό που κατείχε μονάχα ήταν η γεωγραφική επικράτεια, το κλίμα και το δικαίωμα του πολιτιστικού επιγόνου; Αλλά και πάλι τι σημαίνει πως μου αρμόζει κάτι; Καλύτερα ας πούμε "μου επιβάλλουν"!
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως η εκπαιδευτική κουλτούρα του Νεοέλληνα και ο μορφωτικός του πολιτισμός έχει εμποτίσει στην νεοελληνική πραγματικότητα το καταστρεπτικό συνήθειο (όπως άλλωστε αποδεικνύεται) να άγεται και να φέρεται σύμφωνα με τις δανειακές του συμβάσεις αναφορικά στην ιστορία, την οικονομία, τη θρησκεία και την κοινωνικοποίηση. Και εξηγούμαι για το καθένα από τα τέσσερα αναφερθέντα:
α) δανειακές συμβάσεις Ιστορίας...
Εφόσον η ιστορία αποτελεί επιστημονικό πεδίο που εξελίσσεται και αναδιαμορφώνει τις πραγματιστικές αντανακλάσεις των παρελθουσών παραστάσεων στις σύγχρονες κοινωνίες, γιατί παρουσιάζονται (άρα δίνεται βάρος) έρευνες που μιλούν για την καθαρότητα της τάξης του 99,6% της ελληνικής φυλής μέσα στους αιώνες; Για ποιο λόγο εμείς οι καθαροί των απογόνων της αρχαιοελληνικής κοινωνίας πιστεύουμε συνάμα (αιώνες επίσης) στο χριστιανισμό; Γιατί συνεχίζουμε και προτάσσουμε πως πολεμούμε για την ελευθερία, τη στιγμή που από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους οτιδήποτε αναφέρεται ως σύγχρονη Ελλάδα έχει και μία δανειακή σύμβαση ως σκιά του; Γιατί, ενώ εμείς (εννοώντας τους αρχαίους Έλληνες) διασπείραμε τον πολιτισμό και τα φόντα της λογικής και της φιλοσοφίας (ως εξερευνητές, αποικιοκράτες, αιχμάλωτοι και μετανάστες), αποφασίσαμε ύστερα από ένα κραταιό ανατολίτικο συμπεριφορισμό να επιλέξουμε το δυτικότροπο προσανατολισμό και ταυτοχρόνως να φερόμαστε τόσο ρατσιστικά; Γιατί μετατρέπουμε τοκογλύφους (βλ. Παπαφλέσσας, Μακρυγιάννης κ.ά.), βασιλείς κ συντηρητικούς (βλ. Δαμασκηνός, Όθωνα, Κων/νους κ.ά.), σωβινιστές (βλ. Μ.Αλέξανδρος, Βενιζέλος κ.ά.) και προδότες-λιπόψυχους (βλ.Καραμανλής ο νεώτερος, Παπανδρέου κ.ά.) σε ευεργέτες των ψυχών ημών;
β) δανειακές συμβάσεις οικονομίας...και διαχείρισης!
Δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς/καμιά σχετικά με το πόσο μεγάλη ανταπόκριση έχει στην νεοελληνική οικονομική πραγματικότητα ένα τεράτιο τσουβάλι με εκφράσεις όπως: πακτωλός χρημάτων, βαλίτσες με λεφτά, τα'φαγε, καβούρια έχει, τρέχουν τα πατζάκια σου, την έκανε λαχείο κοκ και ταυτόχρονα μία τρύπια κανάτα από ανταπαντήσεις όπως: στον ήλιο μοίρα, πάτωσε, έπεσε έξω, μπατιράκος, φτωχολογιά, πρόσφυγες, μετανάστης στο Αμέρικα, "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" και πόσες ακόμα. Όμως, αφού ανέκαθεν ο νεοελληνικός λαός ήταν μετρίου έως κοντού οικονομικού αναστήματος, πώς και ο χρηματοπιστωτικός του διάολος τον έπεισε να κάνει δανειακή επιμήκυνση κάτω άκρων; Να λοιπόν πως και ακολούθως αποφεύχθηκαν τα απανωτά εγκεφαλικά χρεοκοπίας του '90 και φτάσαμε σε ένα δολοφονικό διπλό χαστούκι εγχώριας κρατικής μετάνοιας προς το κεφαλαιικό-τραπεζικό σύστημα. Θαρρώ ότι η πρόταση «μέχρι και η κουτσή Μαρία έπαιζε μετοχές» συγκεντρώνει τι θέλλω να πω!
Ταυτόχρονα, ενώ έχουμε περιέλθει σε μία χρονική συγκυρία, κατά την οποία παγκοσμίως λαοί εκφράζονται απέναντι στις εξουσιαστικές δομές που τους χαρακτηρίζουν, εμείς χανόμαστε καθώς ρεμβάζουμε την υποκριτική απώλεια της αξιοπρέπειάς μας (σημ.: πώς αλλιώς να σκεφτείς αν ακούς ότι σε ανάλυση που πραγματοποίησε το Ινστιτούτο Εξαγωγικών Ερευνών και Σπουδών του ΣΕΒΕ στα στατιστικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) για το εξάμηνο του 2011, βάση στοιχείων, οι ελληνικές εξαγωγές αγαθών αυξήθηκαν κατά 37%, έναντι ανόδου 15,8% συνολικά για τις ευρωπαϊκές. Και παρακάτω βλέπεις να υπογραμμίζουν πως η συνεισφορά των ελληνικών εξαγωγών στο ΑΕΠ για το πρώτο εξάμηνο του 2011 υπολογίζεται σε 9,6%, ήτοι τρεις ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερη σε σχέση με την εξαγωγική επίδοση του αντίστοιχου περσινού διαστήματος. Κοιτάς γύρω σου και τουλάχιστον απορείς ή αν ακούς καλά ή αν βλέπεις καλά!!!
Ξέρουμε όλοι, μικροί και παιδιά πως για να μπει στην ΟΝΕ η Ελλάδα το μαγείρεμα των οικονομικών στοιχείων αποτελούσε το μέσο και το εχέγγυο μιας Ελλάδας δυνατής και μιας ΕΕ εύρωστης και ανταγωνιστικής. Τώρα ξέρουμε πως η διάσωση σπό την κρίση αφορά την θωράκιση της τραπεζοοικονομικής δυναμικής και παραδίπλα την εργασιοκοινωνική μας υποτέλεια σε δυτικότροπα "ουμανιστικά" πλαίσια περαιτέρω αλλοτροίωσης!
γ) δανειακές συμβάσεις θρησκείας...
Πράγματι, η θρησκεία είναι μία απατηλή ιστορία, με παράλληλες ονειρώξεις ρεαλιστικής συνουσίασης αντίληψης και φανατισμού (δηλώνω επιεικής, το παραδέχομαι). Από την άλλη μεριά ας αναλογιστεί ο Νεοέλληνας, πού ακριβώς βλέπει το τέλος (τέλος=σκοπός) της πομφόλυγος ζωής του: «Πίστευε, και μη ερεύνα» ή όπως προτάσσουν οι τεχνοκράτες της ψυχής «Πίστευε και μη, ερεύνα». Ας επαναφέρει στο χριστιανικό μνημονικό του σε ποιο δέντρο ήταν ο απαγορευμένος καρπός (απ.: στο «δέντρο της σοφίας»!!!)...Και εν ριπή οφθαλμού χάθηκε η οργανική σύνδεση με τον αρχαιοελληνικό κόσμο.
Βέβαι το παράλογο είναι, όλα αυτά να βαπτίζονται ως παραλληλισμοί και παραβολές, που επιδέχονται μεταφράσεις και την ίδια στιγμή να ακούς (βιώνοντας) πως η Εκκλησία ενώ παρέχει άυλη εργασία, κατέχει ένα σημαντικό ποσοστό μετοχικής παρουσίας στην Τράπεζα της Ελλάδος (είναι ένας από τους βασικούς της μετόχους). Δίπλα σε αυτό, να μαθαίνεις πως η Εκκλησία έχει χάσει το 96% της περιουσίας της από αγαθοεργίες (διά στόματος Ιερώνυμου) και ταυτόχρονα σου επιτίθενται οι πληροφοριοδότες, καθώς έρχονται να ενορχηστρώσουν το μειδίαμά σου πληροφορίες που μιλούν για μονές που διεκδικούν κομμουνιστικές πλατείες (π.χ. το Βατοπέδι τμήμα από την Κόκκινη Πλατεία στη Μόσχα) και προσφάτως-σύγχρονα (χωρίς ανάσα) μαθαίνεις πως η Εκκλησία, ήτοι το παγκάρι-οι γάμοι-οι κηδείες-τα μνημόσυνα κοκ, εξαιρούνται από τον έκτακτο φόρο επί του ακινήτου!!!(Μιλάμε για μία ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ η οποία χαίρει μίας σύμβασης με την κατεστημένη εξουσία από το 1834!!! «Μία συμβατική υποχρέωση του κράτους», όπως λέει και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, κατά την οποία «...η πολιτεία αναλαμβάνει εσαεί την μισθοδοσία των ιερέων και τα έξοδα των Εκκλησιαστικών σχολείων»).
δ) Δανειακές συμβάσεις κοινωνικοποίησης...
Από τα ανθρώπινα και θεία πάθη της ομηρικής ποίησης και το φιλοσοφικό μεθύσι της αρχαιοελληνικής δουλοκτητικής κοινωνίας εκπνεύσαμε χριστιανική πίστη και ρωμαικές δικαιικές νόρμες, κληρονομήσαμε πολιτιστικά την κουτσομπολίστικη αυλική ωμότητα της βυζαντινής περιόδου, φραμπαλαδιάσαμε τους τράχηλούς μας με τους δυτικούς κατακτητές (περιπατητές), ξεμείναμε στην ιστορία με τον ανατολίτικο πύλινο γίγαντα και φτάσαμε ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ...
Τελικά, μήπως πρέπει όσοι απέχουν από την αντίρρηση και την αμφισβήτηση να στέρξουν προς αυτήν;
Μήπως το ερώτημα «πού πηγαν όλοι» να απασχολήσει σε μία άλλη όψη όσους εμάς απομείναμε;
Μήπως πάλι, η ουσία του να συμμετέχεις ενέχει και την απουσία όσων απέχουν;
Μήπως η φυγόκεντρος κατεύθυνση που προετοιμάζουμε ως πλατεία να καταστεί πρωτίστως κεντρομόλος δύναμη προς τους εαυτούς μας-απέναντι σε αυτό που εμείς προετοιμάζουμε ως ανάχωμα και κατόπιν να το εκσφενδονίσουμε σε αυτοοργανωτικές αγκαλιές προς όλους μας;...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου