…ένα ζευγάρι πέλματα
βηματίζουν σε απάτητες αμμουδιές
και ένα ποίημα γεννιέται
και τότε έρχονται μικρά παιδάκια και
σκάβουν σύμφωνα με τις γραμματοσειρές
με τα φτυαράκια τους και αργότερα νερό
από τα κουβαδάκια τους γεμίζει τις μικρές
τάφρους…
και εσμός από αστερίες και φωσφοριζέ πλαγκτόν
ξεκινούν σαν ντόμινο να κατακλύζουν
τις γεμάτες νερό προτάσεις από άμμο…
δεν είναι καλοκαίρι ,
είναι άνοιξη
και αντί για φοίνικες
ή
αρμυρίκια ,
η παραλία είναι πλαισιωμένη
από αμυγδαλιές
με κλαδάκια γεμάτα ροζ πέταλα…
δελφίνια κάνουν ύπτιο στα ανοικτά του κόλπου
και οι φυσητήρες από τις φάλαινες
φτύνουν πολύχρωμα βεγγαλικά…
κάποιος απόψε χαίρεται την ημέρα της γέννας του
και
με την παρέα του
γύρω από φωτιά με 22 ξερόκλαδα
ανάβει ζεστασιά
και καίει τις ευχές που ζεσταίνουν τα αυτιά του…
φυσικά και δεν έχει δίπλα του
όσους θα’θελε να ακουμπάει στους ώμους ,
μα
δεν είναι και το καθετί πραγματοποιήσιμο…
είναι πιο όμορφο
να χαίρεσαι αυτό που έχεις
και ακόμα πιο γλυκό
να μελαγχολείς ,
για όσα σου λείπουν…
μελαγχολία και χαρμολύπη
είναι σαν τον Έρωτα και τον αντίπαλο αδερφό του ,
τον Αντέρωτα ∙
ο ένας κυριεύει τις καρδιές
των ερωτευμένων
και ο άλλος
τα στήθια όσων δεν αγαπιούνται…
μα και οι δυο τους
είναι η δικαιολογία του ενός για τον άλλο
για την ύπαρξή τους…
προχωρούν στο δρόμο
σφίγγοντας ο ένας την παλάμη του άλλου
με μανία ,
μα όταν χωρίζονται για να ικανοποιήσουν
τις ανθρώπινες ανάγκες ,
ευχές από τα στόματα των δύο
χαϊδεύουν τα μηλαράκια τους !
ας είναι…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου