Είμαστε έρμαια των κοινωνικών μας συμβάσεων ή των πολιτικών μας επιλογών; Σίγουρα είμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι για τις συμπεριφορές μας σε όποιο επίπεδο κοινωνικής πραγματικότητας και πολιτικού status: είτε αυτό ανήκει στο παράλογο με το οποίο χαρακτηρίζουμε συχνά το (παγκόσμιο) γίγνεσθαι είτε (καλώς κακώς) στην αναγκαία σύμβαση με τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε πραγματικότητας. Το σίγουρο είναι πως κινούμαστε (συμπεριφορικά) ενστικτωδώς και αντανακλαστικά μολονότι η διαφοροποίησή μας από τους άλλους οργανισμούς έγκειται στο γεγονός ότι σκεφτόμαστε και επιθυμούμε (κατά βούληση...) πράττοντας κατά το δοκούν. Η "αγελεοποίηση" της κοινωνικής μας υπόστασης το αποδεικνύει περίτρανα. Υποτακτικά ακολουθούμε τις συστημικές νόρμες της "δημοκρατικής" προσφοράς του συστήματος - εκτεθειμένοι παράλληλα στους καθρέφτες μας, κάθε φορά (συχνά) που δεν ανταποκρινόμαστε. Να γιατί φοβόμαστε τη μοναδικότητά μας και καταλαγιάζουμε τον πόνο μας μέσα στην ανωνυμία του πλήθους. Φαντασιωνόμαστε ιδανικά, την ίδια στιγμή που έξω από την πόρτα μας, δίπλα μας, καταρρακώνεται κάθε ψήγμα ενσυναίσθησης και λογικής.
Το αντιμετωπίζουμε κάθε στιγμή: στις διαπροσωπικές/κοινωνικές μας σχέσεις, στον εργασιακό μας περίγυρο, στις οικονομικές μας συναλλαγές, στις πολιτικές με τις οποίες συμφωνούμε/συμπαρατασσόμαστε. Ακόμη και στο κρεβάτι του ύπνου, τα όνειρά μας έχουν απωλέσει τη μαγεία του ασυνειδήτου.
Τελικά, δεν αποτελεί δυστοπικό σενάριο αυτό που ζούμε, γιατί απλούστατα συμβαίνει, προσδιορίζεται και πραγματώνεται/γιγαντώνεται μέσω συνεχών διαδικασιών. Δεν έπεσε από τα σύννεφα ο άνθρωπος (μετά την πρώση του τείχους του Βερολίνου), γιατί όπως εξελίσσεται ο κόσμος διαμορφώνονται και τα ιδεολογικά προτάγματα. Δεν σάλταρε από το ουράνιο επίπεδο ο θνητός (μετά το salto mortale της παγκόσμιας οικονομίας), γιατί το οικονομικό μοντέλο ασφυκτιούσε στη φούσκα που είχε εμπνεύσει ζωή. Δεν κουτροβάλησε από το επέκεινα το υποκείμενο (μετά την έξωση των πρωτόπλαστων από τον υγειονομικό παράδεισο), γιατί προκειμένου να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα εξουθενώνεται το ανοσοποιητικό του πολίτη/όντος.
Απέναντι στη συγκεκριμένη ροή και εξέλιξη των πραγμάτων προστρέχουμε συχνά-πυκνά στην επίκκληση του παραλόγου. Επιβεβαιώνεται και από το γεγονός πως περιστασιακά, η πλειοψηφία του κόσμου αναγνωρίζει παράλλογες τις πτυχές της πραγματικότητας και κόσμος διαρκώς βιώνει εντόνως τον παραλογισμό. Δεν είναι παράλογη η (βίαιη) καθημερινότητα που βιώνουμε, τουναντίον είναι σαθρή η λογική που χρησιμοποιούμε επ' αυτής.
Άπαξ και συνηθίσαμε να μεταφράζουμε βιαίως την καθημερινότητα δεν μας προκαλεί απορία και έκπληξη η κυρίαρχη αυταρχική συμπεριφορά της κρατικής εξουσίας. Έχει προηγηθεί άλλωστε η έμμεση καμπάνια στοχοποίησης της "ατομικής ευθύνης". Δεν πρέπει όμως και να μας εκπλήσσει η ευκαιριακή (περιστασιακώς) ευαισθητοποίηση των ΜΜΕ απέναντι στα "περιστατικά" ακραίας καταστολής. Τα ίδια καταστέλλουν συστηματικώς τις συνειδήσεις των τηλεοπτικών υποτελών τους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου