Καθημερινά συμμετέχουμε σε ένα διαρκές παζάρεμα τής τύχης μας: καθείς και καθεμιά, όποια στιγμή της ημέρας και νύχτας τζογάρουμε με τη ζωή και το θάνατο. Όπως λέει και ένας φίλος "Από τύχη ζούμε:". Γεμίζουμε τις τσέπες της οντότητάς μας με πόντους/χαρτάκια που μας αποδεικνύουν αν χάσαμε ή αν συνεχίζουμε να θεωρούμε εαυτούς τυχερούς ζώντες...
Είναι ανησυχητικές οι ηρεμίες που χαρακτηρίζουν τ' αντανακλαστικά μας. Αντανακλαστικά που μάλλον χάνουν σιγά-σιγά τη σημασία και την ετοιμολογική τους επιβεβαίωση μιας και το οργανικό μας σύστημα βρίσκεται απομονωμένο σε ό,τι διαφημίζεται από μέσα ενημέρωσης που χαίρουν αξίας λόγω της αξίας που τους προσφέρεται (αδρά) από την κυβέρνηση.
Είναι γεγονός πως κυκλοφορούμε έναν χρόνο τώρα ως "ελεύθεροι πολιορκημένοι" και αν όχι, πες μου την τελευταία φορά που είδες/συνάντησες κάποιον/α κατάμουτρα! Μόνον τα μάτια δύνασαι να βλέπεις και αυτά έχουν χάσει με τη σειρά τους την αλλοτινή έκφραση της ψυχής αυτών που τα φοράν. Δείχνουν κουρασμένα να αντιληφθούν πως η κούραση που τα βαραίνει είναι μια κούραση βολική για το γινάτι της εξουσίας.
Ακόμα και τώρα, έναν χρόνο μετά από την είσοδό μας σε αυτό που λαθεμένα αποκαλείται καραντίνα και αποκλεισμός, δυσκολευόμαστε να αντικρύσουμε κατάματα τις αλήθειες που προσπερνάμε -μέρα τη μέρα: Πως η υγεία μας δεν διασφαλίζεται, γιατί δεν γίνεται κάτι γι' αυτήν. Πως η ελευθερία μας δεν πλησιάζει, γιατί μαθαίνουμε με τον καιρό ν' αποδεχόμαστε την απόσταση που μας χωρίζει από αυτήν. Πως τα δικαιώματά μας δεν είναι πανανθρώπινα, γιατί παγκοσμίως κρίνονται, ελέγχονται και επαναπροσδιορίζονται σύμφωνα με τις επιταγές των εκάστοτε ισχυρών. Πως τα εχέγγυα της διαφορετικότητας και της ισότητας που μας προσφέρει η γνώση καταστρατηγούνται προκειμένου να υπερισχύσει μια νέα κανονικότητα, γιατί περί αυτής ο λόγος. Μακρυά από τον ενθουσιασμό της έκπληξης και πιο κοντά στα προγεγραμμένα και απαθή χαρακτηριτικά του νέου τύπου πολίτη.
Προσπαθώ να καταλάβω μα είναι δύσκολο. Επιχειρώ να εξηγήσω μα συναντώ εμπόδια. Δύσκολα εμπόδια. Τι έχει μεγαλύτερη αξιακή ανταπόκριση: Η υποκρισία των ΜΜΕ και των τηλεθεατών τους που προηγουμένως δεν έδιναν δεκάρα για τα πνιγμένα ανήλικα, στους υγρούς και κρύους τάφους του Αιγαίου και του Έβρου και τώρα ξημεροβραδιάζονται να παρακολουθούν οθόνες και πηγαδάκια ομοίων τους εξαιτίας συστηματικών παιδεραστών και βιαστών; Ή μήπως η υποκρισία του κρατικού τέρατος που καίτι διαφημίζει το (κίβδηλο) ενδιαφέρον του για την υγεία των ασθενών-πολιτών του αποδεικνύει τη σπουδή του στο να καταστεί αποτελεσματικό στη δολοφονία του Δ. Κουφοντίνα;
Οι ημέρες που ξημερώνουν και οι νύχτες που βραδιάζουν έχουν απωλέσει το μαγευτικό που κάποτε τις χαρακτήριζε: Βλέπεις τον ήλιο να μεσουρανεί και λες πόση άρρωστη είναι η ατμόσφαιρα (γιατί «είμαστε στα τέλη του Φλεβάρη!») κι όταν η πανσέληνος κυριαρχεί λούζοντας τα βήματά μας με κόπο κοιτάμε προς τον ουράνιο θόλο για να την θαυμάσουμε. Περιττεύει...
Άνθρωποι με βούληση γήρατος καταλήγουμε, έχοντας δεδομένα ενεστώτων ζωών κι αυτό είναι το απότομο σφάλισμα των ονείρων και των παιδικών παραμυθιών. Να γιατί οι μεγαλύτεροι, στις ημέρες μας, μοιράζουν απλόχερα στους νεότερους τα συλλυπητήριά τους για το μέλλον που τους ετοίμασαν με την πρότερη συμπεριφορά τους ως γενιά. Επαληθεύεται από την τωρινή κατάσταση κρίσης του υγειονομικού status της χώρας (εν μέσω "πανδημίας" του κορωνοϊού): Μολονότι όπως εξελίσσεται το πράγμα, διαπιστώνεται συχνά και απροκάλυπτα η εργαλειακή χρήση της υγειονομικής κρίσης από μεριάς κρατικού μηχανισμού και επενδυτών της (κρίσης), το υποκείμενο ακολουθεί νωθρά τις κατασκευασμένες λεπτομέρειες της παρούσης κατάστασης. Η κοινωνία τελεί εν υπνώσει, ενώ την ίδια στιγμή κατακρεουργούνται οι γνωσιακές ελευθερίες (εκπαίδευση) και οι οικονομικές προοπτικές (εργασία, ανάπτυξη) και κατακερματίζονται περιοριζόμενες οι εναπομείνουσες ελευθερίες μας (αστυνομοκρατία, sms, πιστοποιητικά εμβολιασμών κοκ)...
"Το μέλλον είναι εδώ", πιο γρήγορα και απ' ότι διαφήμιζαν οι δυστοπικές κινηματογραφικές απόπειρες και τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Δεν πέρασε με ταχύτητα ο καιρός δίχως να καταλάβουμε πως φτάσαμε εδώ. Ο "χρόνος είναι αυτός που είναι"- ο χρόνος αντίδρασης του ανθρώπου είναι που έχει περιγραφεί και σε αυτόν τον χρόνο (τον υπολογίσιμο) αρνούνται να εγκλιματιστούν τα αντανακλαστικά μας. Η μετατόπιση των παρελθόντων βιωμάτων από τα (εκάστοτε) παροντικά και αυτά με τη σειρά τους από τα αντίστοιχα μελλούμενα διατηρείται συντελώντας στην εξέλιξη της παρουσίας μας. Επιβεβαιώνεται μέχρι στιγμής, πως είμαστε (ως υποκείμενα μοναδικά) ανίκανοι να διαχειριστούμε τους χρόνους μας με τη φαντασία και τη λογική, κάλλιστα όμως απορροφούμαστε μέσα στο χρόνο που μας επιβάλλεται: στον ίδιο χρόνο όποιας κανονικότητας κυριαρχούσε ανά τους αιώνες της ανθρώπινης εξέλιξης και καταστρατηγούνταν από τις εξουσίες διαχείρισής της.
Ο κόσμος είναι άπειρος, όμως εφησυχάζεται μέσα στην απαρίθμησή του ως εγωιστικό και καταναλωτικό ιστορικό άτομο (επεκτείνοντας τον ορισμό του M. Weber). Τα (αγοραστικά) στοιχεία της "πανδημικής" κατάστασης αποκτούν νέα ήθη* και συμπεριφορές**. Στον εμφανιζόμενο, εμπράκτως πλέον, αυτοματοποιημένο ορίζοντα που βαίνουμε, η ταχύτητα φαίνεται πως απαλασσεται από όρια και δείχνει να μην έχει ανάγκη την επαλήθευση της κίνησης. Η κίνηση υπαγορεύεται, απαγορεύεται, ποινικοποιείται και η φυσικής της (αυτοπρόσωπη) απόδειξη καταστέλεται. Προκύπτει ένα (ακόμη) θέμα: Τα δεδομένα αλλάζουν ή επιβάλλονται;
* Ο καταναλωτής δεν χρειάζετσι πλέον να βρίσκεται στην αγορά του παζαρέματος, της έρευνας και της απτής επαλήθευσης της επιλογής του προϊόντος. "Click-away" και "Click-in shop" κοκ εκθρονίζουν τη φράση "βόλτα στο κέντρο για αγορές" επισημαίνοντας την αλλαγή σε ότι αφορά τη φυσική παρουσία στο χώρο: ελάχιστα (φυσικά) καταστήματα θα επιβιώσουν πέραν των πολυκαταστημάτων, στα οποία θα στοιβάζονται καταστήματα-κουτιά με λιγοστό εμπόρευμα στα ράφια (minimal!).
** Ο καταναλωτής-αγοραστής δεν θα χαρακτηρίζεται πια από τη φυσική του παρουσία στο χώρο, το ίδιο και ο πωλητής. Αυτοματοποιημένες επισκέψεις στα ψηφιακά μαγαζιά και κατανάλωση διαμέσω εικονικής συνδιαλλαγής.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου