Το κατευόδιο της Άνοιξης

Ο τελευταίος μήνας της Άνοιξης φαίνεται να φθάνει φοβισμένος από τις αλήθειες που συντροφεύει. Πιο σωστά: ο Μάιος έρχεται με τις εντυπώσεις που τον έχουμε επενδύσει, με την υποτιθέμενη επίγευση των όσων πρωτόγνωρων έχουν συμβεί από τις αρχές της Άνοιξης. Ακόμη και σε αυτό εντοπίζεται η επιμονή της ανθρώπινης υπεροχής απέναντι στο φυσικό κόσμο και στον κόσμο των ιδεών: μαυρίζουμε δηλαδή εκ των προτέρων την έλευση ενός μηνός (πολλώ δε μάλλον της Άνοιξης, περίοδος που η φύση αναγεννάται), τον στοχοποιούμε ως ορόσημο για την υποχώρηση του ιού, ως στοίχημα για την ομαλή επανεκκίνηση της καθημερινότητας και ότι άλλο θα μπορούσε να φανταστεί το λογοτεχνικό δαιμόνιο της ηλεκτρονικής και έντυπης δημοσιογραφίας. 

Ίσως να φταίει το αίσθημα μοναξιάς που συνοδεύει την ανθρώπινη αλαζονία και τον εγωισμό τής παρουσίας του ιστορικού ατόμου στον πλανήτη, ώστε όλα τα υπόλοιπα -έμψυχα και ανόργανα- συστατικά του γήινου κόσμου να βαρύνονται με τα κακώς κείμενα της εξέλιξής του. Είναι τουλάχιστον έπαρση το γεγονός ότι κάθε επίτευγμα και ανακάλυψη χαιρετίζεται ως τέτοιο και οτιδήποτε αρνητικό ενταφιάζει το υπόλοιπο ΕΙΝΑΙ: Έλλογο ον που ανακάλυψε την φωτιά και τον τροχό μα ανίσχυρο απέναντι στη “δολοφονική επέλαση της πυρκαγιάς”. Ή πάλι, ο άνθρωπος είναι ο καταλληλότερος οργανισμός στον πλανήτη, όμως και το μοναδικό ον που χέζει στη φωλιά του (βλέπε που βρίσκεται η τουαλέτα!)

Οι ζωτικές αντιδράσεις του φυσικού κόσμου, ως απότοκος της δημιουργικής/καταστροφικής παρουσίας του ανθρώπινου παράγοντα, βαφτίζονται με προσδιορισμούς και επίθετα που, αν μη τι άλλο, χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη αντίδραση και συμπεριφορά: “στρατηγός άνεμος”-“πλανεύτρα θάλασσα”-“απειλητικός χιονιάς”-“καταστροφικές πλημμύρες”-“μαύρο καλοκαίρι” κ.ο.κ.. Ο  άνθρωπος παρουσιάζεται ως λάτρης των επιτυχιών και καταλήγει ευθυνόφοβος απέναντι στις αποτυχημένες επιλογές βίου και εξέλιξης. Η συρρίκνωση της βιοποικιλότητας, ως αποτέλεσμα της “επεκτατικής” κυκλοφορίας του κεφαλαίου και της ταυτόχρονης, συνάμα καθόριστης ανισότητας μεταξύ των ανθρώπινων κοινωνιών, βαίνει απειλητικά προς την ανθρώπινη ύπαρξη (δυστυχώς, όχι μόνον σε αυτήν).

Επί παραδείγματι, δεν γίνεται κατανοητό ό,τι καίγοντας τους δασικούς πνεύμονες της γης εξαφανίζεται σημαντικό απόθεμα οξυγόνου! Δεν είναι αντιληπτό ό,τι ρυπαίνοντας την ατμόσφαιρα επιβαρύνονται τα πνευμόνια και το αναπνευστικό μας σύστημα! Δεν κατανοεί ο άνθρωπος πως αφανίζοντας ή απειλώντας με εξαφάνιση σχεδόν το 70% της πανίδας του πλανήτη διαταράσσει το βιολογικό κύκλο της ζωής γενικότερα! Δεν δύναται να επαληθεύσει τον ισχυρό δεσμό σχέσης άνθρακα και βιομηχανικής συνθήκης, καθώς υπερασπίζεται καλοπροαίρετα μα εσφαλμένα τις ΑΠΕ. 

“Αόρατος εχθρός” έχει ονοματιστεί ο κορωνοϊός COVID-19 μιας και το σύστημα αρέσκεται να ιντριγκάρει τις πολιτιστικές μας ευαισθησίες με πολεμικές/στρατιωτικές ιαχές προετοιμάζοντας πραγματικότητες «εγγύτερες του προσωρινού». Ως παραπέτασμα καπνού λειτουργεί ο προβληματισμός για το αν δημιουργήθκε ο ιός σε εργαστήρια και αν μεταδίδεται από συγκεκριμένα ζώα...Κραυγαλέα η αδιαφορία του ανθρώπου σχετικά με το επίπεδο επιβίωσης/διαβίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας του παγκόσμιου πληθυσμού και αντιστοίχως κραυγαλέα είναι και η ευθυνόφοβη διάθεση του δημιουργού για τις προϋποθέσεις που καλλιεργεί τα τελευταία εκατό χρόνια και αυτές με τη σειρά τους ευθύνονται για τέτοιου είδους πανδημίες και κρίσεις στη δημόσια υγεία.   

Θεωρώ πως η ικανότητα αυτοκαταστροφής που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο ον (στο πέρα της ιστορικής του διαδρομής) είναι δεδομένη. Η διατήρηση κραυγαλέων ανισοτήτων θρέφει τις ιδιότητές του: ρατσισμός -έμφυλος, φυλετικός, κοινωνικός, οικονομικός, βιοτικός- και μισαλλοδοξία μεγεθύνονται υπό το πρίσμα ενός εγωιστικού ΕΓΩ και αντανακλώνται στις σχέσεις του ανθρώπου με το περιβάλλον. Η αλήθεια για την χαλιναγώγηση των φυσικών φαινομένων, τ’ αναμφισβήτητα τεκμήρια σχτικά με την αποψίλωση των δασών, η αποδεδειγμένα ασταμάτητη εξόρυξη πετρωμάτων και υγρών από τα έγκατα της γης (έχει αποδειχθεί πως η παρουσία του ανθρώπου στον πλανήτη έχει συνεισφέρει στη δημιουργία 208 ανθρωπογενών ορυκτών, τα οποία ονομάζονται έτσι επειδή δεν θα υπήρχαν χωρίς την καταλυτική επίδραση του ανθρώπου τους τρεις τελευταίους αιώνες), όλα αυτά στο σύνολό τους είναι δράσεις που φυσιολογικά προκαλούν αντιδράσεις. Καθείς και καθεμιά οικοδεσπότης και οικοδέσποινα θ’ αντιδρούσε στην αλλόκοτη και βίαιη συμπεριφορά όποιου προσκεκλημένου ή φιλοξενούμενου. Όταν αυτό συμβαίνει, η γη προσλαμβάνει επιθετικούς προσδιορισμούς για κάθε αντίδρασή της στον ατομικισμό και την αξίωση της αποκλειστικότητας του ανθρώπου: Να γιατί ονομάζουμε βίαιο και επικίνδυνο κάποιον χειμώνα, άρρωστη την εκάστοτε ατμόσφαιρα που επικρατεί, περίεργο τον καιρό που κάνει “τα δικά του”, οτιδήποτε “παρά φύση” κ.ο.κ..  

Η καλοκαιρινή αύρα έχει επιστρέψει στα οικεία της ζυγωματικά, δροσίζει όλα τα πρόσωπα και υπερθεματίζει τα χαρακτηριστικά των. Είναι αυτός όμως ο πληθωρικά αλαζονικός φωτισμός του καλοκαιριού που σε σπρώχνει σε επιπόλαια συμπεράσματα...ο ήλιος φωτίζει καθαίροντας τις χειμωνιάτικες αμυχές ή το χειμωνιάτικο απαύγασμα θέλγεται από τη δημιουργία εντυπώσεων υπό του ηλιακού φωτός;
Όποια συμπεράσματα για οποιαδήποτε εποχή του χρόνου είναι αυθαίρετα. Αυτή είναι και μία από τις αντανακλάσεις της ξεχωριστής δυναμικής της. «Μουαρέσει η τάδε εποχή», «σιχτιρίζω τη δείνα εποχή» και άλλα παρόμοια είναι στο σύνολό τους ανυπόμονες, άρα επιπόλαιες εκτιμήσεις που εξαίρουν τη διάρκεια και τονίζουν τη μειονεκτική θέση της στιγμής. Όμως η διάρκεια είναι σύνολο στιγμών, αυτοτροφοδοτούμενων και εξελίξιμων, χαρακτηρίζεται εν συνόλω. Η στιγμή τουναντίον, δεν εγκιβωτίζεται σε μέτρα και σταθμά. Είναι άναρχη, απομακρύνεται, αμφισβητείται και δεν επανέρχεται...      

Εγγεγραμμένα στον γενετικό κώδικα του ανθρώπου παραμένουν φασκιωμένα μέσα του βαθυά, όσα γνωρίσματά του αποδεικνύουν ακόμη οτι αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του φυσικού κόσμου. Φανερά και απροκάλυπτα όμως αισθητικοποιείται και αναδεικνύεται σε εγγενές στοιχείο του καπιταλισμού: Το πάθος για την επιστροφή στην καθημερινή κι απρόσκοπτη ροή της καταναλωτικότητας είναι δυνατότερο από την ελευθερία που ανέκαθεν τίθετο σαν ιδεώδες κοινωνικής αλλαγής, ανθρώπινης ανέλιξης και περιβαλλοντικής βιωσιμότητας...! Καίγεται να πάει για καφέ και για ποτό -μετά το πέρας των περιορισμών κίνησης- και μέλημα της κυβέρνησης να ανοίξει τους οίκους αισθητικής και τα κομμωτήρια!
Αυτό το ακατέργαστο σύνολο στοιχείων που χαρακτηρίζει, ομορφαίνει και γνωστοποιεί τη φύση είναι και αυτό που ίσως ζηλεύει η μεγαλομανία του ανθρώπου. Ίσως τελικά το ακατάλυπτο αυτής της επιεικώς χαρακτηριζόμενης "φυσικής ομορφιάς" κοντράρει ακούσια τη μεγαλοστομία του ανθρώπου.