Η ιστορία διαρκώς καταδεικνύει τη φθαρτότητα της πλέμπας και την αντοχή της ελίτ...
Το κέρδος εξακολουθεί να είναι ιδιωτικό και τα βάρη (του) διατηρούνται στις πλάτες της μάζας..
Η γνώση (ενδεχομένως) να ανήκει σε λιγότερους, όμως κυριαρχεί η παραμυθία της γνώμης των πολλών...
Η λογική επανεξετάζεται ενόσω το παράλογο επενδύει αντιληπτικώς τη νέα κανονικότητα...
Ο ξυλοφορτωμένος από την καταστολή πολίτης προσφέρει απλόχερα στα σκυλιά της εξουσίας σταφίδες και γλυκίσματα...
Ο εκφυλισμός της κουλτούρας λεξικοποιείται: τιτλοφορείται με νέο επικίνδυνο λεξιλόγιο, όπως για παράδειγμα «εισβολέας=(...), ο μετανάστης, ο κατατρεγμένος»...
Οι εικόνες των ημερών μέσα από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης καταλήγουν ισχυρότερες από την ίδια την πραγματικότητα. Όχι, ο άνθρωπος δεν σταμάτησε να ενδιαφέρεται για την κρίση του, αντιθέτως την άφησε διαχειριστέα στα ήθη και τις πρακτικές “εξουσιοδότησης” στην εξουσία...: γιατί “εγώ” επιλέγω κυβερνήσεις που χαραμίζουν το ταλέντο και τον ενθουσιασμό, “εγώ” επιτρέπω πολιτικές για την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική ανέχεια και μισαλοδοξία, “εγώ” συμφωνώ με τις εθνικές κορώνες και τις πατριδοκάπηλες προοπτικές οχύρωσης της εξωτερικής πολιτικής και της ταυτόχρονης εσωτερικής υποβάθμισης του επιπέδου επιβίωσης, γιατί “εγώ” πάλι τίθεμαι φίλα προσκείμενος στους νεοφιλελεύθερους μυδρούς και συμπεριφορές ενάντια στο εκπαιδευτικό και εθνικό σύστημα υγείας. Απαξιώνω και κατόπιν χειροκροτώ στα μπαλκόνια...
Στην υποκριτική στάση του θρησκευτικού κόσμου απέναντι στο διάβα του νέου ιού δικαιολογείται και το γεγονός πως η λογική έπεται της παράκρουσης και της σκοταδιστικής αντίδρασης. Δεν επαληθεύεται διαφορετικά άλλωστε η -κράτος εν κράτει- στάση του χριστιανορθόδοξου ιερατείου και των λοιπών πολιτικών (και άλλων) ταγών της Εκκλησίας Α.Ε. αναφορικά στο θέμα της θείας κοινωνίας και της θρησκευτικής λειτουργίας. Με την ίδια λογική, θα έπρεπε τα σχολεία να συνεχίσουν να λειτουργούν μιας και ο αγιασμός, ως είθισται στην έναρξη κάθε σχολικής χρονιάς, πραγματοποιήθηκε...O tempora o mores!
Η μουσική επένδυση των ημερών ηχεί πολεμική και γκροτέσκ στην αισθητική, πλαισιωμένη όπως παρουσιάζεται από τις τρομολάγνες εκφορές λόγου των αρθρογράφων και παρουσιαστών. Έχει απεμπολήσει ο άνθρωπος το καλαίσθητο από τα ακούσματά του; Όχι, τουναντίον έχει εξελίξει με διφορούμενο πρόσημο, γενικά, την ακοή του. Πιο εύκολο στο άκουσμα καθημερινώς είναι η επίδειξη βίας, προβληματικού λόγου, μουσικής ποιότητας διάρκειας ενός βλεφαροσπασμού, σε συνδυασμό με εικόνες (ως παρασκηνιακό υπόβαθρο) το άλικο της καταστροφής ή το εκτυφλωτικό της ματαιόδοξης υπεροχής, του βίαιου θανάτου ή της πρόσκαιρης ανάτασης. Δυσκολότερο αποδεικνύεται το απλοϊκό της μουσικής ευδαιμονίας της φύσης των πραγμάτων όσο και οι εικόνες που το φυσικό περιβάλλον μάς προσφέρει.
Στην κορυφή του παγόβουνου βρίσκεται ο κορωνοϊός. Η επιφάνεια τής θάλασσας υποδεικνύει ένα μέρος της πραγματικότητας, αναμφισβήτητα το πλέον εμπορεύσιμο και διαφημιζόμενο σήμερα (και ίσως για κάμποσους μήνες ακόμη...). Είναι όπως συμβαίνει με τις βιτρίνες των καταστημάτων: αν δεν ψάξεις στα ενδότερα -πιο ειλικρινώς και προσωπικά- θα μείνεις με πηχιαίους τίτλους και φαντεζί εξώφυλλα ζωής.
Αυτό που φαίνεται είναι ένας (ακόμη) ιός που λειτουργεί ως αποδημητικό στοιχειό. Η επαφή των ανθρώπων τού δίνει ευχέρεια διασποράς, η επαφή. Η επαφή άλλοτε φάνταζε αποτελεσματική στο να αλλάξει τον κόσμο, στις ημέρες του τρομοϊού η απουσία επαφής διαφημίζεται ως το μέσο να αμυνθεί η ύπαρξη απέναντι στην αρρώστια! Η επαφή πρόκειται να ποινικοποιηθεί και δεν φαίνεται ο κόσμος να συνειδητοποιεί την εξέλιξη της πραγματικότητας. Η αλληλεγγύη ήδη δοκιμάζεται απέναντι σε πρόσφατους απάτριδες και ξεριζωμένους, στους αντιρρησίες της σεξουαλικής νόρμας, σε καθέναν και καθεμία που προβληματίζεται και αντιδρά απέναντι στην καλλιεργούμενη κανονικότητα τής νέας εποχής πραγμάτων και τον επανασκοταδισμό της αντίληψης, σε όσους και όσες επιθυμήσουν να αντισταθούν στην απομόνωση των συνειδήσεων και της ατομικής αξιοπρέπειας τους. Για μία ακόμη φορά, η αλήθεια πρωτόγνωρη για' μέ, η εξουσία (που "εγώ" επέλεξα με τη συμμετοχή μου στα δήθεν δημοκρατικά της τερτίπια) ρίχνει την ευθύνη στον πολίτη (και εγώ μαζί) ποινικοποιώντας τη κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας.
Κατατρεγμένος και φοβισμένος, μόνος και εξοργισμένος μέσα στο σπίτι σου, πόσο θα αντέξεις...;
Μόνον ο άνθρωπος θα μπορούσε να ποινικοποιήσει τη χλωρίδα και την πανίδα, όποιο αγαθό προέρχεται από τον φυσικό-γήινο κόσμο (βλ. νερό), το δικαίωμα στην αυτοπροσβολή, το δικαίωμα στην αλληλεγγύη, το δικαίωμα στη μετακίνηση και τώρα...στην επαφή!
...να σε σαλιώσω με την καλλιεργούμενη οργή μου
για του κόσμου την απάθεια - την οκνηρή αντίδραση,
μπας και τα υγρά μου τονώσουν την αφυδατωμένη σου αντίληψη...!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου