Χανόμαστε, ενόσω ρεμβάζουμε την καταστροφική μας απαξίωση στις πραγματικότητες άλλων. Δεν μας κάνει εντύπωση, ενώ την ίδια στιγμή φόβου απορίες μας κατακλύζουν με τις δικές μας καταστροφές.
Δεν είναι φονικές οι πυρκαγιές ή καταστροφικά τα περάσματα των σεισμικών δονήσεων τής γης ή δολοφονικές οι νεροποντές και οι πλημμύρες. Είναι ο αυτοσκοπός τής ύπαρξής μας σε βάρος των υπόλοιπων όντων, με αποτέλεσμα την καθιέρωση ενός "αυτοκρατορικού" αυτοκτονικού ιδεασμού (με ορίζοντα την αιωνιότητα...)
Ο κοινωνικός ατομισμός που χαρακτηρίζει το σύγχρονο άτομο αποδεικνύεται το κλειδί τής περιθωριοποίησής του από το υπόλοιπο φυσιολογικό σύνολο τής γήινης πραγματικότητας. Γιατί απλά ο άνθρωπος διακατέχεται από την υπεροψία τού Μήδα: τα φοβερά και ανεπανάληπτα αγγίγματά του στη ζωή τού πλανήτη καταντούν καταστροφικά (για όλους και όλα!)
Μικρές αναλαμπές υγιούς εξέλιξης στέκονται ανίκανες να απορροφήσουν τα ανθυγιεινά αποτελέσματα μιας βλαβερούς (όπως επιβεβαιώνεται) εξελικτικής πορείας ανά τους (τελευταίους) αιώνες. Μέχρι και τα όνειρα, που κάποτε ξεγλιστρούσαν από την εκάστοτε κλειστοφοβική συμπεριφορά τής εξουσίας, ξέμειναν μαραζωμένα από έλλειψη οξυγόνου μιας και έχουν οδηγηθεί στην έξη του αιθέρα τής επίμονης καθημερινότητας πεπατημένων συγκινήσεων...!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου