"Οι Πέντε Της Άνοιξης Οι Αισθήσεις", από την ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ

...Το να βαυκαλίζεσαι την αγάπη και τη λατρεμένη σου φυσιογνωμία κάθε τόσο και λίγο πριν τη χτυπήσεις σε καίρια σημεία, απέχει φώτα και λάμψεις πολλές μέχρι να αντιληφθείς τα κενά στα οποία κολυμπάς, κενά δίχως ξέρες, βράχους κι αμμουδιές.

Είσαι μόνος σου για' σένα κι απλώς διεκπεραιώνεις την κατάσταση της συντροφικότητας. Το αν είναι υγιές και κατ' ουσίαν αληθές το ξέρεις εσύ και πάντα κατόπιν εορτής ανταριάζεσαι με το κενό που προηγουμένως κολυμπούσες. Δεν είναι έτσι τα πράγματα όμως...

Η κατάσταση αποτελείται από ετερότητες που κείτονται ως ένα και όχι ως ένα άλλο που θέλγεται το εγώ του και απλώς φέρει σε πέρας το συνταίριασμα με τον άλλον. Δεν είναι δίκαιο απέναντι στην αλληλοτροφοδοτούμενη λατρεία...  

Και γράφει ο ποιητής,

Οι ήχοι της Άνοιξης μοιάζουν με μία
χειμωνιάτικη μεταμελημένη αντήχηση, που ακούγεται
να χάνεται σε σπηλαιώδεις ψίθυρους-
να εξαφανίζεται στα υπόγεια γουργουρητά της Γαίας
κι εκεί να κουλουριάζεται ναρκωμένη-δυνητική ενέργεια.

Το ανοιξιάτικο φως μοιάζει με μία
χειμωνιάτικη φωτεινή διάθλαση, που φαίνεται
να ζωντανεύει σε ξεραμένες μεσημεριανές υποψίες-
καλοκαιρινά ενδεχόμενα που ζορίζουν τις ευθύβολες ματιές
κι από' κεί να διοχετεύεται
περήφανο χάδι στης φύσης το κορμί.

Της Άνοιξης οι μυρωδιές μοιάζουν με μία
φθινοπωρινή άγουρη εκπνοή, που μυρίζει
νυσταλέους έρωτες και άβγαλτες αγάπες-
πρωτομαγειρεμένα φαγητά που σπάνε τη μύτη
κι η αθωότητά τους διαχέεται μεθυστική από τα βουνά στα κύμματα.

Η γεύση από τα στόματα της Άνοιξης μοιάζει με μία
φρέσκια πνοή δροσερού αέρα, που' ναι γευστική κι
απολαυστική, όπως το απογευματινό καλοκαιρινό σύγκριο
χαράζει την πορεία του στους πόρους των αλμυρών κορμιών-
αιωρούμενα όπως κινούνται ευτυχισμένα, ταλαίπωρα πάνω στις αιώρες.

Τ' αγγίγματα της Άνοιξης-η επαφή της παιδικής ηλικίας- μοιάζουν
μ' ευαίσθητα χάδια που νοιώθουν κάθε λογής πόνου και αγαλίαση
στο δέρμα,
όταν αρχίζει να σκοτεινιάζει προτού ώριμο ξεφλουδίσει,
προτού να σκάσει βουτηγμένο στο καλοκαιρινό αλάτι.