"Η αριθμητική αλλαγή στον 21ο αιώνα, ήτοι 2017!", του Γιώργου Η. Παγωνάκη

Τι είναι αυτό που προσδιορίζει τον εραστή της πραγματικότητας σε αντίθεση με τον φιλήδονο της προσωπικής του πραγματικότητας;

Η ίδια η πραγματικότητα...

Άλλωστε είτε είμαι εραστής είτε είμαι ένας απλώς φιλήδονος άνθρωπος το στοιχείο που με κατευθύνει και συγκεκριμενοποιεί το ΕΙΝΑΙ και το ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ μου είναι αυτός ο γαμημένος ο έρωτας για ό,τι. Ότι τί όμως;

Πόσο καλά ξέρεις κάποιον/α μετά από όσα έχετε ζήσει από κοινού, όσα έχεις ακούσει ή μάθει γι' αυτόν/ήν, όσα έχετε κάνει μαζί, όσες φορές έχετε δει μαζί τα ίδια ή διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα;

Σχετικά καλά και πάλι με αρκετή δόση αμφιβολίας...

Είναι αυτές οι αμφιβολίες (πολλές ή λίγες) που κρύβουν επιμελλώς αλήθειες που υπήρξαν ως στιγμές ζωής, ως διαρκείς ζωές μέσα στη μοναδική ζωή σου. και η ζωή σου δεν είναι μοναδική σου, γιατί για να ζεις υποχρεούνται άλλοι και άλλα να ζουν ή να έχουν ζήσει. Η ζωή εξάλλου δεν είναι για έναν ή για κάποιους, η ζωή είναι για όσους ζουν και μαζί με αυτούς για όσους έζησαν και εξακολουθούν να ζουν όσο ζουν. Τα πράγματα είναι απλά, αλλά αυτή τους η απλότητα είναι τόσο μεγαλειώδης που μεταφράζεται σε πολυπλοκότητα ώστε να μην χάσει ποτέ την αντικειμενική της αξία.

Πόσα και άλλα πόσα, αναρίθμητα κι απροσδιόριστα περιεχόμενα φοριούνται καθημερινώς σαν στολές εργάτη και γεμίζουν το κενό νοήματος της ύπαρξης!

Βέβαιος για όσα βιώνω και ανήξερος για κάποια βιώματα που ούτε αυτά ξέρουν αν επιθυμούν εμένα για πρωταγωνιστή. Άλλωστε, στις καταστάσεις που δημιουργούμε εισερχόμεθα λίγο μετά ή σκηνογραφούμε τα υποτιθέμενα χωρίς τον εαυτό μας. Παραμένουμε πρωταγωνιστές ή ασκούμε ακόμη τυφλά αυτόν τον κομπαρσισμό που μας έχει πιστωθεί μέχρι να πιστέψουμε στον εαυτό μας; Και τότε εμφανίζεται η απορία (όχι η αμφιβολία) κυριεύοντας την αντίληψη και τα αντανακλαστικά μας παρατείνοντας το λήθαργο για του οποίου την αυστηρότητα συχνά-πυκνά κομπορευόμαστε πως κατέχει τους υπόλοιπους πλην ημών. Γευόμαστε καθημερινά ευκαιριακά παραμύθια αμφισβήτησης κι ύστερα αμέσως τσαλακώνουμε τη μνήμη μας πνίγοντας τις εσώτερες ματιές μας μες στο αίμα της μαλθακότητας...

Και οι υποκειμενικές ασημαντότητες του 21ου αιώνα βρίσκονται στο ζενίθ της καθημερινής ύπαρξης. 

Η ιδιοτέλεια του "αξιακού/χρήσιμου" καπιταλισμού τις έχει ανάγκη, μιας και τις δημιούργησε και τις συντηρεί προκειμένου να αυτοσυντειρείται ο ίδιος ως σύστημα στιγμιαίας πολυπλοκότητας.  Από την άλλη πλευρά, οι αντικειμενικές σκοπιμότητες δεν βλάπτουν παρά μονάχα ζυγίζουν τόση σοβαρότητα, ώστε να εξισορροπείται το κενό τρόμου μεταξύ των ασημαντοτήτων των σύγχρονων κοινωνικών "light" κολαστηρίων αστικού τύπου.

Τα πειράματα κοινωνικής γενετικής έρχονται και παρέρχονται, αφού πρώτα χρησιμοποιηθούν ιδιοτελώς και πάλι: γκέτο, μετανάστες, νοσήματα φέροντες, υπερήλικες, επαίτες, άνεργοι, κουτσοί - στραβοί κ.ο.κ.   

Η καθημερινότητα αντιμετωπίζεται σαν σανίδι, πάνω στο οποίο με τακούνια ή σκαρπίνια, με κάλτσες ή πόδια γυμνά πρελαύνουν κάθε στιγμή (κι ακόμη πιο γρήγορα), ταυτόχρονα και παράλληλα, πειράματα βίου και προσωποποιημένων καταστάσεων, οία επαφίονται στην αντοχή τους να κατακτήσουν τη μονιμότητα ως κυρίαρχο και πρότυπο μοντέλο ύπαρξης. Δεν υπάρχει καμία ελευθερία σε αυτό παρά μόνον η υποτιθέμενη "προσωπική βούληση" να επιλέξει κανείς από τα προσφερόμενα πειράματα και να ενσωματωθεί στον εσμό των πειραματανθρώπων.  Αυτή είναι η πραγματικότητα και σε αυτήν έρχεται να προστεθεί και το επόμενο έτος με την αριθμητική ονομασία 2017. Και για άλλη μία χρονική έξοδο ο κόσμος γιόρτασε (τις ευχές και τις επιθυμίες του για αλλαγή...!)

Ο κόσμος θέλγεται από γιορτές μιας και αρέσκεται να παραμερίζει την τραχύτητα της πραγματικότητας, να κρύβει τις αισθήσεις του από τους πόνους των άλλων, γιατί διαχρονικήτου επιθυμία είναι να ξεχνά τους δικούς του πόνους με τους πόνους των άλλων. Όχι, δεν πρόκειται για "φιλανθρωπία" ή "ανθρωπισμό", τουναντίον έχει να κάνει με τη δυνητική πόνου φιληδονία. Πόνος που μεταφράζεται στις στενάχωρες εκφράσεις που αντιπαρέρχομαι καθημερινά με φόβο μπας και σκεβρώσω τη δική μου φάτσα.
Κι εγώ ορέγομαι τις αισθήσεις μου ισορροπημένες για να κατανοώ τους πόνους των άλλων. Δεν επιθυμώ των άλλων τους πόνους. Καταγίνομαι αναγνωρίζοντάς τους πάνω στους άλλους, μα όχι στο κορμί και στο μυαλό μου, γιατί έτσι παραγνωρίζω την αξία και τη σημασία τους. Εξάλλου, υπάρχω για να ξεχωρίζω από τις άλλες υπάρξεις, ήτοι διαφορετικότητα με μεγαλειώδεις προεκτάσεις...

Εξακολουθεί να χαίρεται ο κόσμος, έστω κι αν το έμβολο για τις γιορτινές διαθέσεις παραμένει η θρησκεία, το εθιμοτυπικό της και η ιστορική άγνοια της έγνοιας. Τι κι αν η χαρά αυτή δεν επιτρέπει την ολοκλήρωσή της σ' ολόκληρο τον κόσμο παρά μονάχα σκεπάζει επιμελλώς τις εγγενείς ανωμαλίες των σχέσεων και της κανονικότητας, ο άνθρωπος δεν ξεμυτά εύκολα από τα σκεπάσματά του, αν το κρύο επιβιώνει και χωρίς την παρουσία του. Υπάρχουν πάντοτε οι άλλοι να κρυώνουν και να νοιώθουν την παραμυθία της χαράς αυτής, όποτε κι αν επιστρατεύεται (κοινωνικώς ή μη)...             

Υ.Γ.

* Μου αρέσει η δικαιολογία ό,τι η οπτική που αντικρύζω τα πράγματα και τις καταστάσεις είναι υποκειμενική και ως εκ τούτου ουδείς δύναται να με στοχοποιήσει ως εξτρεμιστή...

* Έχω τις γνώσεις που απέκτησα με κόπο, πάθος, ιδρώτα και συν-αισθηματικά σκαμπανεβάσματα, προκειμένου να αποκτήσω αυτή την ποιοτική διαφορά...