"Η πλήρωση του έτους επήλθε και η διεξαγωγή της εξελικτικής διαδικασίας του είδους βρίσκεται σε εγρήγορση".
Να μια συμπυκνωμένη φράση που ίσως χαρακτηρίζει το σύνολο των ημερών μας ως είδος μέσα στα υπόλοιπα. Με μία ουσιώδη διαφορά: Ό,τι επιτυγχάνεται γίνεται μέσω της ΛΟΓΙΚΗΣ (η ευαισθησία τείνει να προσιδιάζει στο ρόλο της κοινοβουλευιτκής Αριστεράς;), μία ΛΟΓΙΚΗ η οποία ως έννοια καλλιεργεί κάθε στιγμή υπέροχα και τα χείριστα κάθε είδους, γιατί κακά τα ψέμματα, δίχως την ασχήμια δεν αναγνωρίζεται η ομορφιά και η ευμορφιά οποιουδήποτε πράγματος, όποιας κατάστασης, συμβεβηκότος ή εν εξελίξει.
Από το έτος 0 μέχρι σήμερα έχουν διανύσει πάνω στο κορμί της ανθρώπινης κοινωνικής εξέλιξης 2015 ημερολογιακά/βιωματικά έτη. Βιολογικά ο κόσμος έχει περάσει/υποστεί μεταλλάξεις σε σημείο η πορεία του να φθίνει αναφορικά στο θέμα της υγιεινής και της ισορροπημένης εκλογίκευσης της κατάστασης της υγείας του. Στις ημέρες μας οι λεπροί έχουν αντικατασταθεί από τους οροθετικούς και τους μετανάστες/πρόσφυγες και οι τρελλοί από τους "επικίνδυνους".
Η καταστολή δεν μειώνεται, αντιθέτως εξελίσσεται νεωτεριστικά στοχεύοντας πλέον στην υφαρπαγή και αποδέσμευση του ατόμου από τη διάθεση του για επιθυμητές καταστάσεις. Αυτό ίσως να είναι και η εξήγηση γιατί ο σύγχρονος κόσμος έχει καθορίσει εθιμοτυπικά και επετειακά τις όποιες αντιδράσεις και αντιστάσεις του απέναντι στην εκάστοτε εξουσιαστική επιβολή και την ίδια στιγμή να υπομένει ιωβείως τα μύρια όσα τον καθιστούν δέσμιο των αποφάσεων της εξουσιαστικής ελίτ και των θιασωτών της.
Να γιατί έχει ξεφύγει από τη βαρύτητα του παραλογισμού και έχει επανενταχθεί στη σφαίρα της καθημερινής λογικής η συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις μελών της συγκυβέρνησης (εγχώριο το πχ) ή η συμμετοχή βασιλικών οικογενειών στις αντίστοιχες κινητοποιήσεις για την σωτηρία του παγκόσμιου κλίματος (βλ. την βασιλική οικογένεια της Ελβετίας).
«Πλέον ενθουσιάζεται μυστικά ο λογικός και ο παράλογος επεκτείνει το μέγεθος της ανεργίας»
"Οι προθέσεις προλαβαίνουν τα γεγονότα": Αυτό επαληθεύεται από τις τωρινές στιγμές διαρκούς τρομοκράτησης της κοινωνικής και πολιτικής αντίληψης, κυρίως στον ευρωπαϊκό γεωγραφικό χώρο (μέσα βέβαια στα στενά συνοριακά όρια της ΕΕ), μα και ευρύτερα στον παγκόσμιο χάρτη (δεν ξεχνάμε τις ΗΠΑ και τη Ρωσία). Ένα πρώτο ερώτημα θα μπορούσε προβοκάροντας ρεαλιστικά να τεθεί ως εξής: Τρομοκρατία είναι η τυφλή βία σε βάρος αμάχων του δυτικού πολιτισμού και η προηγηθείσσα τυφλή βία των από αέρος βομβών σε βάρος αμάχων των λοιπών πολιτισμών;
Η απάντηση εύγλωττα προέρχεται από την πλευρά εκείνων που πριμοδοτούν τη βία προς όποια κατεύθυνση τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων τους. Άλλωστε η ονοματοδοσία του φαινομένου ως "τρομοκρατία" πιστώνεται στην ευφυία του δυτικού πολιτισμού. Μάλλον αποτελεί πανάκεια, προκειμένου ο θύτης να προλάβει τη θυματοποίηση όποιου υποκειμένου (ατόμου, συλλογικότητας, χώρας, κράτους, έθνους) δείχνει εμπραγμάτως τη λεξιλογική-εννοιολογική του δεινότητα, η οποία και χαρακτηρίζει τις κατοπινές του αντιδράσεις γύρω απ' αυτήν και αντ' αυτής.
Εύλογα λοιπόν ο (πολιτισμένος) δυτικός κυρίαρχος κόσμος διαχειρίζεται κατά το δοκούν όλα τα στοιχεία που συγκεκριμενοποιούν τη βία στο βαθμό της τρομοκρατικής μετενέργειάς της. Μεταξύ άλλων, στα στοιχεία αυτά πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχει η αντίδραση ως απότοκος αυτής της διαρκούς και αύξουσας θυματοποίησης (ατόμων, συλλογικοτήτων, χωρών, θρησκευτικών δογμάτων κοκ). Μία αντίδραση φαινομενικά δικαιολογίσιμη και επί του πρακτέου διαχειριστέα από πλευράς θύτη. Το 2001 κατέστη η πρεμιέρα αυτής της διογκούμενης και καλλιεργίσιμης βίας σε πληθυσμιακές ομάδες του αραβικού κόσμου και από εκείνη τη στιγμή ζούμε τη μετενέργεια αυτής της συμπιεσμένης βίας σε τυφλή βία ως αντίδραση στην κατεστημένη βίαιη πραγματικότητα του δυτικού κόσμου (ΗΠΑ, Ρωσία, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΗΕ, ΠΟΕ, ΔΝΤ, FED, G στη νιοστή κοκ).
«Στο κρίμα των ημερών λογαριάζεται κι ο αχός της παραμυθίας της ειρήνης. Εκεί εδράζεται ο απόηχος της εσχατιάς της ελευθερίας, κουρνιάζει και γλείφει τρώγοντας από τις πληγές της. Σαν λεπρή τρέφεται από τα μέλη και τα κομμάτια που αποσυγκολλούνται απ' το κορμί της, έτσι μοιάζει το τωρινό της (αιώνες τώρα) σώμα: ακέφαλη με τα μάτια στις μασχάλες της...»
Ξεπεράσαμε λοιπόν και τον τελευταίο μήνα του 2015: έτος εκρήξεων που σημάδεψαν ανεξίτηλα το κορμί της Ιστορίας με μελανώματα και ανοιχτές πληγές/ζητήματα, όπως βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών (Κίνα, Ρωσία, Λ. Αμερική, μεταναστευτικό), πολεμικές συγκρούσεις (Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Γάζα, Μάλι κοκ), οικονομικές αφαιμάξεις χωρών/κοινωνικών στρωμάτων (εφόσον λειτουργεί το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, Η ΕΕ, η ΠΤ, ο ΠΟΤ, ο ΠΟΕ και τα αποτελέσματα των εμπορικών συμφωνιών), τυφλά χτυπήματα (Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Παρίσι, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Μπόκο Χαράμ, Ι.Χ., κουρδικό ζήτημα, Αλ Κάιντα), προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα, άνοδος της ξενοφοβίας και των ρατσιστικών κινημάτων και ο κατάλογος μακραίνει διανθιζόμενος από μπόλικη υποκρισία και αδιαφορία.
Βέβαια οι διαφορές με τα προηγούμενα έτη είναι ελάχιστες μιας και αυτά τα οποία αλλάζουν ή διαφέρουν είναι απλώς οι ονομασίες, ο γεωγραφικός προσδιορισμός, τα εργαλεία και ο αριθμός των θυμάτων. Κάποιος θα προσθέσει και τις κυβερνήσεις που αλλάζουν, όμως μιας και το πλαίσιο εξουσίας είναι διάχυτα συγκεκριμένο δεν υπάρχει λόγος να δίνεται βαρύτητα σε αυτό το σκέλος της πραγματικότητας, καθότι η εκάστοτε εξουσία (κατεστημένη ή προσφάτως εκλεγμένη/διορισμένη ή επιβληθείσσα) είναι δεδομένη και κυρίαρχη σε όλες τις μορφές βίου. Εξάλλου, το όποιο κυβερνητικό έργο στην εποχή μας απλώς διεκπεραιώνει τις επιταγές των γνωστών και ταυτόχρονα αφανών διαχειριστών της καθημερινότητας. Συν τοις άλλοις, αν κάποιος περιμένει από κάποια κυβέρνηση να σταθεί αρωγός στην καλυτέρευση του ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ πλανάται εκουσίως αφήνοντας το ΕΙΝΑΙ του αγόμενο και φερόμενο από τα λογής πάθη εξουσίας και βιασμού της αυτοδιάθεσής του.
Η αναμονή φαίνεται να έχει στεριώσει σε αυτή τη χώρα. Η υπομονή (αυτή η μεγαλειώδης λέξη-χαρακτηριστική για το συμπεριφορισμό του Νεοέλληνα) διαπρέπει για ακόμη μία φορά αναφορικά στις αντιδράσεις των πολιτών. Τα πραγματικά ποσοστά βίου κι επιπέδου δεν δείχνουν να επιβεβαιώνονται στις αντιδράσεις των πολιτών. Μία κοινωνία εν υπνώσει, όπως όλα καταδεικνύουν, με το σύμπλεγμα της κατωτερότητας να θριαμβεύει σε κάθε πτυχή της αποφέροντας κέρδη στους μεσάζοντες και τους διαχειριστές της κρίσης της.
Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι ο τρόπος που θα βγει η χώρα από την εισαγόμενη κρίση, τουναντίον το διακύβευμα είναι να κατανοήσει ο πολίτης το σώμα και το περιεχόμενο της κρίσης, να ξεφύγει από την παραμυθία των εξουσιαστών πως η αιτία της κρίσης είναι το κοινωνικώς συλλογικό και όχι το αδηφάγο χρηματοπιστωτικό σύστημα με τις νεκραναστάσεις τού παγκόσμιου και εγχώριου τραπεζικού κλάδου. Θαρρώ, πως από μεριάς ΜΜΕ, η αντικατάσταση των τεντωμένων χεριών προς τις σακούλες τροφίμων με τα σκυθρωπά και κυρτωμένα κορμιά των καταθετών/πελατών έξω από τα τραπεζικά καταστήματα αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα των οφελουμένων να καταδικάσουν μαζικά τον κοσμάκη στο έλεος της συλλογικής ευθύνης. Συλλογική ευθύνη για την είσοδο της χώρας στην κρίση δεν υφίσταται, συλλογική υπευθυνότητα υπάρχει όμως και αυτή διατηρεί την κοινωνία σε κατάσταση κρίσης.
...................................
Οι καλοί μαθητές φαίνονται εκ του αποτελέσματος τελικά. Κάτι το οποίο συμβαίνει όταν αναφερόμαστε στο πεπαιδευμένο ΕΙΝΑΙ του καθενός, γιατί οπόταν η αναφορά είναι στα οικονομικά/κοινωνικά και πολιτικά προγράμματα των κυβερνήσεων τότε οι καλές οι κυβερνήσεις φαίνονται εκ των προτέρων όσο εφαρμόζουν αναποτελεσματικά πολιτικές σε βάρος των πολιτών (που εκπροσωπούν).
Είναι αποτελεσματικές αυτές οι πολιτικές στη συσσώρευση διά της αποστέρησης (όπως θα έλεγε και ο Harvey) δημιουργώντας τραγικά κενά/διαφορές μεταξύ εχόντων και φτωχών. Οι όποιες ευκαιρίες παρουσιάζονται ("Η ΚΡΙΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ") έχουν ως σκοπό όχι την ανάδυση μιας νέας ελπίδας στον απανθρακωμένο ορίζοντα της αλλαγής, αλλά τη διατήρηση χαμηλών έως και μηδαμινών προσδοκιών για το μέλλον, κοντινό και αργότερο. Οι νομοθετικές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό, στο εκπαιδευτικό και στο βιοτικό επίπεδο φωνάζουν εις βάρος των σίγουρων θυμάτων. Μία άλλης μορφής τρομοκρατία των καθημερινών ανθρώπων βρίσκεται σε εξέλιξη και αυτή δεν έχει ως μέσο της την στιγμιαία καταστροφή πληθυσμιακών ομάδων. Το εργαλείο αυτής της σύγχρονης εγχώριας τρομοκρατίας είναι η διαφημιζόμενη κουτσουρεμένη ελπίδα προς την μεταμνημονιακή περίοδο, μιας και επί του παρόντος διανύουμε τη μακρά περίοδο χάριτος της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ., για την οποία όμως αρκετά στοιχεία δείχνουν (βλ. Ε.Κ.) πως θα μείνει και θα ενισχυθεί.
Αξίζει να προσθέσω σε αυτήν την ενίσχυση και το ρόλο της αντιπολίτευσης: Οι κατεξοχήν μνημονιακοί αρωγοί (ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ., ΠΟΤΑΜΙ), με προεξέχοντα τα 2 παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (αυτά που ψήφισαν τα μνημόνια και αρνούνται να ψηφίσουν τους εφαρμοστικούς τους νόμους) τρομοκρατούν από την πλευρά τους την κοινή λογική και αντίληψη, καθώς εμφανίζονται πλέον κουρασμένα από την μνημονιακή τους παράδοση επιχειρώντας δια του κοινοβουλευτικού και δημοσίου άμβωνος να συγχύσουν τα θύματά τους κάνοντας χρήση αντικυβερνητικού μνημονιακού λόγου: Άρνηση στις εξώσεις, αυτοί που άνοιξαν τις πόρτες. Άρνηση στην καταστροφή του ασφαλιστικού/συνταξιοδοτικού, αυτοί που επένδυσαν σε αυτό. Αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις, αυτοί που σημαία τους έχουν την παράδοση της πλουτοπαραγωγικής δυναμικής της χώρας (βλ. αγροτικό) στα ξένα ιδιωτικά και επενδυτικά funds και τους χρηματοπιστωτικούς οίκους. Αντιδράσεις για την έκπτωση του υγειονομικού και ιατροφαρμακευτικού επιπέδου, αυτοί που επεδίωξαν πρώτοι τη δημιουργία ενός λαού φιλάσθενου και σε περιπτώσεις καταδικασμένου να βρίσκεται σε διαρκή καταστολή.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που κυβερνητικοί εταίροι και αντιπολιτευόμενα κόμματα συμπλέουν επί της ουσίας διαφοροποιούμενοι όμως στη μεθοδολογία και τους τρόπους.
Αξιοθαύμαστη είναι πάντως η έλλειψη συνειδησιακής ακεραιότητας από πλευράς ψηφοφόρων (όσων τουλάχιστον ψήφισαν ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και όσων συνεχίζουν να ψηφίζουν ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.). Των 2 τελευταίων η εκλογική βάση αποτελεί μία γάγγραινα η οποία όμως παραμένει στάσιμη δίχως να επεκτείνεται σε περισσότερο κόσμο. Όμως οι σθεναροί ψοφοφόροι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα αποτελέσουν κάποια στιγμή στο μέλλον ένα βέβαιο προς εξέταση (ψυχολογική) σώμα. Η παροντική προσωποποίηση και πραγμοποίηση της φράσης "η Αριστερά στην εξουσία" δείχνει εππηρεασμένη από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.ικό σύνδρομο στέρησης ταυτότητας. Όχι, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι το νεώτερο ΠΑ.ΣΟ.Κ., αντιθέτως αποτελεί, με τα όσα μέχρι στιγμής λαμβάνουν χώρα, κάτι διαφορετικό και καινούριο. Είναι εύλογο οι προεκλογικές δεσμεύσεις να καταλήγουν σε μετεκλογικές τούμπες, όμως όχι τόσο απροκάλυπτα και ανερυθροίαστα. Ή πάλι ναι! Ναι, γιατί η σύγχηση στην πολιτική αντίληψη των τεκταινομένων είναι σαν την πολιτική της καμμένης γης όσον αφορά τον πόλεμο. Λυγίζει τις αντιστάσεις επιτρέποντας στον επιτιθέμενο να φανεί σωτήρας. Και δεν είναι το παράδειγμα του μονόφθαλμου ηγέτη μεταξύ των τυφλών που προσδιορίζει την τωρινή κατάσταση της χώρας. Είναι οι προσπάθειες διαρκούς τύφλωσης των πολιτών από τη δολοφονική ματιά της εξουσίας...Ας προσέξει ο ψηφοφόρος γιατί όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «...μία ίσον καμία...»
Είναι αποτελεσματικές αυτές οι πολιτικές στη συσσώρευση διά της αποστέρησης (όπως θα έλεγε και ο Harvey) δημιουργώντας τραγικά κενά/διαφορές μεταξύ εχόντων και φτωχών. Οι όποιες ευκαιρίες παρουσιάζονται ("Η ΚΡΙΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ") έχουν ως σκοπό όχι την ανάδυση μιας νέας ελπίδας στον απανθρακωμένο ορίζοντα της αλλαγής, αλλά τη διατήρηση χαμηλών έως και μηδαμινών προσδοκιών για το μέλλον, κοντινό και αργότερο. Οι νομοθετικές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό, στο εκπαιδευτικό και στο βιοτικό επίπεδο φωνάζουν εις βάρος των σίγουρων θυμάτων. Μία άλλης μορφής τρομοκρατία των καθημερινών ανθρώπων βρίσκεται σε εξέλιξη και αυτή δεν έχει ως μέσο της την στιγμιαία καταστροφή πληθυσμιακών ομάδων. Το εργαλείο αυτής της σύγχρονης εγχώριας τρομοκρατίας είναι η διαφημιζόμενη κουτσουρεμένη ελπίδα προς την μεταμνημονιακή περίοδο, μιας και επί του παρόντος διανύουμε τη μακρά περίοδο χάριτος της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ., για την οποία όμως αρκετά στοιχεία δείχνουν (βλ. Ε.Κ.) πως θα μείνει και θα ενισχυθεί.
Αξίζει να προσθέσω σε αυτήν την ενίσχυση και το ρόλο της αντιπολίτευσης: Οι κατεξοχήν μνημονιακοί αρωγοί (ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ., ΠΟΤΑΜΙ), με προεξέχοντα τα 2 παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (αυτά που ψήφισαν τα μνημόνια και αρνούνται να ψηφίσουν τους εφαρμοστικούς τους νόμους) τρομοκρατούν από την πλευρά τους την κοινή λογική και αντίληψη, καθώς εμφανίζονται πλέον κουρασμένα από την μνημονιακή τους παράδοση επιχειρώντας δια του κοινοβουλευτικού και δημοσίου άμβωνος να συγχύσουν τα θύματά τους κάνοντας χρήση αντικυβερνητικού μνημονιακού λόγου: Άρνηση στις εξώσεις, αυτοί που άνοιξαν τις πόρτες. Άρνηση στην καταστροφή του ασφαλιστικού/συνταξιοδοτικού, αυτοί που επένδυσαν σε αυτό. Αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις, αυτοί που σημαία τους έχουν την παράδοση της πλουτοπαραγωγικής δυναμικής της χώρας (βλ. αγροτικό) στα ξένα ιδιωτικά και επενδυτικά funds και τους χρηματοπιστωτικούς οίκους. Αντιδράσεις για την έκπτωση του υγειονομικού και ιατροφαρμακευτικού επιπέδου, αυτοί που επεδίωξαν πρώτοι τη δημιουργία ενός λαού φιλάσθενου και σε περιπτώσεις καταδικασμένου να βρίσκεται σε διαρκή καταστολή.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που κυβερνητικοί εταίροι και αντιπολιτευόμενα κόμματα συμπλέουν επί της ουσίας διαφοροποιούμενοι όμως στη μεθοδολογία και τους τρόπους.
Αξιοθαύμαστη είναι πάντως η έλλειψη συνειδησιακής ακεραιότητας από πλευράς ψηφοφόρων (όσων τουλάχιστον ψήφισαν ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και όσων συνεχίζουν να ψηφίζουν ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.). Των 2 τελευταίων η εκλογική βάση αποτελεί μία γάγγραινα η οποία όμως παραμένει στάσιμη δίχως να επεκτείνεται σε περισσότερο κόσμο. Όμως οι σθεναροί ψοφοφόροι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα αποτελέσουν κάποια στιγμή στο μέλλον ένα βέβαιο προς εξέταση (ψυχολογική) σώμα. Η παροντική προσωποποίηση και πραγμοποίηση της φράσης "η Αριστερά στην εξουσία" δείχνει εππηρεασμένη από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.ικό σύνδρομο στέρησης ταυτότητας. Όχι, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι το νεώτερο ΠΑ.ΣΟ.Κ., αντιθέτως αποτελεί, με τα όσα μέχρι στιγμής λαμβάνουν χώρα, κάτι διαφορετικό και καινούριο. Είναι εύλογο οι προεκλογικές δεσμεύσεις να καταλήγουν σε μετεκλογικές τούμπες, όμως όχι τόσο απροκάλυπτα και ανερυθροίαστα. Ή πάλι ναι! Ναι, γιατί η σύγχηση στην πολιτική αντίληψη των τεκταινομένων είναι σαν την πολιτική της καμμένης γης όσον αφορά τον πόλεμο. Λυγίζει τις αντιστάσεις επιτρέποντας στον επιτιθέμενο να φανεί σωτήρας. Και δεν είναι το παράδειγμα του μονόφθαλμου ηγέτη μεταξύ των τυφλών που προσδιορίζει την τωρινή κατάσταση της χώρας. Είναι οι προσπάθειες διαρκούς τύφλωσης των πολιτών από τη δολοφονική ματιά της εξουσίας...Ας προσέξει ο ψηφοφόρος γιατί όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «...μία ίσον καμία...»
«...είναι οι φορές, πολλές ή κάμποσες, που δεν προφταίνεις να μετρήσεις ενθυμούμενος πόσες προηγήθηκαν από αυτές. Είναι οι προηγούμενες και οι επόμενές τους που από μόνες τους δεν προφταίνουν να γεμίσουν τα κενά της ζωής μιας και αυτά είναι πολλά και οι φορές λιγότερές τους...»
Χειμώνα φέτος μπορεί να μην έχουμε δει μέχρι τώρα μα η πρωινή τσιφούρα και η βραδινή υγρασία κάπως διασκεδάζει κάποιες μελαγχολικές θύμισες αλλοτινών χειμώνων, όταν ο κόσμος επιθυμούσε το κρύο κι αυτές τις γλυκές εικόνες θαλπωρής και ζεστασιάς προκειμένου να γιορτάσει τις ομαδοποιήσεις των μοναχικοτήτων τους. Πλέον όμως οι μοναχικότητες αντί να συγχρωτίζονται σκοπώντας στο κοινό καλό, περιθωριοποιούνται αποδυναμώνοντας εαυτούς και γίνονται έρμεα της θέλησης των μεμονομένων ομάδων που κερδοσκοπούν εις βάρος των. Όσες συλλογικότητες έχουν παραμείνει ενεργές προσπαθούν να διευρυνθούν πληροφορώντας τον κόσμο, μα ο κόσμος έχει τα αυτιά του κλειστά. Κι αφής στιγμής κλείνεις τα αυτιά σου σε αλήθειες πώς γίνεται να έχεις τα μάτια σου ανοικτά;
Φαίνεται (από τα παγκόσμια τεκταινόμενα) το πόσο λογαριάζει ο κοινός μέσος άνθρωπος τον κοινό μέσο συνάνθρωπό του: κατά πολύ λιγότερο από όσο νοιάζεται για τον εαυτό του ή ελάχιστα παραπάνω από όσο τον νοιάζει η ευημερία και η επιβίωση του μικρόκοσμού του. Αυτά συμβαίνουν μάλλον στα θεωρητικά πλαίσια και όχι στην εμπράγματη αντιμετώπιση της καθημερινότητας, γιατί η ρεαλιστική εκδοχή της πραγματικότητας κραυγάζει εγωισμούς και αλαζονεία στο θέμα της αλληλέγγυας κοινωνικής συμπεριφοράς. Στην αντίθετη περίπτωση θα είχαμε μια προκλητική διόγκωση των κινημάτων αλληλεγγύης (αναφορικά τουλάχιστον στο παράδειγμα της Ελλάδας) και τη δημιουργία ενός ισχυρού μετώπου αντίστασης και άμυνας στα προσχεδιασμένα και τις εκ των προτέρων ειλημμένες αποφάσεις. Άλλωστε τα παγκόσμια και διαχρονικά παραδέιγματα λανθασμένων και σωστών επιλογών έχουν προηγηθεί και υπάρχουν στην ιστορική μνήμη τόσο των θυμάτων όσο και των θυτών. Καθώς όμως η ποσοτική πλάστιγκα γέρνει προς την κατηγορία των θυμάτων και η αντίστοιχη ουσιαστική προς τη μεριά του θύτη δεν είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσει κανείς ό,τι ο θύτης έχει τα μέσα μεταξύ των οποίων (το αποτελεσματικότερο είναι) και την κατανόηση της επιβεβλημένης και καταστατικής θυματοποίησης της πλειοψηφίας του κόσμου. Τι σημαίνει αυτό; Όχι πάντως ό,τι ο θύτης έχει ζήσει σαν θύμα προκειμένου να αντιλαμβάνεται τα αντανακλαστικά και τις αντιδράσεις των θυμάτων απέναντι στο συμπεριφορισμό της εξουσίας (...είναι το μάρκετινγκ, ηλίθιε!)
Πρωτίστως αντιλαμβάνεται η εξουσία και κατόπιν εορτής αντιδρά ο εξουσιαζόμενος. Ίσως αν το ανθρώπινο σώμα είχε κι άλλα μάγουλα, η χριστιανική επιείκεια να τραβούσε είς μάκρον την όπια αντίδραση του αδικημένου. Εν τούτοις, αυτό που ονομάζεται ιώβειος υπομονή χαρακτηρίζει ως κοινωνική αντίδραση την μέση συμπεριφορά του υποτελούς, όταν κατ' εξακολούθηση πεισμώνει και ευλαβικά δυσανασχετεί με όποιες πολιτικές και προγράμματα κυριαρχούν την καθημερινότητά του. Βέβαια το παράδοξο σε αυτό είναι πως η ηγεσία της εκκλησίας πλέον χρησιμοποιεί συχνά-πυκνά τον άμβωνα ως μέσο πολιτικών μηνυμάτων πολύ περισσότερο από την ηθικοπλαστική καθοδήγηση του ποιμνίου. Ακόμη και ο θρησκευτικός επίσημος φορέας αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο του πιστού (πολίτη) μιας και ο ίδιος αντί να κατακεραυνώνει τους θρησκευτικούς/εκκλησιαστικούς εκπροσώπους για την απροκάλυπτη υποκριτική τους συμπεριφορά (δεδομένης της οικονομικής σταθεράς που παρουσιάζει η εκκλησιαστική εταιρεία της χώρας) σκύβει το κοκκινισμένο του πρόσωπο με σεβασμό και ταπεινότητα σε όσα λόγια και μηνύματα εκτοξεύονται από τους κληρικούς και τους δσποτάδες.
Η εξουσία διαμορφώνει και ο πολίτης συμβιβάζεται (αργά ή γρήγορα, έκων άκων). Σίγουρα δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο αποτελεσματική διαμόρφωση των τρέχουσων καταστάσεων αν ο πολίτης αντιδρούσε στο βαθμό και με την ορμή που δικαιολογεί η ατμόσφαιρα (πολιτική-οικονομική-κοινωνική), η οποία χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο από την καταδυνάστευση και καταλήστευση των υποκειμένων (μεμονωμένα και ως σύνολο). Μία διαδικασία που στην αντίθετη περίπτωση θα έβρισκε μία έστω υποτυπώδη αντίσταση και που πλέον όμως λειτουργεί ως αναπόφευκτη κατάσταση προκειμένου "η χώρα να βγει ξανά στις αγορές". Η συντριπτική πλειοψηφία καταδικάζει τις τράπεζες ως ανήθικους δυνάστες, όμως την ίδια στιγμή δεν διστάζει, ηθικώς, να σύρεται οδυρόμενη σε ουρές έξω από κλειστά τραπεζικά καταστήματα και ΑΤΜ. Ναι μεν, αλλά...
«Οι αφελείς δεν γνωρίζουν κι ως εκ τούτου δύσκολα τους κατηγορείς για κατασκευασμένη άγνοια, τουναντίον είναι καταδικασμένοι εξαιτίας της αδιαφορίας τους. Οι αδιάφοροι δεν κατανοούν και συνεπώς δεν τους κατηγορείς για έλλειψη κατανόησης, όμως ναι, καταδικαστέος κάθε αδιάφορος εξαιτίας της δολοφονικής του άρνησης. Οι επί παντός επιστητού αρνητές δεν έχουν το αίσθημα της ομόνοιας και της συγκατάβασης και έτσι κι αλλιώς δεν τους κατηγορείς έυκολα για α-συμφωνία, όμως καταδικαστέοι κι αυτοί γιατί υποκρίνονται πως δεν γνωρίζουν...»
Τα γεγονότα μπορεί να παρερμηνεύονται σύμφωνα με τις ανάγκες/στόχους τής μετάφρασης, όμως παραμένουν γεγονότα και αυτά χρησιμοποιεί η Ιστορία προκειμένου να τεκμηριωθεί και να αποτελέσει αντικειμενικότητα συμβάντων και αποδείξεων. Αυτό ισχύει γενικώς, όχι όμως και στα πλαίσια της νεοελληνικής αντίληψης περί ιστορικότητας των στοιχείων, συμβάντων και γεγονότων μιας και αποδεικνύεται καθημερινώς και περίτρανα η ζωτικής σημασίας απουσία μνήμης για όποιες εξελίξεις.
Στην Ελλάδα, πλην αρκετών αξιόλογων περιπτώσεων, η μνήμη τελεί υπό καθεστώς χειραγώγησης και αναστολής καταγίγνεται σε λησμονιά, εσκεμμένη ή ακούσια. Αποδεκτό είναι πως η δημιουργία και η διατήρηση της παράδοσης ενέχει πολυάριθμα στοιχεία που καταδεικνύουν τις φιοριτούρες και τη φαλκίδευση των γεγονότων με απώτερο στόχο τον περιορισμό της αντιληπτικής ικανότητας του ιστορικού ατόμου. Πλείστα τα παραδείγματα (ελληνική φυλετική καθαρότητα, η κρυφή εκπαίδευση κατά την οθωμανοκρατία, ο εμφύλιος σπαραγμός, η στρατιωτική χούντα, η μεταπολιτευτική περίοδος, το χαμπέτι της εθνικοφροσύνης γύρω από το σπασμωδικό "μακεδονικό ζήτημα", η υποτελής συμπεριφορά του νεοέλληνα τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής πραγματικότητας κτλ), πλείστα και τα αναπόδραστα(;) αποτελέσματα σε μία κοινωνική πραγματικότητα, η οποία αντί να διεκδικεί, μοιρολατρεί και πιάνεται από τα μαλλιά της για να μην πνιγεί στα βαθιά νερά της ανυποληψίας του καθρέφτη. Βέβαια, το είδωλο δεν μιλά ούτε αντιδρά, όμως το υποκείμενο συλλαμβάνει πολλές φορές τη ματιά του ειδώλου να χάσκει ανύμπορη να κατανοήσει τον πασιφανή ρεαλισμό της παρούσας κατάστασης ανάγκης.
Σε αυτό δείχνει να πάσχει ο σύγχρονος ελλαδίτης: Απορεί επί ματαίω και μέχρι εκεί. Παραπέρα, νομίζει πως ξεφεύγει από τη νόρμα και συνεπώς τίθεται εκτός του συγκεκριμ[ενου μοντέλου βίου και αντίληψης. Τι κρίμα αυτή η αλαζονεία της άμμετρης αδιαφορίας και του ισορροπημένου αποπροσανατολισμού...!
Φαίνεται (από τα παγκόσμια τεκταινόμενα) το πόσο λογαριάζει ο κοινός μέσος άνθρωπος τον κοινό μέσο συνάνθρωπό του: κατά πολύ λιγότερο από όσο νοιάζεται για τον εαυτό του ή ελάχιστα παραπάνω από όσο τον νοιάζει η ευημερία και η επιβίωση του μικρόκοσμού του. Αυτά συμβαίνουν μάλλον στα θεωρητικά πλαίσια και όχι στην εμπράγματη αντιμετώπιση της καθημερινότητας, γιατί η ρεαλιστική εκδοχή της πραγματικότητας κραυγάζει εγωισμούς και αλαζονεία στο θέμα της αλληλέγγυας κοινωνικής συμπεριφοράς. Στην αντίθετη περίπτωση θα είχαμε μια προκλητική διόγκωση των κινημάτων αλληλεγγύης (αναφορικά τουλάχιστον στο παράδειγμα της Ελλάδας) και τη δημιουργία ενός ισχυρού μετώπου αντίστασης και άμυνας στα προσχεδιασμένα και τις εκ των προτέρων ειλημμένες αποφάσεις. Άλλωστε τα παγκόσμια και διαχρονικά παραδέιγματα λανθασμένων και σωστών επιλογών έχουν προηγηθεί και υπάρχουν στην ιστορική μνήμη τόσο των θυμάτων όσο και των θυτών. Καθώς όμως η ποσοτική πλάστιγκα γέρνει προς την κατηγορία των θυμάτων και η αντίστοιχη ουσιαστική προς τη μεριά του θύτη δεν είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσει κανείς ό,τι ο θύτης έχει τα μέσα μεταξύ των οποίων (το αποτελεσματικότερο είναι) και την κατανόηση της επιβεβλημένης και καταστατικής θυματοποίησης της πλειοψηφίας του κόσμου. Τι σημαίνει αυτό; Όχι πάντως ό,τι ο θύτης έχει ζήσει σαν θύμα προκειμένου να αντιλαμβάνεται τα αντανακλαστικά και τις αντιδράσεις των θυμάτων απέναντι στο συμπεριφορισμό της εξουσίας (...είναι το μάρκετινγκ, ηλίθιε!)
Πρωτίστως αντιλαμβάνεται η εξουσία και κατόπιν εορτής αντιδρά ο εξουσιαζόμενος. Ίσως αν το ανθρώπινο σώμα είχε κι άλλα μάγουλα, η χριστιανική επιείκεια να τραβούσε είς μάκρον την όπια αντίδραση του αδικημένου. Εν τούτοις, αυτό που ονομάζεται ιώβειος υπομονή χαρακτηρίζει ως κοινωνική αντίδραση την μέση συμπεριφορά του υποτελούς, όταν κατ' εξακολούθηση πεισμώνει και ευλαβικά δυσανασχετεί με όποιες πολιτικές και προγράμματα κυριαρχούν την καθημερινότητά του. Βέβαια το παράδοξο σε αυτό είναι πως η ηγεσία της εκκλησίας πλέον χρησιμοποιεί συχνά-πυκνά τον άμβωνα ως μέσο πολιτικών μηνυμάτων πολύ περισσότερο από την ηθικοπλαστική καθοδήγηση του ποιμνίου. Ακόμη και ο θρησκευτικός επίσημος φορέας αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο του πιστού (πολίτη) μιας και ο ίδιος αντί να κατακεραυνώνει τους θρησκευτικούς/εκκλησιαστικούς εκπροσώπους για την απροκάλυπτη υποκριτική τους συμπεριφορά (δεδομένης της οικονομικής σταθεράς που παρουσιάζει η εκκλησιαστική εταιρεία της χώρας) σκύβει το κοκκινισμένο του πρόσωπο με σεβασμό και ταπεινότητα σε όσα λόγια και μηνύματα εκτοξεύονται από τους κληρικούς και τους δσποτάδες.
Η εξουσία διαμορφώνει και ο πολίτης συμβιβάζεται (αργά ή γρήγορα, έκων άκων). Σίγουρα δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο αποτελεσματική διαμόρφωση των τρέχουσων καταστάσεων αν ο πολίτης αντιδρούσε στο βαθμό και με την ορμή που δικαιολογεί η ατμόσφαιρα (πολιτική-οικονομική-κοινωνική), η οποία χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο από την καταδυνάστευση και καταλήστευση των υποκειμένων (μεμονωμένα και ως σύνολο). Μία διαδικασία που στην αντίθετη περίπτωση θα έβρισκε μία έστω υποτυπώδη αντίσταση και που πλέον όμως λειτουργεί ως αναπόφευκτη κατάσταση προκειμένου "η χώρα να βγει ξανά στις αγορές". Η συντριπτική πλειοψηφία καταδικάζει τις τράπεζες ως ανήθικους δυνάστες, όμως την ίδια στιγμή δεν διστάζει, ηθικώς, να σύρεται οδυρόμενη σε ουρές έξω από κλειστά τραπεζικά καταστήματα και ΑΤΜ. Ναι μεν, αλλά...
«Οι αφελείς δεν γνωρίζουν κι ως εκ τούτου δύσκολα τους κατηγορείς για κατασκευασμένη άγνοια, τουναντίον είναι καταδικασμένοι εξαιτίας της αδιαφορίας τους. Οι αδιάφοροι δεν κατανοούν και συνεπώς δεν τους κατηγορείς για έλλειψη κατανόησης, όμως ναι, καταδικαστέος κάθε αδιάφορος εξαιτίας της δολοφονικής του άρνησης. Οι επί παντός επιστητού αρνητές δεν έχουν το αίσθημα της ομόνοιας και της συγκατάβασης και έτσι κι αλλιώς δεν τους κατηγορείς έυκολα για α-συμφωνία, όμως καταδικαστέοι κι αυτοί γιατί υποκρίνονται πως δεν γνωρίζουν...»
Τα γεγονότα μπορεί να παρερμηνεύονται σύμφωνα με τις ανάγκες/στόχους τής μετάφρασης, όμως παραμένουν γεγονότα και αυτά χρησιμοποιεί η Ιστορία προκειμένου να τεκμηριωθεί και να αποτελέσει αντικειμενικότητα συμβάντων και αποδείξεων. Αυτό ισχύει γενικώς, όχι όμως και στα πλαίσια της νεοελληνικής αντίληψης περί ιστορικότητας των στοιχείων, συμβάντων και γεγονότων μιας και αποδεικνύεται καθημερινώς και περίτρανα η ζωτικής σημασίας απουσία μνήμης για όποιες εξελίξεις.
Στην Ελλάδα, πλην αρκετών αξιόλογων περιπτώσεων, η μνήμη τελεί υπό καθεστώς χειραγώγησης και αναστολής καταγίγνεται σε λησμονιά, εσκεμμένη ή ακούσια. Αποδεκτό είναι πως η δημιουργία και η διατήρηση της παράδοσης ενέχει πολυάριθμα στοιχεία που καταδεικνύουν τις φιοριτούρες και τη φαλκίδευση των γεγονότων με απώτερο στόχο τον περιορισμό της αντιληπτικής ικανότητας του ιστορικού ατόμου. Πλείστα τα παραδείγματα (ελληνική φυλετική καθαρότητα, η κρυφή εκπαίδευση κατά την οθωμανοκρατία, ο εμφύλιος σπαραγμός, η στρατιωτική χούντα, η μεταπολιτευτική περίοδος, το χαμπέτι της εθνικοφροσύνης γύρω από το σπασμωδικό "μακεδονικό ζήτημα", η υποτελής συμπεριφορά του νεοέλληνα τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής πραγματικότητας κτλ), πλείστα και τα αναπόδραστα(;) αποτελέσματα σε μία κοινωνική πραγματικότητα, η οποία αντί να διεκδικεί, μοιρολατρεί και πιάνεται από τα μαλλιά της για να μην πνιγεί στα βαθιά νερά της ανυποληψίας του καθρέφτη. Βέβαια, το είδωλο δεν μιλά ούτε αντιδρά, όμως το υποκείμενο συλλαμβάνει πολλές φορές τη ματιά του ειδώλου να χάσκει ανύμπορη να κατανοήσει τον πασιφανή ρεαλισμό της παρούσας κατάστασης ανάγκης.
Σε αυτό δείχνει να πάσχει ο σύγχρονος ελλαδίτης: Απορεί επί ματαίω και μέχρι εκεί. Παραπέρα, νομίζει πως ξεφεύγει από τη νόρμα και συνεπώς τίθεται εκτός του συγκεκριμ[ενου μοντέλου βίου και αντίληψης. Τι κρίμα αυτή η αλαζονεία της άμμετρης αδιαφορίας και του ισορροπημένου αποπροσανατολισμού...!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου