"Μεθυσμένος μονόλογος απέναντι από τον καθρέφτη...(σε έξι γουλιές)" από την ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ

...πρόσωπα και καταστάσεις γίνονται σειρές με λέξεις, πάλι, κάποιες ώρες αφότου επήλθε η πλημμυρίδα του ξημερώματος. Κούτσουρο σωτηρίας γίνεται ένα-ένα με τη σειρά του κάθε ένα τα τσιγάρα που χαιρετίζουν με τον καπνό τους τις πληγωμένες αμυγδαλές μου. Είναι από αυτές τις στιγμές που ο καθρέφτης έχει ξαγρυπνήσει και κουρασμένος πια αποστρέφει τη θολωμένη από την υγρασία φάτσα του στις ματιές μου. Αυτός ο απρόσωπος φιλοξενούμενος του δωματίου που διπλασιάζει ανά στιγμές τα στοιχεία του κορμιού μου. Αυτός ο απρόσωπος, μουγκός και στιλπνός απέναντί μου. Όσες φορές τον κοιτάω, αδιάφορος καταφέρνει να με κάνει να περιορίζομαι και πάλι σε εμένα κι αυτό είναι το χιούμορ του: με γυρνάει κατάφατσα σε’ μένα...Παραμένει αλώβητος από τις επαφές μου πάνω του μιας και τις εξασθενεί αμέσως. Απλησίαστος, όμως όχι άσχημος ούτε όμορφος μιας και “πάλι εμένα δείχνει”!

Όχι δεν είμαι ναρκισιστής, απλώς μια φυλακισμένη ματιά στην επιφάνειά του. Ο Ντόριαν τον καταράστηκε σε πορτραίτο...και η κατάληξή του: σκασμένη χάρτινη επιφάνεια, αμυχές ηλικίας και ουλές φόβου στο σκασμένο πρόσωπό του. Τα δάχτυλά μου του προκαλούν πολλές φορές χαρακιές απ’ όπου γυάλινο αίμα ρέει και χύνεται σε κομμάτια από ρευστό τζάμι...κι εγώ ξυπόλητος από πάνω τους με πυρακτωμένες πατούσες να τραυματίζω τις ισορροπίες μου...

Και μέσα σ’ όλα αυτά, αχνιστές προσπάθειες να προσεγγίσω τον ενδόκοσμό μου σκοπώντας να οξυγονώσω το μυαλό μου μαστουρώνοντάς το με ώριμες επιθυμίες, άγουρες για τους περισσότερους. Γονατιστός προσδοκώ ακολουθώντας τις οδηγίες του αυθορμητισμού μου. Χορεύοντας περιπλανήσεις πάνω στα αναμμένα κάρβουνα προσδοκιών, ξαποσταίνω για λίγο νερό-δύναμη προκειμένου να απεμπολήσω ενοχές και τύψεις που τυχόν εμφανιστούν ζητώντας λάγνα “την κεφαλή μου επί πινάκι”...

Η μνήμη μου είναι κοντή και το παρελθόν μου δεκανίκι σε αυτήν, άραγες πόσα παρελθόντα θέλω για να φτιάξω το περπάτημά μου;

Τώρα όμως βρίσκομαι απέναντι από τη μορφή μου, που επιμηκύνει την απόστασή της μέσω της οθόνης του υπολογιστή. Αδυνατώ να πιστέψω πως οι χαρακτήρες της μαύρης οθόνης γίνονται συρματόπλεγμα και πληγώνουν την αφή μου στην προσπάθεια να με χαϊδέψω...Τόσο κοντά σε μένα και’ γώ παραμένω απλησίαστος! Διαφέρω από εμένα όπως και η στιγμή με τις ημέρες και η εβδομάδα με τα χρόνια. Θέλω τόσα ακόμα προτού σκεφτώ τους αριθμούς και πάλι χάνω εκουσίως άλλα τόσα προτού κάνω τους υπολογισμούς. Πού εδράζεται η ματαιότητα τελικά, στις πράξεις ή στις σκέψεις;           

Συνηθέστερα, μια γερή ανάσα ανοίγει τα πνευμόνια των οδοιπόρων ωθώντας τους να ξεκινήσουν την πεζοπορία και να βρεθούν αντιμέτωποι με τις αποκαλύψεις της. Για’ με, μια γενναία γουλιά αλκοόλ λιγότερο με κουράζει και περισσότερο με ξυπνά. Η διαύγεια του εγκεφάλου μου χαλαρώνει και δέχεται το αφιλόξενο -αρχικώς- υγρό στα εσώτερά μου θυμίζοντάς μου πόσο μονάχος δεν είμαι και ότι έχω κάτι να πιω, μακρυά από τις ξέρες της νηφαλιότητας. 

Μια δεύτερη γουλιά με συγκινεί για όλες τις θύμισες περασμένων και ξεθυμασμένων ποσότητων αλκοόλ που έχω καταναλώσει μέχρι αυτή τη στιγμή, γεγονός που μου δίνει τη σιγουριά πως σε κάθε ξέρα λογική και συντηρητισμό θα υψώσω μια σημαία πειρατική ωσάν σκιάχτρο να απομακρύνει τους κάθε ενοχλητικούς θιασώτες του εξορθολογισμού των πάντων. Τι αλαζονεία και αυτή, ήτοι να εγκιβωτίζεις σε λογικά πλαίσια ακόμη και το πλέον παράλογο των ανείπωτων επιθυμιών σου: Δείτε την τηλεόραση, τι αχρείος μεταγλωτιστής της καθημερινότητας γίνεται θεωρώντας μας άβουλα κέντρα υποδοχής πληροφοριών, υποχρεωμένα να υλοποιήσουμε απάνθρωπες φαντασίες και να απαρνηθούμε τη φυσική ενστικτώδη αξιοπρέπειά μας...

Δεν είναι τυχαίο (τίποτε άλλωστε) πως η μετάφραση της προκείμενης δεύτερης γουλιάς κράτησε περισσότερο της πρώτης. Είναι το αλκοόλ, είναι και ο θαυμάσιος κόσμος του πότη που γεννιέται γουλιά με τη γουλιά. Γράφω πίνοντας αλλά πίνω και γράφω. Η νηφαλιότητα επιτίθεται με το αστικό της δίκαιο στο φυσικό μου αίσθημα και πάθος της διαφορετικότητας. Προηγήθηκε η τρίτη γουλιά. Και κατανοώ πως ακόμη και η έννοια της διαφορετικότητας καταστρατηγείται κατά το δοκούν. Φυσικά και αναφέρομαι στις εκφάνσεις της εξουσίας και της αντικοινωνικής βίας.

Οι ματιές μου γυρνούν το βλέμμα τους στον εγκέφαλο και στρέφονται στο θυμικό του μέρος. Τα πάθη είναι το εργαλείο μου απέναντι στο θεσμικό πλαίσιο του ορθολογισμού αυτής της μπαμπέσας φιλελευθεροποίησης της αγοράς επιθυμιών και αναγκών. Ας το δούμε σαν μια αξιολόγηση αυτού του μοντέλου συναρμολόγησης των κοινωνικών ιστών. 

Η τέταρτη γουλιά χαρίζει και μία διαρκέστερη κατάποση του ουίσκι και ένα πετάρισμα των βλεφάρων-ένα φτερούγισμα που τεντώνει σταδιακά ολόκληρο το σώμα. Η πέμπτη γουλιά έρχεται πιο γρήγορα και χαρίζει ένα αίσθημα αναγνώρισης της μέχρι τώρα πορείας. Άλλο είναι “μεθυσμένος γράφω” και άλλο “γράφω μεθυσμένος”. In vino veritas κι ας είναι ουίσκι...!

Κάθε ποτήρι υπάρχει για να γεμίζει και ως εκ τούτου φουλάρω το χαμηλό μπροστά μου. Το δικό μου έχει κάθετες ασφαλιστικές δικλείδες προς αποφυγήν γλιστρίματος από την αγκαλιά των ακροδαχτύλων μου δίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την αίσθηση πως τα εξωτερικά του τοιχώματα πλαισιώνονται από κάθετες τακτοποιημένες γυάλινες φλέβες. Λένε πως αν ανοίξεις τα χέρια και την καρδιά σου αντανακλάται η αγκαλιά σου, δεν μας έχουν πει όμως πόσες αγκαλιές φτιάχνονται από τα χέρια και την καρδιά μας...!

Εκκωφαντική σκέψη και έκτη γουλιά σαφώς πεπερασμένη και πιο γεμάτη από ουσία.