…αργά το μεσημέρι ενός χειμωνιάτικου πίνακα, το φεγγάρι έχει μόλις προβάλλει διακριτικά κάπως θαμπό απέναντι από μία υποψία ήλιου κρυμμένου πίσω από το άυλο μιλφέιγ που ζωγραφίζουν πάμπολλα σύννεφα περιμένοντας να εξαφανιστεί και αυτή η σπιθαμή της ηλιακής παρουσίας για να οικειοποιηθεί το βραδινό ουράνιο παραπέτασμα…
αργά το μεσημέρι, που οι περισσότεροι κουρασμένοι έχουν ξυπνήσει για να περάσουν κάπως την ψευδαίσθηση του ελεύθερου χρόνου τους μετά την καθημερινή ωρομίσθια αγγαρεία τους, ένα ζευγάρι νεαρών έχει γλυκά κυλήσει το μονοπάτι του Μορφέα και ανασάνει θώρακα με πλάτη, κουρασμένοι από την οργασμική πορεία τους πάνω στο κρεβάτι…
αργά το μεσημέρι, κάπου μακριά από το άγχος της πόλης, η φύση εκπέμπει την υγρασία της από τους πόρους των κορμών της, από την ανατριχίλα της απαλής αέρινης αύρας και από τα τιτιβίσματα των κοτσυφιών…
είναι ένα χειμωνιάτικο τελείωμα κάποιου απογεύματος, που παραπέει στην αγκαλιά του βραδινού παρουσιαστικού της πραγματικότητας και των διαστάσεων. Η χθεσινή βροχή έχει αφήσει περιθώρια στην γη να ξεδιψάσει και ξανά να αποζητήσει νερό από ψηλά, καθώς τις τελευταίες δέκα μέρες τα πρωινά στεγνώνουν από τα νυχτερινά μεθύσια του ουρανού…
Το γυμνό ζευγάρι είναι κουρασμένο και οι ανάσες τους είναι ροχαλητά με γεύσεις ανάμικτες, του ενός από τα φιλιά και σάλια της άλλης. Σφιχταγκαλιασμένοι, όπως βρίσκονται ξαπλωμένοι, ο καθένας σε διαφορετικά όνειρα και παιχνίδια της σκέψης, που πλέον αράζουν και σκεπάζουν το μυαλό τους, τα κορμιά τους είναι βρεγμένα τόσο από την κούραση της επαφής όσο και από τα υγρά της ηδονής που ξέπλυνε το δέρμα τους. Το γαμήσι ήταν ασταμάτητο και οι ανάσες τους κάλυπταν το τρίξιμο του ξύλινου κρεβατιού, που με την σειρά του προσμονούσε την ησυχία για να κάνει την δουλεία του! Το ξυρισμένο τους εφηβαίο τώρα φαίνεται μελανιασμένο και κοκκινισμένο, φανερώνει το πάθος των αγγιγμάτων και τον πόθο του ενός για την άλλη.
…δεν βρίσκονται συχνά, οπότε και η πλησμονή για βλέμματα και στιγμές, με αυτήν την δικιά τους αυτονομία-από την κούραση και την οκνηρία της διάρκειας, καταντά υπέρβαρη και ανυπόμονη· τα κλειδιά αρκετές φορές μένουν πάνω στην κλειδαριά, γυρισμένα, γιατί η ενόχληση απαγορεύεται τότε. Άλλες ενοχλήσεις είναι πιο δελεαστικές σαν κι αυτές του πόνου από το αργόσυρτο τρεμούλιασμα των πόρων, των αποφυλακισθέντων εκπνοών από τα τάρταρα των σωμάτων, των βρεγμένων και ιδρωμένων ματιών από την κούραση της ηδονικής επαφής...
Κι αυτή είναι η πλέον γλυκειά κούραση στα άκρα και τα μέσα των κορμιών, ήτοι το δέλεαρ από ό,τι απορρέει της απενοχοποιημένης σαρκικής επαφής μεταξύ δύο (;) υποκειμενικών κόσμων...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου