Ξεβαμμένες πορτοκαλί ανταύγειες διοχετεύονται από τα θυμιάματα του απογεύματος στις ανθρώπινες δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της νύχτας...Μοναχική υπόσταση ευδαιμονίας καθίμενη αναμένει ξανθιές δροσιές γράφοντας για να ξεγελάσει τη μοναξιά της. «Δεν υφίσταται πρόβλημα στις προσωπικές περιδιαβάσεις των ατόμων, καθότι η φιλία της μοναξιάς είναι μοναδική...όπως και ο ηφαιστειακός αφρός της ξανθιάς απόλαυσης...!»
Τα υγρά της ξανθιάς δίνουν ποτό στις ξύλινες θηλές και το τραπέζι μεθά με μπύρα τις ρωγμές του, ενόσω ρυθμικές μελωδίες ξεφεύγουν από τις κυψέλες των αναριχόμενων ηχείων στα μπράτσα της ομπρέλας...ομπρέλες...προσφέρουν σκιά το βράδυ;! Χα!...όπως κάποιοι φέρουν γυαλιά ηλίου προστατεύοντας τα μάτια τους από τις...νυχτιές!
- Η υστεροφημία της ματιάς κλονίζει την αρχοντιά της στιγμής...
- Η απόλαυση της στιγμής γεμίζει το μπαούλο της ματιάς...
- Ματιά ανέλπιστα κοντόφθαλμη επιμηκύνει τις διαστάσεις της μονοτονίας...
- Η μονοτονία αποτελεί σάβανο υπέροχων καταστάσεων...
- Η κατάσταση προτρέπει την διαφορετικότητα...
- Η διαφορετικότητα χρη καταστάσεων...
Τα φλας αστράφτουν την κυκλοφορία των βλεμμάτων...
Ας μπορούσε το μελάνι να ταξίδευε στους ορίζοντες και να μην κατέλυε στα λευκά κελιά των σημειώσεων...λεκτικές γραμμές και δεσμοφύλακες, οι έννοιες του λάθους...Τι κρίμα για την επικοινωνία...!
« - Τι θα μπορούσε να προσφέρει η βιομηχανία του θεάματος στα εργαστήρια τεχνικής αναπνοών;
- Τίποτα, μονάχα την εκδούλευση του αυθορμητισμού...»
Τα καλοκαιρινά βράδυα αποτελούν την αισθητικότητα της μήτρας των ανοιξιάτικων ωαρίων,
το στήθος γαλουχεί τα βραφικά χείλη
και οι γλώσσες εξιτάρουν τις ρωγμές των έκπληκτων γυναικών.
Το ανθρώπινο είδος και οι bonobo ερωτεύονται σαρκικά από επιθυμία, δεν γαμιούνται όπως τα υπόλοιπα θηλαστικά για τη διατήρησή τους, οι αρσενικές πυγολαμπίδες είναι αυτές που φωσφορίζουν. Παρόλα αυτά οι bonobo είναι εξοικειωμένοι με την παρουσία των συντρόφων του είδους των, οι άνθρωποι όχι, γι’ αυτό κυρίως γαμιούνται και δεν ερωτεύονται, συχνά...!
Οι πολυχρωμίες των προϊόντων είναι το ουράνιο τόξο του κύκλου παραγωγής-κατανάλωσης...και το παραμύθι μιλάει για επιβίωση, αυτό που λέγεται ζωή...Να γιατί υπάρχουν οι ευχές που μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα αν πετάξεις ένα νόμισμα στο νερό!...χμ!
Να γιατί κάποιοι δουλεύουν ως μεσίτες στο φεγγάρι και νοθεύουν με γήινη πραγματικότητα μία φυγή που κάποτε όλους μάς έσπρωχνε σε ελπίδες και όνειρα...
Το δυστυχές της καθημερινότητας αντανακλά το ευτυχές της ψευδαίσθησης, μιας ψευδαίσθησης γλυκιάς και ατέρμονης. Το συστηματικό λάθος καταντά μία πραγματικότητα, μία λανθασμένη πραγματικότητα; Όχι, μία πραγματικότητα βασισμένη σε λάθος και ως εκ τούτου τα λάθη αποκτούν την πραγματική τους υπόσταση...Λανθάνει η πραγματικότητα και οι επιμέρους αλήθειες μοιάζουν με ψευδαίσθηση.
Όσο διασκορπίζει κανείς ευτυχία είναι σαν να συμμαζεύει τη δυστυχία!
Τελικά τα όμορφα πράγματα ξεκινούν κατά τύχη. Είθισται να ξεμένουν από τύχη στο διάβα μας, όμως όπως αυτά έτσι και εμείς αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά εν εξελίξει...Αυτό είναι το όμορφο, το δοκιμαζόμενο και συνεχές εκπληκτικό...
Είναι στιγμές που και η πιο άδολη διάθεση ειλικρίνειας προδίδει υπέρ της ευδιαθεσίας κάποιας προκείμενης κατάστασης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα μάτια δύσκολα σε ξεγελούν, τα χείλη συνεχώς συσφίγγονται και χαλαρώνουν. Οι λέξεις που ταξιδεύουν από το στόμα φτάνουν γυμνές στο βλέμμα τού απέναντι...Δεν είναι αμαρτία να μην γίνονται παραδεκτές οι αλήθειες που σε χαρακτήρισαν σε κάμποσα παρελθόντα βιώματα/αμαρτία είναι να μην τις αποδέχεσαι, με αποτέλεσμα νοθευμένες να ξεφεύγουν οι λέξεις. Ούτως ή άλλως, το παρελθόν είναι για’ σένα και για όσους συμμετείχαν σε αυτό, κανείς και καμία άλλος/άλλη δεν έχει δικαίωμα να εισβάλλει...
Από την άλλη, είναι μεγάλο κρίμα να διαψεύδονται οι πεπερασμένες (μα ζωντανές στο μνημονικό) ευχαριστήσεις προς όφελος κάποιων αντίστοιχων τωρινών. Δεν συγκρίνονται! Είναι διαφορετικές οι “πριν” και οι “μετά”, ακόμα και οι “τώρα”. Η επαφή συνήθως τις επικυρώνει, άλλοτε τις μακιγιάρει πούστικα! Η ισορροπία έγκειται στο να επαληθεύεις εσένα σεαυτόν! Μονάχα τα παραμύθια υπάρχουν σαν ελαφρυντικά στον άνθρωπο και τον συγγραφέα. Όση αλήθεια κι αν διοχετεύουν στον αναγνώστη, αυτή είναι μερική...
Το να ξεγυμνώνεις εσένα σε δικό σου άνθρωπο, που δεν αποστρέφεται τα ψεγάδια της γύμνιας σου είναι το μεγαλειώδες της σχέσης...
Όλα τα παραπάνω είναι σκέψεις που γδύνουν τη μοναξιά μου ντύνοντας τις στιγμές που παρατηρώ γύρω μου, καθώς περιμένω...
Και χαίρομαι που περιμένω πάντοτε μόνος μου, εγώ και οι ανάσες μου.
Περιμένω τη μούσα,
μα καπνίζω γράφοντας, κοροϊδεύοντάς την.
Ακόμη περιμένω!
Δεν πάει ώρα, δεν πάει...αλλού!
Ταξιδεύει το χνώτο μου και συντομεύει τις αποστάσεις,
ξέχωρα αν διαλύεται αγκαλιάζοντας την ατμόσφαιρα γύρω μου!
Περιμένω και δεν ξέρω αν είμαι ξενύχτης ή αγουροξυπνημένος.
Το φως υπάρχει μονάχα μέσα στο δωμάτιο, πίσω από τα κλειστά παραθυρόφυλλα.
Οι νικοτινένιοι κύκλοι που ξεφυσάω ανάμεσα στα χείλη μου γίνονται ρολόγια δίχως δείκτες.
- Μ’ ακούς που περιμένω!
- Τι χορεύουν τα χείλη σου;
- Μ’ ακούς;
- Σε ρωτάω τι ψελλίζεις!
- Ε!
- Δεν με συγκινείς χωρίς ήχο, μα με χείλη που εφάπτονται και γλείφονται!
- Και οι ανάσες διώχνονται από τα κενά στα δόντια μου...Και τα δόντια πέφτουν από την ωριμότητα της ανημποριάς...Και τα μάγουλα φουσκώνουν με μηλαράκια ροζιασμένα από ντροπή αναμονής...
περιμένω ακόμη...(μην ξέροντας τι να περιμένω)!
Των περιπτύξεων η αλήθεια ποικίλει. Σίγουρα δεν είναι δεσμευτική πέραν της αφής και του αγγίγματος. Ό,τι όμως αναδύεται ως αύρα από αυτές μεταφράζεται ποικιλοτρόπως: Υποκρισία, ψεύδη, αισθησιασμός στείρος, πνευματική ολοκλήρωση, ηθική κατάντια ακόμη και σωματικός παλιμπαιδισμός. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως οι ανάσες είναι το ηφαίστειο του σώματος και τέφρα τους ίσως η επιφανειακή αλήθεια...
Και έρχονται οι επαφές. Κάποιες ατιμέλητες, άλλες απαστράπτουσες, μερικές υπερβολικά έγχρωμες και όλες μαζί στο σύνολό τους γλείφονται και γλείφουν ό,τι τις συναναστρέφεται...
Παλιότερα, θυσία στο άγγιγμά τους ήταν χιλιάδες κορμοστασιές, υποχρεωτικά με βλέμματα κλειστά ή ικευτικά ορθάνοιχτα από κατακόκκινα πρόσωπα που λιώνουν...
Συχνά θέλγουν ζευγάρια χέρια να τριφτούν αναμεταξύ των και θέρμη ή ιδρώτας ταξιδεύουν στις γραμμές της παλάμης για πιο υγρές και καυτερές επαφές...
(Σε μικρότερες ηλικίες, αυτές οι επαφές με τα χέρια γίνονται πλέον επικίνδυνες χάριν της αφέλειας της πρώτης επαφής με τις ποικιλίες των πρώιμων εμπειριών...)
Σε κινήσεις μετωπικής σύγκρουσης εξελίσονται οι γειτνιάσεις λέξεων και φράσεων εμμένοντας σε συμπεριφορές εχθρικές. Τα σώματα ενίοτε επιδίδονται σε χορευτικές τελετές μα άλλοτε σφαγιάζουν συμβολικά ονειροπολήσεις. Η ουσία του νοήματος γοητευτικά ατενίζει το δήθεν της αλήθειας του ανθρώπου, από το ανύπαρκτο της οποίας στέλνονται τα μηνύματά του.
Η εχθρότητα ενέχει πάντοτε τη συμμετοχή όσο η αυθύπαρκτη ειλικρίνεια κρίνεται από την ειλικρίνειά της...
- Πότε σταματάει ο χρόνος και δεν γυρίζει μπροστά;
- Με το θάνατο ενός παρελθόντος!
- Και πότε το παρόν φαντάζει πληκτικό;
- Με την απειλή ενός ανανεωμένου μέλλοντος...
- Μα πώς το μέλλον έχει άλλο φύλο από το παρόν;
- Γιατί έτσι κατανοούμε τις περασμένες στιγμές από τον μέλλοντα χαρακτήρα τους...
- Υπάρχει μέλλον χωρίς παρελθόν;
- Ναι, αν υπάρχει το παρελθόν του μέλλοντος!
Υ.Γ.: ...ίσως μερικές φορές οι ματιές γίνονται περισσότερο επικίνδυνες από το ίδιο το σθένος της δηλητηριασμένης γλώσσας...μα και πάλι, το μίσος και η έχθρα δύσκολα θα μπορούσαν να αποσοβηθούν...η καταστροφή πιθανόν να φτάσει μόλις οι αιχμηρές οδοντοστοιχίες δαγκώσουν τις κόρες, εν είδει απόπειρας δολοφονίας της όρασης από τη γεύση...Μοναδική ευχαρίστηση...!
Αν πάλι σουβλερά νύχια έμπηγαν τις βρωμιές τους στα αυτιά των ιδιοκτητών τους, τότε άλλη μία αισθησιοκτονία θα λάμβανε χώρα...!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου