Στο τέρμα της ντροπής ξεκινά το ταξίδι η ειρωνία
εμποτισμένη με κυνικότητα και θράσσος ανήξερο
απέναντι σε κάθετι που κατατίθεται με ηρεμία εν μέσω σιγής
καθόσον ο άσχημα πληροφορημένος διατηρεί τον εαυτό του σίγουρο.
Κάποτε όμως οι διαφανείς σιγουριές κατακρυμνίζονται από την ηχώ της αλήθειας
που κατακάθεται μονάχη της πάνω στο βράχο της Ψυτάλλειας αγναντεύοντας
τα τόσα ξεβρασμένα κορμιά των εκδοχών της
που σαν τα ψάρια έξω από τα νερά τους εκπνέουν τους ακροτελεύτιους ρόγχους τους.
Οι παιάνες της νίκης σπάνε τα τύμπανα στ' αυτιά των νικητών
και ξαφνιασμένοι από τους κρότους, κουφοί όπως γίνονται,
ξεφεύγουν με τα σύννεφα γι' άλλους τόπους, εκεί
που η ειρήνη παραμένει λέξη άναρθρη!
Άναρθρες είναι και οι κραυγές των αντρόγυνων
κάθε φορά που μπαινοβγαίνουν ο ένας μέσα στον άλλον
επιθυμώντας να ξεσκίσουν την απέναντι προσωπικότητά τους
ώστε να τελειώσουν ως νικητές.
Όμως οι νικητές σε παιχνίδι που ποτέ δεν τελειώνει
είναι σαν τα φαντάσματα της παιδικής περιέργειας για το σκότος
και το απόξενο αντικείμενο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου