Έφτασε λοιπόν, για ακόμη μία χρονιά, το σωτήριο (;) έτος της αλλαγής. Είναι το 2015. Έτος ανάπαυσης, έτος αλλαγής, έτος αρμονίας και αναμόρφωσης...; ΜΠΑ!!!!!
Ας είμαστε ρεαλιστές και συγχρονισμένοι άνθρωποι με το παρόν. Σύγχρονοι και όχι παλιμπαιδιστές του άλλοτε σαν σήμερα καιρού. 25 Ιανουαρίου σήμαναν οι εκλογικές αναμετρήσεις του εαυτού με το παρόντα χρόνο του ΕΙΝΑΙ και του ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Ακόμη μία φορά είναι και αυτή που θα ξεκινήσουν να σουλατσάρουν στα αυτιά και τα κεφάλια μας οι φωνές της ευαγγελίζουσης αλλαγής και ανατροπής της κατεστημένης πραγματικότητας/καθημερινότητας.
Για το τι αλλάζει και τι πρόκειται να παραμείνει απαράλλαχτο δεν χρειάζεται ούτε δράμι φαιάς ουσίας να τρέξει στις εγκεφαλικές οδούς του καθενός και καθεμιάς μας προκειμένου να καταλάβει ο αδαής της κάθε ημέρας πως τα πράματα δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Μολονότι αλλάζουν εξίσου εύκολα οι διαθέσεις του καθενός/μιάς...
Τι να φταίει και που έφταιξε το κοινωνικό σύνολο δεν βοηθά και να προσπαθήσει όποιος να κατανοήσει την επικαιρότητα των παθών και των λαθών του ιστορικού ατόμου. Αυτό που ίσως να φταίει είναι η ίδια αναχρονιστική και ετερόχρονη επικαιρότητα της ερώτησης: Τί; Ποιός; Γιατί;
Για ακόμη μία φορά φωνές θα τρέξουν να κραυγάσουν πως όλα είναι κατανοητά και όλοι ακατανόητοι. Είναι;
Ε λοιπόν, από αυτά που φαίνονται και λογαριάζονται ως ΕΙΝΑΙ εύκολα φτάνει κανείς στο ζητούμενο...Εμείς!
«Οι εμπάθειες που χρωματίζουν τα αστικά προσωπεία στους καθρέφτες
εμμένουν σαν τα αδιάβροχα ψιμύθια στα μάγουλα των κυρίων
που φεύγοντας από το σπίτι τους αυτοί κραυγάζουν θαμπωμένοι "ΨΕΥΤΕΣ"
κι αυτές βαμμένες κομψευάμενες περπατούν στις άχρωμες διαδρομές των ματιών.
Όσο κι αν τα μάγουλα γεμίζουν αντιδράσεις κι εκπλήξεις φαντασίας
τα μάτια τους λίγο πιο πάνω στάζουν εικόνες ράθυμης απελπισίας
με τα μελανιασμένα σύννεφα να τρέχουν πίσω από τις σκιές των.
Κι αυτός ο ήλιος, της πόλης φάντασμα, να ξεφουσκώνει ολούθε τις οιμωγές του....
Χειμώνας, με γκριζαρισμένες τις ανάσες των ήχων απ' τις ρόδες
πάνω στις ίδιες υγρές διαδρομές στους δρόμους και τις φάτσες των κτιρίων
από τις πόρτες των οποίων εμφανίζονται και κρέμονται λυγμών μπόρες-
στάζουν από τα κοκκινωπά αυτιά οι απολήξεις κακόχολων αστείων...
Όσο δείχνουν οι ημέρες πως περνούν άλλο τόσο και οι άνθρωποι περνούν και ξαναδιαβαίνουν μέχρι να έρθουν οι επόμενοι και μετά από αυτούς άλλοι επόμενοι και μετά από αυτούς άλλοι...
Η επιβεβαίωση της καθημερινότητας είναι οι ώρες και τα διαστήματα των ημερόνυχτων. Εξάλλου, οι άνθρωποι πηγαινοέρχονται κάθε στιγμή, βράδυ πρωί, μεσημέρια και απογεύματα. Τα χιλιόμετρα τείνουν να γίνουν οι ώρες της ασφάλτου, των ουράνιων και θαλάσσιων ταξιδιών. Τα μίλια και τα χιλιόμετρα ίσως τελικά να είναι ο χρόνος του μέτρου της απόστασης και αυτά με τη σειρά τους γδύνουν και ντύνουν τα κορμιά των μετακινούμενων ανθρώπων από τόπους σε άλλους τόπους και από χωρικές διαθέσεις σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της παγκόσμιας ψυχογραφούμενης κλίμακας.
Το ιστορικό άτομο ντύνεται χρόνους, στιγμές και διάρκειες γδύνοντας τις χιλιομετρικές αποστάσεις: από το σπίτι στη δουλειά και από' κεί σε κάποια εβδομαδιαία σκορπίσματα και ψυχανεμίσματα στη γεωγραφική πλάνη της εικονικής πραγματικότητας.
Χρονίζει ο τόπος; Άχρονος πάντως δεν είναι γιατί ήλιος και φεγγάρι εναλλάσουν τις συντροφιές με τα σύννεφα και τα αστέρια και τα χνώτα της κάθε συντροφιάς καθρεφτίζονται στο πρόσωπο της Γαίας. Αυτή ζεσταίνεται, υγραίνεται και κρυώνει κάθε ημέρα το ίδιο και διαφορετικά...» Εμείς;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου