Κρίνοντας συμπεράσματα από την περίοδο του φετινού καλοκαιριού, όσον αφορά τις ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές των επισκεπτών της Αστυπαλιάς -έχοντας κατά νου την αντίστοιχη περσινή τουριστική περίοδο του νησιού- καταλήγω στο εξής: Τα φετινά "μπάνια του λαού" μάλλον δεν πρόλαβαν να υγράνουν τις υπάρξεις των όσων είχαν την ευχέρεια να αδράξουν διακοπές και άδεια. Ένα γενικότερο μούδιασμα, μία γενικευμένη τυπικότητα στην παρουσία των συλλογικών συμπεριφορών, η διαφορετικότητα και η ομορφιά της περσινής περιόδου είχαν για ακόμη μία φορά ματαιοδόξως αποκατασταθεί από την έτερο αστική ομοιομορφία της επίδειξης γενειοφόρων φατσών, των εγχρώμως στιγματισμένων δερμάτων, της καρικατουρίστικης παραθαλάσσιας αθλοπαιδείας που ακούει στο όνομα ΡΑΚΕΤΕΣ, της αγχώδους προσπάθειας για την ίδια την επίδειξη παρουσιαστικού και πνεύματος, την καταναγκαστική απάιτηση όποιου/ας να ακουστεί κοινώς η αγαπημένη σαχλαμάρα, την εγωπαθική νοοτροπία του καθενός και καθεμιάς να μεταφέρουν μαζί τους τις συμπεριφορές που τους χαρακτηρίζουν καθημερινώς και τέλος την ανικανότητα όσων επεδίωξαν διακοπές να κάνουν ένα διάλειμμα από την μονοτονία της πεπατημένης υπόλοιπης περιόδου επιβίωσης.
Προφανώς, όποια μανιχαϊστική συμπερασματική αντίληψη για το συνολικό ποιόν της φετινής θερινής τουριστικής περιόδου θα αποτύχει εξ'αρχής να αντιληφθεί την ουσία της ποιοτικής διαφοράς του συμπεριφορισμού του νεοέλληνα, σχεδόν οκτώ (8) χρόνια από την είσοδο της ανθρωπότητας συνολικά στην πολυδιαφημισμένη παγκόσμια οικονομική ύφεση. Η αλήθεια είναι ό,τι σε αυτό το σχετικά μικρό χρονικό διάστημα έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά αναφορικά στις αιτίες και τα αιτιατά της κρίσης, τις κατά τόπους και χρόνους ρεαλιστικές αφορμές εκτίναξης του δημόσιου και εξωτερικού χρέους, τις κυβερνητικές και διακυβερνητικές άμεσα εκτελεστές αποφάσεις που πλήττουν τους ζωτικούς τομείς της κάθε καπιταλιστικής και μετακαπιταλιστικής κοινωνίας (παιδεία, υγεία, δημοσιονομική πραγματικότητα, τροφή και νερό κ.ο.κ.) αφενός μεν, και τις ταυτόχρονες αποφάσεις κάθε εξουσιαστικού κέντρου (τοπικού, εθνικού, παγκόσμιου) που στοχεύουν στην ασφαλέστερη και αποτελεσματικότερη υλοποίηση των προαναφερθέντων, αφετέρου δε. Παράλληλα με την εξουθενωτική επανάληψη νέων όρων (οικονομίας και ζωής) υπερβολικός ντόρος έχει καλλιεργηθεί προκειμένου ειδήμονες και άσχετοι, θρησκειολόγοι και ψυχολόγοι, οικονομολόγοι και τυχοδιώκτες της χειραγώγησης του κοινού νου να δεσμεύσουν τα λογικά αισθητήρια του κόσμου απέναντι σε μία επίπλαστη "υποχρέωση χρέους" απρόσωπη μεν, μιας και δεν έπληξε τους υπόλοιπους μία συγκεκριμένη κοινωνία ανθρώπων...Αντιθέτως, το παρουσιαζόμενο ως θύμα της "κατάστασης κρίσης" προβάλλεται ανενδοίαστα και κυνικώς το τραπεζικό σύστημα.
Το επιπλέον παράδοξο είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ('εχοντες πληροφόρηση ή ελλειπή γνώση) ομονοεί στη ζημιογόνο διαχείρισιη του τραπεζικού συστήματος αγνοώντας ταυτόχρονα την ίδια την παραδοξότητα στην οποία πρωταγωνιστούν. Όμως το πολιτικό σύστημα και η πολιτειακή διαχείριση της ζωής έχουν καταστεί από κοινού (αναφορικά στην ελλαδική πραγματικότητα) γενεσιουργές αιτίες του νεοελληνικού συμπεριφορισμού. Η μικρογραφία του πολιτικού κατεστημένου αντανακλάται στο ευρύτερο σύνολο του νεοελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού βίου, καθώς η προαναφερθείσσα παραδοξότητα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, πως αντικατοπτρίζει την κοινοβουλευτική παραδοξότητα σε στιγμές που για παράδειγμα, αφορίζεται νομοσχέδιο από βουλευτές (δηλαδή εκλεγμένους αιρετούς αντιπροσώπους των ψηφοφόρων) που μόλις προηγουμένως το είχαν υπερψηφίσει εν συνόλω (το πρόσφατο, από μία ευρεία γκάμα εκτάκτων και μη πολυνομοσχεδίων, παράδειγμα του ΕΝΦΙΑ κραυγάζει επί τούτου).
Το χρέος του κόσμου, όπως λογικά προκύπτει, δεν είναι να υποχρεούται σε μία διαρκή και εξελισσόμενη δέσμευση ως προς τους θύτες. Τουναντίον, χρέος του είναι να διεκδικεί τα αυτονότητα σε μία περίοδο που η λέξη ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ φθίνει, εφόσον το περιεχόμενό της ταυτίζεται με κάτι τι σύνηθες, αόριστο, κενό ενθουσιασμού, άχρονο και άτοπο. Όποιος στο παρελθόν είχε προγράψει πως κάθε πενήντα ή εκατό χρόνια που διαγράφει η Ιστορία συνηγορούν στην εξέλιξη και βελτίωση του ανθρώπινου και φυσικού κόσμου είχε προφανώς μπερδευτεί στην ανορθόγραφη σκέψη του. Η διαχειριστική ανικανότητα της συναίσθησης των πραγμάτων είναι αυτή που καταλήγει κάθε φορά να γεννιέται από αυτόν τον αέναο τοκετό ύπαρξης και αντίληψης, γνώσης και πραγμοποίησής της. Η παρένθετη μητέρα της σύγχρονης (περεταίρω) αντιμετώπισης και επίλυσης του γενετίσιου ενστίκτου γεννήθηκε με την συνδρομή παρένθετου εκδορέως υποχρεωτικών εικονικών στιγμάτων προκειμένου το φαινόμενο της ζωής βιαίως (και ανερυθρίαστα) να υπεραμύνεται της ρεαλιστικής του υπόστασης. Αυτό δύναται να μεταφράσει τη βλακωδώς λαοφιλή φράση "Δεν Υπάρχει"...!
Πέραν λοιπόν από κάθε ψυχολογική διαβάθμιση της επι-βιωμένης καθημερινότητας, το χρέος όσων έχουν τη διάθεση και την επακόλουθη ευχέρεια να μεταβούν στο στάδιο των διακοπών είναι να πραγματώνου στο έπακρον τις όποιες μεταφραστικές αναπαραστάσεις του ανθρωπίνως φυσιολογικού "ελεύθερου χρόνου". Μα το κρίμα βρίσκεται προσκολλημένο στη σάρκα της επόμενης από την ακολουθούμενη στιγμής. Όπου και να πάει ή και να βρεθεί ο σύγχρονος εκπρόσωπος της αστικής καθημερινότητας (κάτι που παρατηρείται και στην επαρχιακή νοοτροπία της κάθε ημέρας) εναγωνίως αποζητά την πυξίδα προσκολλήσεως στην πεπατημ'ενη διαδρομή του βίου. Ε λοιπόν, αυτό φάνηκε εντόνως φέτος σε αυτό το νησί -τελευταίο προορισμό κάποιας ακτοπλοϊκής σύνδεσης.
- "Μα γιατί;!"
- "Πώς και;!"
- "Καλά, δεν υπάρχουν, ε!"
Ο άνθρωπος της κάθε ημέρας υπάρχει και μεγαλουργεί διατηρώντας την ατονία του. Ίσως εξαιτίας αυτής της απόστασης να δικαιολογούμαστε και του λόγου μας. Αυτό αποκαλείται κοινώς "ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου