"Οι κολασμένες αποστάσεις ή άλλως Η αμαρτία της μακρινής ματιάς…" από την ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ

Πολλές φορές τα σύννεφα μετριούνται με τις ανάσες των ματιών που κάθονται κάτω από την μάσκα του ορίζοντα, εκτός από εκείνα που κατακάθονται ωσάν πηλίκια μιας άλλης εποχής ή σαν στεφανωτές κορδέλες στις κορυφές των βουνών και των ακροπόλεων…αργά διαδοχικά καρέ, με την ταχύτητα όμως μιας διάθεσης –αρμονικά συμβιβασμένης– νωχελικής και ναζιάρας όσο και οι τεντωμένες ουρές των τετραπόδων…

οι ρυθμοί πνοής των σύννεφων ξεφαντώνουν με τους αέρηδες και τους τυφώνες,

ιδρώνουν με τις πρώιμες ψυχρές ανάσες του Οκτώβρη και χάνονται ρεμβάζοντας 

για μήνες ολόκληρους, το καλοκαίρι. 

Τα τιτιβίσματα προδιαθέτουν τα μάτια για τα ακαριαία άλματα και τον τυχοδιωκτισμό των αρσενικών πουλιών, ξετρυπώνοντας και πάλι να χάνονται μέσα στις απαλές και αέρινες νιφάδες πάνω από το κεφάλι σου…σχεδόν πάντα, όχι όμως όταν εσύ τα ζηλεύεις και αποφασίζεις να πετάς ψηλότερα από αυτά…

"Αυτός ο άνθρωπος, η εγωιστική του εξέλιξη και ο φθόνος…"

Οι εναλλαγές των απροόπτων με άλλα απρόοπτα και συναπαντήματα από καιρούς ήδη τελειωμένους, μα ποτέ τελείως ξεχασμένους, καταφέρνουν ενίοτε να γεμίζουν με ανάλαφρα σύνολα από νέφη τα μέτωπα του εγκεφάλου…

Ο χρόνος δεν μπορεί να επηρεάσει τις κατευθύνσεις των, τα χρώματά των, το μέγεθος της κακίας ή της ευχαρίστησής των…τίποτε δεν περιγράφεται μεμιάς σε αυτές τις πάντοτε ταξιδεύουσες υπάρξεις, οι οποίες σαν το ουράνιο τόξο, από μικρές κιόλας ηλικίες, καταφέρνουν να συναρπάζουν και να δημιουργούν (ακόμα και χωρίς τις λέξεις) πραγματικότητες λίγα χιλιάδες χιλιόμετρα παραπάνω από το ύψος σου…αυτές βιώνονται χωρίς προετοιμασίες και πρότερη σκέψη· ενυπάρχουν χωρίς να τις βλέπεις, μεταμορφώνονται σε λουτρά από σταγόνες και αργότερα φουσκώνουν τις θάλασσες και τα ποτάμια και τα ρυάκια και ξανά…αρχίζουν να επιδίδονται σε άκρως ερωτικά πάνω-κατεβάσματα στα κορμιά σου, τα κεφάλια και τις βλεφαρίδες σου…και αυτό το ασταμάτητο παιχνίδι οριζόντων, θερμοκρασιών και απορίας σταματά μονάχα όταν κοιμάσαι και όταν αποφασίζεις να μείνεις σπίτι…για τους λόγους σου και όχι εξαιτίας των…

Κάποιος είχε εκφράσει μια φορά την επιθυμία του να γνώριζε μόνον αυτός (και έτσι έγινε) από τι είναι γεμάτα τα σύννεφα και πως δημιουργούνται κάθε φορά σε ουρανό που είναι καταγάλανος…και τελικά είχε δίκιο: οι αναθυμιάσεις από τις τριβές και την επαφή αναμεταξύ των ανθρώπων, τα χασμουρητά, οι καπνοί και οι αφροί από το στόμα, ο βήχας και ο απόηχος των λέξεων …όλη η μαγεία μαζεμένη σε έναν ασκό γεμάτο αισθήσεις και ευαισθησίες!

"Και τότε ήταν που εμφανίσθηκε στην ζωή του μία ανθισμένη κοπέλα και του πρότεινε, πως οι τσίμπλες είναι υποτιμητικός χαρακτηρισμός για τα ξεραμένα δάκρυα…" 

{Κλονισμένες οι απολαύσεις στο μέτωπο της ηρεμίας, απαστράπτουσες οι βροντές της σιωπής να τρέχουν ασταμάτητα με τα γόνατα πληγωμένα από αγκαθωτά τριαντάφυλλα, ενόσω ο λαγός της ματιάς ξοπίσω τους αφουγκράζεται την κίνηση του ιστού αυτής της μαύρης απουσίας…

Οι στιγμές κατακλύζονται από αποστάσεις που θυμώνουν μεταξύ τους και κόπτονται για το ποια θα προλάβει τις αδιαφορίες μα και τους στεναγμούς των χιλιομέτρων!

Παράλληλοι μονόδρομοι, από σχεδόν κοντινές αφετηρίες, με κατευθύνσεις τα αλλεπάλληλα ζιγκ-ζαγκ και τις εκτροπές στο αντίθετο ρεύμα, είναι η κοινωνική πραγματικότητα και, ως πλέον φιλικότερη και πλέον ειλικρινής, μειδιάζει ερωτικά  η επαφή χάριν της έλξης των ματιών του (ενός) από την νιφάδα στο χείλος και την προκλητικότητα των βλεφαρίδων της (άλλης)…}

Στις απογευματινές ώρες, τότε που ξελογιάζονται τα μάγουλα και τα βλέφαρα αρχίζουν βαριά να αισθάνονται τα μάτια τους: Τότε είναι οι ώρες για τις πιο γλυκές μελωδίες του καλοκαιριού. Ο ήλιος πέφτει κάπου χωρίς να βυθίζεται στη θάλασσα, μόνος του χάνεται (κάπου αλλού) πίσω από λόφους και βουνά...Χιλιάδες εκατομμύρια ανάσες βρωμίζουν με καλλυντικά τις άοσμες στιγμές των μεγάλων αστικών κουτιών. Η θάλασσα δεν έχει βοηθήσει τελικά ποτέ να εξαγνιστεί ο άνθρωπος από τις “αμαρτίες” τής καλοπέρασης και της αδιαφορίας για τα συμβάντα των άλλων, λίγο πιο δίπλα!

Αυτό επιβεβαιώνει άλλωστε κάθε αναφορά στις εμμονές. Μία καθημερινή αναφορά, ίσως η πλέον απλησίαστη δικαιολογία προκειμένου κανείς να μην αλλάξει (ή έστω να προσπαθήσει λίγο για κάποιες άλλες) γωνιές οπτικής και κίνησης ενώπιον των πραγμάτων και των καταστάσεων. Κι όμως, πάντοτε θα περισσεύουν οι έξυπνοι και θα μειοδοτούν οι τρελλοί (και οι) ρομαντικοί ονειροπόλοι. Τα υποβοηθήματα, που λειτουργούν διατηρώντας το κυρίαρχο κοινωνικό και πολιτι(σμι)κό καρκίνωμα της κάθε ημέρας, έχουν επενδυθεί από τους ελιτισμένους σε αυτές τις εμμονές. Και εξαιτίας του πολυάριθμου σε ποιότητα και ποσότητα ονοματίζονται (σε -ισμούς), για να διευκολύνεται η “παράταση ζωής” των. 

“Η εξουσία ουδέποτε χάιδεψε αυτιά, τουναντίον τα ξερίζωνε...και όχι μόνον αυτά!”

Για να καταστεί η δικαιοσύνη ως μορφή εξουσίας θα πρέπει να δικάσει και να αποφασίσει. Τα δεκανίκια της προσωπικής αξιοπρέπειας γίνονται βορά στην κοινωνική ανέχεια. Η ισορροπία και η προσαρμοστικότητα δεν ταιριάζει σε πνεύματα που ξεχωρίζουν τους εαυτούς τους από την καθωσπρέπει μάζα και ιστορία. Ο παραλογισμός των ημερών δεν αντίκειται στη λογική της ελπίδας, αντιθέτως χαρακτηρίζει το βαθμό της ανατροπής που γνωρίζει το κατεστημένο της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Βέβαια, ο εγκρατής και κραταιός παραλογισμός ενυπάρχει εντόνως σε όλες αυτές τις πολυδοκιμασμένες υποσχέσεις των λογής πολιτικάντηδων σωτήρων των δήμων και των κρατών, των  εθνών και των εγκόσμιων κοινωνιών, ιδιαιτέρως δε σε όσους ανασταίνουν προεκλογικώς τους χαμένους χάρτες της αξιοπρέπειάς των.    

    

Οι μέρες πλησιάζουν στο τέλος τους...Ο χρόνος μοιάζει να’ χει ξεμπερδέψει μ’ αύτες, γι’ αυτό και τις αφήνει αίολες και αδιάφορες στα μάτια και στα δάχτυλα των ηλικιωμένων. Μονάχα όσες κράζουν πλάι σε βρέφη και σε καταστάσεις κωματώδους ειλικρίνειας αφήνει να ορθώσουν το ανάστημά τους μεγαλύτερο απ’ το δικό του! (Όσα δεν φέρνει αυτός, τα κομίζουν αυτές, θαρρώ...!). Για τις υπόλοιπες λοιπόν ο καιρός δεν προμηνύεται καλός. 

Καλοκαίρι μεν μέλλεται, μα ημέρες χειμωνιάτικης μοναξιάς βιώνουμε. Το καλοκαίρι ξεκινάει με ημέρες που τελειώνουν γρήγορα φτύνοντας στο δρόμο για τις μεγαλύτερες νύχτες. Αυτό συμβαίνει, τουλάχιστον στα καλοκαίρια! Οι ημέρες ζηλεύουν τις πλέον δροσερές νύχτες και τα ακόμα πιο εφηβικά τους καμουφλάζ... Ο εσπερινός των απολαύσεων επιτρέπει στις αμαρτίες των νυχτερινών να προελάσσει ανεμπόδιστα χαρίζοντας ιδρώτες και καψίματα. Η ζέστη όμως εκεί! Κραδαίνει τα θερμόμετρά της βαστάζοντας υδράργυρους να μην εκτοξευτούν και καεί ο τόπος... που θα καεί όμως...!

  

Στις αναπάντητες ερωτήσεις των ημερών

οι απαντήσεις υπάρχουν σε κάθε σημείο από το παρελθόν...

Οι απορίες από στιγμιαίες καθίστανται διαρκέστερες των απομνημονευμάτων

και εμφανίζονται εκκωφαντικοί οι ρυθμοί των καθημερινών πραγμάτων.

Ο άνεμος των απονενοημένων πράξεων ανθίσταται

στις βροχές και την παγωνιά-

των υποκειμενικών πράξεων προΐσταται η μελαγχολία.

Τα φορέματα των στιγμών διαφέρουν από αλλοτινές χοροεσπερίδες 

και η αντικειμενικότητα του υλικού πολιτισμού θρέφει φρούδες ελπίδες.

Σιγά σιγά ξεβγάζει ο ουρανός φτερωτούς αλήτες,

καταραμένους ερωδιούς που πνίγονται σε κουταλιές από αλάτι

πάνω στις κόγχες των καψαλισμένων βράχων...

Ο ήλιος ζηλιάρης ως είθισται,

εγωιστής εκ των πραγμάτων και εξ’ ύψους!

Στις μονοτονίες των σαββατόβραδων και στις αναστολές του φεγγαριού 

η ποιότητα ανθίσταται και πληγώνεται ανελέητα,

ασταμάτητα κατατρώγεται από αδηφάγους τύπους/αξιολύπητους θύτες   

Στα μυστικά που περιβάλλονται από την κινητικότητα των ανθρωπίνων συν-αισθητηρίων εδράζεται ο τελετουργικός ρυθμός των ματιών και των στιγμών. Ο χρόνος προσδιορίζεται από τις στιγμιαίες διάρκειες των καταστάσεων και εγκιβωτίζεται με όρους οικονομικής και πολιτικής φύσης. Η αγοραζωή (φύσει) μετριέται σε αριθμούς και διάρκεια μέχρι λήξης της. Η υπέρβαση των κεκτημένων και των πεπατημένων που αναδεικνύονται μέσα από την καθημερινή διάρκεια του χρόνου στέκει λίγο μακρύτερα, ίσως και σε μέρη απλησίαστα, μιας και συνήθη λογοτεχνήματα του στυλ “ταπεινός μισθός”, “εξευτελιστικός μισθός” σπρώχνουν στο εξώτερο την αξιοπρέπεια όποιου νοήματος και χειροκροτούν την απληστία του υλιστικού πλούτου.

Εν τέλει (και για να φτάσουμε στο παρόν), το να καρπώνεται κανείς δόξες άλλων δεν αποτελεί ανοίκειο χαρακτηριστικό της νεοελληνικής πραγματικότητας. Αυτό που δεν αναγνώριζε μέχρι πρότινος ο σύγχρονος ελλαδίτης είναι πως γίνονται μπίζνες-κομψοτεχνήματα απ’ όσες παρασκηνιακές κινήσεις δεν αφήνουν κενά για υποψίες και αποτυχίες. Ευέλικτος τυχοδιώκτης ο νεοελλαδίτης ανά την ιστορική συνέχεια (ασυνέχεια) αφενός μεν, αφετέρου δε προσκολλημένος εμφανίζεται στις ίδιες μεθόδους, αιώνες τώρα. Και αυτό οφείλεται στην (κενοφανή) ιστορική αναγκαιότητα του ελλαδίτη τυχοδιώκτη να εμπλέκει και το συγγενικό του κύκλο στις ηθικές-ανήθικες ραδιουργίες. Θα μπορούσε εύστοχα λοιπόν σε κάποιον κακεντρεχή παραλληλισμό να συνδέσει κανείς απ’ τη μια πλευρά την έννοια “τζάκια”, που καταδεικνύει το σχολαστικό/αναχρονιστικό τυχοδιωκτισμό που θέλγει τους συγγενικούς κύκλους και από την άλλη την υποκριτκή ποινικοποίηση της χρήσης τζακιών στις πρόσφατες περασμένες ημέρες του χειμώνα...