Το πλιάτσικο της επίγνωσης...ή άλλως ένα σχόλιο αναφορικά στο Οχι που μεταφράζεται ως Ναι

Ας υποθέσουμε την ευστάθεια της πρότασης του Άλβιν Τόφλερ ό,τι το καλύτερο μέσο είναι το μήνυμα. Εν συνεχεία ας προτείνουμε μία κοινή παραδοχή/κοινό τόπο πως το μέσο στις ημέρες μας (και με τη συνδρομή της μεγαλοδυναμίας των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, Μ.Μ.Ε.) καταστρατηγείται με γνώμονα ιδιωτικά οφέλη, τα οποία με τη σειρά τους για να υλοποιηθούν χρειάζονται μία επίπλαστη επιφάνεια, οία θα συνοδεύεται από χειροπιαστά παραδείγματα/επιχειρήματα, μία επιφάνεια που αντανακλά και ικανοποιεί το αίσθημα ανάγκης για το κοινό καλό/δημόσιο όφελος. Ακολούθως, μέσω της επαγωγικής μεθόδου και συνταιριάζοντας τις δύο παραπάνω θέσεις καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα πως «τα μηνύματα αποδεχόμενα την εξουσιαστική καταστρατήγησή των από τη μηχανιστική δομή/νομή εξουσίας ενέχουν ποικιλία κωδικοποιημένων εργαλείων μετάφρασης των γεγονότων.»

Τα γεγονότα έχουν αρχίσει ήδη από τα μέσα του 20ου αιώνα να συμβαίνουν με έναν ρυθμό στον οποίο ο πολίτης ακολούθως αναγνωρίζει το ΕΙΝΑΙ και το ΣΥΜΒΕΒΗΚΟΣ. Οι διαπιστώσεις της σύγχρονης εποχής μάς θέλουν ασυγκράτητους και όχι λελογικευμένα ήρεμους. Φαίνεται πως η παρελθούσα εμπειρία της εκοσμίκευσης των αιτιών και αιτιατών λησμονήθηκε με τον τρόπο και την ένταση που ένα θηλαστικό ξυπνάει άγουρα από τη χειμερία νάρκη. Δεν είναι ότι ξεχάσαμε την ύπαρξη και την αναγκαιότητα των προβλημάτων. Είναι απλώς ότι πλέον αποζητούμε βιαίως λύσεις σε αυτά που κουκουλώνονται κατά κάποιον τρόπο την εννοιολογική τους σημασία. 

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, με τον ίδιο ρυθμό όμως ταχύτατη είναι και η παραγωγή σύγχησης στο θυμικό των πολιτών (ανενεργών και απασχολούμενων). Αυτό καταφαίνεται και από το γεγονός ό,τι το αποκαλούμενο γενικό σύμφέρον ενώ αντικειμενικοποιείται πολύ δύσκολα, εν τούτοις η διασαλευόμενη πολιτική δυναμική του συστήματος είναι ακόμη σε θέση (ή μάλλον φαίνεται να συμπεριφέρεται αντανακλαστικά αγκιστρωμένη) να διαφημίζει την ταύτιση του κοινού συμφέροντος με την κυρίαρχη κοινωνική συνείδηση. Δεν θυμάμαι αποτελέσματα εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα (1981-2012) τα οποία και ελήφθησαν σοβαρά υπόψη από τη μεριά της πολιτικής αντιπροσωπείας του τόπου, καθώς οι μεταφράσεις τους γίνονταν υπό το πρίσμα του καπιταλιστικού ιδεώδους ή το καλειδοσκόπιο της ελεύθερης αγοράς. 

Ευλόγως λοιπόν η κρατική εξουσιαστική πολιτική λειτουργικότητα να μπορεί και σήμερα να ταυτίζει (κατά το δοκούν) το γενικό συμφέρον με την κυρίαρχη κοινωνική επιθυμία και απαίτηση. Εξάλλου, η ακολουθούμενη πολιτική έχει τη διάθεση/ευχέρεια της δομικής διαχείρισης των επιβεβλημένων συνθηκών και προτύπων/μοντέλων καθημερινότητας. Αξιόλογο επιχείρημα αυτής της θέσης είναι και το σύγχρονο κατευθυντήριο σκεπτικό ανθρωπιστικών οργανώσεων, όπως για παράδειγμα ο ΟΗΕ: Στην περίπτωσή του από ηθικής πλευράς θεμελιώνεται η διάθεση - σε σημείο δόγματος - της πολιτικής βίας. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνουν οι M. Hardt & A. Negri «Η κυρίαρχη σήμερα θέση για τα ανθρώπινα δικαιώματα κηρύσσει τη βία ως μέσο προαγωγής των ανθρωπίνων διακιωμάτων...»(1, ΠΛΗΘΟΣ, σελ. 47). Περιττεύει ως εκ τούτου να ασχοληθούμε επιπλέον με την ένταση των εξελίξεων όπως αυτές παράγονται (και με βάση τη βίαιη διάθεση υλοποίησής τους). Ακόμη και προσδιορισμούς όπως "ανθρωπιστική βοήθεια" σημαίνουν πως προϊόντα της KFC (επί παραδείγματι) διακυνούνται από τους κυανόκρανους.

Συνακολούθως, εύγλωττα ένα ΟΧΙ δύναται να μεταφραστεί σε ένα ακόμη ΝΑΙ...