{Η παρακάτω τοποθέτηση ενεργών γραμματοσειρών, παράλληλος προορισμός της είναι η αυτοκτονία της, έχοντας ως εκτελεστή αυτής της επιθυμίας της εμένα (αυτό το κινούμενο σύνολο από κόκαλα…από αυτούς που παραμένουμε κλασικοί στην ενδυμασία μας –δερματική επικάλυψη). Όλα έχουν ένα τέλος άλλωστε· η τελειότητα του καθενός έγκειται στην διαφορετική του μοναδικότητα. Επικροτώ αυτήν την άποψη λέγοντας πως την ίδια απτή απεικόνιση του σκοπού αυτού αποτελεί η εικόνα του συνόλου των γραμματοσειρών· νεκρική πομπή των λέξεων...}
- Αποφάσισα μόλις τώρα να αγγίξω κάπως νοητικά, σχετικά με την απόρροια του αντί-θεαματικού και του αντί-εμπορευματικού ή καλύτερα τι είναι και τα δύο στο πάντρεμά τους…φαντασιακό, στο φαντασιακό κατέληξα…
- Πώς γίνεται και κατορθώνεις να αιχμαλωτίζεις τόσο αισχρά την φαντασία σου; Μου φαίνεσαι αρκετά θρασύς να (αιχμαλωτίσεις) βάλεις σε πλαίσια –στεγανά, με αυτό το στενάχωρο κρυπτογράφημα του μυαλού σου, το φαντασιακό! Αποτελεί αίνιγμα φίλε μου, δεν αποτελεί δημιούργημα…
{Να πως θα μπορούσε να αιτιολογηθεί αυτή η αμεσότητα που θα δύνατο να χαρακτηρίσει ένα εικαστικό αντικείμενο, θεωρημένο μέσα από την κλεψύδρα ενός μεγαλύτερου καλειδοσκοπίου της τέχνης, ως φαντασιακό. Η ζωντάνια και ο αυθόρμητος ενθουσιασμός συμπληρώνουν αυτήν την βαλτώδη, από περιττώματα μυαλών και χαμένων ψευδαισθήσεων, κενότητα του ανθρώπου μας…}
- …Θα μπορούσα να σε χαρακτηρίσω εκμεταλλευτή ή, τουλάχιστον, ένθερμο υποστηρικτή της πραγματικότητας που βιώνεται στην μία της διάσταση.
- Μα θέλω να αποκαταστήσω αυτήν την χαμένη υπόσταση του κάθε δημιουργήματος –έργου…να του στομώσω οξυγόνο, να αναπνεύσει πάλι και να χτυπήσει με επικοινωνία την μάζα. «τα αγάλματα να ντυθούν με την ζωγραφική, να βηματίσουν κραυγάζοντας την μουσική και να σπάσουν, με μόχθο και ειλικρίνεια, τους τοίχους της αυθεντικότητας του θεάματος».
- Και πως, δηλαδή, θα μπορούσε να διασφαλιστεί αυτό; Θέλω να πω, με ποιο τρόπο και ποια μορφή θα είναι αυτή που θα το χαρακτηρίζει· μία απλή ακραία διαφορετικότητα ενός αγάλματος, για άλλη μα φορά, ενός μουσικού πειραματισμού ή συνηθέστερα, μιας ασαφούς ζωγραφικής δημιουργίας;
{χρειάζονται και αυτές οι ερωτήσεις για μερικό, έστω, αποσαφηνισμό των λεγόμενων, για μια βουτιά της στάχτης, μια φωτογράφηση του γύρω χώρου και πάνω από όλα, για ένα διάλειμμα ξεκούρασης για την μύτη μου…(στάζω ιδρώτα, κάμποσες παλμικές κινήσεις, πάνω στο λευκό νεκροταφείο)…α! ξέχασα να συστηθώ : Νεκροθάφτης Στιγμάτων Από Μελανώματα Συνειδήσεων – Στυλό· θα με αναγνωρίζετε ως ν.σ,α!μ·σ(*2)}
- Στο καθετί αντί- θεαματικό αλληλοκαλυπτόμενο με το αντί –εμπορευματικό, τελευταία στην σειρά θα χρησιμοποιηθούν η τεχνική, η τεχνοκρατία και ο πραγματισμός τους.
- Στάσου ένα λεπτό! Με λίγα λόγια μου απορρίπτεις ως κάτι το ελάσσονος σημασίας, την συνειδητή θεαματική πραγματικότητα, την εικόνα;
- Πώς μπορεί να υπάρξει συνειδητή εικόνα, όταν αιχμαλωτίζεται από την αδιαφορία της επικοινωνίας με τον καθένα τρίτο!;
- Επίτρεψέ μου, να αποδίδει αλήθεια στην μοναδικότητα κάθε στιγμής· μία επιφανειακή αλήθεια στην μοναδικότητα κάθε στιγμής.
- Το αντιλαμβάνεσαι εντελώς ξεχωρισμένα, γι ‘αυτό και δημιουργείς σχέσεις διαφοράς, το ένα από το άλλο. Και τα δύο αποτελούν γλώσσα· μην ξεχνάς, πως οι πρώτοι άνθρωποι εξέφραζαν εμπράκτως (εδώ λειτουργεί με την έννοια πραγμοποιώ -λέξεις συγκεκριμένα) τις άναρθρες (βασιζόμενοι στην επιστήμη) ηχητικές τους σκέψεις με εικονογραφήματα. Γι ‘αυτό το λόγο δεν μπορείς και παράλληλα δεν προτείνω να κατασταλάξεις τι είναι θέαμα συνυφασμένο με το αντί- εμπόριο ή πάλι τι εμπόριο είναι συνυφασμένο με το αντί- θέαμα, σαν δύο ενδεχόμενα δίπολα-προτάσεις για τέχνης έκφραση. Ο βαθμός ταυτοσιμότητάς τους, αλληλουχία άμεση μεταξύ των, συγκεντρώνει τα όπλα άμυνας και επίθεσης· το χτύπημα στο ένα αποκρούεται σαν να μην έγινε ποτέ, με ταυτόχρονο χτύπημα από το αμυνόμενο…Φαντάσου, σαν να βουτάει το χέρι σου μέσα στον καθρέφτη!
{Το εμπορικό σώμα του καπιταλισμού πάντοτε προβάλλει μία εικόνα-ισχυρό θέλγητρο, μέσω διαφημίσεων και κρυφών μηνυμάτων-ισχυρό δέλεαρ για τον δέκτη-καταναλωτή}
- Θα προτιμούσα, για δικό σου καλό, αυτά που μου ξερνάς τόση ώρα, καλύτερα να τα ψιθυρίζεις· μην τους δίνεις ένταση, θα χαθείς!
- Αυτός είναι ο στόχος μου άλλωστε· μην ντρέπεσαι…η τέχνη, τόσον καιρό, είναι αυτή που μας ψιθυρίζει, γιατί απλώς όλοι μας, οι "καλλιτέχνες", το κοινό -παραμένοντας απρόσωπο, οι κριτικοί, αφήνουμε απλώς κάποιες τρύπες στην μπούρκα της για να αναπνέει και η αναπνοή της γίνεται με την σειρά της ψίθυρος· αργοπεθαίνει, γιατί δεν έχει αυτήν την γλώσσα της για να επικοινωνήσει πλέον άμεσα με όλους μας. Βαριανασαίνει, καθώς ταυτίστηκε η ψυχή με την τσέπη· κοστολογείται πριν ακόμα γεννηθεί ένα στοιχείο της, ένας ακόμα πόρος στο αρρωστημένο της κορμί (κάθε βιβλίο εκδίδεται, κάθε σενάριο σκηνοθετείται τότε και μόνο τότε, όταν η αναλογία κέρδους και ζημίας κλείνει με διαφορά υπέρ του πρώτου). Και την προσωποποιώ, ακριβώς για να την φέρω πιο κοντά σε εσένα, άνθρωπε, μήπως και την καταλάβεις πιο ανοικτά. Ε, ναι λοιπόν! Ακόμα ψιθυρίζει, γιατί το να φωνάξει θα αργήσει· δεν θα μιλήσει απλώς, θα φωνάξει πως θέλει να επικοινωνήσει με τον καθένα, να χαθεί μέσα στα έντερα και στα κύτταρά του, να τον φέρει σε σημείο, όπου πριν δεν είχε σκεφτεί, σε σημείο να σκέφτεται την καθημερινότητά του· το ότι ζει αρκετά μόνος και μακριά, απλώς ικανός να ακούσει μονάχα έναν μουντό ψίθυρο. Θέλει να φωνάξει πως επιζητά προσέγγιση, ευνουχισμό και ανθρωπιστική βοήθεια από τον οποιονδήποτε. Δεν αρκείται στα χέρια της, θέλει να κρατήσουμε τα βλέφαρά της ανοικτά, έτοιμα να δεχτούν τις γενεσιουργές μας εικόνες...
{αφενός μεν ο καπιταλιστικός μηχανισμός παγιώνει μια καθολική υποκειμενικότητα μετατρέποντάς την σε αντικειμενικότητα, αφετέρου δε η αυθόρμητη υποκειμενική προσέγγιση, σε οτιδήποτε ζει και αναπνέει μέσα σε όλους…}
…και ‘μεις να την εκθειάσουμε! Έτσι απλόχερα, γυρνώντας το ειλικρινές μας βλέμμα σε αυτήν. Η τέχνη δεν μπορεί να κοιτάξει μέσα από το δωμάτιο της αυθεντικότητας προς καμία κατεύθυνση καθαρά. Μπερδεύεται που εξαρτάται από έναν άνθρωπο-εργατική μονάδα, δυναμικό (ή όπως αλλιώς, σύμφωνα με την αντανάκλαση του μαρξιστικού πρίσματος, βλέπε Έρνστ Φίσερ, Πολ Λαφάργκ) και που δεν περιστοιχίζεται από ευφάνταστους συνειδησιακούς δημιουργούς.
- Τι προτείνεις δηλαδή;
- Υποστηρίζω μια ενδόμυχη, κατά μέτωπο με τον εαυτό μας, εξομολόγηση. Να σε ρωτήσω κάτι…;
- Είμαι όλος αυτιά και μάτια…
- Τι σκέφτεσαι και λες πάντα συγγνώμη σε κάποιον, που μπορεί να χτύπησες κατά λάθος, που βρίζεις ακατονόμαστα εξαιτίας μιας κάποιας νευρικής σου έξαρσης;
- Μα καλά, τι με ρωτάς τώρα! Απορρίπτεις παντελώς την αναγνώριση του λάθους και την ύπαρξη σεβασμού σε κάτι που μόλις αναθεωρείς, έχοντας σπιλώσει μια τυχόν απλότητα ή σκουριάζοντας μια χρυσαφένια στήλη από αφέλεια;
- Θα σου απαντήσω, λέγοντάς σου ναι…! Τη στήλη θα τη λιώσω και θα τη πετάξω στην άβυσσο της απραγίας και της αφάνειας…
- Καλά-καλά, ατυχές το παράδειγμά μου…
- Τέλος στο κενό. Αλήθεια, ώρες-ώρες (αποκλείοντας τις οιεσδήποτε επαφές μου με συνανθρώπους, όποιες και όπως είναι αυτές, γιατί τότε θα ήταν δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο) βλέπω την αγωνιώδη ανοχή, που όλοι επιδεικνύουν, αυτοβούλως ή όχι, σε καθετί έτοιμο και φανφαρισμένο τούς παρουσιάζεται· όλο αυτό το θεαματικό στήσιμο της πραγματικότητας, αν όχι ως μίας επικείμενης ποθούσης κατάστασης, εμφανίζεται σαν μια απρόσωπη φάτσα μπροστά τους, χωρίς συνείδηση ή αίσθηση της επιθυμίας που συνεπάγεται της ειλικρίνειας (και δεν μιλάω για την νοικοκυρά ή οποιοδήποτε άτομο μιας σαπουνοφουσκαλεμένης αντιμετώπισης της ζωής)· αναφέρομαι σε όλους αυτούς που ζουν βουτηγμένοι στα σκατά και αναπνέουν ένα είδος πολυάριθμων φατσών και οικογενειών από πορδές (αυτή μήπως είναι η συνειδητή πραγματικότητα…;). Δεν είναι αστείο, αντίθετα, την τραγελαφικότητα των ημερών (του) προσπάθησε να δείξει και ο Ντυσάν, με την παρουσίαση του σε μία έκθεση της κρήνης του…έτσι απλά…!
…Μυσταγωγοί μιας τελετουργικά ντυμένης απάθειας, στεκόμαστε μπροστά στο ίδιο μας το είδωλο· μας βλέπουμε να διαφημιζόμαστε, να ορθωνόμαστε σαν ακριβέστατη χρηματική μονάδα (γιατί περί αγοράς και πώλησης πρόκειται), μολονότι δύσκολα θα συμπεράνει ή καλύτερα θα συνειδητοποιήσει κάποιος ό,τι το πλέον φθηνό προϊόν είναι το εργατικό δυναμικό. "Αξίζουμε", επιτέλους, θα φωνάξουμε όλοι οι αδαείς και οι τυφλοπόντικες των φωτεινών δρόμων· εφαπτόμαστε της ουσίας, μα αυτή χάνεται, καθώς διαλύεται γύρω από το σημείο που μόλις βούτηξε μια πέτρα από κάμποσα μέτρα. Το τέλειο, ακανόνιστο σχήμα αραιώνει-γιατί η τέχνη είναι η ελευθεριακή συμβίωση των πάντων- και στο τέλος χάνεται...Για πολλοστή και ακόμη στην νιοστή φορά, μία τρύπα στο νερό…
...................................................
(Φαίνεται κατά πόσο συνεπαρμένος με τις λεκτικές συνειδησιακές, επιθυμητές πάνω από όλα, καταστάσεις του βρίσκεται ο πρώτος λαλήσας. Μα…ας επισκευάσω λίγο τα λεγόμενά του έχοντας φυσιολογικά κάθε δικαίωμα, καθ ‘ότι αυτό είναι το υγιές για οτιδήποτε: η ελευθερία του να το οικειοποιηθείς συμπληρώνοντάς το, επικαλώντας το ανά πάσα στιγμή, παράλληλα ενισχύοντάς το ή και πάλι αφορίζοντάς το. Ποια είναι άλλωστε η πνευματική ιδιοκτησία; Δεν οικειοποιούμαστε και ούτε πάλι κατακτούμε! ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ… )
{ν.σ,α!μ·σ(*2)}
Προσπάθησα να συνοψίσω, εδώ και τόση ώρα που πραγματοποιούνται παράλληλες ακροαματικές ανάπαυλες και πάλι χείμαρροι φωνητικών εγχειρημάτων· Όμως, πνίγομαι σε αυτήν την αναμπουμπούλα ψιχαλισμένης, με πολιτικές στιχομυθίες, αισθηματικής συνεύρεσης των δύο ομιλούντων.«Οι πληγές από τις αχτίδες σπέρματος της σωματικής πρόσθεσης του φεγγαριού και του ήλιου θα φανούν πάνω στα αγάλματα του περήφανου αρχαιοελληνικού ναρκισσισμού· θα κοσκινιστούν τα ρυάκια κατουρώντας ευαισθησία…» και λίγο πιο πίσω, ξέχασα να σας εμφανίσω τι ξέρασα σε ένα πρόχειρο - στάχτη λίγων μόλις λεπτών: «και το σάλιο μου θα ξεχειλίσει από τις όχθες του ποταμού και θα πνίξει ένα ολόκληρο λιβάδι από παπαρούνες και ήλιους του Van Gogh».
{Τζακί}
Μόλις είδα μία στάχτη να αναπνέει ένα κύκνειο άσμα ωσάν μια ρουφηξιά. Η τελευταία της ανάσα!
{ν.σ,α!μ·σ(*2)}
Να ρίξω κάνα δυο ξύλα στην φωτιά; Τότε θα μπορώ να σου πω πόσες ιδέες χώρεσαν σε αυτές τις στάχτες, πόσες εικόνες αποτεφρώθηκαν από τα λόγια μας…πόσα κομματάκια γόμας σύρθηκαν σε όσα γράμματα από μολύβι σώθηκαν…
{Τζακί}
Τότε μάλλον ρίξε περισσότερα κούτσουρα ή μάλλον κάνε αυτήν την φωτιά να μην σβήσει ποτέ.
{ν.σ,α!μ·σ(*2)}
Ορούς αλήθειας μου φαίνεται πως χρειάζομαι αυτήν την στιγμή! Ο καρβουνιάρης πιο φιλεύσπλαχνος από ποτέ· γι ‘αυτό και εγώ θα τον ανταμείψω προσθέτοντας και συμπληρώνοντας τα λόγια του. Αέναα επιζητώ έναν πίνακα να με ακολουθεί μαζί με τον δημιουργό του, δεν έχω εμπνευσθεί από κανένα τετράγωνο, οβάλ, τριγωνικό ή ότι άλλο εγχείρημα ζωγραφικής· νεκροτομείο και αυτά τα σώματα να αιμορραγούν, ριγώντας, από τα πληγωμένα μέλη τους. Θέλω να προεκταθεί κάθε στοιχείο τέχνης πέραν της χρηστικής του αξίας, βάζοντας τόσο τον δημιουργό όσο και τον καθένα μας, διαρκώς, σε αναζήτηση και ερωτήματα· θα χρειαστεί ενδεχομένως να παρέμβουμε, καθείς ημών, ιδιοτρόπως, να συνεχίσουμε το δημιούργημα σε όλες του τις διαστάσεις.
…………………………………………
Κάποια λεπτά αργότερα…
{Αγχώδεις προβάλλουν οι επιθυμίες περιπτύξεων, τόσο για φυσιολογικές ελευθερίες όσο και για συνταγματικές υποχρεώσεις…}
ν.σ,α!μ·σ(*2)
Συναισθηματικές αποχρώσεις έντονων ψυχολογικών κατακερματισμών στιγματίζουν ακόμα μερικά λεπτά αυτής της νυχτερινής ατμόσφαιρας…προσφέρω στίγματα εδώ πάνω δίχως να σκέφτομαι τι λογής διαστάσεις και πόσες ακόμα θα μπορούσαν να προσωποποιήσουν αυτές οι συλλαβές! Φευ…! Εγκιβωτίζοντας μια εικόνα όποιας μορφής και σύνθεσης μέσα σε έναν χαρακτηρισμό χάνει αυτήν την αίγλη της ποικιλίας, που θα μπορούσε να προσφέρει.
μελανοδοχείο
…Ένα απλό χάδι και αυτό μέσα στον τρέχοντα ρυθμό για εξουσία…
ν.σ,α!μ·σ(*2)
Το χαστούκι, φυσικά και εντοπίζεται στον ονοματισμό και τη δημιουργία κρατών, στην ευθυγράμμιση και την αξιολόγηση των επιθυμιών του καθενός και τέλος σε έναν αυθορμητισμό, εδώ και καιρό ελεγχόμενο, ο οποίος εμφανίζεται αναξιοποίητος μακρυά από τις εμποροοικονομικές συνδιαλλαγές.
Μελανοδοχείο
Δεν αντιλέγω, μην τραντάζεσαι…Και ‘γω πιστεύω πως τον συνδετικό κρίκο μεταξύ θυμάτων και θυτών (ας μιλήσουμε κάπως πιο θεατρικά) σε αυτό το ανελέητο παιχνίδι της επιβίωσης, δεν αποτελεί άλλο συστατικό της ψυχοσυναισθηματικής (και σωματικής παρεπομένως) αναγκαιότητας για οποιαδήποτε δράση –δημιουργία –έκφραση του ατόμου, από την ίδια αυτή τη γκάμα προϊόντων (sic) της προαναφερθείσας αναγκαιότητας. «Το θεαματικό παρανάλωμα γύρω από την πυρά στην οποία σιγοκαίγονται οι συνειδήσεις, θα συνεχίσει τον λάγνο προκλητικό χορό κάθε καυτής του φλόγας, γλείφοντας τόσο θερμά τα αυτιά μας!» Θα συνεχίσουν να αναδύονται φλόγες, μέχρι να εξαντληθούν οι επιλογές δράσης μέσα σε αυτήν την αστική τακτική καταστρατήγησης της συμβίωσης και της επικοινωνίας.
{Ας προωθήσουμε την καταστροφή των επίπλαστων δίπολων ζωτικής σημασίας, λόγου χάρην πομπός–παθητικός δέκτης, παραγωγός-καταναλωτής, αυτού του τόσο εγωκεντρικού συστήματος, το οποίο ορίζει την πραγμοποίηση των υπηκόων του, καθώς δεν το νοιάζει παρά μονάχα η διατήρηση και η διαρκής σταθεροποίησή του.}
ω.σ,α!μ·σ(*2)
Μα που είναι επιτέλους αυτό το αυθόρμητο ενθουσιώδες παιχνίδι της εναλλαγής των καταστάσεων που θα έπρεπε να ζει! Καλύτερα να πλανάται και να στοιχειώνει όλους μας προκειμένου να ενθουσιαζόμαστε…έστω ελάχιστα, μα πάντα με φόβο και δέος προς την ειλικρίνειά του…
Βωμέ των καμένων συνειδήσεων…
(Τζάκι)
(…)!;
.................................
- Θα σου δώσω μία απάντηση εν είδει κάποιας απόπειρας να πλησιάσω την ουσία αυτής της (φαινομενικής) προσφερόμενης αλήθειας: Αυτή η διαρκώς υπονομευόμενη ανάγκη για έξαρση, αυτός ο αυθόρμητος ζωντανός ενθουσιασμός για διαφορετικότητα, στις όποιες δράσεις, δεν γίνεται να ληφθεί υπόψιν ξεχωριστά από τις χωροταξικές δομές μιας (επι)κοινωνίας στο ευρύτερό της πλαίσιο. Σε αυτό το τεχνητό περιβάλλον της γρήγορης θεαματικής λήψης κάθε είδους μηνυμάτων, μια τέτοια ξεχωριστή αντίδραση, η οποία άρρηκτα συνδέεται με την ειλικρίνεια όλων των αισθήσεων- είναι ήδη αποτυχημένη (δρα απλώς αντιδραστικά για την ισσοροπία)· η, ακριβής τοποθέτηση και η ροή των καταστάσεων της τυποποιημένης (συνέχειάς της) καθημερινότητας λαμβάνουν διαφορετική αντιμετώπιση από το ανθρώπινο δυναμικό (sic), εφόσον ο χρόνος (και η ευχαρίστηση της ψευδαίσθησης του ελεύθερου χρόνου) περιορίζεται στην εικόνα της εγκλωβισμένης πραγματικότητας μέσα στην πολεοδομία της. Το αποκορύφωμα του καπιταλιστικού ιδεώδους και της εξουσιαστικής διάθεσης συνεχίζει με τον τίτλο "Η επανασύσταση της χρονοδόμησης της ανθρώπινης ύπαρξης"…Η κλωνοποίηση έρχεται να επισφαλίσει την άποψη ό,τι οι εικόνες που δημιουργούμε αυτοβούλως (εδώ θα το χρησιμοποιήσω με σκωπτικό πνεύμα) αποτελούν τα σημεία μιας ελεγχόμενης δραστηριότητας, ήδη προκαθορισμένης.
- Με αφήνεις άφωνο με αυτήν σου την τοποθέτηση! Ποια η αφορμή της!…Αλλά θα την πλευρίσω την σκέψη σου…πρόσεξέ με με τα αυτιά και τα μάτια σου…: "συνειδήσεις –μπαταρίες συνεχώς γεμάτες από εικονογραφήμματα πραγμοποιημένης πραγματικότητας, στον βαθμό εμπορευματοποίησής της εξ ολοκλήρου…"
- Εύστοχο το πείραγμά σου και συνάμα κολακευτικό για το τι έχεις καταλάβει μέχρι τώρα ή καλύτερα πως δύνασαι να ανασκευάζεις. Να σου γνωστοποιήσω ό,τι προσωπικά, αντιλαμβάνομαι πως η ψυχογεωγραφική αναθεώρηση των αισθήσεων {εστιάζοντας στις περιοχές όπου βρίσκονται οι παιδικές χαρές ή πως λειτουργούν οι κινηματογράφοι, η προοπτική του κάθε μπαρ-κλαμπ, το στήσιμο ενός πολυκαταστήματος, ακόμα και η λειτουργικότητα του τετράκυκλου μικροκόσμου (βλ. αυτοκινητοβιομηχανία)}είναι το πρώτο βήμα σε αυτήν την προσπάθεια ρήξης με το κατεστημένο της απρόσωπης επικοινωνίας τόσο με τον χώρο όσο και με τον συνάνθρωπο. Οι ευκαιριακά αναγκαίες εκφράσεις ποικίλουν και βρίσκονται σε περίσσια μέσα σε αυτούς τους χώρους και εν γένει σε κάθε πυκνοκατοικημένη περιοχή- αποδυναμώνοντας κατ ‘αυτόν τον τρόπο την μοναδικότητα της διαφορετικότητας και του αυθορμητισμού. Και αυτό είναι το κλίμα που επικρατεί, έχοντας εξωθήσει την τέχνη σε σφαίρες πέραν της ανάγκης έκφρασής της, ανάγοντάς την σε κάτι τόσο ξεχωριστό - δικαιολογημένο να θυσιάζεται προς χάριν του εμπορικού τυχοδιωκτισμού· η ύπαρξη του δίπολου "καλλιτέχνης"-κοινό, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μονάχα την προσπάθεια/παρωδία του αποδέκτη να φτάσει στην προσφερόμενη τέχνη πληρώνοντας το τίμημα της απόστασής της από την καθημερινότητά του.
- Εννοείς, εν ολίγοις, πως οι θύλακες της εμπορικής ουσίας της τέχνης, στο πρόσωπο των απανταχού θιασωτών της, αποξενώνουν αυτήν την φυσιολογική αναγκαιότητα έκφρασης του ατόμου…
- Συ είπας...!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου