Τα δεδομένα μάς παραπέμπουν σε μία πραγματικότητα ευκαιριακής δομής με συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, τα οποία δείχνουν να ευδοκιμούν στους κόλπους της κατεστημένης πολιτικής/πολιτειακής εξουσίας και κατευθύνονται με αντιδραστική διάθεση στο αισθητηριακό ΕΙΝΑΙ της λαϊκής βάσης. Τα αριθμητικά στοιχεία δείχνουν να παραμορφώνουν την πραγματιστική αντίληψη των δεδομένων, μιας και από την πλευρά τους οδηγούν τον κόσμο σε σύγχυση, καθώς παρακολουθεί τους ψηφοθηρικούς δείκτες να ανεβοκατεβαίνουν, τόσο στις "επίπλαστες" δημοσκοπήσεις όσο και στα παραγόμενα συμπεράσματα των ίδιων των ψηφοφόρων-πολιτών. Βέβαια, το σύστημα κατέχει την υποκριτική ικανότητα μάλιστα από τους ίδιους τους επαγγελματίες της υποκριτικής τέχνης. Αρκεί κανείς να προτείνει μία αναδρομή στην εξέλιξη της κωμωδίας και της τραγωδίας (ως μορφή τέχνης) και εκεί θα καταλάβει πως ο καλύτερος μαθητής των μεγάλων δασκάλων της δραματουργίας και του θεάτρου συνολικά υπήρξε ο απρόσωπος συστημικός χαρακτήρας των κοινωνικών σχέσεων, ανέκαθεν...
Τυπικά ημερολογιακά και ενώ διατρέχουμε τις πρώτες ημέρες του καλοκαιριού, ως αντιηλιακό λειτουργεί ακόμη μία φορά (η τέταρτη στη σειρά μετά τις εκλογές του 2004) η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Το αν ήταν/είναι επιθυμία ή πρόταση του νεοέλληνα ψηφοφόρου δεν το σχολιάζω, μιας και ο ψηφοφόρος έχει εμποτιστεί με αυτήν την παραμύθα της ελίτ των εξουσιαστών πως το δικαίωμα του εκλέγειν/εκλέγεσθαι αποτελεί συνάμα και μία αναντίρρητη υποχρέωσή του απέναντι στον ίδιο και την πραγμάτωση της ελεύθερης κίνησής του ως προς την επιλογή της πραγματικότητάς του (πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής). Όμως, αν η πρότερη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες (6η Μαΐου) έλαβε (ή για να είμαστε ακριβείς της αποδόθηκε σκοπίμως) μία μορφή αντίδρασης στο σκελετωμένο παλαιοπολιτικό σώμα της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας, η πρόσφατη προκήρυξη προσφυγής στις κάλπες (17 Ιουνίου) μεταφράζεται πλέον ε όρους (αντι)μνημονιακούς και εσχατολογικούς-καταστροφολογικούς. Ο πολιτικογεωγραφικός προσδιορισμός της μέλλουσας εκλογικής αναμέτρησης απέδειξε πως οι προηγούμενες εκλογές δεν χαστούκισαν τον παλαιοκομματισμό. Τουναντίον, χειροδίκησαν εις βάρος του με διάθεση να το σωφρονήσουν. Γι' αυτό και πλέον γίνεται λόγος για μία κεντροδεξιά με φιλοευρωπαϊκό χαρακτήρα απέναντι στο μέτωπο της ευρείας (;) αριστεράς.
Σχετικά με την κινητικότητα γύρω από τις συνταγματικώς υποχρεωτικές διερευνητικές εντολές που έλαβε κάθε ένας πολιτικός αρχηγός των τριών πρώτων κομμάτων στις εκλογές της 6ης Μαΐου, πολλά σενάρια θα μπορούσαν να διανθίσουν όλες αυτές τις διαδρομές της αστικής κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Χρίζει όμως ιδιαίτερης αξιολόγησης η μεταφραστική δεινότητα(;) και ευστοχία (;) που χαρακτήρισε τους αρχηγούς των κομμάτων απέναντι στα εκλογικά αποτελέσματα.
Πρώτον και κυριώτερο είναι το γεγονός ό,τι καθένας από τους τρεις αρχηγούς των πρώτων κομμάτων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) μετέφρασε διαφορετικά το "μήνυμα" του εκλογικού αποτελέσματος. Άφησαν και οι τρεις όμως έξω από τη συλλογιστική τους το μεγαλειώδες ποσοστό της εκλογικής αποχής, ήτοι ένα 35% ψηφοφόρων, που είτε δεν ψήφισαν από αντίδραση είτε δεν άσκησαν το αποκαλούμενο "εκλογικό δικαίωμά" τους λόγω της χαρακτηριστικής θερινοπρεπούς ραστώνης που χαρακτηρίζει τον Νεοέλληνα είτε τέλος εξαιτίας της συνειδητοποιημένης τους στάσης απέναντι στο υπάρχον σύστημα εκλογικής αντιπροσώπευσης. Εύλογο, μιας και η κατεστημένη κοινοβουλευτική εξουσία έχει μάθει να μεταπλάθει τις αποφάσεις και τις δράσεις του πολίτη από τη σκοπιά του πολιτικού. Άλλωστε, δεν θα υπήρχε τόση κυνική διαφοροποίηση των εννοιών "πολίτης" από "πολιτικός".
Από την πλευρά τους, συλλήβδην και τα δύο παλαιοκαθεστωτικά κόμματα εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) κάνουν λόγο για ένα ξεκάθαρο μήνυμα των Ελλήνων ψηφοφόρων για αλλαγή στα μέχρι πρότινος πεπραγμένα και τη μεθοδολογία που ασκείτο από μεριάς των, μεταφράζοντας όμως σχεδόν οπορτουνιστικά την χαμηλή εκλογική εκτίμηση προς το μέρος τους ως σαφή τοποθέτηση προς την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδος!!! Το αφήνω ασχολίαστο μιας και πλέον τούς έχουμε μάθει, αλλά και πάλι όχι, γιατί συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε (ΝΔ+ ΠΑΣΟΚ....1.192.054 + 833.529= 2.025.083 ψήφοι)
Από την άλλη πλευρά, αυτή του νέου παίχτη στο μετεκλογικό και μελλούμενο πολιτικό σκηνικό, του ΣΥΡΙΖΑ, ο κος Τσίπρας διαρκώς αναφέρει πως ο λαός ψήφισε με λογική και συνείδηση των τεκτενόμενων και των άθλιων συνθηκών διαβίωσης λόγω της υλοποίησης των προαποφασισμένων καταδικών-αποτελεσμάτων της συνεργασίας της ντόπιας πολιτικής ελίτ και της τριαρχίας των Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε.. Απορίας άξιο λοιπόν είναι το πως μεταφράζεται η εκτόξευση των εκλογικών αποτελεσμάτων της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής και του νεόκοπου "μαλακώς" ακροδεξιού κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων (440.894 + 670.596= 1.211.490 ψήφοι, ήτοι λίγο παραπάνω από το μισό ποσό ψήφων που μάζεψαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Υπογραμμίζω σε αυτό το σημείο, πως δεν αναφερόμαστε σε αντισυστημικά κομμάτια του πολιτικού γίγνεσθαι της χώρας, μα σε ακροδεξιές παραφυάδες και ευκαιριακά εργαλεία της συντηρητικής εξουσιαστικής δομής του νεοελληνικού κράτους. Προφανώς η συνειδητή ψήφος ανήκει εξ ολοκλήρου στο κόμμα της μετεξέλιξης του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (sic).
Η Ελλάδα έχει αποδείξει πολλλάκις ότι ο πολιτικοκομματικός της ορίζοντας τείνει δεξιοστρόφως (με ολίγον ή πολύ ακραίες ταχύτητες!), δίχως όμως να εμπιστεύεται και τις υπόλοιπες κατευθύνσεις. Οπόταν τις αναγνωρίζει ή στρέφεται προς αυτές, τότε το κάνει από αντίδραση ή έλλειψη γνώσης της πρότερης κατάληξης των επιλογών του. Δεν υποστηρίζω όμως εδώ ό,τι γνώση σημαίνει αριστερά ή πιο αριστερά. Απλώς το δεξί-πολιτικό αντανακλαστικό του νεοέλληνα δύναται κάλλιστα να μεταφραστεί ως μία μορφή βεβαιότητας. Και όσον αφορά τις σύγχρονες καταστάσεις, αυτή η συντηρητική συνταγή πολιτικής πραγματικότητας ταυτίζεται σώνει και καλά με την αναπόσπαστη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Και εδώ (ακόμη) εντοπίζεται το πρόβλημα, το διακύβευμα αν θέλετα επί της παρούσης.
Οπόταν αναφερόμαστε σε συντηρητισμό, είθισται να εννοούμε τον παραδοσιοπληκτισμό, την έλλειψη νεωτεριστικών ιδεών και προτάσεων, τις θρησκευτικές εμμονές και τον ελλειπή αυθορμητισμό. Πώς γίνεται λοιπόν η νεοελληνική συντηρητική δεξιά να εμμένει σε μία ευρωπαϊκή κατέυθυνση της Ελλάδος, ειδικότερα όσον αφορά την ασκούμενη νομισματική πολιτική, μία ιστορία δηλαδή που υφίσταται περίπου μία δεκαετία αφής στιγμής εισήλθε η χώρα (με τα όσα πλαστα στατιστικά στοιχεία) στην οικονομική ευρωζώνη; Η ερώτηση διακατέχεται από μία εμφανή ρητορική διάθεση μιας και μιλάμε πλέον, επί της ουσίας, όχι για δεξιά/κεντροδεξιά, αλλά για φιλελεύθερες και ακροφιλελεύθερες ασκούμενες πολιτικές. Τούτο δεν σημαίνει πως έχουν χαθεί τα δεκανίκια της ύπαρξης της ευρύτερης δεξιάς καθότι υπάρχει και η αριστερά (παραδοσιακή και νεωτερίζουσα). Πλέον όμως θα πρέπει να συνομολογήσουμε στό ότι τόσο η "σοσιαλδημοκρατία" όσο και η έννοια της δεξιάς ταυτίζονται σε σημεία που δεκαετίες πριν αποτελούσαν τα σημεία τριβής των: δημοσιονομικό σύστημα, εκπαιδευτική πολιτική, εξοπλιστικές δαπάνες, ανθρώπινα δικαιώματα, μεταναστευτική στρατηγική και κατασταλτική διάθεση. Την ταύτισή τους όμως δικαιολογεί η στερεοτυπική διάθεση του εξουσιαστικού συμπεριφορισμού και η λειτουργική χρήση, προς όφελός τους, του μεταλλασόμενου καπιταλιστικού ιδεώδους. Ανατρέχοντας κάποιες δεκαετίες πίσω, στο τέλος τόσο του Α' παγκοσμίου Πολέμου όσο και του Β', θα διαπιστώσουμε τη διάθεση των νικητών να σχηματίσουν συνταγματικές πραγματικότητες σε βάρος των κοινωνικών παροχών και των δικτύων ασφαλείας υπέρ των χειμαζόμενων κοινωνικών πληθυσμών. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο ιστορικός Μ. Μαζάουερ («Σκοτεινή Ήπειρος») για την περίοδο του μεσοπολέμου «...το πρόβλημα δεν ήταν η υπερβολική δημοκρατικότητα των συνταγμάτων αλλά η έλλειψη δημοκρατικών αξιών στο ευρύ κοινό», ενώ πιο πριν υπογράμμιζε πως (η δημοκρατία) «...έτσι όπως επικεντρώνονταν στα συνταγματικά δικαιώματα και παραμελούσε τις κοινωνικές της ευθύνες, έδινε συχνά την εντύπωση ότι ταίριαζε περισσότερο στον δέκατο ένατο αιώνα παρά στον εικοστό.»
Η ιστορία και η υπενθύμισή της για αρκετούς δεν αποτελεί πανάκεια προκειμένου να αιτιολογήσουμε ή ακόμη και να εξηγήσει κανείς τι μέλλει γενέσθαι. Όμως παρόν δίχως παρελθόν δεν λογαριάζεται. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη "δημοκρατία", ηγούν δημοκρατία χωρίς δημοκράτες γίνεται; Αυτό που θέλω να πω είναι πως η πλειοψηφία ευαγγελίζεται τη δημοκρατία, όμως με όρους και προϋποθέσεις που παραπέμπουν σε αυταρχικές διαθέσεις. Φάνηκε ο αυταρχισμός της κοινοβουλευτικής εξουσίας άλλωστε, μέσω του τραγελαφικού εκλογικού νόμου Παυλόπουλου (2006) με το πριμ των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα. Διατηρείται ο αυταρχισμός μέσω των εκβιαστικών διλημμάτων των κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών θιασωτών και της επιχειρηματολογίας τους. Η δεξιά υποστηρίζει πως "όποιος υπερασπίζεται τη 17Ν είναι εν δυνάμει τρομοκράτης", η ακροδεξιά και οι νεοναζί κάνουν λόγο για την υγειονομική βόμβα των "λαθραίων" ανθρώπων δίχως να καταγγέλουν τα εφοπλιστικά και εξοπλιστικά λόμπυ και η ευρωπαϊκή αριστερά καταγγέλει "με τη διπροσωπία της" τα προϊόντα της μήτρας της. Επιπροσθέτως, συλλήβδην όλες οι πολιτευόμενες/φιλοκοινοβουλευτικές παρατάξεις μιλούν για την επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας! Ας μάθουν επιτέλους όλοι τους, πως για μία χώρα (εταίρο μικρής ανταποδοτικής δυναμικής) που λειτουργεί στα πλαίσια μιας κοινής νομισματικής πολιτικής, εδώ και περίπου δέκα χρόνια, δεν δικαιούται να αντιμετωπίζεται ισοτίμως και ακριβοδικαίως. Επιπλέον, κοινό μυστικό όλων των θιασωτών της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης είναι η παραδοχή ό,τι η Ελλάδα δανείστηκε (εν είδει πυλωτικού οικονομικού πειραματισμού) υπέρογκα ποσά και πέραν των δυνατοτήτων της να τα αποπληρώσει και φυσικά πολύ πιο πέρ από τις πραγματικές της ανάγκες. Και ας σημειώσουμε σε αυτό το σημείο πως αναφερόμαστε σε μία χώρα της οποίας οι παραδοσιακές κοινωνικές/οικονομικές δομές δεν εξέθρεψαν τον νεοπλουτισμό. Αντιθέτως αυτός εγκαθιδρύθηκε δια της εξωτερικής επιβούλευσης και του μιμητισμού μας!
Εφόσον μιλάμε για εξωτερικό παράγοντα [κάτι για το οποίο ισχύει, αρκεί να αναλογιστεί κανείς, ότι από την ίδρυση του νεότευκτου ελληνικού κράτους (1830) μέχρι τις ημέρες μας δάνεια αποπληρώναμε, χρεολύσια και τόκους] μη λησμονούμε το νεωτερικό ραγιαδισμό όλων μας! Το ραγιαδισμό και το γλείψιμό τους απέναντι στους οίκους αξιολόγησης (Moody's, Standar & Poor's, Fitch), τους διεθνείς πολιτικοοικονομικούς παίκτες τύπου Goldman Sachs, τα δημοσιεύματα φυλλάδων τύπου Bild κοκ. Το να αρνηθεί όποιος/α ότι πλέον η ειδησιογραφία (έντυπη και ηλεκτρονική) στηρίζεται και ολοκληρώνεται στις εξωτερικές διαθέσεις και συμπεριφορές του υπόλοιπου κόσμου πλην του εγχώριου ελλαδικού αποτελεί θαρραλέο πλην αυτο-διαψευστικό αντικείμενο προς ψυχολογική ανάλυση, βέβαια.
Σε αντίθεση με το λαϊκό και δυναμικό στοιχείο, το κεφαλαιικό-τραπεζικό-καπιταλιστικό και γενικά εξουσιαστικό πρόσημο δεν διαθέτει εθνική μήτρα. Τα χαρακτηριστικά όμως, ναι, αυτά εντοπίζονται. Όπως επίσης εντοπίζονται και τα ανθρωπολογικά και τα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά του εργαζόμενου, της γυναίκας, του παιδιού, του ανθρώπου. Αυτά που είναι κοινά και παγκόσμια είναι η επιθυμία ζωής, έρωτα, δημιουργίας και αυτοδιαχείρισης προβλημάτων και της επίλυσής τους. Όπως έλεγε και ο Αντόνιο Πόρτσια "υπάρχει ένας κόσμος για τον καθένας μας, όμως ένας κόσμος για όλους/ες υπάρχει;"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου