Αφιερωμένο...

...σε στιγμές που η απουσία και η παρουσία τέμνονται
γεννιούνται οι τύψεις! Σαν τις τζούρες που διαχέονται
στην άπνια, και αιωρούνται για λεπτές στιγμές-
εύθραστες και άυλες.
Σαν τις ξαφνικές και ολιγόλεπτες ανταύγειες της πόλης,
καθώς ο ήλιος αναδύεται πίσω από τα ανατολικά βουνά...
Ωσαν τα χρώματα της ίριδας, μετ ά τη βροχή, που ξεθωριάζοντας
παραμένουν ανεξίτηλα στις μνήμες της ομορφιάς...
Είναι αυτές οι ματιές, που αφού σε έχουν εγκλωβίσει στην πραγματικότητά τους,
σε αφήνουν ταυτόχρονα ελεύθερο να τις αγγίζεις πάλι,
ενόσω σου ματώνουν τις αναμνήσεις...
Σάμπως η μελαγχολία δεν είναι αυτή η γλυκιά αίσθηση,
που είτε σε τραβάει αρκετά πίσω είτε σε σπρώχνει πιο μπροστά...;

Ο Άνθρωπος αποφασίζει ό,τι μοιάζει με κειμήλιο
στο στήθος του "ναν το πετάξει",
χωρίς να το σηλώσει σε αρχαιολογικές υπηρεσίες
εξαφανίζοντας οποιαδήποτε επιθυμία να το ξαναβρεί
εμπρός του...
Παιχνίδια του μυαλού...αγάπη είναι η απάντηση,
"ποιά αγάπη", θα είναι η ερώτηση...
ποιός/α αγάπη,
πώς αγάπη,
γιατί αγάπη, η αγάπη σκοτώνει...ό,τι είναι γύρω της!

πολύχρωμοι καλειδοσκοπικοί χείμμαροι από αισθήματα
να χύνονται από τα κορμιά, πάνω στο στρώμα
της αναζήτησης...φλέβες επικοινωνίας να λερώνουν
τα σώματα, γιατί ποτέ δεν θα σκουπιστούν...
Αυτό είναι γαμήσι - θέλω να κάνω έρωτα!
Όχι μόνο μία φορά.

Η κλειδαρότρυπα παραμένει ανοιχτή,
το κλειδί ουδέποτε υπήρξε, η κλειδαρότρυπα όμως...
εξυπηρετεί την ανάγκη τα κολάσιμα πάθη να κάνουν
μπανιστήρι,
να "συλληφθούν",
να γεννηθούν, να μεγαλώσουν,
να γνωριστούν και με άλλα πάθη,
να συσχετιστούν,
να ωριμάσουν και να αυξήσουν τις εμπειρίες τους...
Οργασμούς-λουλούδια, μαζεμένους από τα λειβάδια των
περιπλανήσεων διαφορετικών προσωπικοτήτων!
(ανθοδέσμες) ζευγάρια άντρες, (ανθοδέσμες) ζευγάρια γυναίκες,
(ανθοδέσμες) ζευγάρια άντρες γυναίκες...
Αυτό πλησιάζει την ελευθερία: Η απόδραση από τα κόμπλεξ, όπου τα χείλη, τα δέρματα, τα μάτια παραμένουν ιδιόκτητα και δεν μοιράζονται με διαφορετικά μάτια, δέρματα, χείλη.

 -"Κάνε ένα κόζι στην ασελγημένη ροή των πραγμάτων...
θα δεις σταλαγμίτες αισθαντικής απελπισίας να λιώνουν και
μηρυκάζουσες ανάσες να εξατμίζονται και κατόπιν
να βρέχει άγευστα χνώτα..."
-"Κάνε πιο δίπλα και άσε με να κουρνιάσω πλάι σου, έχω
αργήσει να σε νοιώσω και κουράστηκα να περιμένω να χαϊδέψεις
το κεφάλι μου...ακούμπησε το στήθος μου και ανάπνευσε
τα ρίγη μου, σε επιθυμώ!"
-"Πιές λίγο κρασί από τα μάτια μου
και άφησέ τα να σε μεθύσουν με τις εικόνες
που κουβαλάνε μέσα τους..."
-"Εικόνες, που αντί για σύννεφα
δείχνουν κυανέρυθρες σταγόνες ουρανού και αίματος
να λιμνάζουν πάνω στα κεφάλια μας! Προσμένουμε να βρέξει για να δροσιστούμε,
αφού σκουριάσουμε
πλένοντας τις αμαρτίες μας..."
-"Κι αν τα κοράκια, τα τρωκτικά και τα αδέσποτα
δεν συχνάζουν πια κοντά στους κάδους των κορμιών μας,
είναι γιατί ψεκάσαμε νεκρό σπέρμα το λάγνο κορμί
της πραγματικότητας..."
-"Εεεε...τι θα έλεγες αν σου πρότεινα να δοκιμάσεις
ένα κομμάτι από το ουράνιο τόξο που γεύομαι μαζί σου,
μέχρι να φουσκώσει η κοιλίτσα σου από πολύχρωμες ονειρώξεις...;"
-"Σε θέλω...τόσο και τις χιλιάδες αμυχές που
σε στιγματίζουν, όσο και τους χιλιάδες ανθρώπους,
που έχεις αφήσει πραγματικά-αληθινά να σε αγγίξουν...!"
"Έλα κοντά μου, αποκοιμήσου..."


με σεβασμό,
γ.