"Η πολυσημία της οντότητας του ΕΙΝΑΙ", του Φορέα Κολασίμων Παθών

Ανείπωτη αίσθηση φρικαλεότητας στο κάθε σκάκι
συναισθημάτων της τωρινής μας δράσης.
Ο ηγεμόνας να κόβει τα πόδια του, για να χτυπήσει με αυτά
τη λαίλαπα της εξέγερσης,
το αντικείμενο του πόθου να εκδίδεται,
καθισμένη στα τέσσερα
προκαλώντας τους μελλοντικούς φιλόδοξους "ρεαλιστές της ουτοπίας".

Χείμμαρος οι λέξεις και οι εκφράσεις
θα χύνονται στον πυρήνα του ηφαιστείου,
ο Βεζούβιος θα γεμίσει αισθήσεις, μα
οι καταρράκτες της τουαλέτας μου θα τον πνίξουν...
κι όμως...
δεν μπορώ να έχω στραμμένα πάνω μου
τόσα βλέμματα απεριόριστης υποκειμενικότητας
απέναντι
σε αυτό το ταλαντευόμενο πάγιο της θέσης ενός απροσδιόριστα
ευαίσθητου εγώ.
Μία μοναξιά φαντάζει τέλεια χωρίς την παρουσία του συντρόφου,
μία κούπα ποτέ όμως δεν στέκεται άδεια
καθόλη τη διάρκεια του πλιάτσικου των αισθήσεων
της γεύσης,
της αφής,
της όσφρησης,
της όρασης στο τρίξιμο των κοκάλων της παρηκμάζουσας πραγματικότητας.

Σκατά, κι ένας
σκύλος να πετάει από πάνω τους,
ενώ ονειρεύεται αγουροξυπνημένος
πάνω σε ένα σύννεφο κατάρας και
καπνού...