...με απλά λόγια...
Καλησπερίζω όλα αυτά τα πολύχρωμα βλέμματα γύρω μου, σ' αυτήν την προσπάθεια, όπου μονολογώντας και περιμένοντας συζήτηση, αναμένω να χαϊδέψω, έστω κάπως ρεαλιστικά, την πραγματικότητα που μας "διαμορφώνει"...
...Και να κιόλας το πρώτο λαβωμένο της χαρακτηριστικό...μας "διαμορφώνει". Πράγματι, το σύνολο των καθημερινών μας δράσεων, στην πλειοψηφία τους, αντί να αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο θα ζωγραφίσουμε τις επιθυμίες μας, αντιθέτως μάς παρουσιάζεται σαν ένα έτοιμο έργο στις ανεπαίσθητες γραμμές και ρυάκια του οποίου θα πρέπει να κινηθούμε...για κάθε στιγμή που παραμένουμε κοινωνικοί...τουτέστιν, καθηλωμένοι δράστες θεατρικής πράξης, που ανεβαίνει για νιοστή φορά στο πάλκο του καθρέφτη μας...
Και φυσικά δεν θα αναφερθώ στο κυρίως έργο (βλ. δουλειά, χρηματικές αιμοδοσίες, και κατ' επέκταση ενδυματολογικές συμβουλές ρόλων), μα στο παρασκήνιο και στις ώρες αυτοσχεδιασμού...όταν θεωρητικά "χαλαρώνουν" οι αισθήσεις και οι συμπεριφορές είναι περισσότερο ειλικρινείς.
Ο Φ. Πεσσόα απένειμε τον υπέρτατο ερωτισμό στον αυνανιστή, εξηγώντας πως είναι αυτός και η ποθούμενη ψευδαίσθηση του άλλου, δίχως να τραυματίζεται κανείς παρά ο ίδιος ο αυνανιστής...Στις καταστάσεις που βιώνουμε όμως, στο σύγχρονό μας χωροχρόνο, οι ερωτευμένοι λειτουργούν ως εν δυνάμει αμυνόμενος παρά επιτιθέμενος...στην κυριαρχία της ταύτισης και της οικειότητας...ναι, ναι, ναι.
Όλος ο κόσμος ξέρει ό,τι «έχω στομαχόπονο, άρα είμαι ερωτευμένος...». Κόσμος και κόσμος την ίδια στιγμή δεν νοεί τη μαγεία της διαφορετικότητας της κάθε στιγμής...και συνάμα δείχνει πως δεν πονάει συχνότερα...
-"Σου γράφω λοιπόν,οι άγγελοι θα γίνουν επιθετικότεροι
και όλο το Σύμπαν από κάποιο δρόμο φρικαλέο
θα χωρέσει κάποτε σε μία δαχτυλίθρα..." (Ν. Καρούζος)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου