άτιτλο...

...τί προσδοκά κανείς από αυτόν που θαρρεί πως μαζί του μοιράζεται συναισθήσεις και παραληρήματα; Μάλλον τις παραισθήσεις ενός γίγνεσθαι που υποδύεται τον επιδειξία και κάτω από το παλτό του είναι απλώς μία ερεβώδης θύμιση κάποιου Είναι. Ή και πάλι αγγίγματα νεκρικής επαφής, τόσο κρύας όσο θα επιθυμούσε για να δροσίσει τις καψερές του επιθυμίες...
Δεν είναι ένα δακρύβρεχτο τραγούδι αυτό μήτε επιζητά να γίνει κάπως έτσι. Είναι οι σκέψεις κάποιου που συνηθίζει να μονολογεί μονάχος θέλοντας να παραμένει στην παρέα του το άλλο του κομμάτι που συνηθίζει να απομακρύνεται και την παρουσία του την αποδεικνύει μέσα από τα χιλιόμετρα με τα οποία βαδίζει μακρίτερα και πιο σκεπτικά...
«Πώς να είναι οι σκέψεις μόνες τους;» μονολογούσε κάποτε ένα μοναδικό βότσαλο σε μία ξερακιανή γλυκόπικρη λίμνη.
«Μάλλον όπως το να είσαι το μοναδικό πετούμενο σε έναν ορίζοντα πνιγμένο στο νέφος και τη φυματική ατμόσφαιρα...», από κάπου μακρυά το ίδιο κοντά του απάντησε ένας φαφούτης αετός.
Για δες!