Χαιρετίζω ανοίγοντας διάπλατα στο φως του ερέβους
τις νυχτερινές κουρτίνες των ματιών μου και γι' αυτό το βράδυ.
Ξενυχτάω κιόλας από τα πρώτα πρωινά και απογεύματα
του χειμώνα...έχω ξεχειμωνιάσει και στα κολασμένα και στα ιδρωμένα
χώματα της παράλογης αφεντιάς σου...
κινδυνεύω να εγκλωβιστώ σε στυφές ανάσες πολλών μποφόρ.
Χέρια και σωσίβια μάλλον περιττεύουν...
μένουν προσκολλημένα στις βάσεις τους.
Μόνο με ακρωτηριασμό θα βοηθήσουν την αισθηματική θαλασσοταραχή,
εδώ μέσα στο κενό...
Μόλις ξεβραστώ να' σαι σίγουρη πως θα τσαμπουκαλευτώ για
ένα δωματιάκι, να πληρώσω, να περάσουμε το βράδυ.
- Εγώ με το αλμυρό πλαγκτόν
- Εγώ με την απελπισία των ματιών σου...
- Θα σε φτύνω γλυκόλογα πριν να σε αγγίξω
- Θα σε προκαλέσω μέχρι να σε αγγίξω
- Θα σε προκαλώ μέχρι να με λυγίσεις...
- Λυπάμαι για τα λόγια που δεν θα ξημερωθούν και γι' αυτά
που θα πιάσουν πάτο στο επόμενο λιμάνι.
(«λιγμούς και ουρλιαχτά φόρα γι' απόψε μονάχα...»)
Γδύσου το χαμόγελο
και απλά αγκάλιασε το ατροφικό μου στέρνο-
οξυγόνο από την ξεφουσκωμένη καρδιά μου, πιες...
- Τα αισθήματα, φυλακισμένα, σπάνε το θώρακα
και επιτίθενται στο μυαλό σου...
- Τι θες πάλι;...!
(«ατέλειωτη ανάγκη αυτή η περιέργεια...»)
Η άσχημη πεταλούδα είναι η νυχτερίδα,
η νυχτερίδα δεν θα' ναι ποτέ ταπεινή πεταλούδα...
Ανεβάζω παλμούς σημαίνει εσωτερική διέγερση των αισθητηρίων,
έτσι πεθαίνουν τα ξωτικά και οι νύμφες.
Πλησμονή και άπειροι οργασμοί συνοδεύουν το ταξίδι τους,
-και των απαγχονισμένων-
και ήχοι από βιολιά θα σφίγγουν τις κρεμάλες
κόβοντας το λαιμό και γεννώντας από τον θάνατο
άλλες νύμφες...
γερασμένες, όπως εσύ,
που ανθίζεις στο φευγιό σου
και σαπίζεις στη γέννα σου...
(«αλλόκοτο να αναγκάζεις την περιέργεια...»)
Μέθυσέ με ένα χαμόγελό σου
και παράτα με να ξερνάω τα όμορφα χείλη σου
με όλα τα μειδιάματα των παρανοϊκών και των δαχτυλοδεικτούμενων...
(«περίεργο να φαίνεται όνειρο η περιέργεια...»)
- Ονειρεύτηκα ό,τι λέγαμε πως τα έπαιζε ένας δίσκος στο πικαπ...
μόλις αφότου είχαμε τελειώσει να μιλάμε!
Το τραγικό είναι πως τον είχα αγοράσει κάποια χρόνια πριν...
-"Καλέ μου, τι μουρμουρίζεις και κολλούν τα χείλη σου...
γύρνα πλευρό και αποκοιμήσου..."
(...χύνεται η μποτίλια με την αστερόσκονη σαν το φεγγάρι
και σε λίγο θα γεμίσει...)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου