Ψίθυροι αργόσυρτης κιθάρας,
Ακρωτηριασμένα αυτιά για πένες,
Ακέφαλοι ακροατές-γάτες σε αλληλοεξόντωση...
Είναι βράδυ και τα φώτα τρεμοπαίζουν.
Είναι φθινόπωρο, μα η ζέστη παρακολουθεί κινήσεις...
Η αναμονή, βγάζει νύχια και περιμένει να τα ακονίσει,
Πάνω σε δέρματα αργοπορημένων ανθρώπων...
Που πάντα βιάζονται, αλλά χωρίς ταχύτητα...
Και οι πειρατές πετούν το ρούμι σαν αυτοσχέδιες μολότοφ
Στα νέον των αστικών λιμανιών...
Και σαν τύμπανα πολέμου ηχούν τα διαφημιστικά σποτ στις τηλεοράσεις,
Με αναπαύσεις τις ειδήσεις...
Σσς...ζζζ...!!!
Ησυχία και ύπνος-οι ακούραστοι εθελοντές κάθε βραδιάς.
Κι όμως...
Τα βράδια λυσσάνε από ανία και ανέραστες επαφές,
Όπως και τα μεσημέρια...
Το ίδιο και οι χειμώνες, από απραξία ταξιδιών και φυγής...
Κοιμάμαι,
Ροχαλίζω και
Λυτρώνω τις ανάγκες μου αβίαστα και χωρίς ενδοιασμούς λύτρωσης...
Περιμένω
Και πάντα οι αναμονές λυτρώνουν απελπισίες...
Άχαρα χαλιά τα πεζοδρόμια, φιλοξενούν κοράκια οδοιπόρων
Και ηδυπαθείς βηματισμούς από ποικιλόμορφα κιλά...
Είναι αργά, το ίδιο άδειες και οι ταράτσες,
Όπως και τα μπαλκόνια, όσο και οι αυλές και
Περιμένω...
Όσο μια ημιευθεία να βρεθεί με το τέλος της...
Τέλος πάντων...θα περιμένω,
Όπως οι κύκλοι να βρουν τις γωνίες τους
Και τα σαλάχια να βρουν σταθερές ραχοκοκαλιές...
Με λαγνεία θα τσιμεντώνω πούπουλα στους δρόμους της ζωής,
Μέχρι να κάτσει ένα στοπ από πορεία, με στόχο
Την ανατροπή και όχι τον αυτοσαρκασμό...
Είμαι νότα που ξεφεύγει από τα πλήκτρα και κόβει δύο δάχτυλα από τον πιανίστα...
Και πάλι τίποτα, περιμένω...
Σαν τα φαντάσματα, να χτυπήσουν σε τοίχους και πόρτες
Και να κάνουν μπάνιο σε λιβάνι...
Ω διάολε! αυτομόλησες σε αντιδράσεις άθεες,
Με θεό εσένα...
Γονάτισε και προσκύνα την αφέλεια της θεϊκότητάς σου...
...κι ας γίνουν τα δάκρυα των νεκρών ποτάμι, που θα πλήξει τους γέροντες της εφηβείας και τους νεαρούς της ματαιοδοξίας...
ανεμόσκαλες σωτηρίας, σαδιστικά, να ανεμίζουν πάνω από κεφάλια ναυαγών, χωρίς ελπίδα για αυτοκτονία...
και τα βρωμερά και μεγάλα νύχια να νταντεύουν βρέφη,
με την παράκληση των ιδιοκτητών γονιών τους...
θα’ χουν δουλειά αυτοί...
και εγώ ακόμα θα περιμένω...
σαν σταγόνα που πρέπει να πέσει στο λεβητοστάσιο,
αρκεί μία κίνηση στην κάνουλα...ανεπαίσθητη...
αν όχι, θα αιωρείται πάνω από την κηλίδα στο ζαρωμένο πάτωμα,
που δεν περιποιήθηκε ο πατωματζής...
κι όμως θα περιμένω...!
εγώ θα περιμένω,
θα περιμένω εγώ...
θα περιμένω εγώ...
χασμουριώντας την ανυπομονησία μου οι γάτες να πνιγούν
από το χρυσόψαρο, που τσίμπησαν μέσα από την γυάλα του σπιτιού τους...
ακόμα περιμένω την δροσιά να γίνει πάχνη και την νύμφη να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα...ένα απλό δείπνο να καταντήσει μεθύσι...
και οι κανάτες να έχουν κρασί από την Κανά...χμ...
θα περιμένω μεθυσμένος, να μεθύσω και άλλα κεφάλια και να κοκκινίσω και άλλα μάγουλα, που και αυτά θα περιμένουν...
ως πότε θα περιμένω...!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου