Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

xodi.gr

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Γιατί απλά...είναι η αγαπημένη μου μπάντα

Μαρτίου 17, 2012

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Σχολιάζοντας το ηθογραφικό διήγημα "Ο Ζητιάνος" του Ανδρέα Καρκαβίτσα

Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας (1865-1922) είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος του ηθογραφικού διηγήματος στον ελληνικό χώρο, μετά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ως συγγραφέας έχει έντονο λαογραφικό ύφος, σχεδόν ωμός νατουραλιστής, γεγονός που αντικατοπτρίζει την λογοτεχνική στάση αρκετών συγγραφέων της εποχής του, όπου μέσα από σύντομα ή εκτενέστερα διηγήματα περικλείουν εικόνες από την ζωή της υπαίθρου και της θάλασσας (αγροτική, ναυτική ζωή). Εν τούτοις, μέσα από την νατουραλιστική του νουβέλα “ Ο Ζητιάνος ” (εκδ. 1897) , η απλή παρατήρηση γίνεται φωνή διαμαρτυρίας που έχει χαρακτήρα κοινωνικής κριτικής · οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ζει και συγγράφει είναι ταραχώδεις και έντονες. Το 1881 με την εκλογή του Χαρ. Τρικούπη στην εξουσία η Ελλάδα μπαίνει στον στίβο του εκσυγχρονισμού. Η πορεία της δεν είναι συγκρίσιμη με την εκβιομηχάνιση που πραγματοποιείται στην Δύση. Σύντομα ο συνδυασμός της πτώχευσης του 1893, της έκβασης του πολέμου ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορ

Εικονοκλάστες, εικονολάτρες και άγιος

Στην προσπάθειά μας να εξετάσουμε τη διαμάχη μεταξύ των εικονοκλαστών και των εικονολατρών, πρώτο μέλημά μας θα αποτελούσε ο ορισμός της διαμάχης αυτής: Η ουσία της, όπως θα αναπτυχθεί παρακάτω χρησιμοποιώντας ως πηγή το κείμενο του Peter Brown "A Dark Age crisis: Aspects of the Iconoclastic controversy", είναι μία δημόσια συζήτηση-αντιπαράθεση αναφορικά με τη θέση του Αγίου στη βυζαντινή κοινωνία. Οι εικονομάχοι θεωρούσαν συγκεκριμένα υλικά αντικείμενα ως ιερά-άγια, εφόσον ήταν ευλογημένα από χειροτονημένους ιερείς και αυτή η ευλογία τα είχε εξυψώσει από την υλική στην υπερφυσική ατμόσφαιρα και αποτελούσαν, πλέον, αντικείμενα λατρείας ύψιστου βαθμού (όπως για παράδειγμα το ψωμί της θείας κοινωνίας). Μονάχα τρία πράγματα κατείχαν αυτήν την ιδιότητα: α) η θεία κοινωνία, β) οι εκκλησίες και γ) ο σταυρός. Ειδικά στην περίπτωση του σταυρού, αυτός δεν ήταν απλώς ένα ιερό αντικείμενο, εν αντιθέσει αποτελούσε μία ένδειξη απευθείας από το Θεό στον άνθρωπο (και μάλιστα έχοντα

«Μεταξύ και ανάμεσα: Η οριακή περίοδος στις "διαβατήριες τελετές"» στο έργο του Victor W. Turner

Ο Victor W. Turner (1920- 1983) επικέντρωσε την προσοχή του πάνω στο θεωρητικό οικοδόμημα του Arnold Van Gennep {ο οποίος στο έργο του The Rites of Passage-Διαβατήριες Τελετές (1959) χαρακτήρισε μία τάξη τριών σημαντικών στιγμών στην τελετουργική ζωή [1] , όπου συμπεριλαμβάνονται α) ο αποχωρισμός ( separation ), β) το περιθώριο ( margin ), και γ) η ομαδοποίηση ( aggregation )}, σχετικά με τις ιδιότητες της " παραμελημένης περιόδου " ( neglected period ), η οποία αναφέρεται στις διαβατήριες τελετές χαρακτηρίζοντας το περιθωριοποιημένο ή οριακό χρονικό διάστημα. Πρόκειται για τις τελετουργίες που ορίζουν τα μεγάλα "περάσματα" και που σημαδεύουν τα κρίσιμα γεγονότα της ζωής: τη γέννηση, την μύηση, το γάμο και το θάνατο [2] . Για τον Turner, οι τελετές μύησης [3] έχουν συγκεκριμένες οριακές περιόδους, όπου οι νεοφώτιστοι, τυπικά, μετακινούνται- κρύβονται και απομονώνονται· στην ουσία, ο μυημένος βρίσκεται " μεταξύ και ανάμεσα "(

Από το Blogger