Κατακρεούργησα τη ρινική μου κοιλότητα και προσπάθησα να βουτήξω και να αναδυθώ
ξανά ο ίδιος μέσα από ένα σταχτοδοχείο, εκεί που μαζεύω κάθε πρόσωπο και φυσιογνωμία τσιγάρου που έχω θυσιάσει σε αυτόν το βωμό-μινιατούρα...
και δεν είναι ο μόνος!
συχνά, σε κάθε στοπ για ανεφοδιασμό του οργανισμού μου μελανοραγώ από τα ακροδάχτυλά μου και αφήνω την κάθε υποσημείωσή μου!
κλείνω το μάτι σε γράμματα και σημεία στίξης και αυτό ήταν, τα καταδικάζω εδώ-κολλημένα σε ένα από τα άπειρα μονοπάτια που οδηγούν στο στομάχι της γραμματολαγνείας και του αυνανισμού των τεμαχισμένων στην εντέλεια εντυπώσεών μου, για μας.
Πριν κάμποσες στιγμές λύγισα προσπαθώντας να καθαρίσω τα αυτιά μας για να μας βλέπω
και έξυσα με γυαλόχαρτο τις κόρες μας και τις ίριδές των για να μας ακούω καθάρια...
Χύνονται σαν ποτάμι οι εικόνες που θέλησα να σου κλέψω και να τις ενορχηστρώσω, αφού ακούσεις την ησυχία,
το γδούπο του σύννεφου από την κορυφή του βουνού μέσα βαθιά στην κοιλιά μου. τα έντερά μου σαν αστράφτουν και βροντούν φωνάζοντας για μια μπουκάλα από τις ματιές σου,
ένα κουτάκι με το κολύμπι των χειλιών σου,
έναν ήχο
και τη θερμοκρασία της επαφής σου πάνω στο δέρμα που είναι γεμάτο φειβγολάν και κομφετί χαμένων αισθητηρίων, τρελών συνειρμών μέσα από μία κλειδαρότρυπα.
...θαρραλέα σκέψη...
...ελκυστικό θέλγητρο...
...προσπάθεια που δεν τελεσφορεί λόγω βαρύτητας...
αιθεροβατώ μέχρι και τώρα γύρω από το σύννεφο
...άγγιγμα χωρίς αίσθηση
ή
αίσθηση χωρίς επαφή...!
δικός σου,
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου