Φθινόπωρο και το ντους κάθε μελαγχολίας ξεβγάζει τα μάτια και λούζει τα μαλλιά της. πρωτοβρόχια και πέπλα παχιά χνώτων ίπτανται και χρωματίζουν κεφαλές και καπέλα.
Τα σύννεφα ξεχύνονται από τις κορφές των βουνών σαν πεινασμένες και γέρικες αγέλες, προς το άστυ...το κλάμα της περασμένης εποχής γίνεται νιπτήρας για να ξυπνήσει η επόμενη. βρόχινα καλησπέρα σε φάτσες, που μέχρι πρότινος αντανακλούσαν λιοβασιλέματα και ανατολές...όμως τα πράγματα κυλούν, ίσως σαν θάμνοι-αναμνήσεις της κάποιας άγριας δύσης. οι πόρτες των σαλούν τρίζουν σαν και αυτές των ξεχαρβαλωμένων αυτοκινήτων ή τις αλυσίδες χωρίς λάδι του ποδηλάτου.
Παρατηρώ-αφουγκράζομαι
Τις μεταπτώσεις της θάλασσας και του εδάφους,
Εισπνέω-εκπνέω
Τις στάχτες από το αλκοόλ και τα τσιγάρα.
Βάφω τα μαλλιά μου μαύρα από τις καπνοδόχους και χαριεντίζομαι, ενώπιον του φεγγαριού, με τις ουρές των γατών στις πυρηνικές στέγες των πολυκατοικιών...
Τα καλώδια πάνω και μέσα στην πόλη φαντάζουν σαν τα σχοινιά, που κρατάνε τον ουράνιο θόλο πάνω από το τσίρκο που μόλις ξεκουράζεται στην συνοικία.
Τα καμένα δάση ιδρώνουν, μα δεν μπορούν πια να σκουπιστούν...
Γεμάτα σταχτοδοχεία και βρώμικα πτυελοδοχεία συντροφεύουν το ποτήρι και το φλιτζάνι, στο τραπέζι κάτω από τον κόρφο μου. είναι οι αποδείξεις μιας αμαρτωλής επιβίωσης τόσο εαυτών όσο και αντικειμένων.
Το φθινόπωρο είναι ο δροσερός αέρας στα μάγουλα του χειμώνα, μέχρις αυτός να σηκωθεί, να αφήσει το τσιμπούκι του να αναθυμιάσει καύτρες από τζάκια και να πορευτεί προς τις παρουσίες μας.
Τα κεριά απαρνούνται την διακόσμηση και χορεύουν κινήσεις λιώνοντας τα κορμιά τους. και το χρώμα τους αφήνεται στα αγγίγματα της φλόγας, που λάγνα αφαιρεί τα πέπλα της...μπλε, κόκκινο, πράσινο, κίτρινο...κατόπιν αιωρείται μονάχα η μυρωδιά της!
Η υγρασία τής ατμόσφαιρας ξεφλουδίζει αναπόφευκτα το μέικ-απ των προσώπων, που πλέον βαδίζουν με τα πόδια τους στους δρόμους επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη του Μπέικον. ο Φρόιντ, από την άλλη, χαρίζει ματιές-οικοδέσποινες της μελαγχολικής ατμόσφαιρας .μία ματιά σηκώνεται στα πόδια της ,στρέφεται προς τον δρόμο, πλησιάζει το παράθυρο και συνθλίβει νικοτινένιους κύκλους στο τζάμι. κάθε σημείο του πνευστού κύκλου, πλέον, ελευθερώνεται και στρέφεται οπουδήποτε. άλλα χορεύουν με τα πνευστά του Ντεμπυσσί, στο νυχτερινά...
Είναι η μετάβαση, από την περίσσια κόκκινης και ζεστής αθωότητας στο φυσικό επακόλουθο της γκρι εμπειρίας στιγμών και αγγιγμάτων. είναι το ξεπέρασμα του καλοκαιριού συνοδεία μακρόσυρτων συμφωνικών ακουσμάτων από τα αυτιά των τοίχων.
Τα ηχεία δίπλα στα βιβλία ξεσηκώνουν, με το αυθαίρετο της έντασής τους, τις λέξεις να κινηθούν και να μπερδευτούν στις σελίδες. αυτά συμβαίνουν ενόσω τα βιβλία και οι τόμοι παραμένουν ακίνητοι στα ράφια της βιβλιοθήκης...κάθε άνοιγμα και ξεφύλλισμα βιβλίου αποτελεί την δοκιμασία των προτάσεων-γραμμών του...
Και αφικνείται η ώρα που σηκώνονται από το κρεβάτι και οι ένοικοι και τα τετράποδα κατοικίδια. αυτοί θα πιουν καφέ και αυτά θα τεντώσουν τις ραχοκοκαλιές τους και θα γυμνάσουν τα νύχια τους σε κάποιο ανήμπορο θύμα, ενίοτε καθιστικό ή καναπέ ¨καλησπέρα σας...¨
Νιαουρίσματα και χουζούρεμα κουκουλώνουν για λίγο τις πρώτες τσίμπλες στα μάτια. η συνειδητοποίηση του ξύπνιου αργεί να εδραιωθεί...
Έξω από όλα αυτά, περιδιαβαίνουν σαν υπνοβάτες και οι νυχτερίδες αρνούμενες να μείνουν ανάποδα στις σπηλιές και τα τσακισμένα από βροχές και αέρα παντζούρια.
Είναι και τα απειράριθμα ζευγάρια μαύρων γυαλιών, που προτείνουν μια ενδεχόμενη αληθοφάνεια και όχι μία, έστω μερική, αλήθεια. μαζί με αυτά είναι και ο ανεπαίσθητος πόνος κάποιων αρτηριών μέσα σε κορμί που βολοδέρνει τα δάχτυλά του πάνω του. δεν αποτελεί φετιχισμό ή ναρκισσισμό. είναι μία μορφή κραυγής από θλίψη για γεγονότα που δεν έχουν επιβεβαιωθεί...
Για στιγμές που δεν μεταφράστηκαν μέχρι στιγμής...
Η μοναξιά δεν είναι μοναχική...είναι ντυμένη με διάφορα κολάζ αναμνήσεων που είναι ριζωμένες στο δέρμα της. ίσως κάποια στιγμή να μουλιάσουν τα χρώματά τους. ανέξοδα...με ξοδεμένα πάθη, όμως, που ολοκλήρωσαν την πορεία τους...!
Μικροσκοπικά κυβάκια τα δάκρυα, διασχίζουν τα ζυγωματικά και αλληλοσυγκρούονται φτιάχνοντας άλλα μεγαλύτερα και πολύχρωμα. Κυβιστικά δάκρυα, που χάνονται σε πόρους και ρουθούνια. είναι λυπημένες οι γραμμές αυτές, το ίδιο και το χέρι που τις ξεμπροστιάζει στα μάτια του αναγνώστη.
Δεν είναι ούτε παράλογο ούτε απωθητικό. απλά...ααα...είναι η μελαγχολία χαρμολύπης που είθισται να πλησιάζει στα αυτιά και τα μάγουλά μου κάθε φθινοπωρινή περίοδο.
Ζευγάρι ματιών ταξιδεύει κάποια χλμ πιο κει.
Ηχητικές συλλαβές από ζευγάρι χειλιών αφουγκράζεται τους ήχους του πιο πέρα...
Φταίνε οι αποστάσεις, εκούσιες και μη.
Φταίνε οι ευκαιριακές προσπάθειες αντάμωσης και πάλι όχι.
Όπως και να έχει η απουσία μετράται με την ανυπαρξία παρουσίας και το αντίστροφο.
Βιώνω φθινοπωρινό απόγευμα, με γλυκό-μεταξένιο χρώμα να έχει εκσπερματωθεί από την ατμόσφαιρα στον ορίζοντα με τα σύννεφά του.
Βλεφαρίδες μεγάλες να γεύονται τα ανάλατα υγρά των ματιών και χείλη να γλείφονται μεταξύ τους, αφού η απουσία των άλλων δύο χειλιών δεν οδηγεί πουθενά...
Το στόμα βαφτίζεται σε χαμηλό ποτήρι γεμάτο ουίσκι και το στομάχι αρρωσταίνει με αλκοολούχο ιο.
Αγαπητό ωσάν σοδομισμό...
Τσακισμένα πρελούδια ξεφεύγουν από χάλκινα, κρουστά και έγχορδα και αιωρούνται σε ασφαλτωμένους δρόμους βρωμίζοντας το ανυπόφορο των αστικών μελωδιών...
Ένας σαξοφωνίστας κοιτάζει προς τον ουρανό και το κάποιο δόντι του αστράφτει περηφάνια και αγαλλίαση...
Τα πεζοδρόμια ανέχονται σαν βδέλλες τις τσίχλες που αράζουν πραξικοπηματικά πάνω στην επιφάνειά τους και το ιστορικό τους γίνεται πιο έντονο με τα βάρη των ανθρώπινων πατημασιών...
Στην ψαραγορά υπάρχουν και ψάρια που αναπνέουν ακόμα οξυγόνο στις άκρες των πεζοδρομίων από τα βρομόνερα των ιχθυοπωλείων. και είναι δύσκολες οι ανάσες σε ξένα περιβάλλοντα...
Σε αυτές τις λίγες γραμμές που αραδιάζονται γράμματα, αισθάνομαι σαν νοικοκύρης ή νοικοκυρά, που απλώνω σκέψεις για να στεγνώσω το μελάνι της καθαριότητάς τους. νιώθω σαν κασκαντέρ σε πορεία (αν)ισορροπίας πάνω σε πετονιές ενός τεράστιου τετραδίου, από λεκτικές εικόνες μονόχρωμες.
Είναι οι αμυχές που αφήνει το έκτο μακρύ και μαύρο, από βρωμιά, δάχτυλό μου, εδώ πάνω στην σελίδα. όλη αυτήν την ώρα, που ο δίσκος στο πικάπ τριγυρνάει κόβοντας βόλτες πάνω του η βελόνα και πηδώντας από γραμμή σε γραμμή. και δεν είναι άσχημο ακουστικά...γρατσουνιές από λεπτεπίλεπτο νύχι πάνω σε μουσικά μονοπάτια 33 στροφών!
Με αυτόν τον σχισμένο και κατά τόπους ακρωτηριασμένο ήχο χορεύουν ανοδικές ανάσες καπνού και νικοτίνης από το στόμα. και ο καπνός από τα τσιγάρα πάντα, όποτε τον προσέχεις, επιδεικνύει περισσότερο αλαζονικά την ομορφιά της κίνησής του. ενώ τα πρόσωπα της καύτρας παρατηρούν τα χείλη με απορία ¨πώς κλείνουν και όμως δεν συνθλίβουν τις γόπες από τα τσιγάρα...!¨
Ένα αστέρι πέφτει. τόσο αργά, όλως παραδόξως .καυτηριάζει με αυτήν του την πτώση την κίνηση της γκρίζας καύτρας, όταν αυτή ρίχνεται στο τασάκι. αφήνει μια φωτεινή αύρα πίσω του σαν διαγραφή της πτωτικής του πορείας .σαν τα σάλια από τον ύπνο και τα χαμόγελα πόνου...
Και αυτή η αύρα μεταμορφώνεται σε μυριάδες πυγολαμπίδες, που ρίχνονται σε έναν ξέφρενο κυκλικό ανεμοστρόβιλο ανασηκώνοντας τα μαλλιά στο κεφάλι μου. οι τρίχες προς στιγμήν αποκτούν ανταύγειες αέρινες. όλος ο μαύρος ουρανός τώρα βρέχει φωσφορίζοντα σημεία σαν νιφάδες χιονιού με σπινθήρες, σαν τις ψυχές των αστεριών. Σαν τις φλόγες που αυτομολούν από το κεφάλι του σπίρτου, μόλις καεί και ανάψει...
Τα δάχτυλα του χεριού αναμειγνύονται με τα μαλλιά και οι πυγολαμπίδες κολλάνε πάνω τα δάχτυλα, όπως οι μύγες στα σκουπίδια και τα στόμια των μπουκαλιών μπύρας! σαν φωτοστέφανα που ξεχύνονται σε όλο το κορμί του ανθρώπου...αυτό θα ήταν μια όμορφη παραίσθηση. κι όμως...
Οι ουσίες έχουν απαξιωθεί, εν προκειμένω και το μυαλό αποφάσισε να τρελαθεί εκούσια οδηγώντας τα μέλη του σώματός του σε περίεργες κινήσεις...
Ίπταμαι και χουζουρεύω πάνω από καφετέριες και ταράτσες πολυκατοικιών και μόλις γυρνάω πλευρό όλες οι μορφές από κάτω μου αντανακλώνται στο μάγουλό μου.
Ένα μικρό σύννεφο προσφέρθηκε να γίνει για λίγο η μαξιλάρα μου. και παίρνει οποιαδήποτε μορφή. τόσο απαλό και χνουδωτό, που γεμίζει τα κενά από τις διάφορες στάσεις των μελών μου!
Αοριστίες στην φαντασία δεν υφίστανται. γιατί ακριβώς, η φαντασία είναι συγκεκριμένη πράξη φυγής από τα τετριμμένα και πεπερασμένα της λογικής και οποιουδήποτε βαθμού της. η άυλη επιβεβαίωση της φαντασίας μπορεί πάντοτε να γειωθεί σε τεκμήρια που εξελίσσουν το πραγματικό στις διάφορες διαστάσεις του .από κάθε οπτική γωνία...
Και πάνω σε αυτήν την άποψη, αποφάσισαν οι γοργόνες να ξεβραστούν στις παραλιακές και να πορευτούν για σφήνες και υγρά πυρ στα μπαράκια της πόλης. μόνες τους, με καθαρά ποτά, όχι αραιωμένα με νερό. έχουν κουραστεί να το πίνουν και να το αναπνέουν...στην υγειά τους, λοιπόν!
Φιλιά χουλαχούπ ξεφεύγουν από τα στόματά τους και κυκλώνουν επίδοξους ματάκηδες-εραστές αφήνοντάς τους απορημένους απέναντί τους, χωρίς μιλιά .και ο υπόλοιπος κόσμος γελάει μαζί τους και κερνάει τις γοργόνες σφηνάκια από ενδιαφέρον...και το μεθύσι ανεπαίσθητα κυριαρχεί στα κύτταρα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου